Morgunblaðið - 31.12.2003, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 31. DESEMBER 2003 B 35
I.
„Um hvað reiddust goðin, þá er
hér brann hraunið, er nú stöndum
vér á?“ Þessi fleygu orð eru höfð
eftir Snorra goða er deilt var um
trúmál á alþingi árið 1000. Um hann
segir: „Hann var heldur ósvífur í
æskunni og var hann af því Snerrir
kallaður og eftir það Snorri.“
Hvað hét hann réttu nafni?
□ a) Ásmundur
□ b) Ósvífur
□ c) Þorbrandur
□ d) Þorgrímur
II.
Teina sák í túni
tál-gríms vinar fálu,
Gauts þess’s geig of veittak
gunnbliks þáamiklu;
nú hefr gnýstærir geira
grímu Þrótt of sóttan,
þann lét lundr of lendan
landkostuð ábranda.
Þessi vísa er ekki auðskilin og var
það heldur ekki á sínum tíma. Hún
var þó ráðin og var það upphaf einn-
ar mestu örlagasögunnar í íslensk-
um bókmenntum.
Hver orti?
□ a) Gísli Súrsson
□ b) Grettir Ásmundarson
□ c) Gunnar Hámundarson
□ d) Gunnlaugur ormstunga
III.
„Hann bauð að gefa henni Rosm-
hvalanes allt fyrir utan Hvassa-
hraun en hún gaf fyrir heklu flekk-
ótta og vildi kaup kalla. Henni þótti
það óhættara við riftingum.“
Hver eignaðist stóran hluta
Reykjanesskagans með þessum
hætti?
□ a) Þuríður sundafyllir
□ b) Hallveig Fróðadóttir
□ c) Auður djúpúðga
□ d) Steinunn gamla
IV.
„Hvað ætlar þú, hvor okkar
myndi af öðrum bera ef við reynd-
um með okkur?“ „Það veit ég eigi
en hitt veit ég, að sú spurning þín
mun skilja okkar samvist og föru-
neyti svo að við munum eigi löngum
ásamt vera.“
Í hvaða sögu segir frá þessum
orðaskiptum?
□ a) Laxdæla sögu
□ b) Fóstbræðra sögu
□ c) Egils sögu
□ d) Hrafnkels sögu Freysgoða
V.
„Var hausinn undarlega mikill en
það þótti þó meir frá líkindum, hve
þungur var; hausinn var allur bár-
óttur utan svo sem hörpuskel. Þá
vildi Skafti forvitnast um þykkleik
haussins; tók hann þá handöxi vel
mikla og reiddi annarri hendi sem
harðast og laust hamrinum á haus-
inn og vildi brjóta, en þar sem á
kom, hvítnaði hann en ekki dalaði
né sprakk.“
Hver var það, sem átti þessar
hörðu höfuðskeljar í lifanda lífi?
□ a) Eiríkur rauði
□ b) Egill Skallagrímsson
□ c) Hrafnkell Freysgoði
□ d) Víga-Skúta
VI.
„Þú hefur mér lengi trúr verið,
ger nú sem ég bið þig; meiri von, að
ég krefji þig fás héðan af. Far þú nú
og seg Hrolleifi, að áður morgunn
kemur get ég, að synir mínir þykist
eiga þangað að sjá eftir föð-
□ a) Ingimundur gamli
□ b) Vermundur inn mjóvi
□ c) Finnbogi rammi
□ d) Björn Hítdælakappi
VII.
„Þórhallur hét maður. Hann bjó í
Bláskógum á Þórhallsstöðum. Hann
var vel fjáreigandi og heldur við
aldur, er saga sjá gerðist. Lítill var
hann og ljótur. Enginn var hann
íþróttamaður en þó var hann hagur
við járn og tré. Hann hafði þá iðju
að gera öl á þingum til fjár sér, en
af þessari iðn varð hann brátt mál-
kunnugur öllu stórmenni, því að
þeir keyptu mest mungát. Var þá
sem oft kann verða, að mungátin
eru misjafnt vinsæl og svo þeir, er
seldu.“
Þórhallur hét hann eins og hér seg-
ir en hvað var hann kallaður?
□ a) Mungátsmeistari
□ b) Ölselja
□ c) Ölkofri
□ d) Ölkollur
VIII.
Undrisk öglis landa
eik, hví vér róm bleikir.
Fár verðr fagr af sárum.
Fannk örva drif, svanni.
Mik fló malmr inn klökkvi,
magni keyrðr, í gögnum.
Hvasst beit hjarta et næsta
hættligt járn, es vættik.
Hver orti svo rétt áður en hann dó
af sárum sínum?
□ a) Hörður Grímkelsson
□ b) Búi Andríðsson
□ c) Bárður Snæfellsás
□ d) Þormóður Kolbrúnarskáld
IX.
Sagt er um son eins landnáms-
mannanna, að hann hafi átt sverð
það, er „best hefur komið til Ís-
lands“. Sú var náttúra þess, að væri
því brugðið, varð að höggva með því
nokkuð.
Hvað hét þetta sverð?
□ a) Skafningur
□ b) Skotningur
□ c) Skerðingur
□ d) Sköfnungur
X.
„Ber er hver á bakinu, nema sér
bróður eigi.“ Þetta mælti mikill
garpur er að honum var vegið og
var þá kastað skildi yfir hann.
Hver sagði þetta og við hvern?
□ a) Kári við Björn í Mörk
□ b) Grettir við Illuga,
bróður sinn
□ c) Þormóður Bessason
við Þorgeir Hávarsson
□ d) Kjartan Ólafsson
við Bolla Þorleiksson
urhefndum sem hann er, og gæti
hann svo síns ráðs, að hann fari í
braut áður dagur komi; mín er eigi
að betur hefnt, þótt hann deyi, en
mér samir að skjóta skjóli yfir þann,
er ég hef áður á hendur tekist, með-
an ég má um mæla, hversu sem síð-
ar fer.“
Hvaða góðgjarni maður var það,
sem reyndi með þessum orðum að
bjarga lífi síns eigin banamanns?