Morgunblaðið - 28.12.2003, Blaðsíða 16

16 SUNNUDAGUR 28. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Ingvar E. Sigurðsson fer meðaðalhlutverkið í Kaldaljósiog börn hans, Áslákur ogSnæfríður, fara einnig meðstór hlutverk. Áslákur leikur
Grím, persónu Ingvars, á yngri ár-
um og Snæfríður leikur Gottínu
systur hans. Ingvar á að baki lang-
an og farsælan feril í leiklistinni og
er sá íslenskur leikari sem náð hef-
ur hvað lengst á alþjóðlegum vett-
vangi hvað kvikmyndaleik snertir.
Frammistaða hans í myndinni þarf
því ekki að koma neinum á óvart,
en það vekur vissulega athygli
hversu vel börnin hans skila sínum
hlutverkum. Hlutverk Ásláks er
svo stórt í sniðum að það liggur við
að hann steli senunni frá pabba
sínum. „Ég segi líka alltaf að pabbi
sé að leika mig, en ekki ég hann,“
segir Áslákur. Þau systkinin eru
hins vegar ekkert nema hógværðin
þegar minnst er á frammistöðu
þeirra í myndinni og koma sér
undan að svara því hvort þau hafi
erft leikhæfileikana frá föður sín-
um.
Núna átt þú þau
Um tildrög þess að börnin voru
valin í þessi hlutverk segist Ingvar
vera alsaklaus af því að hafa tran-
að þeim fram á nokkurn hátt.
„Hilmar var að leita að strák á
sama aldri og Áslákur og var búinn
að prófa nokkra. Hann spurði mig
hvort ég ætti ekki strák á þessum
aldri sem hann mætti prófa í hlut-
verkið. Svo hringdi hann yfir sig
ánægður og bað mig um að gefa
grænt ljós á það að Áslákur tæki
að sér hlutverkið. Ég hugsaði mig
aðeins um því auðvitað vill maður
börnunum sínum allt hið besta og
það að taka þátt í svona kvik-
myndagerð krefst mikillar vinnu
og getur brugðið til beggja vona
með útkomuna. En svo komst ég
að þeirri niðurstöðu að þetta gæti
bara orðið þroskandi fyrir strákinn
og sló til. Ég stakk svo upp á því
við Hilmar að fá Snæfríði í hlut-
verk Gottínu og hugsunin á bak við
það var fyrst og fremst sú að það
myndi spara talsverða vinnu og
tíma. Það hefði tekið sinn tíma fyr-
ir Áslák að kynnast og venjast ein-
hverri ókunnri stelpu því systkinin
í sögunni eru mjög náin. Mér
finnst það líka skila sér í samleik
þeirra í myndinni að þetta eru al-
vöru systkini.“
Aðspurður hvort hann sé sáttur
við frammistöðu krakkanna segist
Ingvar ekki geta verið annað.
„Þetta hefur tekist framar öllum
vonum. Ég tók strax þá ákvörðun
að vera ekkert að skipta mér af
þeim eða reyna að leikstýra þeim
eða segja þeim til á meðan á tökum
stóð. Ég sagði bara við Hilmar:
„Núna átt þú þau.“ Ég vildi ekkert
vera að taka áhættuna á því að
vera að segja þeim eitthvað til og
svo myndi Hilmar fara að segja
þeim eitthvað allt annað. Það geng-
ur aldrei upp að hafa tvo leikstjóra
í sama verkinu. Þannig að Hilmar
á allan heiðurinn af því hvað þau
standa sig vel.“
Hjartað fór á fleygiferð
En hvernig finnst svo krökkun-
um sjálfum að sjá sig í heilli bíó-
mynd?
„Ég var rosalega spenntur fyrir
forsýninguna og brá svolítið þegar
fyrsta skotið af mér birtist og
hjartað fór á fleygiferð. En svo var
þetta fljótt að venjast,“ segir Ás-
lákur. Snæfríður tekur undir þetta
og segist bara hafa haft gaman af
því að horfa á myndina. „En hún
er nú samt dálítið sorgleg,“ bætir
hún við.
Hvað fannst þér erfiðast við að
leika í myndinni?
„Ég veit það eiginlega ekki.
Kannski var það senan þegar ég
fannst dáin eftir snjóflóðið.“
Var þér ekki kalt að liggja þarna
á bólakafi undir snjónum?
„Mér var bara kalt á hendinni
sem stóð upp úr. Ég var nefnilega í
svefnpoka undir snjónum.“
Áslákur segir að það hafi verið
erfiðast að leika atriðin þegar hann
þurfti að sýna miklar tilfinningar
og þegar kalt var í veðri.
„Til dæmis þegar ég var í heim-
sókninni hjá Tuma og vildi komast
heim, en veðrið var orðið svo vont
að mamma hans vildi ekki hleypa
mér út. Það varð svo til þess að ég
fórst ekki í snjóflóðinu eins og allir
hinir í fjölskyldunni.“
Vildi upplifa staðinn
Atriðin með krökkunum eru að
mestu tekin upp á Seyðisfirði í
nóvember og desember í fyrra og
svo nokkur í Reykjavík í janúar og
febrúar á þessu ári. Snæfríður var
þá tíu ára að verða ellefu og Áslák-
ur nýorðinn tólf ára. Þau voru þá
bæði í Melaskóla og þurftu að fá
frí úr skólanum á meðan. „En við
vorum í tölvusambandi við kenn-
arana og þurftum að læra heima á
meðan við vorum fyrir austan. Það
gekk bara ágætlega,“ segja þau.
Þau eru bæði sammála um að
það hafi verið gaman að koma til
Seyðisfjarðar og fólkið þar hafi
tekið þeim vel. Ingvar segir að þau
hafi fengið leigt hús á meðan og
eiginkonan hefði komið í heimsókn
og einnig frænka krakkanna. „Það
voru ekki mörg atriði með mér
tekin upp á Seyðisfirði, en ég fór
með aðallega sem barnapía, og svo
vildi ég líka upplifa staðinn, fyrir
þau fáu atriði sem voru tekin upp
með mér þarna fyrir austan.“
Áslákur er nú kominn í Haga-
skóla og segist kvíða dálítið fyrir
frumsýningunni. „Ég er feginn að
vera sjálfur búinn að sjá myndina,
en ég kvíði dálítið fyrir því að aðrir
sjái hana.“
En þau eru bæði sammála um að
gerð myndarinnar hafi verið bæði
spennandi og skemmtileg reynsla
sem þau hefðu ekki viljað missa af.
Áslákur ætlar annaðhvort að verða
leikari eða hljómlistarmaður í
framtíðinni. Hann byrjaði að læra
á saxafón átta ára, en hefur nú
skipt yfir á gítar. Snæfríður hefur
líka lært á fiðlu, en hún er ákveðin
í að halda áfram á leiklistarbraut-
inni þegar hún verður stór.
Spennandi og
skemmtileg reynsla
svg@mbl.is
Ingvar E. Sigurðs-
son og börn hans,
Snæfríður og
Áslákur, fara með
stærstu hlutverkin í
Kaldaljósi.
Morgunblaðið/Jim Smart
Áslákur Ingvarsson fer með hlutverk Gríms á yngri árum. Systkinin Snæfríður og Áslákur Ingvarsbörn í hlutverkum systkinanna Gottínu og Gríms.
Ingvar E. Sigurðsson ásamt börnum sínum, Snæfríði og Ásláki.
fréttum við að snjóflóð hefði fallið
á nokkur hús á Flateyri, þ.á m.
heimili frænku konunnar minnar
og hennar fjölskyldu. Seinna kom í
ljós að öll fjölskyldan hafði farist í
flóðinu. Fréttirnar af snjóflóðinu
höfðu skiljanlega djúp áhrif á okk-
ur þrjú sem aðra. Hjálmar er alinn
upp á Ísafirði og Jóna í Bolung-
arvík. Eftir þessa skelfilegu
reynslu treysti hún sér lengi vel
ekki til að framleiða mynd sem
innihéldi snjóflóð. Þar með hófst
samstarf okkar Friðriks Þórs.
Jóna tók þó að sér framleiðslu-
stjórn á tökunum á Seyðisfirði.
Hún hafði vit á því að sleppa ekki
alveg takinu á mér.
En í sambandi við Flateyrarflóð-
ið þá trúði ég því sjálfur að mér
hefði verið ætlað að upplifa þessar
hörmungar í þetta miklu návígi þó
ekki væri nema til þess að ég væri
betur fær um að koma þeim til
skila í kvikmyndaverki. Um leið
varð þessi upplifun til þess að ég
ákvað að vera ekkert að velta mér
upp úr snjóflóðinu í kvikmynd-
inni.“
Snjórinn lét eitthvað bíða eftir
sér á Seyðisfirði í fyrra – ekki
satt?
„Jú, jú,“ svarar Hilmar. „Við
komum til Seyðisfjarðar í nóv-
ember. Veðrið var fremur leiðin-
legt allan tímann, rigning og
aurskriður svo rýma þurfti hús og
ekkert bólaði á snjónum. Við
þurftum því að fara aftur austur til
að taka snjóatriðin um mán-
aðamótin janúar og febrúar. Þegar
snjórinn kom loksins var hann
alveg frábær. Ekki kom heldur að
sök þó að snjóleysið hafi valdið því
að snjóatriðin komi seinna í
myndina en handritið gerir ráð
fyrir. Það sem maður fær er ekki
endilega alltaf verra en það sem
maður vill,“ segir hann. „Kvik-
myndagerð snýst líka að hluta til
um að snúa veikleikum upp í
styrkleika, gera sér mat úr að-
stæðum. Ég held að okkur hafi
tekist það.“
Erfiðasta stundin að baki
„Ég verð alltaf eins og bjáni
þegar ég er spurður að því hvort
ég sé ánægður,“ segir Hilmar
sposkur á svipinn þegar hann er
spurður að því hvernig honum lít-
ist á útkomuna. „Hvenær er mað-
ur ánægður og miðað við hvað?
Auðvitað getur maður endalaust
bætt og breytt. Ég verð þó að
segja að ég hef aldrei verið jafnná-
lægt því að svara játandi og núna.
Mér er þegar farið að þykja mjög
vænt um myndina þótt hún hafi
ekki enn verið frumsýnd. Frum-
sýningar geta verið mjög erfiðar
þótt yfirleitt vegi ánægjan mun
þyngra. Ég býst þó við því að mín
erfiðasta stund sé að baki, þ.e.
þegar ég sýndi Vigdísi myndina.
Eftir að hafa þegið af henni jafn-
dýrmæta gjöf og Kaldaljós og
raunar styrk í gegnum allt ferlið
sat ég þarna og gat engu breytt.
Við vorum bara fjögur á sýning-
unni, Vigdís, dóttir hennar Þórdís,
ég og svo hafði ég Hjálmar þarna
til að halda í höndina á mér á með-
an á sýningunni stóð. Eftir að
þakkarlistinn hafi rúllað yfir tjald-
ið var algjör þögn í salnum þangað
til dóttir Vigdísar kvað upp sinn
dóm. Hann var einstaklega upp-
örvandi og mér létti stórum þó enn
lægi spenna í loftinu. Loks sagði
Vigdís þessa ógleymanlegu setn-
ingu: „Ég vildi að ég hefði séð
myndina áður en ég skrifaði bók-
ina.“
Þessi viðbrögð skiptu mig öllu
máli. Ef allir hefðu verið ánægðir
nema Vigdís hefði ég aldrei getað
orðið fyllilega sáttur. Ég var líka
mjög ánægður með að Vigdís
skyldi taka Þórdísi með sér því að
í henni höfðum við svo fallegan
fulltrúa ungu kynslóðarinnar,
sjálfa meginfyrirmyndina að Gott-
ínu.“
Hilmar er að lokum spurður að
því hvað taki við hjá honum að
loknu Kaldaljósi. „Maður verður
að leggja út nokkur net og sjá svo
til hvernig fiskast. Núna koma 3 til
4 kvikmyndir til greina. Ýmsir
fjárhagslegir þættir skera úr um
hver þeirra verður fyrst í for-
gangsröðinni. Ég vona bara að ég
geti byrjað á nýrri mynd sem
fyrst.“