Morgunblaðið - 19.12.2003, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 FÖSTUDAGUR 19. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Lilja Sigurjóns-dóttir fæddist á
Krókvöllum í Garði
31. júlí 1926. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 10. desem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigurjón Jónsson sjó-
maður, f. 1.6. 1894 í
Skógarkoti í Þing-
vallasveit, d. 29.9.
1982, og Guðríður
Stefánsdóttir, f. 20.4.
1898 á Krókvöllum í
Garði, d. 18.9. 1986.
Systkini hennar: Guðmundur sem
er látinn, Þuríður og Sigurður sem
er látinn. Lilja giftist 10.11. 1945
Jóni Magnúsi Sigurðssyni, fyrrver-
andi kaupfélagsstjóra Kaupfélags
Kjalarnesþings, f. 2. september
1922, d. 21. febrúar 1999. Foreldr-
ar hans voru Sigurður E. Ingi-
mundarson sjómaður, f. 21.8. 1895,
d. 12.4. 1979 og kona hans Lovísa
Árnadóttir, f. 21.12. 1897, d. 2.3.
1973. Börn þeirra eru: 1) Guðríður
matráðskona, f. 24.7. 1943 í
Reykjavík. Synir hennar eru Jón
24.4. 1957 í Mosfellssveit, maki
Auður Eygló Kjartansdóttir, f. 7.1.
1956. Börn þeirra eru Unnar Örn,
f. 1974, Heiða, f. 1978 og Atli Már,
f. 1986. 7) Snorri viðskiptafræðing-
ur, f. 15.12. 1959 í Mosfellssveit,
maki Prachim Phakamart, f. 6.1.
1972. 8) Reynir viðskiptafræðing-
ur, f. 30.6. 1963 í Mosfellssveit,
sambýliskona Ásta Dís Óladóttir.
Börn þeirra eru Víðir Orri, f. 1989,
Halldóra Eik, f. 1992 og Jóhanna
Helga, f. 1996.
Lilja ólst upp í Garði til tveggja
ára aldurs en fluttist þá til Reykja-
víkur ásamt foreldrum sínum og
systkinum. Þegar Lilja var 6 ára
skildu foreldrar hennar en hún bjó
ávallt hjá móður sinni, sem giftist
aftur þegar Lilja var 12 ára. Lilja
bjó í Reykjavík og lauk þar barna-
skólaprófi. Eftir það fór hún að
vinna, meðal annars í Hampiðjunni
þar sem hún kynntist eiginmanni
sínum. Árið 1956 fluttist hún í Mos-
fellssveit ásamt eiginmanni sínum
og fimm börnum þeirra. Þar bætt-
ust þrjú í hópinn. Lilja var heima-
vinnandi til 1969 er hún hóf störf í
kaupfélaginu við hlið eiginmanns
síns og starfaði þar til ársins 1986
er þau létu bæði af störfum. Eftir
það starfaði Lilja um nokkurra ára
skeið við ýmis störf í Reykjavík.
Útför Lilju fer fram frá Lang-
holtskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Þór, f. 1962 og Daníel,
f. 1964. 2) Lovísa hár-
greiðslumeistari, f.
4.4. 1946 í Reykjavík,
maki Baldur Birgis-
son. Sonur Lovísu og
fóstursonur Baldurs
er Gylfi, f. 1977. 3) Jón
Sævar verkfræðingur,
f. 30.7. 1947 í Reykja-
vík, maki Kolbrún
Guðjónsdóttir. Dætur
þeirra eru Lovísa, f.
1975, Katrín, f. 1980,
Ásdís, f. 1983 og Val-
gerður Lilja, f. 1988.
4) Ásthildur spari-
sjóðsstarfsmaður, f. 12. 11. 1949 í
Reykjavík, maki Þorsteinn Ragn-
arsson, f. 1.5. 1939, d. 25.10. 1998.
Börn þeirra eru Lilja, f. 1969,
Ragnar, f. 1972, og Karen Ósk, f.
1988. Sambýlismaður Smári Sig-
urðsson. 5) Stefán Ómar viðskipta-
lögfræðingur, f. 4. 3. 1955 í
Reykjavík, maki Ásta Sverrisdótt-
ir, f. 7.3. 1953 d. 23.4. 1996. Börn
þeirra eru Ásthildur, f. 1976, Óm-
ar, f. 1980 og Arndís, f. 1983. Sam-
býliskona er Brynja Guðmunds-
dóttir. 6) Steinar aðalbókari, f.
Við systkinin átta kveðjum í dag
móður okkar Lilju Sigurjónsdóttur.
Við kveðjum hana hvert og eitt með
djúpri virðingu og þakklæti fyrir
samfylgdina allt til hennar hinsta
dags.
Þegar við lítum til baka þá lifir í
minningunni húsmóðirin, sem ávallt
var til staðar til þess að styðja okkur,
styrkja og leiðbeina. Ráðgjöf hennar
og umhyggja fyrir okkur systkinun-
um var ekki alltaf hól og hæ, heldur
lét hún ekki hjá líða að segja okkur
hreint út ef henni fannst við vera að
gera eitthvað það sem miður var að
hennar mati.
En hún var líka til staðar á gleði-
stundum okkar og þegar okkur
vegnaði vel í lífinu, samfagnaði þá
með okkur og hvatti til frekari dáða.
Hún var í senn móðir okkar, ráðgjafi
og vinur og það sama má segja um
afstöðu hennar til tengdabarnanna
sinna.
Allt það sama má einnig segja um
afstöðu hennar til ömmu- og lang-
ömmubarnanna sinna, hún var þeim
góð amma, hvatti þau og studdi til
góðra verka, en lét þau líka heyra á
sinn hreinskilna máta ef henni mis-
líkaði eitthvað.
Ekki fórum við systkinin, tengda-
börnin, ömmubörnin og langömmu-
börnin varhluta af föndurhæfileikum
hennar. Annáluð föndurkona var hún
og liggja eftir hana ótal falleg verk,
hvort heldur eru postulínsverk, jóla-
munir ýmiss konar eða önnur þau
viðfangsefni á föndursviðinu sem
hún tók sér fyrir hendur.
Henni fannst ekkert skemmti-
legra en að fá okkur í heimsókn á fal-
legt heimili sitt, þar sem nostrað var
við hvern hlut, og hafa okkur öll í
kringum sig og lék hún þá á als oddi,
enda félagslynd og hressileg kona í
hvívetna.
Fallegu munirnir, sem hún var svo
óþreytandi við að búa til og gefa okk-
ur, ylja okkur um hjartaræturnar í
hvert sinn er við lítum þá augum og
minna okkur um leið á þá einstöku
smekkvísi og hæfileika sem mamma
og amma hafði á þessu sviði.
Við systkinin átta lítum í dag yfir
farinn veg, veg góðra minninga um
móður okkar Lilju Sigurjónsdóttur.
Við minnumst hennar fyrrir allt það
sem hún var okkur.
Elsku mamma, þakklæti og virð-
ing fyrir þér og öllu því er þú stóðst
fyrir í uppeldi okkar og lífi er það
sem er efst í huga okkar.
Við trúum því að þú farir núna til
fundar við pabba, sem bíður þín hin-
um megin, og sameinuð munið þið
njóta þeirra strauma þakklætis og
virðingar sem við systkinin og ölll
ykkar stórfjölskylda munum senda
ykkur frá okkar dýpstu hjartarótum.
Elsku mamma, minningin um þig
og pabba lifir í hjarta okkar allra.
Börnin ykkar átta.
Elsku mamma mín.
Þegar við Halldóra Eik vorum á
leið heim eftir kistulagninguna þína
þá sagði hún með tárin í augunum
og kökkinn í hálsinum: „Pabbi. Nú
fæ ég aldrei að sjá hana ömmu meir,
aldrei heyra í henni, aldrei heim-
sækja hana aftur. „Ég er nú ekki
svo viss um það,“ svaraði ég. „Hvað
meinarðu?“ spurði hún. „Hvaða
mynd kemur upp í huga þér þegar
þú hugsar um hana ömmu þína?“
spurði ég. Hún svaraði: „Ég sé hana
opna vaskhúsdyrnar og segja: „Nei,
komiði sæl og blessuð, gaman að sjá
ykkur elskurnar“.“ „Þarna sérðu,“
sagði ég, „þú bæði sérð hana og
heyrir, með því einu að hugsa til
hennar.“ „Já, ég skil,“ sagði hún.
„Nú lifir hún inni í mér,“ sagði hún.
„Alveg rétt,“ sagði ég. „Þannig er
hún amma þín alls ekki horfin þér að
fullu og öllu og þú getur heimsótt
hana með því einu að hugsa til henn-
ar.“
Ég útskýrði líka fyrir henni að
það væri aðeins áfangi í lífi þínu að
kveðja þennan heim og þeim áfanga
bæri okkur ekki að syrgja, heldur
samfagna. Því þrátt fyrir að jarð-
neskri vist þinni sé lokið, lifir andi
þinn og sál með okkur öllum og það
sé okkar hlutverk að opna hug okk-
ar og hjörtu fyrir því og sameina sál
okkar þinni. Okkur ber einnig að
samgleðjast því nú hefur þú líka náð
endurfundum við pabba og alla aðra
sem kvatt hafa þessa jarðvist og þér
þótt vænt um.
Jæja, mamma mín, við Ásta Dís
ætlum að hafa fjölskylduboð á laug-
ardaginn – „lambalærið hennar
mömmu“. Þér og pabba er boðið.
Elskum þig ofurheitt og hlökkum til
að sjá ykkur.
Reynir, Ásta, Víðir Orri, Hall-
dóra Eik og Jóhanna Helga.
Í dag kveð ég elskulega ömmu
mína í hinsta sinn og minnist um leið
margra skemmtilegra stunda sem
ég hef átt með bæði ömmu minni og
afa í Bjargartanganum. Amma var
einstaklega glæsileg kona og lífs-
glöð, ég man varla eftir að hafa hitt
ömmu án þess að heyra hláturinn
hennar. Það er ósjaldan sem ég hef
heyrt henni lýst með einmitt þess-
um orðum, glæsileg og hress. Ég
man eftir mörgum stundum þar sem
við Ásthildur frænka lékum okkur
við að punta okkur með öllum skart-
gripunum hennar og prófa smá af
ilmvötnunum hennar, okkur fannst
við náttúruleg ekki síður glæsilegar
komnar með allt puntið á okkur.
Dyrnar á Bjargartanganum stóðu
alltaf opnar og maður var velkominn
hvenær sem er, alltaf var amma
tilbúin að setjast niður og spjalla.
Þær eru ófáar stundirnar sem mað-
ur hefur setið við eldhúsborðið hjá
ömmu og þó að ég hafi ekki getað
komið jafnt oft á undanförnum árum
á ég svo sannarlega eftir að sakna
þessara stunda. Heyra hláturinn
hennar, spjalla og skoða hjá henni
föndrið. Amma var einstaklega
handlagin og gerði marga fallega
hluti sem allir afkomendur hafa notið
góðs af. Það má líka sjá heima hjá
ömmu að þarna bjó kona sem hafði
gaman af að punta í kringum sig.
Fyrir okkur barnabörnin var þetta
sérstaklega skemmtilegt á jólunum
því þegar jólaskrautið var komið upp
var nóg að skoða, sérstaklega er mér
minnisstæð ljósaserían á jólatrénu
með vatninu inni í, sú sería átti alltaf
að vera á trénu ef hún fengi nokkru
ráðið sagði amma við mig einu sinni.
Það eru svo ótal minningar sem ég á
um hana ömmu mína sem ég mun
alltaf geyma með mér og muna.
Ég bið algóðan Guð að geyma
minningu Lilju ömmu minnar.
Lovísa Jónsdóttir yngri.
Elsku amma, ég er ákaflega stolt-
ur og þakklátur fyrir að hafa notið
þess heiðurs og þeirrar ánægju að
hafa átt þig að. Þú varst alltaf svo já-
kvæð, skemmtileg og aldrei nein
lognmolla í kringum þig. Ég sakna
þín og elska þig af öllu hjarta en það
er mikil huggun að vita að þú sért
komin til Jóns afa og þið getið héðan
í frá verið saman um ókomna tíð.
Hvíl í friði, þinn
Gylfi.
Eitt sinn verða allir menn að deyja,
eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið það líður alltof fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Stundin er komin. Stundin, sem
ég, í barnslegri einlægni minni, hélt
eða vonaði að kæmi aldrei. Því
sumt finnst manni að eigi að vera
eilíft. Þar með talin eru ömmur
manns og afar. En staðreyndir lífs-
ins geta hæglega brotið á bak aftur
barnatrú, von og einlægni manns
með hiklausri framgöngu sinni. Og
það hafa þær gert í þetta sinn, því
hún amma Lilja er dáin. Ferðalagi
hennar í þessum heimi er lokið og
nýtt tekið við. Einhvers staðar
stendur skrifað að margs sé að
minnast og margs að sakna. Það
eru svo sannarlega orð að sönnu því
minningar sem koma fram í hugann
á stundu sem þessari eru ótal
margar og hver annarri hlýrri og
fegurri. Allir jóladagarnir í Bjarg-
artanganum í gegnum árin, leika
þar stórt hlutverk. Stærsta veisla
ársins og nóg af öllu. Þvílík kona
sem hún amma var.
Hún háði hetjulega baráttu við
illkynja sjúkdóm, sem þó að lokum
hafði sigur. En reisn sinni hélt
amma til lokastundarinnar, því það
vildi hún umfram allt annað. En
mikið er samt sárt að horfa á ástvin
sinn kveðja þetta líf. Allt verður
svo endanlegt og þau orð sem sögð
hafa verið, standa, en önnur verða
ósögð um aldur og ævi. Síðasta
kossinum smellt á kinn, síðasta
faðmlagið yfirstaðið. Ég er ein-
hvern veginn þannig af guði gerður
að mér falla ekki kveðjustundir í
geð. Og að vita að maður er að
kveðja ástvin í hinsta sinn, nístir
hjartað. Á þeirri stundu var ég
glaður að hafa alla tíð átt yndisleg
samskipti við ömmu. Hún var mikill
félagi og unaðslegt að vera í návígi
hennar. Hafði alltaf frá einhverju
skemmtilegu að segja og alltaf
hafði hún eitthvert nýtt föndur til
að sýna manni. Amma var miðdepill
fjölskyldunnar. Ef maður kíkti við
hjá henni var nánast öruggt að
maður hitti einhvern annan úr fjöl-
skyldunni. Og ef fjölskyldan kom
saman, var amma þar, hrókur alls
fagnaðar. Það verður tómlegt án
hennar.
En mestu máli skiptir að þjáning-
um hennar er lokið og að hún er
komin á betri og bjartari stað í faðm
þeirra sem farnir voru á undan. Þar
fær hún hlýjar móttökur.
Elsku amma, ég þakka þér sam-
fylgdina í þessu lífi og fyrir allar
ljúfu stundirnar okkar saman og fal-
legu orðin þín til mín. Þau geymi ég
hjá mér alla tíð og ylja mér við þau
um ókomin ár. Takk fyrir allt og allt
elsku amma mín. Tilveran verður
ekki söm án þín.
Þinn elskandi dóttursonur,
Ragnar.
LILJA
SIGURJÓNSDÓTTIR
✝ Óskar ÁstvaldurGarðarsson
fæddist á Siglufirði
27. ágúst 1924. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Siglufjarðar mið-
vikudaginn 10. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Garðar Jónas-
son, f. á Akurbakka
við Grenivík 9. októ-
ber 1898, d. 9. janúar
1981, og Guðrún Ást-
valdsdóttir, f. á Á í
Unadal, Skagafirði,
hinn 25. desember
1892, d. 23. janúar 1966. Alsystk-
ini Óskars voru Jónína Garðars-
dóttir, f. 11. desember 1926, og
Jónas Garðarsson, stýrimaður, f.
29. júlí 1931, d. 3. maí 2001. Hálf-
systir Óskars var
Svava Jóhannsdótt-
ir, f. 6. desember
1915, d. 18. janúar
1990.
Óskar bjó á Siglu-
firði alla sína ævi.
Hann ólst upp hjá
foreldrum sínum
sem bjuggu á Hóli í
Siglufirði og síðar í
Leyningi, en 1926
fluttu þau í kaup-
staðinn og bjuggu
þar til æviloka. Ósk-
ar vann við trésmíð-
ar lengst af á vegum
Síldarverksmiðja ríkisins. Óskar
var ókvæntur og barnlaus.
Útför Óskars verður gerð frá
Siglufjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku Óskar frændi. Nú ertu far-
inn, og fórst svo snöggt að ég fékk
ekki ráðrúm til þess að kveðja þig.
Það verður tómlegt að koma á Sigló
og fara ekki í heimsókn til þín og
fara með þig í bíltúr sem þú hafðir
svo gaman af.
Alveg síðan að ég var lítil stelpa
hefur þú verið partur af jólunum
mínum, þú komst alltaf og hjálpaðir
okkur mömmu að koma jólatrénu á
sinn stað, sjóða fótinn og saga hann
til. Síðustu árin hefurðu verið með
okkur á aðfangadagskvöld og það
verður ekki eins án þín.
Þær eru margar minningar um
þig, elsku Óskar, þú varst alltaf svo
góður við afa Jónas. Ég vaknaði
ósjaldan við það að þú varst að
moka tröppurnar á Hverfisgötunni,
því þú vissir að afi gat það ekki
sjálfur.
Ég var svo oft með þér og afa
Jónasi að brasa eithvað. Þú sagðir
mér oft söguna af því þegar ég elti
þig heim og þú vissir ekkert af mér.
Ég kom bara upp í eldhús til þín á
eftir þér og sagði að ég hefði komið
göngin, en þá meinti ég að ég hefði
komið upp þrönga stigann þinn.
Ég var ekki gömul þegar ég var
svo stolt af því að rata alveg sjálf
yfir til þín, þótt þú hafir nú búið
mjög nálægt okkur. Þá fór ég marg-
ar ferðir yfir til þín, því ég vissi að
ég fengi alltaf súkkulaði hjá þér.
Takk fyrir að vera alltaf svona
góður við mig.
Elsku Óskar, ég kveð þig með
þessari bæn:
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Þín
Jóna Hrefna.
Óskar frændi minn var sonur
Garðars afabróður míns og Guð-
rúnar eiginkonu hans. Ég minnist
þessa frændfólks míns sem bjó í
litlu timburhúsi á Hverfisgötunni
eða öllu heldur suður og uppi í
Skriðum eins og það var kallað.
Ekki var mikill samgangur á milli
heimilanna, en það breyttist þegar
foreldrar mínir fluttu á Hverfisgöt-
una árið 1966 og bjuggu aðeins
þremur húsum norðar en fjölskylda
Óskars. Voru þeir eftir það miklir
mátar frændurnir, Garðar, faðir
Óskars og Jónas faðir minn. Segja
má að faðir minn hafi tekið þennan
aldna heiðursmann og frænda sinn
Gæja upp á sína arma og hafði mik-
ið og oft ofan af fyrir honum upp frá
því. En það var ekki bara á annan
veginn, því að ég minnist þess þeg-
ar snjóaði, en í þá daga snjóaði oftar
og meira en nú, þá var Gæi mættur
fyrir allar aldir og búinn að moka
frá þegar aðrir fóru á fætur.
Kynslóðir koma og kynslóðir
fara. Eftir fráfall Gæja snerust
hlutirnir við og það var Óskar sem
kom í stað pabba síns og var alla tíð
síðan mikil hjálparhella og heim-
ilisvinur hjá foreldrum mínum eftir
það. Síðustu árin hefur það verið
Guðrún systir mín sem hefur hugs-
að um Óskar eftir að hann varð
eldri, þar sem aðrir ættingjar hans
hafa, eins og margir aðrir, flutt frá
Siglufirði. Óskar vann alla almenna
vinnu og var á yngri árum m.a. til
sjós. Hann vann í u.þ.b. tólf ár hjá
trésmíðaverkstæði SR við uppbygg-
ingu verksmiðja á þeirra vegum
víðs vegar um land. Frá árinu 1970
og fram til starfsloka árið 1994
starfaði hann hjá Siglufjarðarkaup-
stað við viðhald og viðgerðir á eign-
um bæjarins.
Óskar lifði rólegu og fastmótuðu
lífi og blandaði ekki geði við marga
að fyrra bragði. Hann var vinur
vina sinna og úrræðagóður og fróð-
ur um menn og málefni. Hann hafði
skoðanir á málunum eins og hann
átti ættir til. Óskar dvaldi fjögur
síðustu ár ævinnar á ellideild
Sjúkrahúss Siglufjarðar og naut þar
góðrar ummönnunar og þjónustu. Á
þriðjudaginn 9. desember fann hann
til nokkurra óþæginda og var flutt-
ur á sjúkrahúsið um kvöldið. Hann
lést síðan að morgni hins 10. desem-
ber. Andlát hans var hægt og hljótt,
rétt eins og öll ferð hans gegnum
lífið. Við fjölskylda Jónasar Björns-
sonar, vinar og frænda Óskars,
þökkum honum samfylgdina.
Björn Jónasson.
ÓSKAR ÁSTVALDUR
GARÐARSSON