Morgunblaðið - 22.12.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 MÁNUDAGUR 22. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Víglundur SvavarHalldórsson
fæddist í Heiðarbýli í
Neskaupstað hinn 1.
maí 1939. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 15. des-
ember l. Hann var
sonur hjónanna Hall-
dórs Jóhannssonar
trésmíðameistara, f.
2. apríl 1900, d. 24.
janúar 1976, og Lilju
Víglundsdóttur hús-
móður, f. 28. desem-
ber 1903, d. 25. mars
2001. Systkini Víg-
lundar eru Aðalsteinn, f. 10. apríl
1921, d. 13. ágúst 1998, Gunnur
Nikólína, f. 9. desember 1926 og
Inga Jóhanna, f. 30. nóvember
1927. Víglundur kvæntist 1. maí
1960 Auði Sveinsdóttur frá Barðs-
nesi við Norðfjörð, f. 8. mars 1940.
Börn þeirra eru: 1) Lilja viðskipta-
fræðingur, f. 26. ágúst 1970, í sam-
búð með Snorra Ómarssyni flug-
manni. Dóttir þeirra
er Auður Anna. 2)
Halldór sjúkraþjálf-
ari, f. 30. ágúst 1975,
í sambúð með Hörpu
Ýr Erlendsdóttur há-
skólanema.
Víglundur ólst upp
í Neskaupstað. Hann
lærði þar trésmíði og
hlaut síðar réttindi
sem húsasmíðameist-
ari. Hann flutti með
Auði konu sinni til
Svíþjóðar þar sem
þau bjuggu fyrstu
hjúskaparár sín.
Þaðan fluttu þau aftur til Íslands
og settust að í Mosfellssveit. Víg-
lundur var lengi sjálfstætt starf-
andi við smíðar en hóf svo störf
sem umsjónarmaður fasteigna á
Reykjalundi þar sem hann starfaði
svo lengi sem heilsan leyfði.
Útför Víglundar fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Það er svo merkilegt hvernig sumt
fólk hefur afgerandi áhrif á mann.
Fær mann jafnvel til að breyta um
stefnu, huga að nýjum viðfangsefn-
um. Einn slíkan mann kveð ég í dag,
Víglund Halldórsson.
Víglundur kom mér fyrst fyrir
sjónir sem maðurinn sem lagaði það
sem við hin gátum ekki. Og það var
margt sem ég gat ekki lagað.
Hann opnaði fyrir mér ansi margar
dyr, sýndi mér nýja hlið á hlutum
sem mér þótti ekki merkilegir áður.
Það var alveg ótrúlegt, það sem ég
sá kannski sem spýtnahrúgu, sem að-
eins átti sér þau örlög að verða hent,
það sá hann sem efnivið í hina flott-
ustu höll. Hugur hans var stanslaust
á reiki, ef hann sá spýtur, hillu, sófa
eða eitthvað annað, þá mátti maður
vita að hann var komin á flug, farinn
að velta því fyrir sér hvar hann gæti
nýtt þennan hlut. Og svo iðulega kom
hann þessum hlutum í not aftur. Ekki
kannski strax, en þeir komust á sinn
stað. Á meðan áttu þessir hlutir
kannski það til að bíða á verkstæðinu,
þar til þeirra tími kom. Og þó und-
arlegt megi virðast þá smitaði hann
mig af þessari áráttu. Nú er ég farinn
að taka dót sem aðrir ætla að henda,
set það í bílskúrinn og reyni að finna
því stað annars staðar.
En sá staður sem Víglundi leið
einna best á var austur á fjörðum, á
Norðfirði. Þar var eins og hann væri
kominn heim, þar hitti hann fólk sem
hann hafði alist upp með, systur sína
og aðra ættingja. Hann þekkti fjöllin,
sjóinn, bæina og jafnvel fuglana. Haf-
ið var hans eftirlæti, hann átti bát og
hafði gaman að fara út á sjó.
Skemmtilegast þótti honum samt að
vera á bátnum, á leið út í Barðsnes, að
vinna að endurbótum á æskuheimili
konu sinnar. Þar leið honum vel. Að
dytta að, spá og spekúlera, skjótast
svo þess á milli aðeins út á sjó til að ná
í soðið eða til kanna hvar rekavið væri
að finna. Hann var sífellt að. Og ég
skildi hann, þarna leið mér vel með
honum að gera við bæinn eða önnur
verk sem féllu til, nú eða bara sitja á
pallinum og hlusta á brimið. Nú sé ég
að hluti af þessari vellíðan var að fá
að vera með honum þarna, fylgjast
með honum. Dvöl á Barðsnesi verður
aldrei sú sama, nú þegar hann er far-
inn.
Þegar við dóttir hans keyptum
okkur íbúð og ákváðum að vinna að
hluta í henni sjálf, þá var hann boðinn
og búinn að aðstoða. Hann hjálpaði
okkur með alla íbúðina, setti upp inn-
réttingar, hurðir og margt, margt
fleira. Hann kunni sitt fag.
Víglundur var barngóður maður,
honum fannst gaman að vera með
börnum og börnum fannst gaman að
vera með honum. Þess vegna er það
svo sárt að hann fékk ekki að njóta
barnabarns síns lengur en rétt rúm
tvö ár. Það er erfitt að skýra út fyrir 2
ára barni hvar afi þess er, þegar það
hefur rétt lært að afi Villi og amma
Auður eigi heima saman í Heiðarbýli.
En hún veit nú samt hvar hann er,
eða eins og hún segir: „Afi Villi er
engill á himnum hjá Guði eins og
mamma Línu Langsokkur.“ Blessuð
sé minning Viglundar Halldórssonar.
Snorri Ómarsson.
Víglundur elskulegur mágur minn
kvaddi okkur á kyrrlátum vetrardegi
á aðventu. Hann átti þá að baki erfitt
veikindaferli sem hann bar af ótrú-
legu æðruleysi. Mér er efst í huga að
þakka þér, kæri vinur, fyrir tilvist
þína og vegferð meðal okkar. Þú
varst svo ekta manneskja, hlýr, gam-
ansamur og ótrúlega flinkur í mann-
legum samskiptum. Þess nutum við
fjölskylda mín ríkulega, ekki síst í
skipulagningu og endurbyggingu
Barðsneshússins á Norðfirði. Síðustu
fundir okkar voru einmitt fyrir mán-
uði, þar sem þú lagðir fram margar
góðar hugmyndir um hvernig málum
gæti verið sem best hagað varðandi
skipulag framkvæmda á Barðsnesi
og á þann hátt að allir yrðu sáttir. Þá
vonaðist þú til, og við öll, að þér gæf-
ist eitt sumar enn á Norðfirði. En við
munum vafalaust finna viðveru þína
og návist á Barðsnesi, þegar okkur
tekst best til. Því eins og við vitum
heldur lífið áfram og minningin um
þig mun hvetja okkur til að vinna í
þínum anda, jafnvel þótt við náum
ekki þinni verklegu skapandi snilld.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson.)
Það sem hefur verið svo gefandi í
þínum samvistum, Víglundur, er að
finna þinn vaxandi þroska í gegnum
lífið. Hvernig þú kleifst hvern hjall-
ann af öðrum og stendur nú í ljósinu.
Þetta hefurðu gefið mér og trúlega
mörgum öðrum. Þakka þér fyrir það.
og eins vil ég þakka ykkur Auði syst-
ur minni fyrir að fóstra son minn í
þrjú ár á þeim tíma sem ég var að
endurskipuleggja líf mitt. Það var
góð gjöf. Einnig fjölmargar góðar
samverustundir.
Megi friður og blessun umvefja
ykkur öll, Auði, Lilju, Snorra og Auði
Önnu, Halldór og Hörpu. Guð geymi
ykkur.
Alda Ármanna Sveinsdóttir.
Víglundur Halldórsson húsasmíða-
meistari er látinn eftir æðrulausa
sjúkdómsbaráttu af völdum meins
sem greindist fyrir rúmum tveim ár-
um. Einn hinna mörgu vina hans, 10
ára gamall, sagði þegar hann heyrði
sorgarfréttina: ,,Við höfum aldrei
þekkt neinn sem hefur dáið svona úr
miðju lífinu“. Það voru orð að sönnu.
Hann lifði of stutt.
Við fermdumst saman í Norðfjarð-
arkirkju vorið 1953. Hann úr kaup-
staðnum, frá Heiðarbýli. Ég frá Suð-
urbæjum, Barðsnesi, sunnan fjarðar.
Kynntumst lítið þá. Hann fór um
tíma til Vestmannaeyja í gagnfræða-
skólann þar. Dvaldi hjá ættmennum
sínum en Þorsteinn móðurbróðir
hans var skólastjóri.
Ég kynntist Víglundi fyrst er hann
trúlofaðist Auði systur minni. Þau
voru þá unglingar, hann í húsasmíða-
námi hjá föður sínum. Ekki leið á
löngu þar til þau hófu að byggja sér
hús í Neskaupstað. Skömmu síðar
fluttu þau til Svíþjóðar og öfluðu sér
menntunar og reynslu í nokkur ár.
Er þau komu heim þaðan keyptu þau
lítið hús á stórri lóð í Reykjadal í
Mosfellssveit og nefndu Heiðarbýli.
Þetta hús sem hefur síðan verið
heimili þeirra hefur í áranna rás
margfaldast að stærð enda voru þau
Auður samhent í að búa sér fallegt
heimili. Þar eignuðust þau og ólu upp
sín ágætu börn, Lilju og Halldór.
Þetta heimili hefur á vissan hátt verið
ígildi „sveitarinnar“ fyrir okkur ætt-
ingjana sem höfum búið í borginni.
Þar hefur verið sífelld ræktun, bú-
skapur, nýsköpun í byggingum sem
útgerðarmálum og alltaf jafn gott að
koma þangað.
Mannkostum Víglundar kynntist
ég enn meir eftir að hann tók við for-
ystu í að byggja upp gamla bæinn
okkar á Barðsnesi við Norðfjörð.
Honum þótti vænt um staðinn og
kom það fram í öllu. Honum lét jafn
vel að leika við krakkana í Bergánni,
veiða fisk eða smíða. Fór saman
þekking iðnaðarmannsins, örugg
smekkvísi og algjör ósérhlífni. Rifjast
upp einkunnarorð Fjölnismanna
forðum: „Nytsemi, fegurð og sann-
leikur“. Virðing fyrir náttúru, sögu,
minjum sem og ,,hinu óskiljanlega“
var fyrir honum sjálfsagt mál. „Mað-
ur á ekki að skilja allt“ var uppá-
haldssetning hans.
Síðasta húsið sem hann hannaði af
list sinni var kofi barnanna í trénu í
garðinum okkar.
Hvað sem líður eilífu lífi lifir minn-
ing Víglundar og menning með okkur
sem vorum svo lánsöm að kynnast
honum. Blessuð sé minning Víglund-
ar Halldórssonar.
Ingólfur S. Sveinsson.
Vinur minn og svili Víglundur
Halldórsson hefur kvatt sviðið eftir
erfið veikindi í tvö ár. Þegar ég heim-
sótti hann síðast átti hann tiltölulega
góðan dag og gerði sér vonir um að
fyrirhuguð meðferð gæti gefið sér
nokkra mánuði ef vel tækist til. Hann
var fullkomlega meðvitaður um stöð-
una og tók örlögum sínum af æðru-
leysi. Daginn eftir elnaði honum sótt-
in og biðin varð aðeins tvær vikur.
Ég sakna vinar í stað. Eftir stend-
ur auður stóll, vandfyllt sæti, því Víg-
lundur var um margt sérstæður per-
sónuleiki, hugmyndaríkur og þurfti
að framkvæma hugmyndir sínar ekki
seinna en strax og hafði líka til þess
fulla burði því allt lék í höndum hans.
Hann var líka ljúfur maður og hjálp-
samur og hafði lag á að sjá skemmti-
legu hliðarnar á málum, líka vanda-
málunum.
Við eignuðumst sinn hvora heima-
sætuna frá Barðsnesi upp úr miðri
síðustu öld og leiðir okkar lágu fyrst
saman þegar ég heimsótti tengda-
fólkið á Neskaupstað sumarið 1956.
Ferðir austur voru nokkuð regluleg-
ar fyrstu árin og ég minnist þess að
mér fannst þetta unga fólk fallegt par
og hæfa vel hvort öðru. Þegar Víg-
lundur hafði lokið námi sínu í húsa-
smíði, brugðu þau á það ráð að flytja
til Svíþjóðar nánast mállaus og út í
óvissuna. Ég öfundaði þau dálítið af
þessu áræði, því þetta var áður en
fólk fór almennt að leggjast í ferðalög
að leita ævintýra. En þau spjöruðu
sig vel, náðu tökum á málinu, eign-
uðust vini og fengu víðari skilning á
lífinu en við sem heima sátum.
Á Svíþjóðarárunum keyptu þau
sér land í Mosfellssveit með litlu fá-
tæklega byggðu húsi. Það hús fékk
nafnið Heiðarbýli eftir æskuheimili
Víglundar. Fljótlega eftir heimkom-
una var hafist handa við húsabætur
og Heiðarbýli hefur síðan tekið
breytingum ár frá ári seinustu þrjá
áratugina, líklega mest eftir þeirri
hugljómun sem húsbóndinn fékk
hverju sinni. Það er ekki auðvelt verk
að byggja hús með þessum hætti og
verður oft að hálfgerðu klastri, en í
Heiðarbýli stendur nú stórt og glæsi-
legt einbýlishús þar sem öll skipan er
eins og best getur verið og gamla
húsið er týnt inní miðju húsi. Allt
handbragð ber hagleik og listfengi
þeirra hjóna vitni og þar var mótuð
traust umgjörð um þá ást og ham-
ingju, gleði og sorgir sem lífið býður
uppá, Nú söknum við vinir og vanda-
menn vinar í stað, en hver veit nema
við hittumst aftur í nýju Heiðarbýli á
ókunnri strönd.
Kristinn Kristinsson.
Þegar mamma hringdi og sagði
mér að Víglundur, yngsti bróðir
hennar væri dáinn, setti mig hljóða.
Við vissum öll að baráttan við
krabbameinið var töpuð, en áfallið er
mikið, þrátt fyrir það.
Ég á margar góðar minningar um
Víglund frænda minn frá minni barn-
æsku. Þær fyrstu eru frá því að hann
kom til Eyja í Gagnfræðaskólann hjá
Þorsteini Víglundssyni frænda okk-
ar. Þá var hann mikið hjá okkur, og
ég man hvað ég var montin að eiga
svona stóran og fallegan frænda.
Hann var mjög stríðinn og naut þess
að pína okkur krakkana svolítið. Oft
hefur sagan verið sögð af því þegar
ég var með lausa tönn og þú spark-
aðir í rassinn á mér og tönnin datt.
Þér fannst þetta rosalega fyndið, en
ég hágrenjaði yfir þessu.
Önnur góð saga er ofarlega í minn-
ingunni, en það er frá unglingsárum
mínum. Þá dvaldi ég að sumri hjá
ömmu og afa í Heiðarbýli, ásamt
Dagnýju Svavarsdóttir frænku
minni. Þið Auður bjugguð á neðri
hæðinni. Eitt kvöldið brugðu amma
og afi sér af bæ og við Dagný vorum
einar heima. Amma lánaði okkur
mikið af plötum til að spila. Bað okk-
ur fyrir alla muni að passa þær vel og
rispa þær ekki. Auðvitað var enginn
vandi að lofa þessu, því þetta átti að
vera róleg kvöldstund hjá okkur, eða
við héldum það. Kvöldið byrjaði vel,
en eftir nokkurn tíma byrjuðu ljósin
að blikka, plötuspilarinn að hægja á
sér og andrúmsloftið var drungalegt.
Þegar þetta ástand hafði varað í svo-
lítinn tíma vorum við orðnar verulega
hræddar og vissar um að það væri
draugur í húsinu. Já svo öruggar vor-
um við að við sáum drauginn báðar
tvær!
Þegar gömlu hjónin komu heim
vorum við gjörsamlega trylltar úr
hræðslu, gátum stunið upp sögunni
og lýst draugnum sem bjó í húsinu
þeirra. En amma var eins og
þrumuský enda búið að rispa og
brjóta uppáhaldsplötuna hennar með
laginu um hann Luktar-Gvend. Hana
grunaði vissan aðila sem bjó á neðri
hæðinni. Hún þekkti sitt heimafólk,
en ég held samt að hún hafi átt svolít-
ið erfitt með að kyngja þessu. Þú
varst alltaf litli engillinn hennar sem
hún trúði engu upp á. En ég man að
hún skammaði þig fyrir þetta, ég gat
nú ekki séð mikla iðrun í svipnum.
Það var samt svo skrítið hvað ég sótt-
ist eftir að vera í kringum þig, eins og
þú stríddir mér mikið. Mér þótti bara
svo undur vænt um þig, vinur.
Þegar amma dó fyrir tæpum þrem
árum, fór öll fjölskyldan austur á
Neskaupstað að fylgja henni. Þá datt
ykkur mömmu í hug að kaupa lítið
hús saman. Neskaupstaður hefur
alltaf átt sterk ítök í ykkur báðum, og
hafið þið og fjölskyldur ykkar sann-
arlega notið þess að dvelja í litla bláa
húsinu í skóginum. Oft hefur verið
margt um manninn og glatt á hjalla
þar.
Víglundur var mjög heppinn í sínu
einkalífi. Ungur kynntist hann ynd-
islegri stúlku, Auði Sveinsdóttur,
ættaðri frá Barðsnesi við Neskaup-
stað. Þau eignuðust tvö börn, Lilju og
Halldór, sem sannarlega hafa verið
foreldrum sínum til sóma. Öll hafa
þau staðið saman og stutt Víglund í
hans veikindum, og veit ég að tengda-
börnin hans reyndust honum líka vel.
Elsku Auður mín, börn, tengda-
börn og barnabarnið, litla Auður
Anna. Ég bið Guð að halda sinni
verndarhendi yfir ykkur og gefa ykk-
ur styrk til að takast á við sorgina, og
vona ég að nýja árið færi ykkur birtu
og yl.
Elsku mamma mín og Lína
frænka. Guð styrki ykkur og fjöl-
skyldur ykkar. Öll eigum við minn-
ingarnar um yndislegan mann sem
enginn getur frá okkur tekið.
Vertu sæll vinur, við sjáumst síðar.
Hafðu þökk fyrir allt.
Guðmunda Hjörleifsdóttir.
Jæja elsku frændi.
Þá er komið að kveðjustund. Og
mikið óskaplega finnst mér þetta erf-
itt. Fyrst amma, síðan Gunnar og nú
þú. Fyrr í sumar dreymdi mig draum
sem ég vissi að var táknrænn. Ég var
á ferðalagi með fjölskyldunni og á
leiðinni hitti ég þig. Við ákváðum að
verða samferða áleiðis, en þegar við
komum að gatnamótum þá segist þú
þurfa að fara í þessa átt, hvort ég ætli
ekki bara áfram. Ég hélt það nú og
við kvöddumst. Þá vissi ég ekki að við
myndum hittast í júlí í litla bláa hús-
inu fyrir austan, og eiga þar notaleg-
an tíma saman þrátt fyrir mikil veik-
indi að mér fannst. Mikið gastu nú
verið þrjóskur. Einn daginn ætlaðir
þú út í Barsnes og vildi Bergur ausa
úr bátnum fyrir þig áður en þú legðir
í hann. Þú sagðir nei, eins og vana-
lega, ég get þetta sjálfur. Ég sagði við
þig, „elsku Víglundur minn, nú átt þú
bara að segja já takk“. Þú leist á mig,
brostir og sagðir „já takk“. Það var
svo skrítið, við vorum öll svo hrædd
um þig, því mikil þoka var og þú vildir
ekki að neinn kæmi með þér. Það var
eins og einhver héldi verndarhendi
yfir þér, því Bergur fylgdist með
bátnum og engu líkara var en þokan
viki úr vegi fyrir þér, því hann sá bát-
inn allan tímann.
Þú hafðir svo fallegt bros, það ylj-
aði okkur öllum, og svo varstu alveg
yndislegur stríðnispúki. Eða eins og
þú sagðir fyrir austan, það var alveg
sama hvað þú gerðir, konurnar í
hverfinu trúðu engu upp á þig. En ég
vissi líka að þú kveiðst fyrir að fara
heim út af stóra tékkinu sem þú áttir
að fara í. Elsku Víglundur, þið Auður
eigið yndisleg börn og eitt barnabarn.
Við viljum þakka fyrir allt og allt. Ég
held að ykkur mömmu og Línu hafi
þótt svo vænt um tengslin sem mynd-
uðust við kaupin á litla bláa húsinu
sem við vonum að styrkist frekar og
eflist okkar á milli.
Elsku Auður, Lilja, Snorri og Auð-
ur Anna litla, Halldór og Harpa.
Megi minningin um góðan mann lifa í
hjörtum ykkar. Elsku mamma og
Lína, ykkar sorg er mikil og erfitt að
horfa á eftir öðrum bróður sem báðir
voru ykkur svo kærir.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Jónína Björk.
Víglundur Halldórsson er fallinn
frá um aldur fram. Horfinn úr heimi
hér rúmlega 64 ára að aldri.
Þótt við værum aldir upp hvor í
sínum fjarlæga landshlutanum höf-
um við þekkst í áratugi eftir að leiðir
beggja lágu saman í Mosfellsveitinni
– nú Mosfellsbæ. Þau hjón, Víglund-
ur og Auður Sveinsdóttir, festu á sín-
um tíma kaup á gömlu húsi hér í
sveit, „Litla Blómvangi“ sem svo var
nefnt. Þau gáfu því nýtt nafn og köll-
uðu Heiðarbýli. Hjónin gerðu þetta
hús upp, í rauninni endurbyggðu það
frá grunnni og stækkuðu það.
Víglundur var þúsundþjalasmiður.
Hann vann á þessum árum víða að
iðn sinni, smíðum, en sinnti auk þess
ýmsum öðrum verkefnum. Hann var
smiður góður, fjölvirkur, velvirkur og
úrræðagóður. Hann smíðaði hús okk-
ar hjóna við Amsturdam 6 í Mos-
fellsbæ og sá að öllu leyti um bygg-
ingu þess frá upphafi til enda, hvort
sem um var að ræða jarðvinnu,
steypuvinnu, trésmíði og hvað annað
sem upp kemur við húsbyggingu.
Mestan partinn vann hann þetta
einn, hefur trúlega líkað sá háttur
best. Að vísu nýtti hann okkur hjónin,
græningja á þessum sviðum, til að-
stoðar, í sendiferðir og annað snatt
sem hann gat treyst okkur fyrir. Þá
komumst við að því að hann var leið-
beinandi af Guðs náð, skýr í fram-
sögn, yfirvegaður og rólegur í tíðinni.
Gjarnan kom hann máli sínu fram á
þann veg að viðmælandinn fékk það á
tilfinninguna að það væri hann, við-
mælandinn, sem markaði línuna.
Þannig gekk þetta fyrir sig með hús-
bygginguna í rúm 3 ár og var þá verk-
efninu að mestu leyti lokið.
Þegar hér var komið sögu tók Víg-
lundur að sér umsjón og eftirlit með
viðhaldi fasteigna og tengd verkefni á
Reykjalundi og fórst það verk að
sjálfsögðu afarvel úr hendi. Hann
gegndi þessu starfi á Reykjalundi
meðan heilsan leyfi og verður skarð
hans á því sviði mjög vandfyllt.
Víglundur var vinnusamur maður,
VÍGLUNDUR S.
HALLDÓRSSON