Morgunblaðið - 17.12.2003, Blaðsíða 40
MINNINGAR
40 MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þorvaldur Kol-beins Árnason
fæddist á Fjölnisvegi
13 í Reykjavík 4. júlí
1958. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 10. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Árni Þór Jónsson, f.
25. 4. 1920, og Jó-
hanna Kolbeins, f.
24.2. 1930, d. 14.9.
1991. Systkini Þor-
valdar eru Björg,
maki Vernharður
Gunnarsson, Jón
Stefán, maki Ingibjörg Á. Hjálm-
arsdóttir, Hildur, maki Magnús
Halldórsson, Sveinn Víkingur,
maki Lilja Sigrún Jónsdóttir, og
Sigrún, maki Einar Birgir Har-
aldsson.
Hinn 24. júlí 1982 kvæntist Þor-
valdur eftirlifandi eiginkonu
sinni, Guðfinnu Emmu Sveinsdótt-
ur, f. 31.7. 1960. Synir þeirra eru
Ágúst, f. 31.12. 1985,
og Emil, f. 11.6.
1989. Foreldrar
Guðfinnu Emmu eru
Sveinn Sveinsson, f.
21.3. 1925, og Þóra
Björnsdóttir, f.
14.12. 1926.
Þorvaldur lauk
stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í
Reykjavík 1978 og
byggingarverkfræði
frá Háskóla Íslands
árið 1982. Þá héldu
þau til Karlsruhe í
Þýskalandi þar sem
hann varð Diplom Ingenieur frá
Technische Universität Karlsruhe
árið 1985. Þorvaldur starfaði hjá
Ístaki frá 1985 að undanskildum
árunum 1992–1994 þegar hann
starfaði á vegum danska fyrirtæk-
isins Phil & Søn í Tansaníu.
Útför Þorvaldar verður gerð
frá Seltjarnarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Þó það sé orðið nokkuð langt síðan
við systkinin vorum að alast upp á
Fjölnisveginum virðist það nú allt í
einu allt of stutt. Við ólumst upp í
einu af þessum fjölskylduhúsum þar
sem skyldmenni okkar bjuggu á öll-
um hæðum, útidyr voru aldrei læstar
og mæður í hverfinu voru flestar
heimavinnandi og móðir okkar þar
engin undantekning. Það var því allt-
af einhver heima í húsinu til að taka á
móti okkur, hvað sem á bjátaði. Þetta
voru forréttindi sem fáir njóta nú
orðið.
Við Doddi vorum á svipuðu reki
um miðbik systkinahópsins, hann var
rúmlega ári eldri en ég. Við fórum
nánast samferða gegnum grunn-
skóla, menntaskóla og loks gegnum
verkfræðina hér heima á Íslandi. Á
menntaskólaárunum, um það leyti
sem við kynntumst eiginkonum okk-
ar, unnum við saman í fiski, fyrst á
Höfn og svo á Suðureyri. Frá þessum
tíma á ég margar góðar minningar
um Dodda og uppátæki hans, sem
oftast voru glettin og fjörleg.
Systkinahópurinn hefur alltaf ver-
ið þéttur og náinn og hefur það hald-
ist svo fram á þennan dag. Við höfum
gaman af að hittast, gerum það
reglulega og í seinni tíð með okkar
stækkandi fjölskyldum og pabba.
Við þessi tækifæri var Doddi alltaf
hrókur alls fagnaðar, hann var glað-
vær, kappsamur og bjartsýnn á
framtíðina, einnig eftir að veikindi
hans hófust. Hann tókst á við veik-
indin af sama krafti og önnur verk-
efni sem á hans borð rötuðu, hvort
sem það voru verkefni sem tengdust
heimilinu, skólamálum, bæjarmálum
eða atvinnunni. Hann gerði sitt besta
og ætlaði að sigrast á veikindunum. Í
þetta sinn fór það á annan veg en
ætlað var þrátt fyrir langa og kröft-
uga baráttu þeirra hjóna, vina þeirra
og vandamanna. Á meðan á veikind-
unum stóð sýndi starfsfólk Land-
spítalans einstaka nærgætni og vil
ég koma á framfæri þökkum til
þeirra.
Það er skarð fyrir skildi. Þó systk-
inahópurinn standi saman sem fyrr
verður Dodda sárt saknað. Við mun-
um þó ylja okkur við minningar um
góðan dreng, sérstaklega þegar við
höldum áfram að hittast með fjöl-
skyldum okkar og hans.
Sveinn.
Fallinn er í valinn víkingur mikill
bæði til orðs og æðis, Þorvaldur Kol-
beins Árnason.
Ég kynntist honum á unglingsár-
um eftir að við Hildur systir hans
höfðum fellt hugi saman. Það voru
góð kynni því drengurinn var skarp-
ur, áræðinn en ansi stríðinn. Í fyrstu
kallaði hann mig Hannes (og fleiri
nöfnum sem ekki má hér nefna) þar
sem ég var ættaður af Nesinu. Hann
var sísvangur og fór létt með að hest-
húsa heilt franskbrauð þegar sá gáll-
inn var á honum enda drengurinn að
vaxa úr grasi.
Í MR kynntist hann Guðfinnu
Emmu og leist öllum vel á kvenkost-
inn frá upphafi, enda myndarstúlka.
Á þessum árum var hann eins og
fermingardrengur í framan og það
trúði enginn neinu upp á þennan
prýðisdreng. Þótt hinir menntskæl-
ingarnir smökkuðu vín gerði Þor-
valdur það ekki, að sögn þeirra
systra, en þá glotti Sveinn bróðir.
Þorvaldur lærði til verkfræðings
og lauk framhaldsnámi í Þýskalandi.
Þegar heim kom réðst hann til vinnu
hjá Ístaki. Á þessum tíma áttum við
oft tal saman eins og síðar. Oft tókst
Þorvaldi að mála mig út í horn í rök-
færslum, en í því var hann snillingur.
Miðað við þau verkefni sem Ístak
treysti honum fyrir sló Þorvaldur
ekki vindhögg. Hjá Ístaki var hann
mjög ánægður og kom það berlega í
ljós þegar hann var orðinn sjúkur og
vart ferðafær, þá sagði hann um sam-
starfsmenn sína: „Þetta eru alvöru
menn eins og þú Maggi mágur, þeir
bara gera hlutina.“
Þorvaldur var gamansamur, spil-
aði jólalög og gaf jólagjafir í júní og
var sjálfur skreyttur tendruðum jóla-
perum. Þorvaldur var í hlaupaklúbbi
og tók þátt í pólitíkinni á Nesinu.
Hann hafði skoðanir á hlutunum, lét í
sér heyra, velti við steinum, færði
rök fyrir sínum málum og gerði það
vel, enda oftast skrefi á undan þeim
sem hann rökræddi við. Lífshlaup
Þorvaldar var gott þótt stutt væri.
Hann sinnti fjölskyldu sinni og vin-
um vel, alltaf boðinn og búinn að
hlaupa undir bagga og rétta hjálp-
arhönd, kom mönnum í uppnám með
tilvitnunum eða athugasemdum sem
hann laumaði inn í þegar síst skyldi
og brosti svo bara að öllu saman.
Þorvaldur var hörkuduglegur, heið-
arlegur, þrjóskur, frábær félagi og
vinur. Hann greindist fyrir einu og
hálfu ári með krabbamein sem nú
hefur fellt þennan vaska svein sem
barðist hetjulega fram á síðasta dag.
Í veikindum Þorvaldar sýndi það sig
best hvað hún Emma er mikil og góð
manneskja.
Kæra Emma, Ágúst, Emil, Árni
Þór og aðrir aðstandendur. Ég og
fjölskylda mín vottum ykkur alla
okkar samúð. Það er heiður að hafa
kynnst þessum frábæra dreng og
minningin á eftir að lifa um ókomin
ár. Hvíl hann í friði.
Magnús Halldórsson.
Vinur minn og mágur, Þorvaldur
K. Árnason, er látinn langt fyrir ald-
ur fram. Hann háði krappan en
snöggan dans í lokin eftir að hafa
gengið í gegnum langt og erfitt haust
í baráttu sinni við krabbamein. Eftir
situr fjölskylda og vinir og skilja ekki
þessa tilhögun skaparans.
Þorvaldur, eða Doddi eins og hann
var oftast kallaður, var margbrotinn
og sérstæður persónuleiki, þar sem
fáir höfðu séð til botns.
Æskustöðvarnar, Fjölnisvegur 13
í Reykjavík, var mjög gestkvæmt
heimili, nánast eins og félagsmiðstöð,
þar sem foreldrarnir Árni Þór og
Hanna réðu ríkjum. Börnin voru sex,
og í sama húsi voru þrjár aðrar íbúðir
þar sem frændfólk bjó. Mikill sam-
gangur var á milli þeirra og því oft
glatt á hjalla.
Strax í æsku kom í ljós hversu
lausn alls kyns þrauta lá vel fyrir
Dodda. Um leið og slíkir leikir eða
gestaþrautir bárust inn á heimilið,
var hann óðara búinn að leysa þær,
systkinum sínum til sárrar gremju.
Hann var einnig góður skákmaður.
Það kom því ekki á óvart að hann
innritaðist í verkfræði að loknu stúd-
entsprófi, og útskrifaðist síðan sem
byggingarverkfræðingur 1982. Sama
ár kvæntist hann eftirlifandi eigin-
konu sinni, Guðfinnu Emmu Sveins-
dóttur, og héldu þau til náms í Þýska-
landi.
Hann fór í framhaldsnám í bygg-
ingarverkfræði og hún í kennara-
nám.
Þegar heim var komið hóf hann
störf hjá Ístak. Kom hann að hönnun
margra stórverkefna úti um allt land,
sem kröfðust mikillar hæfni og kunn-
áttu, og má þar síðast nefna versl-
unarmiðstöðina Smáralind. Þegar
fyrstu merki um sjúkdóminn greind-
ust, var hann á leið til Grænlands til
að annast verkefni fyrir Ístak.
Doddi var mikill vinur vina sinna
og ræktaði þau sambönd. Hann gerði
aldrei mannamun, en gat verið
óhemju stríðinn, og hafði gaman af
að gera fólki glettur. Fengu systur
hans stundum að finna fyrir því. Þeg-
ar hann bauð til sín vinum sínum eða
fjölskyldu, var aldrei hægt að ganga
að öllu vísu. Oftast lúrði einhver
gáskafullur húmor einhvers staðar í
leyni. Í jólaboði átti hann það til að
mæta gestum skreyttur sem jólatré,
eða að móta andlitssvipi fólks úr
súkkulaði um páska. Margs er því að
minnast.
Þorvaldur virtist alltaf vera skrefi
á undan samferðamönnum sínum, og
var yfirleitt löngu búinn að gera sér
grein fyrir næsta leik í hverri stöðu.
Hann vissi því að hverju gæti stefnt í
baráttu sinni.
Við sem þekktum Dodda munum
geyma minningu um góðan dreng í
huga okkar.
Ég votta Emmu, Ágústi og Emil
samúð mína á þessari erfiðu stundu.
Vernharður Gunnarsson.
Þorvaldur systursonur minn lést á
Landspítalanum við Hringbraut að
morgni miðvikudagsins 10. desem-
ber eftir stutt veikindi. Ég hef þekkt
Þorvald frá því hann kom í heiminn,
eða í rúm 45 ár. Hann var fjórða barn
foreldra sinna, Jóhönnu systur minn-
ar og Árna Þórs, en fyrir voru Björg,
Jón og Hildur en svo komu Sveinn og
Sigrún. Eins og eðlilegt er á barn-
mörgu heimili var oft fjör á Fjöln-
isveginum, en Þorvaldur ólst upp í
góðu yfirlæti foreldra sinna. Hanna
systir mín var heimavinnandi og var
alltaf til taks fyrir börnin. Ég man að
þegar ég kom í heimsókn á Fjöln-
isveginn, sem var æði oft, þá var allt
fullt af börnum og þótti sjálfsagt.
Mig langar nú með örfáum orðum að
kveðja þig, elsku Þorvaldur minn, þú
sem varst alltaf svo hlýr og góður,
svolítið stríðinn en óhemju myndar-
legur og fallegur bæði að utan og inn-
an. Þú varst duglegur í námi og vinnu
og sinntir þínum áhugamálum vel,
eins og kom vel í ljós í sumar að
hlaupa hálft maraþon en krafturinn
og þrjóskan hjálpa oft til. Það var
gaman að sjá þig og Emmu hress og
kát á ættarmótinu í sumar nýkomin
frá Krít, með strákana ykkar tvo,
Ágúst að lesa Harry Potter og Emil í
leik með yngri krökkunum, veðrið
yndislegt, mikið hlegið, talað og
sungið og grillað. En stuttu seinna
veiktist þú aftur og hefur þurft að
fara í gegnum margar strangar með-
ferðir en alltaf staðið þig eins og
hetja og alltaf var húmorinn í lagi.
Um daginn þegar ég heimsótti þig og
hárið var að koma, og ég hafði orð á
því, þá var svarið að það færi nú af í
næsta þvotti. Svona varstu, Þorvald-
ur minn. Mikið þótti mér vænt um
þegar þið voruð í Tansaníu og þú
sendir mér heilan dýragarð um háls-
inn, sem ég hef notað alveg óspart
enda yndislega falleg hálsfesti. Þú
áttir yndislega konu, hana Emmu,
sem hefur staðið við hliðina á þér eins
og klettur en þú reyndir að vera eins
mikið heima og þú gast til að vera hjá
henni og sonum ykkar. Þú varst mik-
ill fjölskyldumaður og ég tala nú ekki
um hvað þið systkinin voruð sam-
rýnd, hittust við öll möguleg tæki-
færi og svo var það morgunkaffið,
fyrst í Miðleitinu og svo hjá pabba
ykkar eftir að mamma ykkar dó.
Við Maggi biðjum ykkur Guðs-
blessunar á erfiðum tímum og hvað
þið systkinin voruð dugleg að létta
Þorvaldi og Emmu lífið í veikindum
hans, þið voruð alveg einstök.
Elsku Árni Þór, við Maggi vottum
þér innilega samúð við ótímabært
andlát góðs sonar.
Elsku Emma mín, Ágúst og Emil,
við Maggi biðjum góðan Guð að gefa
ykkur styrk í sorginni.
Mér finnst gott að koma heim á
kvöldin í myrkrinu og kveikja á kerti
og hugsa til ykkar allra.
Elsku Þorvaldur minn, Guð geymi
þig.
Þóra Katrín Kolbeins.
Beiskja og sorg, ótti og angur eru
orð, sem koma fyrst í hugann, er ég
sit hér magnvana og reyni að koma
hugsunum mínum á blað, í minningu
Þorvaldar K. Árnasonar, svila míns
og kærs vinar. Kynni okkar hófust
fyrir alvöru þegar hann kornungur
maður vann hjá mér sumarlangt í
byggingarvinnu, en það var um leið
liður í námsferli hans sem verkfræði-
nema. Fljótlega varð mér ljóst, að
hann stefndi ekki bara að því að ná
lágmarksréttindum í faginu, heldur
var takmarkið að öðlast sem allra
mesta þekkingu á verkfræðinni, sem
gæti nýst honum til að takast á við
flókna mannvirkjagerð af ýmsum
toga. Og víst er um það, að honum
auðnaðist að koma að mörgum og
vandasömum verkefnum. Þorvaldur
hóf störf hjá verktakafyrirtækinu Ís-
taki strax að loknu framhaldsnámi
erlendis og starfaði hjá þeim þar til
yfir lauk. Hann hefur komið þar víða
að verki, allt frá frumskógum Tans-
aníu í suðri til fimbulkulda á Græn-
landi í norðri. Þau verkefni hans og
önnur munu eflaust aðrir mér fróðari
um fjalla. Aldrei varð þó hjá því kom-
ist að finna að þessu fyrirtæki vann
hann allt sem best hann mátti og bar
mikinn metnað í brjósti fyrir þess
hönd.
Þorvaldur hafði einstakan eigin-
leika sem er alls ekki öllum gefinn,
það var hið milda bros og hin mikla
útgeislun. Þetta vissi ég að nýttist
honum afar vel í lífi og starfi. Þess
varð ég oft var og kannske aldrei eins
áþreifanlega og þegar ég heimsótti
hann á vinnustað, er bygging hins
risastóra mannvirkis Smáralindar
stóð yfir, en hann var einn þeirra er
leiddu þá uppbyggingu. Hann bauð
mér að snæða með sér hádegismat
þarna, en ég var hikandi, taldi senni-
lega að mér væri ofaukið innan um
alla þessa tæknimenn þarna, en þetta
hik var alveg ástæðulaust, því hann
snæddi alls ekkert í þeirra hópi, held-
ur var hann í miðri þvögu verka-
mannanna, hrókur alls fagnaðar og
greinilegt að þeir virtu hann mikils.
Þetta atvik minnti á söguna um mik-
ilsvirtan herforingja sem ætíð sagði:
„Nú ráðumst við allir til atlögu
hérna,“ þegar aðrir hræddir um eigið
líf sögðu: „Þið ráðist nú til atlögu
þarna“. Þessi endurminning rann um
huga minn fyrir nokkrum dögum, er
ég í fyrsta sinn kom inn í þessa risa-
stóru byggingu fullbúna og gekk þar
um sali, með vini mínum Þorvaldi í
andanum, stoltur af því að eiga vin-
áttu slíks kunnáttu- og sómadrengs.
Hann var mikill og góður fjöl-
skyldumaður í bestu merkingu þess
orðs og hann, Emma og strákarnir
höfðu öll mikinn áhuga á útivist og
fjallaferðum og nýttu sumartímann
vel til þess konar ferðalaga í hópi
sinna bestu vina. Það er reyndar allt
saman ofvaxið mínum skilningi,
manni sem heldur að allt miðist við
sléttar grundir og sjávarnið. Rök-
hugsun og kalt mat á umhverfi og
staðreyndum var eitt aðaleinkenni
Þorvaldar og lýsti sér ef til vill best í
baráttu hans við vágestinn krabba-
meinið, sem felldi hann að lokum. All-
an tímann frá því fyrst að hann
greindist með sjúkdóminn hefur
hann leynt og ljóst verið að ganga frá
lausum endum heima og að heiman,
þótt hann neitaði ævinlega að játa sig
sigraðan. En að lokum þegar allt um
þraut og hann sá að baráttan snerist í
tapað tafl óskaði hann eftir því að fá
að kveðja sína nánustu, einslega. Og
því verður vart með orðum lýst, hví-
líka mannlega reisn hann sýndi þar
og mun víst flestum okkar seint líða
úr minni. Ekki get ég látið hjá líða að
minnast á þátt hennar Emmu í þessu
helstríði. Hún, sem ég hef alltaf litið á
sem „litlu“ systur, stóð þar sem hið
stóra bjarg þegar aðrir féllu saman
og drúptu höfði; minnti hún á þá
staðreynd að sól rís að morgni og öll
él styttir upp um síðir. Guð gefi
Emmu og Ágústi og Emil, sonum
þeirra, trú og styrk til að takast á við
lífið á nýjan leik. Aldraður, heilsuveill
faðir sér hér á eftir miklum efnis-
manni, svo og aldraðir tengdafor-
eldrar okkar, sem nú í annað sinn á
tæpum áratug sjá á bak tengdabarni
sínu. Ég bið almættið að gefa þeim
öllum huggun og styrk á þessum erf-
iðu tímum.
Lífið er fullt af alls konar áföllum,
það brýtur suma, bætir aðra, en við
eigum aðeins þann kost að halda
áfram.
Kæri Þorvaldur, far þú í friði og
friður guðs þig blessi.
Hilmar og Svala.
Góður drengur er farinn. Eftir
hetjulega baráttu við krabbamein
lést Þorvaldur K. Árnason. Til hinstu
stundar hélt hann sinni óvenjugóðu
lund, alveg sama hvað á gekk.
Á námsárum sínum í Þýskalandi
starfaði Þorvaldur m.a. um tíma í
Írak. Að námi loknu, árið 1985, kom
hann til Íslands til starfa hjá verk-
fræði- og verktakfyrirtækinu Ístaki,
þar sem hann starfaði óslitið meðan
starfskraftar leyfðu. Þorvaldi voru
falin trúnaðarstörf innan lands og ut-
an frá Afríku til Grænlands.
Þorvaldur var þátttakandi og lyk-
ilmaður í flestum af mikilvægustu
verkefnum Ístaks, á þeim tíma sem
hans naut við. Hans létta lund fleytti
honum og samstarfsmönnum hans í
gegnum mörg krefjandi og erfið
verkefni, meðal annars byggingu
Smáralindar.
Það var vorið 2002, þegar hann var
á förum til Grænlands, að í ljós kom
að hann var haldinn þeim sjúkdómi
er nú hefur dregið hann til dauða á
besta aldri.
Þorvaldur var góður starfsmaður
og leysti öll sín störf með prýði. Hug-
myndaauðgin var svo mikil, að stund-
um var erfitt að fylgja honum. En
það eru einmitt menn eins og Þor-
valdur, fullir af þrautseigju og út-
sjónarsemi, sem stuðla að tækniþró-
un og betra lífi fyrir okkur öll.
Þorvaldur var ósérhlífinn og ávallt
reiðubúinn til að fara til starfa hvert
sem var.
Þorvaldur hét í höfuðið á afa sínum
og móðurbróður undirritaðs, Þor-
valdi Eyjólfssyni Kolbeins prentara
og ættfræðingi. Jóhanna, móðir Þor-
valdar, var elst í tíu systkina hópi.
Mér er Þorvaldur móðurbróðir minn
mjög minnisstæður, alltaf rólegur,
hvað sem á gekk. Ég held að verk-
fræðingurinn Þorvaldur hafi fengið
skapjafnvægi afa síns með nafninu.
Skarð er fyrir skildi í hópi starfs-
manna Ístaks, skarð sem erfitt verð-
ur að fylla, missirinn er mikill. En sá
missir er lítill í samanburði við missi
eiginkonu og sona. Við samstarfs-
menn Þorvaldar í gegnum árin hjá
Ístaki vottum Emmu og sonunum
Ágústi og Emil, Árna Þór föður hans
og allri hinni stóru fjölskyldu Þor-
valdar okkar dýpstu samúð á sorg-
arstundu.
Góður drengur er farinn, en minn-
ingin um góðan vinnufélaga og vin lif-
ir.
Páll Sigurjónsson,
stjórnarformaður ÍSTAKS.
Kveðja frá Bæjarmálafélagi
Seltjarnarness
Það er með sorg í hjarta að við
kveðjum vin okkar og félaga, Þorvald
Árnason. Þorvaldur var einn af dygg-
ÞORVALDUR
KOLBEINS
ÁRNASON