Morgunblaðið - 22.12.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. DESEMBER 2003 37
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi
SIGFINNUR SIGURÐSSON
hagfræðingur
Álagranda 8,
lést í Landspítalanum aðfaranótt 20. desem-
ber.
Helga Sveinsdóttir,
Dagbjört Sigfinnsdóttir, Ervin Árnason,
Soffía Sigfinnsdóttir, Gunnar Már Geirsson,
Sveinn Sigfinnsson, Sonja B. Jónsdóttir
og barnabörn.
✝ Björn Einarssonfæddist í Saurbæ
í Skeggjastaðar-
hreppi í Norður-
Múlasýslu 19. maí
1933. Hann lést á
heimili sínu 13. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Einar Ófeigur Hjart-
arson, bóndi í Fjalla-
lækjarseli, Hallgils-
stöðum í Sauðanesh.
og í Saurbæ, f. 11.5.
1886, d. 11.4. 1963,
og Stefanía Jónsdótt-
ir, f. í Krossavík 23.3.
1892, d. 12.5 1960. Systkini Björns
eru Járnbrá, f. 13.4. 1918, d. 9.6.
2001, Ingunn, f. 25.3. 1920, Björn,
f. 3.4. 1922, d. 1930, Arndís, f.
13.7. 1924, Ásdís, f. 13.7. 1924,
Guðbjörg Halldóra, f. 8.6.1926, og
Jón Vilhelm, f. 15.1. 1929. Uppeld-
isbróðir þeirra er Haraldur Jóns-
son, f. 21.8. 1934.
Björn kvæntist 30.12. 1969
Kristínu Ingunni Haraldsdóttur,
f. 16.10. 1941, d. 17.4. 1989. Dóttir
þeirra er Stefanía Björnsdóttir, f.
26.4. 1969, maki Guðmundur Haf-
steinsson, f. 23.9. 1969. Börn
þeirra Karen, f. 20.6.
2000, og Íris, f.
20.11. 2002. Fóstur-
dætur Björns eru: 1)
Inga Þórðardóttir, f.
26.12. 1958, maki
Þorlákur Pétursson,
f. 18.12. 1952. Börn
þeirra, a) Þuríður, f.
2.8. 1977, sambýlis-
maður Robert Ja-
cob, f. 31.3. 1971,
börn þeirra eru
Lakshmi Björt, f.
11.12. 1999, og
Raphael Þór, f. 5.9.
2002, og b) Björn
Birgir, f. 5.7. 1980. 2) Áslaug
Þórðardóttir, f. 16.9. 1960, maki
Bragi Svavarsson, f. 23.10. 1958.
Börn þeirra eru a) Linda Sif, f.
18.1.1982, unnusti Bjarki Ívars-
son, f. 16.5. 1983, b) Eva Kristín, f.
2.3. 1987, c) Lovísa, f. 27.6. 1989,
og d) Bjarki, f. 2.9. 1998. 3) Sigríð-
ur Helga Sverrisdóttir, f. 25.10.
1964, sambýlismaður Adrian J.
King, f. 18.11. 1957. Sonur hennar
er Kristján Ari, f. 10.1. 1987.
Útför Björns fer fram frá Lang-
holtskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Elskulegur tengdafaðir minn og
vinur er fallinn frá alltof snemma.
Ég hefði ekki getað eignast betri
tengdaföður, hann veitti manni góða
ráðgjöf, hann var stríðinn en rólegur
maður. Honum fannst gaman að
spila, stundum var svindlað en aldrei
viðurkenndi Björn það. Það var gam-
an að hringja í hann og segja honum
að við værum í verslunarferð. Og
honum fannst það gáfulegt eða þann-
ig, honum fannst aldrei gaman að
fara í verslanir. Honum fannst gam-
an að ferðast um æskuslóðir sínar.
Frá því að ég og Stefanía rugluðum
saman reytum tók hann mér alltaf
vel. Það var gott að eiga þig sem
tengdaföður og vin. Ég mun sakna
þín mikið.
Þinn tengdasonur
Guðmundur Hafsteinsson.
Elsku afi Bubbi, nú á hátíð ljóss og
friðar kveður þú okkur snögglega.
Við söknum þín sárt, við hittumst
daglega og lékum okkur saman og
spjölluðum mikið. Við áttum nú eftir
að gera mikið saman en því miður
getum við það ekki. Þér fannst gam-
an að okkur stelpunum þegar okkur
langaði í eitthvað en mamma og
pabbi voru búin að banna það. Þá
leituðum við til þín og þú leyfðir það.
Ekki til mikillar gleði fyrir mömmu
og pabba. Þú sagðir þeim bara að
vera ekki að skipta sér af hvað hann
gerði fyrir okkur stelpurnar. Svo
fannst okkur systrum gaman þegar
þú komst með okkur í bíltúra.
Mamma sagði að þú ættir að sitja
framí en þú hélst nú ekki, þú ætlaðir
að sitja afturí hjá okkur. Það var svo
gaman, þú varst að segja okkur hvað
var úti þar sem við vorum að keyra.
Við eigum eftir að sakna þín sárt.
Kveðja, þínar afastelpur
Karen og Íris.
Fyrstu kynni okkar hjónanna af
Birni voru þegar Stefanía dóttir
Björns og Guðmundur sonur okkar
óskuðu eftir því að við kæmum öll
með þeim að líta á íbúð sem þau
höfðu augastað á. Ekki höfðum við
þá hitt Björn, aðeins heyrt talað um
hann. Því var ákveðið að við myndum
öll hittast heima hjá okkur til að
kynnast og ræða saman. Ekkert
varð af íbúðarkaupum í það sinn. En
upp frá þessu urðu kynni okkar
Björns náin. Við unnum saman við að
mála og annað sem gera þarf þegar
Stefanía og Guðmundur höfðu fest
sér íbúð í Sólheimum 27. Þá urðum
við vör við hvað Björn átti létta og
skemmtilega lund og var ráðagóður í
ýmsum málum. Síðan höfum við átt
margar góðar stundir saman bæði á
stórhátíðum, afmælum og í annan
tíma.
Þegar Stefanía og Guðmundur
eignuðust dæturnar Karen og Írisi
fann maður og sá að þær voru sól-
argeisli í lífi hans.
Björn fékk slæma lungnabólgu
fyrir um ári síðan og fannst okkur að
hann næði sér ekki að fullu eftir það.
Stundum talaði hann um að hann
sæi nú eftir því að hafa ekki hætt að
vinna fyrr og njóta þess að vera
meira með fjölskyldunni.
Blessuð sé minning Björns Ein-
arssonar.
Þóra og Hafsteinn.
BJÖRN
EINARSSON
vinnuþjarkur ef svo má segja, en fór
vel með þann eiginleika sinn. Það var
langt í frá að hann væri þræll vinn-
unnar. Í áranna rás átti hann sér ým-
is skemmtileg hugðarefni í frístund-
um sem ekki verða frekar tíunduð
hér nema ef vera má eitt. Hann eign-
aðist í félagi við samstarfsmann okk-
ar beggja lítinn vélbát sem þeir not-
uðu til veiða hér úti á flóanum. Ekki
veit ég hvort þeir áttu kvóta eða ættu
kost á kvóta af einhverju tagi. Trú-
lega skipti það ekki máli. Tilgangur-
inn var fyrst og fremst að komast í
snertingu við saltan sjó, finna kyrrð-
ina og bera augum ný sjónarsvið.
Fyrir nú utan útiveruna. Kannski
líka að draga fisk upp á disk af og til.
Víglundar er sárt saknað af öllum
sem hann þekktu. Hann er kvaddur
af okkur Maríu með þakklæti. Auði
konu hans og börnum þeirra hjóna,
Lilju og Halldóri, færum við innileg-
ar samúðarkveðjur sem og öðrum
ástvinum.
Haukur Þórðarson.
Hann Víglundur, vinur minn og
fyrrum samstarfsmaður á Reykja-
lundi er látinn langt um aldur fram.
Ég harma það einlæglega að þessum
lífsglaða og fjölhæfa öðlingi auðnaðist
ekki að njóta efri áranna.
Hann kom til starfa að Reykja-
lundi, sem umsjónarmaður fasteigna,
fáum árum eftir að ég hóf þar störf.
Ekki hafði hann verið lengi í því
starfi, þegar mér varð ljóst, að þarf-
ari maður en hann hafði ekki komið
til starfa á þeim góða stað um langan
tíma.
Áður en varði, hafði hann kynnt
sér innviði allra fasteignanna frá
rjáfri niður í dýpsta kjallara og leysti
öll vandamál, sem varðaði húsakost
og búnað, af lipurð og þekkingu.
Hann hafði til að bera einstaka
prúðmennsku og vilja til að leysa mál,
sem upp komu, bæði fljótt og vel.
Víglundur var Austfirðingur að
ætt og uppruna og honum þótti afar
vænt um æskustöðvar sínar.
Mér fannst það mikið ævintýri að
fá að ferðast með þeim hjónum um
heimaslóðir þeirra og njóta leiðsagn-
ar þeirra eitt sumar fyrir nokkrum
árum. Gönguferðirnar með þeim og
ekki síður bátsferðin með háfermi
heim að Barðsnesi, eru ógleymanleg-
ar.
Við Víglundur vorum alin upp á sitt
hvoru landshorninu og fyrir kom að
annað okkar notaði orð, eða orðtök,
sem hinu var ókunn. Það vakti oft
kátínu okkar.
Ég notaði einu sinni sögnina að
poka, sem mun vera úr sjómannamáli
og merkir að fleygja sér eða halla sér
út af andartaksstund til svefns eða
hvíldar. Hann greip þetta orð strax
og geymdi í minni sínu.
Á ferðalaginu okkar góða til Aust-
fjarða um árið, ókum við yfir
Sprengisand.
Á miðri leið stoppaði hann bílinn og
drap á vélinni.
Við Auður spurðum skelfdar:
„Hvað er að?“
Víglundur sagði sposkur: „Ég ætla
að poka,“ og það gerði hann og hélt
síðan áfram ferðinni glaður og
ánægður.
Hann var áreiðanlega einstakur
hagleiksmaður á hvers konar smíðar
og um það vitnar hið fallega hús og
heimili þeirra Auðar, að Heiðarbýli í
Mosfellsbæ.
Eitt sinn kom hann af Barðaströnd
með stóran kassa, fullan af einhverju,
sem mér sýndist vera járnarusl.
Hann fullyrti að þetta væri ný vél í
bátinn sinn, hann Afa. Það þótti mér
ekki trúleg saga.
En viti menn, eftir dálítinn tíma
brunaði Afi um Flóann, knúinn nýju
vélinni.
Þannig var Víglundur, glaðlegur
og hlýr hagleiksmaður, sem gott var
að umgangast og eiga að vini.
Ég votta Auði vinkonu minni og
fjölskyldu hennar mína dýpstu sam-
úð vegna fráfalls þessa mæta manns.
Gréta Aðalsteinsdóttir.
Víglundur Halldórsson húsasmíða-
meistari er látinn eftir erfið veikindi,
langt um aldur fram. Það er mikil eft-
irsjá að Víglundi. Við höfðum þekkst
lengi en síðastliðin tíu sumur stund-
uðum við sjóstangaveiði frá Snarfara-
höfn við Naustavog. Í þessum veiði-
ferðum urðu kynnin nánari.
Í hvert sinn sem haldið var úr höfn
var hugað að veðri og vindum, sjáv-
arföllum og straumum. Stundvísi var
okkur báðum að skapi og tryggði að
rósemi hugans væri með í för.
Víglundur sá fyrir öllu varðandi
fleyið okkar. Hann smíðaði yfirbygg-
inguna og yfirfór vélina, sem alltaf
gekk taktfast. Oftast vorum við tveir
en stundum voru góðir félagar um
borð. Fyrstu sumrin var veiðigleðin
mikil en það breyttist síðustu árin.
Ferðirnar urðu ekki síður skoðunar-
ferðir, hvort sem siglt var út á Faxa-
flóa, upp undir Akranes eða inn Hval-
fjörð. Við huguðum að skýjafari,
sjólagi, fuglalífi, reki, fallaskiptum og
skipaferðum.
Þessi frístundaveiði var auðvitað
engin sjómennska, varla saltbragð í
munni, en samt fundum við keiminn
sem við leituðum eftir og þekktum
frá æskuárum. Stundum hljóp á
snærið hjá okkur og aldrei bregðast
þessi ósjálfráðu viðbrögð þegar fisk-
urinn tekur og kippurinn finnst. Eng-
in vopn voru um borð í Afa, aðeins
stöng, lína, sakka og öngull. Fiskur
var það eina sem mátti veiða.
Eftir Víglund, þennan trausta,
eljusama hagleikssmið, liggur mikið
ævistarf þótt fallinn sé frá á góðum
aldri. Síðari árin tók hann til hendi
sem umsjónarmaður á Reykjalundi
en þar hef ég einnig átt því láni að
fagna að starfa með Auði eiginkonu
hans í meira en þrjá áratugi. Þessum
línum fylgja innilegar samúðarkveðj-
ur til Auðar, Lilju, Halldórs og fjöl-
skyldna þeirra.
Kært er að þakka samverustund-
irnar með Víglundi. Ein mynd er sér-
staklega í minni. Siglt er utan af Flóa
til Reykjavíkur á lygnu haustkvöldi.
Víglundur er við stýrið, siglir hægt,
vélin er lágvær. Kvöldsólin gyllir sjó-
inn umhverfis bátinn, kjölfarið fær
sama lit og svo allur hafflöturinn svo
langt sem augað eygir. Rökkrið sígur
yfir. Það kviknar á Gróttu- og Eng-
eyjarvita, síðan á fjölda skipa, stórum
og smáum, ýmist í höfn eða á sigl-
ingu, þá hafnarljósin og leiðarljósin
öll, hvít, rauð og græn, stöðug eða
blikandi, allt á réttum stað og tíma.
Tungl og stjörnur vakna. Í myrkrinu
veita ljósin örugga leiðsögn í lygnuna
í Snarfarahöfn.
Farðu heill, kæri vinur, landtakan
verður þér létt.
Kári Sigurbergsson.
Kveðja frá heilsuþjálfun
Nú þegar við heilsuþjálfarar á
Reykjalundi setjumst niður til að
minnast vinar okkar og samstarfs-
félaga til fjölda ára Víglundar Hall-
dórssonar er margt sem kemur upp í
hugann. Minningarnar sækja á og
koma hver af annarri, allar jafn
skemmtilegar og gleðilegar. Á vinnu-
stað okkar tókum við marga glímuna
á göngunum, bæði í eiginlegri og
óeiginlegri merkingu.
Það var gott að vinna með Víg-
lundi. Hann hafði einstakt jafnaðar-
geð en var alltaf tilbúinn til að slá á
létta strengi og taka þátt í alls kyns
gamni og stráksskap okkar.
Víglundur sinnti starfi sínu af mik-
illi alúð og vandvirkni en hann var í
ákaflega erilsömu starfi þar sem
hann átti oftar en ekki að vera sá sem
gæti bjargað öllu og fundið viðeigandi
lausnir. Nú hefur fækkað í starfs-
mannahópnum á Reykjalundi og er
Víglundar sárt saknað.
Við félagarnir viljum þakka Víg-
lundi fyrir öll sporin, snúningana og
viðvikin sem hann sinnti fyrir heilsu-
þjálfunardeildina. Við viljum senda
fjölskyldu Víglundar okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum Guð
að styrkja þau á þessum erfiða tíma.
Guð blessi minningu Víglundar
Halldórssonar.
Ágúst Már Jónsson,
B. Heimir Bergsson og
Lárus S. Marinusson,
heilsuþjálfarar á Reykjalundi.
Góður vinur og vinnufélagi til
margra ára, Víglundur Halldórsson,
er látinn.
Andlát hans kom ekki á óvart, en
hann hafði lengi barist við illvígan
sjúkdóm.
Ég kynntist Víglundi fyrir tæplega
tuttugu og fimm árum, að mín fjöl-
skylda fluttist í Mosfellssveit og
byggði sér hús á Reykjamelunum í
næsta nágrenni við Víglund og Auði,
en þau höfðu þar búið sér afar fallegt
og notalegt heimili sem þau nefndu
Heiðarbýli eftir fæðingarstað Víg-
lundar í Neskaupstað.
Ég kynntist honum sem sístarf-
andi manni að smíðum, bíla- og báta-
viðgerðum og virtist sem allt léki í
höndunum á honum.
Á þeim tíma var aðkoma bæjar-
félagsins með öðrum hætti en í dag
hvað varðar frágang gatna, gang-
stétta og leiksvæða í nýjum hverfum.
Í flestum húsum voru ung börn og
einustu möguleikar til að skapa þeim
leikaðstöðu úti við voru að íbúarnir
tækju sig saman og útbyggju leikvöll-
inn sjálfir.
Þetta var gert og voru Víglundur
og hans fjölskylda með í framkvæmd-
um.
Ég sá þá þegar að þar fór maður
sem var einkar sýnt um verklegar
framkvæmdir og kynntist því þó mun
betur síðar.
Á þessum tíma vann Víglundur við
smíðar, sem hann var menntaður til
og rak auk þess um tíma bygginga-
vöruverslun og verkstæði í Mosfells-
sveit.
Þar kom að hann vildi skipta um
starfsvettvang og varð úr að hann
réðst til starfa á Reykjalundi sem
vaktmaður og umsjónarmaður fast-
eigna 1. nóvember 1985.
Það var mikill fengur að fá Víglund
til starfa vegna þeirrar miklu þekk-
ingar sem hann hafði á byggingum,
hversu tillögugóður hann var varð-
andi vinnuaðstöðu þeirra fjölmörgu
starfsstétta sem þar vinna og hversu
vel honum gekk að samræma útlit og
notagildi í nánast stöðugum endur-
bótum á húsnæði stofnunarinnar.
Að auki átti hann mjög auðvelt
með að umgangast fólk og komast að
samkomulagi bæði við sjúklinga og
starfsfólk.
Öll mál voru leyst af mikilli ljúf-
mennsku eftir hæfilegan umþóttun-
artíma og tilhliðranir ásamt viðræð-
um við okkur sem stýrðum
fjárhagshliðinni.
Alltaf var kímni skammt undan og
iðulega sagði hann að maður þyrfti
ekki endilega að skilja alla hluti til
fullnustu.
Við vinnufélagarnir á Reykjalundi
söknum nú vinar í stað sem átti sann-
arlega sinn þátt í þeim góða starfs-
anda sem þar hefur ríkt.
Mestur er að sjálfsögðu söknuður
fjölskyldu hans, Auðar, Lilju og Hall-
dórs ásamt tengdabörnum og barna-
barni sem nú sjá á bak traustum fjöl-
skylduföður.
Þeim sendum við okkar bestu sam-
úðarkveðjur og vonum að minningin
um góðan mann létti þeim sporin
framundan.
Ég og mín fjölskylda þökkum Víg-
lundi og hans fólki afar góða viðkynn-
ingu og langt samstarf sem aldrei bar
skugga á.
Jón M. Benediktsson og
samstarfsfólk á Reykjalundi.
Elsku frændi. Mikið á ég eftir að
sakna þín, en mér létti samt þegar
þjáningum þínum lauk.
Ég á margar góðar minningar um
þig og geymi þær í hjarta mínu. Þú
varst einstaklega ljúfur og blíður
maður og skilur eftir stórt skarð í
fjölskyldu þinni.
Ég man eftir því þegar þið Auður
fluttuð heim frá Svíþjóð og voruð með
hundana ykkar, Ponti og Pelle, hvað
það var gaman að koma í heimsókn.
Síðan eignuðust þið Lilju og Hall-
dór og eru þau yndisleg.
Mikill er missir Auðar og barnanna
þinna sem hafa staðið eins og klettar í
veikindum þínum.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir og
skiljum við ekki alltaf af hverju við
fáum ekki bænasvör, en mikið var
beðið fyrir þér í veikindum þínum.
Ég vil þakka þér samfylgdina og trúi
því að þín hafi beðið góður bústaður á
himnum.
Auði, Lilju, Halldóri, Snorra,
Hörpu og litlu Auði Önnu svo og
systrum þínum, Línu og Ingu, votta
ég mína dýpstu samúð, og bið drottin
Jesú að veita huggun og styrk.
Lilja Dóra Hjörleifsdóttir.
Lokað
Vegna útfarar VÍGLUNDAR HALLDÓRSSONAR, umsjónar-
manns, verða skrifstofur Reykjalundar lokaðar eftir hádegi í dag,
mánudaginn 22. desember 2003.
Reykjalundur, endurhæfingarmiðstöð.