Morgunblaðið - 21.12.2003, Blaðsíða 56

MINNINGAR
56 SUNNUDAGUR 21. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Flatahrauni 5A, sími 565 5892
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Kistur - Krossar
Prestur - Kirkja
Kistulagning
Blóm - Fáni
Val á sálmum
Tónlistarfólk
Sálmaskrá
Tilk. í fjölmiðla
Erfisdrykkja
Gestabók
Legstaður
Flutningur kistu á
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
milli landa og
landshluta
Landsbyggðar-
þjónusta
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
Útfararstjóri
Sími 5679110, 8938638
Heimasíða okkar er
www.utfarir.is
Þar eru upplýsingar um
allt er lýtur að útför:
- Söngfólk og kórar
- Erfidrykkja
- Aðstoð við skrif
minningargreina
- Panta kross og frágang á leiði
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
✝ Kristinn IngiHansen fæddist í
Reykjavík 29. júní
1943. Hann lést í
Santa Fé í New
Mexíkó í Bandaríkj-
unum 8. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Skúli
Eggert Hansen tann-
læknir, f. 13. nóvem-
ber 1918, d. 31. des-
ember 1964, og Sigrid
Eva Saetersmoen
Hansen, f. 8. október
1920. Bróðir Kristins
er Gunnar Milton
Hansen, f. 4. mars 1947. Hann býr í
Maine í Bandaríkjunum.
Eftirlifandi eiginkona Kristins
til 35 ára, er Joyce Darling Han-
sen, f. 7. ág. 1946. Börn þeirra eru
Kristín Vídalín Hansen, f. 14. des.
1969, Róbert Harald Hansen, f. 11.
júlí 1972, og Richard
Skúli Hansen, f. 9.
febr. 1977. Barna-
barn þeirra er Jade
Sidney Hansen.
Kristinn fæddist í
Reykjavík, en fluttist
til Bandaríkjanna
1952 ásamt móður
sinni og bróður. Þau
settust að í Texas-
ríki þar sem Kristinn
útskrifaðist frá Há-
skólanum í Austin.
Kristinn vann hjá
IBM fyrirtækinu sem
„Senior Systems
Engeneer“ í 30 ár enda var hann
menntaður sem slíkur. Hann flutti
ásamt fjölskyldu sinni frá Texas til
New Mexíkó 1979 og bjó þar til
dauðadags.
Útför Kristins fór fram í Santa
Fé 13. september.
Við hittumst alltaf á miðvikudög-
um.
Við fórum í morgunverð saman í
Santa Fé. Borginni sem þú bjóst í
og ég kom til þess að njóta. Þú lán-
aðir mér jeppabíl svo að ég gæti
farið mínar leiðir, til að mynda allt
það sem mig langaði.
Ég man fyrsta miðvikudagsmorg-
uninn: „Kiddi minn, hér getur
manni ekki þótt vont að vakna.
Himinninn alltaf svo blár og fagur.“
Og þú sagðir: „Another terrible day
in Paradise.“ Og þú hlóst. Ég hafði
ekki séð þig í mörg ár. Síðast í N.Y.
þegar við ræddum um fjölskylduna
og hversu okkur þótti vænt um
hana og uppruna okkar. Hversu
okkur fannst við vera fjarri í lík-
ama, ekki í tilfinningum. Hversu við
vildum bæði vera nær.
En svona er lífið! Svo hittumst
við í Santa Fé.
Þú sagðir mér frá fjölskyldu
þinni og börnum. Hversu stoltur þú
værir, og hvað lífið hefði gefið þér
mikið.
Og ég sagði þér frá mér.
Ég kom á heimili ykkar Joyce.
Í roða sólarlagsins sem er hvergi
fallegra en í NM fann ég mig sem
væri ég yngri, á heimili föður þíns,
Skúla, umvafin músík og menningu.
Veggirnir voru fullir af íslenskum
bókmenntum og klassískri músík.
Við flettum bókum og spiluðum
tónlist. Ég og þú. Þú sagðir mér að
íslensk menning mætti aldrei deyja.
Þú sagðir að ef hún dæi, „þá dey
ég“. Og við dönsuðum og minnt-
umst alls þess sem við höfðum.
Og höfðum átt.
Þú gekkst svo út um morgun til
vinnu þinnar, glaður og léttur.
Eins og faðir þinn frá heimili
sínu, fyrr á árum.
Hvorugir ykkar komu aftur.
En báðir fóru aldrei.
„Another terrible day in Para-
dise.“ En ég sakna hláturs þíns.
Vertu Guði falinn.
Ég bið fyrir Joyce, börnum þín-
um og barnabarni. Og ég bið fyrir
Gunna bróður þínum og móður.
Þín frænka
María.
Mig langar að kveðja Kristin vin
minn með ljóðinu sem okkur þótti
báðum svo vænt um. Við sátum
stundum á kvöldum hérna einu
sinni og rauluðum þetta ljóð þegar
tunglið óð yfir okkur. Samt var það
svo skrítið að við töluðum ekki
sama tungumál. Íslenskan var hans
ský. Enskan var mitt. En svoleiðis
lagað skiptir ekki máli því ég mun
aldrei aftur syngja þetta ljóð þótt
það sé fallegt. Þetta er nefnilega
ljóðið okkar Kidda og heitir Sköp-
unin. Það er eftir Þorstein frá
Hamri. Hann var okkar vinur og
skáld og samt sáum við hann aldrei.
Lífið er furðulegt! Ljóðið er svona
og ég birti það með von um að lífið
verði okkur báðum betra á öðrum
stað.
Reyndu aldrei að ráða gátuna – hver það
sé, sem sáir fræjum sköpunarinnar: þeim
sem líða lítt sýnileg um rökkvað bláloftið
mörg saman skömmu fyrir skin óvæntra
funda, og örkorninu smáa sem fellur í
hjartað og elur af sér tré með tveim ald-
inum, öðru til vitnis um að þú elskar,
hinu til marks um að þú deyrð.
Ég get ekki lýst því hvernig við
Kiddi rauluðum Sköpunina. Ég held
að það hafi kannski ekki verið neitt
sérstakt lag meðfljótandi því. Samt
var það þannig að okkur leið alltaf
vel þegar við rauluðum það. Ljóð
eru falleg. Það fannst okkur að
minnsta kosti. En nú er Kiddi far-
inn burt og átti alltaf bæði aldinin.
Eitt að elska, annað að deyja. Hann
virti þau jafnt.
Ég sakna hans. Ég vona að hann
bíði mín.
Jói Karls.
Hvernig kveður maður Indjána-
höfðingja?
Maður gerir það ekki, getur það
ekki, lítur til himins, til tunglsins,
sólarinnar og allra átta, lýtur svo
höfði og gengur með höfðingjanum
leiðina sem hann fór sjálfur. Þar
var hraun en samt var alltaf svo
gaman að ganga. Svo spilar maður
kannski tónlistina sem hann elskaði
mest. Tónlistina hans Skúla! Ég
sakna pabba! Mikið sem ég sakna
alltaf pabba! Heyr! Og síðan borðar
maður Skúlum og Kiddum til heið-
urs! Maður borðar morgunbrauð,
chilli, geitarost og fær sér kannski
margarítu eða rauðvín og skálar
fyrir Joce, Kristínu, Roberti og
Richard. Maður skálar fyrir lífinu.
Og svo gerast undrin! Undrin
gerast vegna þess að þar sem við
sitjum saman við morgunverðar-
borðið þá sjáum við allt í einu fjöllin
yfir Djúpuvík, tignarleg, blá og hlý.
Einkennileg eru þessi Djúpuvíkur-
fjöll sem endurspegla öll fjöll á Ís-
landi! Þetta voru og eru líka fjöllin
hans Kidda. Öll fjöllin heima voru
hans, í þeim var auðnin stærst,
grjótið dularfyllst og stöku sinnum
sást í blóðberg. Það var fallegt.
Blóðbergið var göldrótt.
Ísland var líka alltaf og verður
fjallið hans.
Blóðbergið jurtin.
Fátt stóð hjartanu hans nær.
Undarlegar eru ræturnar sem
tengja þann sem fer burt, rétt eins-
og hann taki þær með sér og skilji
þær aldrei við sig síðan. Svoleiðis
var með Kidda. Fáa Indjánahöfð-
ingja hafa Íslendingar átt stærri og
göfugri en hann var og vart annan
sem hafði Íslendingasögurnar innan
seilingar og öll helstu ljóðskáld
landsins á hraðbergi. „Hver ætti að
passa menninguna ef ekki við Indí-
ánarnir“ sagði hann líka og rétti
mér bók og benti þessum líka fal-
legu fingrum á málverk. Og ekkert
get ég betur munað þótt ég vildi
stundum óska að ég myndi ekki
neitt. En ég man nú samt:
Ég man til dæmis þetta: Við setj-
umst niður, þú og ég Kiddi, og
horfum í himininn, skýjafarið er svo
fallegt, og ef það er einhver guð þá
verður hann þar með okkur, guð
verður með okkur á gulum kjól,
einsog sólin, Kiddi, einsog sólin í
gömlu ljóði. Já, og kannski er guð
líka með vængi, einhverntímann
ræddum við það, það kynni þó ekki
að vera. Það var alltaf svo gaman
að spjalla. Ég sakna þess. Ég sakna
þín.
Manstu þegar við dönsuðum,
sungum, borðuðum steikina, fórum
á kaffihúsið, manstu Kiddi minn,
manstu þegar við dönsuðum tangó,
vals, polka og ræl. Þá var gaman.
Manstu þegar þú talaðir um krakk-
ana þína, K, R, R! Vísindamennina,
hrekkjusvínin, leikarana, gáfufólkið,
krakkana þína, fallegu, stóru, flottu,
K,R, R. Þú talaðir um vandræða-
krakkana þína. Vesenið var ekki
verst. Ó, nei, kannski var það best.
Manstu allt einsog ég, Kiddi
minn, og þú varst alltaf með svo
stórar og fallegar hendur. Það eru
hendurnar þínar sem konan þín
saknar! Joyce! Ekkert kemur í
staðinn fyrir hendur einsog þínar.
Fallegustu hendur í heiminum.
Hendur einsog pabbi hafði. Þú
sagðir mér það. Það lá svo mikið í
þeim orðum. Manstu að við töluðum
um það og þá varstu feiminn. Fal-
legustu hendurnar í heiminum ofan
á mínum, sagðirðu og bættir við að
þú gætir aldrei gleymt því.
Ég þakka þér öll góðu ráðin,
þakka þér ástina, hlýjuna, áhugann.
Takk, Kiddi minn, takk.
Maður skrifar ekki langt um
stóran, eldkláran og yndislegan
mann. Maður þakkar bara fyrir sig,
lítur til himins, sér tungl, sér sól,
sér hana setjast, sér hana rísa á
nýjan leik og svo kveður maður
sinn vin.
Bless, Kiddi, minn, bless!
Bless Indjánahöfðingi!
Ég veit að við hittumst seinna.
Já, bráðum hittumst við aftur. Það
verður ekki langt þangað til að við
göngum saman og dönsum valsinn.
Og svo tökum við Manhattan, við
gerum það, einsog við ætluðum, en
mundu alltaf að á meðan við bíðum,
that you are my man!
Og að lokum þetta sem var svo
mikið í uppáhaldi hjá okkur og
Crazy Horse: „Today is a good day
to fight – today is a good day to
die.“
Vigdís Grímsdóttir.
KRISTINN INGI
HANSEN
Elsku Ásta mín, þín
verður svo sannarlega
saknað. Það var alltaf
jafn notalegt að koma
til þín, þú faðmaðir mig alltaf og
svo settumst við niður, fengum
okkur kaffi og spjölluðum um allt á
milli himins og jarðar. Þú varst
ÁSTRÍÐUR
KARLSDÓTTIR
✝ Ástríður Karls-dóttir fæddist á
Látrum í Aðalvík 15.
febrúar 1931. Hún
andaðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut þriðjudaginn
9. desember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Fossvogskirkju 17.
desember.
með heilsteyptari
manneskjum sem ég
hef kynnst og hafðir
mjög ákveðnar skoð-
anir á öllum málum.
Þú barðist fyrir því
sem þú trúðir á og
mér fannst alltaf jafn
gaman að heyra sög-
una af því þegar þú
keyrðir í gegnum hlið-
ið hjá hernum í Kefla-
vík án þess að stoppa,
þetta hlið var sko ekki
fyrir þig. Þú varst hlý
og yndisleg mann-
eskja og ég mun aldrei
gleyma þér.
Ég sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til fjölskyldunnar.
Þórunn Tryggvadóttir.
Elsku langamma.
Nú ertu búin að
kveðja þennan heim
og komin yfir í annan.
Eftir sitjum við sorg-
mædd með söknuð. Líkami þinn
var orðinn dálítið þreyttur enda
varstu búin að vinna mikið um æv-
ina.
Alltaf var gott að heimsækja þig
í Skálagerði. Þú tókst svo vel á
móti okkur langömmubörnunum
þínum, þótt fjörug væru. Þótti
okkur ísinn sérstaklega góður hjá
þér og passaðir þú upp á að nóg
væri til af honum í frystinum. Það
var svo gaman þegar þú söngst
fyrir okkur því þú kunnir svo mik-
ið af gömlum og skemmtilegum
ÁSTA SIGRÚN
HANNESDÓTTIR
✝ Ásta SigrúnHannesdóttir
fæddist á Óðinsgötu
1 í Reykjavík 16. júlí
1920. Hún lést á
Borgarspítalanum
10. desember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 15. desember.
vísum og söngvum.
Þessar ljúfu minning-
ar um þig munum við
alltaf eiga í hjörtum
okkar.
Elsku amma, við
söknum þín mjög mik-
ið og þökkum þér fyr-
ir samfylgdina. Megi
góður guð og allir
heimsins englar vaka
yfir þér og varðveita.
Við viljum að lokum
kveðja þig með þess-
ari bæn:
Endar nú dagur, en
nótt er nær,
náð þinni lof ég segi,
að þú hefur mér, herra kær,
hjálp veitt á þessum degi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum.)
Þín barnabarnabörn,
Inga Brá, Torfi Hrafn
og Breki Brimar.