Morgunblaðið - 17.12.2003, Page 41

ustu stuðningsmönnum Bæjarmála-
félagsins og formaður þess um skeið
eða allt er hann veiktist af þeim sjúk-
dómi sem nú hefur lagt hann að velli.
Þorvaldur var hafsjór fróðleiks og
eiginlega okkar alfræðiorðabók þeg-
ar kom að málefnum skóla og skipu-
lagsmála hér á Seltjarnarnesi. Missir
okkar er því mikill. En við munum
einnig sakna góðs vinar sem alltaf
var tilbúinn að ræða málin, jafnvel
helsjúkur í einangrun var hann með
okkur á fundum með hjálp tækninn-
ar. Það er ekki hægt að skrifa minn-
ingargrein um Þorvald án þess að
láta þess getið að með honum er fall-
inn frá einn öflugasti talsmaður
barna í Mýrarhúsaskóla, því engan
höfum við þekkt sem hefur barist
jafn mikið fyrir bættri skólalóð við
Mýrarhúsaskóla og hann. Hans
draumur var að hún yrði stækkuð og
þar yrði smá gras en ekki bara
steypa. Við munum halda minningu
Þorvaldar á lofti með því að gera
okkar besta til að gera bæinn okkar
betri.
Við sendum eiginkonu hans og
sonum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Tíminn læknar engin sár en
hann getur hjálpað okkur með að lifa
með þeim.
Fyrir hönd Bæjarmálafélags Sel-
tjarnarness,
Ingibjörg S. Benediktsdóttir.
Réttsýnn og góður drengur er fall-
inn frá langt um aldur fram. Kynni
okkar Þorvaldar Árnasonar voru
ekki löng en nú þegar hann er kvadd-
ur finnst mér ég hafa kynnst honum
allnáið. Eftir að hann lagðist inn á
sjúkrahús í haust sýndi hann mér
þann heiður að tala við mig í síma
nokkrum sinnum í viku af sjúkrabeði
sínum, þaðan sem hann átti ekki aft-
urkvæmt. Símtölin snerust um sam-
eiginlegt áhugamál okkar, bæjarmál-
efnin á Seltjarnarnesi.
Sannast sagna held ég að það hafi
jafnvel auðveldað honum banaleguna
að sitthvað var að gerast í málefnum
Seltjarnarness þessar vikur sem
hann háði dauðastríð sitt af einskæru
æðruleysi. „Ég hef það skítsæmi-
legt“ sagði hann jafnan hressilega
þegar talið barst að líðan hans og um
það vildi hann sem minnst ræða. Lík-
amlegri heilsu hans hrakaði hratt en
áhuginn á málefnum líðandi stundar
var samur allt þar til yfir lauk.
Við kynntumst sem keppinautar í
prófkjöri Bæjarmálafélags Seltjarn-
arness í nóvember árið 2001, sótt-
umst bæði eftir að leiða lista félags-
ins í bæjarstjórnarkosningunum
vorið eftir. Að loknu prófkjöri sner-
um við bökum saman í kosningabar-
áttunni fyrir hönd Neslistans. Ég
hafði kannski ekki fyllilega áttað mig
á hvað heyrði til, þ.e. að standa fyrir
utan Hagkaup og ónáða fólk með
boðskap Neslistans! Það óx mér
vissulega í augum.
Í þeim efnum reyndist Þorvaldur
mér og öðrum samherjum sínum
sannkallaður lærimeistari. Þar kom
eldmóður hans vel í ljós. Hann átti
einkar auðvelt með að taka fólk tali,
var svo hress í bragði og lá svo mikið
á hjarta að ég skynjaði fljótt að þetta
gæti bara orðið skemmtilegt. Þannig
reyndist það líka, þökk sé honum.
Þorvaldur var verkfræðingur að
mennt og lét sig skipulagsmál á Sel-
tjarnarnesi miklu varða. Það var
enginn persónulegur metnaður sem
rak hann áfram í bæjarpólitíkinni
heldur fyrst og síðast sterk sannfær-
ing fyrir því hvernig best væri að
haga hlutunum.
Hann hafði um tíu ára skeið barist
einarðlega fyrir stækkun skólalóðar
Mýrarhúsaskóla. Hann mótmælti
einnig kröftuglega öllum hugmynd-
um um blokkabyggð í nánd við skól-
ann. Hann benti á að slíkar áætlanir
hefðu í för með sér að skólabörnin og
íbúar í íbúðum aldraðra við Skóla-
braut fengju ekki notið sólar sem
skyldi í skammdeginu.
„Útsýni og skammdegissól verða
dýrmætari eftir því sem æviárunum
fækkar,“ skrifaði Þorvaldur í Nes-
fréttum skömmu áður en hann lagð-
ist banaleguna. Hann var ágætlega
ritfær og skrifaði oft hressilega pistla
um bæjarmálin á Seltjarnarnesi.
Við vorum ekki alltaf sammála,
fjarri því. Hann var fastur fyrir og
ákveðinn og það var hreint ekki auð-
velt að fá hann til að skipta um skoð-
un. Það var sannarlega betra að hafa
hann með sér en á móti. Hann var
formaður Bæjarmálafélags Seltjarn-
arness um árabil og varamaður Nes-
listans í bæjarstjórn. Þorvaldur var
ímynd hreystinnar, hljóp reglulega á
Seltjarnarnesi,í því umhverfi sem
honum var svo annt um, og virtist
sérlega vel á sig kominn, grannur og
spengilegur. Engu að síður varð
hann á skömmum tíma að lúta í
lægra haldi fyrir banvænum sjúk-
dómi.
Fyrir hönd Neslistans þakka ég
Þorvaldi alla liðveisluna, baráttu-
gleðina og vináttuna. Við sem eftir
stöndum munum leitast við að halda
baráttumálum hans á lofti.
Guðfinnu Emmu, eiginkonu hans,
og sonunum tveimur sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur nú þegar þau
sjá á bak ástríkum fjölskylduföður.
Megi boðskapur jólanna um ljósið
sem skín í myrkrinu styðja þau og
styrkja.
Guðrún Helga Brynleifsdóttir.
Þorvaldur var mannkostamaður.
Hann hlaut í vöggugjöf bjartsýni og
létta lund, dugnað og ósérhlífni. Þor-
valdur bætti umhverfi sitt. Vorið
2003 hlupu Seltirningar í stórum
hring umhverfis Valhúsahæð. Það
þurfti að stjórna umferðinni á stærri
gatnamótum svo allt færi slysalaust
fram. Þorvaldur, bekkjarbróðir okk-
ar, var umferðarstjóri á þessum sól-
bjarta laugardegi. Kraftur geislaði
frá honum þar sem hann bægði bíl-
stjórum frá og hvatti unga sem aldna
til þess að gefast nú ekki upp. Skóla-
systkini Þorvaldar í Menntaskólan-
um í Reykjavík kynntust þessum eig-
inleikum hans vel. Vorið 1978 þreytti
Þorvaldur stúdentspróf. Á þessum
vordögum var fleira gert en að
reikna, framkvæma tilraunir og
skilja torræða togkrafta. Það var far-
ið á ball í Sigtún, á dimmisjón var
brugðið sér í gervi jólasveina, og í
leikfimi var hlaupið í kringum Tjörn-
ina.
Þorvaldur var traustur og góður
félagi okkar í MR, hugsunin frjó og
skopskynið einstakt. Nú, aldarfjórð-
ungi síðar, hleypur hann ekki framar
eða glímir lengur við flóknar verk-
fræðijöfnur. Við ferðalok þakka und-
irrituð Þorvaldi fyrir samfylgdina.
Megi minningin um góðan dreng lýsa
upp sárasta skammdegið.
Bekkjarsystkini í 6.-X
í MR 1978.
Síðustu fimm ár höfum við í
Trimmklúbbi Seltjarnarness notið
þess að hlaupa með góðum félaga
okkar, Þorvaldi Árnasyni. Það er
sérstakt samband sem myndast á
milli fólks sem æfir saman langhlaup.
Á meðan kílómetrarnir eru lagðir
einn af öðrum gefst tími til að spjalla
um allt, hvað hugann og hjartað lyst-
ir. Við lítum á æfingarnar sem rækt-
un sálar ekki síður en líkama og segj-
um stundum að flest vandamál
leysist á hlaupum í vinahópi, lands-
málin eru tekin út, heimsmálin,
barnauppeldi, persónuleg mál eins
og ástir og hjónabönd, bókmenntir
og allt sem á brennur hverju sinni.
Engum leiddist sem hljóp með Þor-
valdi, nóg var umræðuefnið.
Þorvaldur var umhyggjusamur
um félaga sína, hvetjandi, glettinn og
viðræðugóður. Á síðasta ári veiktist
hann af krabbameini og komu veik-
indin til tals á hlaupum, þó ekki oft,
því Þorvaldur var ekki maður mæð-
unnar. Hann leyfði okkur að fylgjast
með gangi mála, sagði okkur hreint
og beint frá stöðunni hverju sinni og
var fullur baráttuvilja. Það var okkur
nokkurt áfall að vita að hann, af öll-
um, þessi hraustlegi, kröftugi og
sporlétti maður, væri svo alvarlega
veikur enda bar hann það ekki með
sér fyrr en undir lokin.
Í júní sl. skráði hann sig fyrstur
manna í gönguferð með félögum sín-
um í TKS upp Virkisjökul á Hvanna-
dalshnjúk. Skipaði hann sér í vösk-
ustu uppgöngusveitina. Vegna
veðurs var snúið við þegar 200 m
voru ófarnir á tindinn. Það er erfitt
að gera sér í hugarlund hvílíkt afrek
gangan var hjá Þorvaldi eftir langa
og stranga lyfjameðferð, enda vorum
við full aðdáunar. Rætt var um að
reyna aftur að ári og strengjum við
þess nú heit að ná á tindinn síðar í
minningu hans.
Þó vinur okkar gæti ekki hlaupið
með okkur síðustu mánuði þá kom
hann gjarnan og kastaði á okkur
kveðju þegar hann fékk leyfi frá
sjúkrahúsinu, síðasta sinn í jólaboði
okkar þann 6. des. Þá kom hann í
dyragættina og óskaði hópnum gleði-
legra jóla. Það voru okkur vonbrigði
að hann mátti ekki setjast hjá okkur
því hann átti að vera í einangrun. Nú
er þessi stutta stund okkur dýrmæt
minning.
Við munum sakna sárt þessa fé-
laga og vinar sem yfirgaf okkur alltof
fljótt og geyma með okkur ótal minn-
ingar um góðan dreng. Við sendum
Emmu, Ágústi og Emil okkar inni-
legustu samúðarkveðjur, svo og öðr-
um ástvinum sem nú eiga um sárt að
binda.
Félagar í Trimmklúbbi
Seltjarnarness.
Andlátsfregn þín var þungt högg,
félagi. Kannske þyngra fyrir það hve
vel þér tókst að smita aðra með
bjartsýni og von um bata. Vol og væl
víðsfjarri þrátt fyrir erfiðan sjúkdóm
og meðferð sem sannarlega tók sinn
toll. Að geta einblínt í æðruleysi á
framtíðina við þær aðstæður er
kjarkur og eiginleiki sem ekki er öll-
um gefinn, en þú hafðir í svo ríkum
mæli að aðdáunarvert var.
Það var hnípinn og hljóður hópur
skokkfélaganna í Trimmklúbbi Sel-
tjarnarness sem hitaði upp fyrir
framan sundlaugina daginn sem þú
kvaddir. Það kom hins vegar ekki
annað til greina en að mæta og halda
áfram samkvæmt dagskrá, annað
hefði verið stílbrot gagnvart þér og
þvert á þín prinsipp. Veðrið sem við
fengum í skokkinu þetta kvöld var
einstakt, sindrandi norðurljós og
heiðskír, tunglbjört vetrarstillan
sveipaði framnesið ævintýraljóma.
Mér varð á orði við félagana að það
væri ljóst að Þorvaldur væri farinn
að láta til sín taka í skipulagsmál-
unum í efra og farinn að beita sér
gegn skuggamyndun þar ekki síður
en hann gerði í mannheimum. Það
væri ólíklegt annað en að hann myndi
hafa þar eitthvað fyrir stafni. Hún
var djúp þögnin í Seltjarnarnes-
kirkju þegar við félagarnir komum
þar saman eftir skokkið, að sjálf-
sögðu í hlaupagöllunum, hvað annað,
til þess að eiga saman kyrrðar- og
minningarstund og reyna að sættast
við hin ósanngjörnu málalok.
Það er skarð fyrir skildi hjá okkur
félögunum í Bæjarmálafélagi Sel-
tjarnarness og Neslistanum. Brenn-
andi í anda og áhuga mættir þú á
fundi hjá okkur þrátt fyrir veikindin
til þess að undirbúa bæjarstjórnar-
fundi hvenær sem þú mögulega gast.
Fylgdist vel með öllu sem á gekk og
vel virkur með fartölvuna við hlið þér
á spítalanum. Enda vildir þú vera vel
með á nótunum þegar þú kæmir til
baka, úthvíldur og endurnærður,
eins og þú orðaðir það einhvern tím-
ann.
Í daglegu amstri sést manni stund-
um yfir litlu hversdagslegu hlutina,
sem samt hafa svo mikla þýðingu,
ekki síst þegar þeir eru horfnir. Ég á
vafalaust eftir að líta fram eftir
Skólabrautinni af svölunum hjá mér í
sumar til þess að athuga hvort þú
standir ekki á þínum, svona rétt til
þess að veifa og láta vita af mér. Nú
er heldur ekki um það að ræða leng-
ur að taka saman stutt spjall þegar
annar gengur fram hjá húsi hins og
hann er úti við. Nú eru líka hljóðnuð
símtölin sem við áttum mörg um bæj-
armálin á Nesinu. Símtölin þegar þú
brýndir mig til dáða eða komst með
nýjar hugmyndir. Tölvupósturinn
var líka þarfaþing og mikið notaður í
sama tilgangi. Það er ýmislegt að
finna í möppunni sem ég merkti þér
sérstaklega, geymt en ekki gleymt
og kemur að notum síðar.
En minningin verður ekki frá okk-
ur tekin. Hún lifir minningin um góð-
an dreng og traustan félaga. Vonandi
getið þið Emma mín, Emil og Ágúst
sótt í hana styrk og huggun á erf-
iðum stundum.
Árni, Svala, Einar og Eygló.
Hlaupafélagi og vinur er fallinn
frá. Minningarbrotin hlaðast upp:
Þorvaldur kemur hlaupandi á æfingu
af miklum krafti, of seinn en kátur að
vanda. Spyr okkur félaga hvað sé títt
en síðan vindur hann sér að máli mál-
anna hverju sinni.
Það er af mörgu að taka því fátt
var Þorvaldi óviðkomandi, sér í lagi
það sem gerðist í hans bæjarfélagi,
Seltjarnarnesi. Á löngum hlaupum
eru málin krufin af miklum móð,
enda fóru saman hjá Þorvaldi frá-
sagnargáfa, eldmóður, góðar gáfur,
raungreinahugsun og einlægur póli-
tískur áhugi.
Aldrei var lognmolla kringum
hann því ekki voru allir sammála
þegar að pólitík og bæjarmálum
kom. En Þorvaldur lét ekki duga að
ræða málin, hann var baráttumaður í
raun og fylgdi áhugamálum sínum
eftir af dugnaði.
Hann var ekki lengi að hlaupa sig
upp í hlutverk forystusauðar í
Trimmklúbbi Seltjarnarness. Ekki
taldi hann það vera vegna þess
hversu góður hlaupari hann væri, að
hann leiddi hópinn, heldur væri hann
alltaf að „elta þann næstfremsta úr
hópnum“ þó að viðkomandi væri allt-
af skrefi aftar en hann. Höfum við oft
hent gaman að ýmsum tilsvörum
Þorvaldar eins og þegar hann lenti
óvart í „slæmum félagsskap“ sem
varð til þess að hann hljóp í fyrsta
sinn 25 km í stað 10 eins og hann
hafði gert áður.
Það var Þorvaldi einum lagið að
draga fram ótal víddir í hverju máli.
Það kom best fram þegar umræða
um skipulag Hrólfskálamelsins stóð
sem hæst. Hann fór og mældi út með
hornafræðikunnáttu sinni að barna-
skólalóð fyrirmyndarbæjarfélagsins
yrði nánast öll í skugga. Hann fann
því næst samsvörun um „skuggalíf“ í
bókmenntum, jafnt barna sem full-
orðinna. Að því loknu skrifaði hann
greinar í blöðin til að upplýsa sem
flesta er málið varðaði.
Hann mætti á góðum dögum eftir
að veikindin fóru að hrjá hann og
hljóp stuttan hring til þess að bæta
andann eins og hann sagði. Alltaf var
jafn ánægjulegt að fylgja honum
þennan hring, ræða bæjarmálin og
létta á sálinni, en oftar var það við-
mælandinn sem fékk upplyftinguna
þar sem hann gat hresst alla með já-
kvæðni og skemmtilegri glettni sem
einkenndi hann. Við trúðum því líka
að ef einhver gæti unnið stríðið við
veikindin væri það hann Þorvaldur
okkar, með sitt jákvæða hugarfar,
sterku lífgleði og hrausta líkama.
Við sendum Emmu, Ágústi og Em-
il okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Elísabet og Guðjón.
Það er undarleg tilfinning að
kveðja þig, kæri vinur, þú sem sást
ekki vandamál, heldur lausnir. Ef
vandamálin voru flókin, fór hugur
þinn á flug og þú sást allt aðra fleti en
við sem vorum með þér.
Ófáar voru stundirnar sem þú
reyndir að sannfæra okkur í pólitík-
inni og þú varðst alltaf að hafa síð-
asta orðið.
Það var alltaf stutt í brosið, góða
skapið og útgeislunina frá þér, sem
við samferðamenn þínir nautum og
smituðumst af.
Við hjónin biðjum guð að styrkja
Emmu, Ágúst, Emil og fjölskylduna í
minningu um góðan dreng.
Far þú í friði.
Teitur Gústafsson.
Brosið Þorvaldar Árnasonar náði
alltaf til augnanna. Þegar aðrir stóðu
sig ekki sem skyldi í félagsmálastarfi
og komu með misgóðar afsakanir
brosti Þorvaldur eins og til að segja
að það skipti ekki máli. Verkefnið
væri framundan og óþarft að fjasa
um liðna tíð. Sjálfur þurfti Þorvaldur
ekki að afsaka sig. Hann skilaði
ávallt frá sér.
Það lá í náttúru Þorvaldar að leita
lausna og það var mesti styrkur hans
í félagsstarfi samtímis sem hann var
laus við hégóma sem vill stundum
gera fólki torvelt að starfa saman.
Hæfileiki hans til að sjá lausnir á að-
skiljanlegum viðfangsefnum gerði
Þorvald að ómetanlegum liðsmanni í
bæjarmálastarfinu. Í skipulagsum-
ræðu naut hann verkfræðimenntun-
ar sinnar til fullnustu og gat á
skömmum tíma útskýrt flóknin
tæknileg atriði.
Þegar Þorvaldur var búinn að
mynda sér skoðun var fátt sem hagg-
aði honum. Þó var honum fjarri óbil-
girni og yfirgangur og var ávallt
tilbúinn í frekari umræðu. Ef hann
varð undir tók hann því án þess að
gefa frá sér sannfæringu sína.
Þorvaldur Árnason var einn af
stofnendum Samfylkingar Seltirn-
inga og hafði áður verið traustur liðs-
maður Alþýðuflokksins. Hann ein-
beitti sér að bæjarmálapólitíkinni og
hafa Seltirningar misst góðan tals-
mann fyrir bættu samfélagi.
Blessuð sé minning Þorvaldar
Árnasonar og megi góður guð vernda
og styrkja Guðfinnu Emmu og börn-
in.
Páll Vilhjálmsson.
SJÁ SÍÐU 42
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 2003 41
Legsteinar og englastyttur
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
Verið velkomin
Englastyttur og
ljósker á le iði
Englasteinar
Eiginmaður minn,
BENEDIKT ÓLAFSSON,
Hvassaleiti 58,
lést á Landspítalanum við Hringbraut mánu-
daginn 15. desember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þórunn Sigurjónsdóttir.
Móðir okkar,
SIGRÍÐUR PÉTURSDÓTTIR
frá Laugum í Súgandafirði,
síðast búsett
á Nönnugötu 8 í Reykjavík,
andaðist þar sunnudaginn 14. desember.
Kjartan Ólafsson,
Pétur Jónasson,
Friðbert Jónasson,
Sigríður Jónasdóttir,
Kristmundur Jónasson.