Alþýðublaðið - 12.04.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBL AÐIÐ
Danskar kartöflur
nýkomnar.
Johs. Hansens Enke.
Bílstjórar,
Verzlunin
Samtal.
,Það skaui diiKtið sköisku við
í Alpyðub'aðistu um dsgiRn" sagði
Stsfan Stefánsion ferð; tnannatúlli
ur við mig, þeg-r eg tnætti hon
um á Laugavetji f > ær. Har>n
vest að eg er við Aiþýðublaðið.
„Hvernig var það?' spyr eg
„Þ,ð 'eignuðuð Bólu Hjalmari
vísu, «era var eftir Sigurð Breið-
fjörð “
„Hv£.ða vísa var það?"
„Þ.cs var visan:
Þið er dauði og djöfuls nauð.
Hán er eftir Sigurð B eiðfjörð,
þó hún sé nú ilk ri Hjilra&ri."
„Sr hún eftir Sigurð?"
„Ji það er áretðaaiegt" segir
Stefau,
Eg triíði honum, þvf eg; veit
Stefáa er fróður.
„Ja hvaða fjandi" segi eg „þar
íó uta við ®*tt. Blessaðir segið
engum irá þessu."
Stefáa lofaði góðu tw þ*ð.
1Drtngur
Kaupid
A lþýðublaðið!
Við aöfurn fyrirliggjandi ýmsar
stærðir af Willard rafgeyœura i
bfia — Við hlöðtrai og gerum
vtð geyma. — Hofura sýrur
Hf. Rafmf. Hiti & Ljés
Laugav 20 B Sfmi 830 Aðai
uraboðsra fyrir Wiliard Storsge
Battary Co. Cieveland U S A
T'Jr éspæail? fá«t k<*yptir f
vetk«miðjunni Hefill & Sög.
Inng. frá Giettisg. 6
á Bergsta3aetis*»ti 38
hrfir: S<yr, srojör og smjörliki,
brauð og kökur, cncro, tóbsk.
vindla, cigareitur o fl, t. d taat-
skeiðir úr aiuminiura 0,15 stk.
Gerið svo vel »ð reyna viðskiftin.
Til útiuiMi Alþýðubl.
Ritstjóri og ábyrgð«rn)«ður:
ólaýur Frt&nksson.
P'entsRiiðJan Gutenberg.
Kartöflur
á 17 00 pokinn í verztuninni á
Berg*t.stræti 38.
Be«iíngurina Jatnaðarstelnau á
Ísíaiadl, eftir Ó af Fisðiiksson,
verður senóur útsöiuajönnura Al-
þýðublaðsins Söluverð 50 aurar,
töluliuin 20°/o Reikniogsíkil séu
gerð afgreið«>n Aiþýðublaðsins.
Edgar Rict Burroughs. Tarzaa.
Alt í einu heyrði Clayton daufan byssuhvell — eitt
skot, og kyrð á eltir.
í kofanum við ströndina héldu tvser dauðskeljtaðar
konur hvor í aðra. Þaer hipruðu sig saman í myrkrinu,
upp á bekknum.
Svertingjastúlkan sksetdi án afláts og vitnaði til þess
óhappadags, þegar þau hefðu yfirgefið friðsælt heimilið
i Maryland. En hvita stúlkan sat þegjandi og birgði
niður ótta sinn um öll örlög þeirra. Hún óttaðist ekki
fremur um sjálfa sig en þá þrjá menn, sem hún vissi
að voru á ferli í skóginum. En þaðan heyrði hún nú
því nær viðstöðulaust öskur og vsel villidýra, urr og
gagg, þegar þau leituðu sér bjargar.
Alt 1 einu heyrði hún, að stór sKrokkur itraukst með-
fram kofavegnum. Hún heyrði fótatakið úii fyrir. Svo
varð alt hljótt um stund; jafnvel hávaðinn f skóginum
varð að daufu gaggi; en aftur heyrði hún dýrið þefa
óti fyrir dyrunum, ekki tvö fet frá því, þar sem hún
húkti. Ósjálfrátt fór hrollur um hana og hún þrýsti sér
nær svertingjanum.
„Þey", hvfslaði hún. „Þey, Esmeraldal". Því grátur
kerlingarinnar virtist hafa dregið athygli dýrsins að
kofanum.
Dýnð krafsaðí f hurðina. Það reyndi til þess að
brjótast inn; en svo hætti það og aftur heyrði hún það
æðast kringum kofann. Altur stansaði það — undir
>gjugganum. Stúlkan starði skelkuð þangað.
„Guð komi till" tautaði hún, því hún sá f tuglsljós-
;nu höfuð á stórri ljónynju bera við gluggann. Grimd-
arleg, glóandi augu dýrsins störðu á hana.
„Sko, Esmeralda!" hvlslaði hún. „í Guðs bænum,
ftvað eigum við til bragðs að taka? Sko, Fljótt! glusgannl"
Esmeralda, sem hélt sér daUðahaldi í húsmóður sina,
leit snögt við um leið og ljónynjan urraði grimdarlega.
Það sem hún sá, reið henni að fullu. „ó, Guð!“
skrækti hún, og fell meðvitundarlaus á gólfið.
í eilífðartíroa, að henni fanst, stóð dýrið með fram-
lappirnar á gluggasillunni. Alt í einu reyndi það að
rjúfa vegginn með klónum.
Stúlkan hélt niðri í sér andanum og hún var að van-
megnast, þeear dýrið fór af glugganum. En bráðlega
kom það að dyrunum, og tók aftur að krafsa 1 þær;
i þetta sinn með miklu meira afli, og færðist 1 aukana
því lengra sem leið.
Hefði Jane Porter vitað, hve dyrnar voru afskaplega
traustar, hefði hún ekki verið eins skelkuð.
Ekki óraði John Clayton fyrir þvf, þegar hann rak
hurðina saman, að hún mundi tuttugu árum síðar vernda
amérfska yngismey frá því að lenda í klóm villidýrs.
í fullan þriðjung stundar haroaðist dýrið á hurðmni
og rak við og við upp ógurleg öskur. Loksins hætti
það þó, og Jane heyrði það koma að glugganum. Þar
stansaði það um stund, en stökk svoJ>f öllu afli á
gamlan og óhirtan vegginn.
Stúlkan heyrði braka f veggnum, en hann hélt, og
dýrið féll til jarðar.
Aftur og aftur stökk ljónynjan, unz stúlkan sér til
skelfingar sá vegginn láta sig, og á svipstundu var
stærðarloppa og haus dýrsins kominn inn í herbergið.
Hægt og hægt sprengdi herðarkamburinn út frá sér,
og liðugur skrokkurinn færðist jafnframt lengra inn í
kofann.
Eins og í leiðslu stóð stúlkan á fætur með hendurnar
á brjðstinu, og starði skelfingarfulluni augum á urrandi'
ófreskjuna. Við fætur hennar lá svertingjastúlkan með-
vitundarlaus. Bara að hún gæti nú komið henni á fætur,
þá mundu þær kannske báðar, geta rekið dýrið út.