Morgunblaðið - 19.12.2003, Blaðsíða 18
18 | FÓLKIÐ | FÖSTUDAGUR 19|12|2003 MORGUNBLAÐIÐ
Þriðja kæfa er vinkæfa kæfunnar
Hvað eru Kæfusögur? Þeirri spurningu geta aðeins tveir menn svarað, ritstjórar Kæfusagna, smásagnasafns sem Niðurfold var að
gefa út. Þetta eru Nils Kjartan Guðmundsson og Eggert Páll Ólason. Þeir segja að allar sögurnar séu sannar.
Hver er rauði þráðurinn í bókinni?
„Það er hugmyndafræðin um „pay it forward“, þ.e. láta það ganga. Þá gerir maður aðeins betur en að hefna sín og lætur þannig gremjuna ganga.
Þá vex gremjan ekki. Það er alltaf einhver sem gleypir hana, eins og t.a.m. höfundar bókarinnar, og þeir láta hana ekki ganga.
Þessi bók er ekki skrifuð í biturð eða reiði, heldur þykir höfundunum óstjórnlega vænt um kæfur og þá sem láta það ganga.“
En hvað er kæfa?
„Það er erfið spurning, en um leið grundvallarspurning. Maður þekkir þær þegar maður sér þær.
Við getum a.m.k. sagt það.“
Eru kæfur allsráðandi í íslensku samfélagi?
„Það er ómögulegt að segja, en þetta eru mjög kraftmiklir einstaklingar. Ef miðað er við þá
sem höfundar umgangast daglega, er svarið já. Þeir laða að sér kæfur. Sumir sem lesa bók-
ina hafa hins vegar aldrei lent í neinu því sem hún lýsir og þykir hún mjög ótrúverðug. Flestir
ættu þó að þekkja að lágmarki eina kæfu.“
Hvað er „þriðja kæfa“?
„Þriðja kæfa er hugtak sem nær yfir vinkæfu kæfunnar. Þetta er þriðji einstaklingur í sam-
bandinu, sem reynir að koma í veg fyrir að til verði samband og vill ekki missa vinkæfu sína.
Höfundarnir þekkja margar þriðju kæfur.“
Þekkja kæfurnar sig ekki þegar þær lesa sögurnar? Getið þið ekki átt yfir höfði ykkar
málsóknir?
„Þegar höfundarnir leyfðu vinkæfum sínum að lesa sögurnar héldu þær nær undan-
tekningarlaust að verið væri að fjalla um þær, jafnvel þótt skrifað hafi verið sér-
staklega um tilvik sem fráleitt var, að viðkomandi kæfur hefðu komið ná-
lægt. Þær sjá sjálfar sig í sögunum. En höfundarnir báru sögurnar undir
þær kæfur sem þær fjölluðu um og þær tóku þeim langoftast mjög
vel.“
Ykkur þykir, sem ritstjórum, vænt um kæfurnar.
„Já, við elskum kæfur og eftir því sem við best vitum er sú ást
endurgoldin.“
|ivarpall@mbl.is
Morgunblaðið/Eggert
Morgunblaðið/Kristinn
Rauður og grænn eru sennilega vin-
sælustu litirnir í jólaskrautinu, en
samt er því ekkert til fyrirstöðu að
nota aðra liti, eins og súrald-
ingrænan („lime“-grænan) og blá-
an. Það gerðu tíu nemendur Þorkels
Guðmundssonar í listnáms- og
hönnunardeild Iðnskólans í Hafn-
arfirði, þegar þeim var fengið það
verkefni að skreyta Hafnarborg fyrir
jólin. Á sýningunni nota þeir ýmsan
óhefðbundinn efnivið í jólaskreyt-
ingarnar, en einn nemendanna er
Þóra Bríet Pétursdóttir.
Segðu mér Þóra, hver er rauði þráð-
urinn í sýningunni hjá ykkur?
„Við ákváðum að gera þetta á
svolítið óhefðbundinn hátt, fara
ekki út í þennan rauða jólalit heldur
nota liti eins og bláan og súrald-
ingrænan. Í gluggunum eru plex-
íglerhringir í þeim litum og þeir eru
gegnumgangandi í sýningunni, auk
hvíts og málmlitarins. Á borðunum á
kaffihúsinu eru ullarskreytingar,
líka í þessum bláa og græna lit. Svo
skreyttum við skrifstofu sem er
þarna, þannig að það sé eins og að
horfa inn um búðarglugga. Þar eru
pakkar og fleira jólalegt, eins og
epli og súraldin í skál.“
En finnst ykkur jólaskraut vera
staðnað? Er þessi sýning uppreisn
gegn jólaskrauti eins og það er víð-
ast hvar?
„Í rauninni ekki. Við fengum það
verkefni að gera eitthvað nýtt, eitt-
hvað sem væri ódýrt, og reyndum að
fara að þeim fyrirmælum.
Við notuðum ull, plast sem við
fengum í skólanum og jólakúlurnar
á jólatrénu eru úr málmspæni. Svo
notuðum við kanilstangir, sem við
fengum gefins. Jólatréð er skreytt
með geisladiskum og plöttum úr
plexígleri. Þetta miðaði allt að því
að vinna sem mest úr litlu.“
Er einhver möguleiki á að eitthvað
af þessu fari í fjöldaframleiðslu?
„Ég veit það ekki. Við fengum
náttúrulega fullt af sniðugum hug-
myndum, þannig að það er aldrei að
vita. Sumt er þó kannski ekki mjög
notendavænt.“
|ivarpall@mbl.is
Blátt og
SÚRALDIN-
GRÆNT
jólaskraut