Morgunblaðið - 31.01.2004, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 31. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Baldur Kristins-son fæddist í
Vestmannaeyjum 13.
desember 1927. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Vestmanna-
eyja 25. janúar síðast-
liðinn. Hann var
sonur hjónanna
Kristins Gíslasonar,
f. 2.7. 1898, d. 20.5.
1977, og Margrétar
Gestsdóttur, f. 19.6.
1903, d. 17.12. 1956.
Systkini Baldurs eru
Sigríður Jóna og
Gísli Gunnar.
Baldur kvæntist 25.12. 1950 eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Engilráð
Birnu Ólafsdóttur frá Siglufirði, f.
9.12. 1927. Foreldrar hennar voru
Ólafur Eiríksson, f. 24.6. 1897, d.
16.12. 1985, og Friðrikka Björns-
dóttir, f. 14.9. 1900, d. 3.2. 1990.
Uppeldisbörn þeirra eru: 1) Júlía
Bergmannsdóttir, f. 10.6. 1963,
gift Jóhanni Frey Ragnarssyni, f.
13.8. 1965. Börn þeirra eru: Berg-
lind, f. 27.3. 1986, og
Ragnar Þór, f. 5.10.
1988. 2) Sigurður
Smári Benónýsson, f.
14.11. 1972, sam-
býliskona hans er
Sigríður Lára Andr-
ésdóttir, f. 29.10.
1977. Barn þeirra er
Frans, f. 28.5. 1999.
Baldur og Birna
bjuggu fyrst á Herj-
ólfsgötu ásamt fjöl-
skyldu Baldurs en
byggðu sér hús að
Brekkugötu 13 og
voru þar stærstan
hluta af sinni sambúð.
Baldur var lengi við búðarstörf
og sem bíóstjóri hjá Helga Ben.
Hann útskrifaðist úr Vélskólanum
1950. Lengstan hluta ævinnar
starfaði hann sem verkstjóri í Gú-
anóinu.
Útför Baldurs verður gerð frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan
10.30.
Elsku Baldur minn er fallinn frá.
Þó að þú hafir verið orðinn 76 ára
hefði ég viljað fá að hafa þig lengur
en það er margs að minnast frá okk-
ar samverustundum í gegnum árin.
Ég var víst ekki nema tveggja ára
þegar ég byrjaði að hlaupa til ykkar í
heimsókn. Mín fyrsta minning um
þig er þegar ég var fimm ára. Þá gáf-
uð þið mér rautt þríhjól. Það stóð
uppi á palli í tröppunum á Bekkugöt-
unni. Ég var ofsalega ánægð og sagði
við þig og Biddu: „Ég kyssi ykkur á
sunnudaginn,“ en ég var víst ekkert
mikið fyrir að kyssa þá og reyndi
alltaf að sleppa við það. Við spiluðum
oft saman á spil og ég var að kenna
þér rommí en sagði þér ekki allar
reglurnar strax þannig að ég vann
þig og sagði svo hvað mætti gera.
Það var nú líka ótrúlega gaman að
kitla þig og það voru fleiri en ég sem
höfðu gaman að því og voru systur
Biddu ansi duglegar við það og ég
man oft eftir þegar þú og mamma
mín hlupuð á eftir hvort öðru og
hlóguð og létuð eins og krakkar.
Ég og systkini mín vorum alltaf
mikið hjá ykkur Biddu því það voru
ekki nema tvö hús á milli okkar. Ég
skildi það þegar ég var orðin svolítið
eldri að ég var alltaf sérstök hjá þér
og Biddu og þú máttir aldrei sjá neitt
aumt hjá mér, þá vildir þú hjálpa til.
Ég og fjölskylda mín áttum svo sann-
arlega eftir að upplifa alla þína góð-
mennsku og hjálpsemi seinna meir.
Þú hafðir líka lúmskt gaman af þegar
ég var að ráðskast með þig bæði sem
barn og seinna þegar ég var orðin
fullorðin.
Þið eignuðust aldrei nein börn en
það var alltaf mikið af börnum í
kringum ykkur. Ég var eitt af þess-
um börnum sem varð ykkur sem
dóttir seinna meir.
Örlögin æxluðust þannig að á tí-
unda ári mínu kom eldgos hér í Eyj-
um og foreldrar mínir ákváðu að
flytja ekki aftur til Eyja og settust að
í Keflavík. Ég var alveg hrikalega
ósátt við það og lét öllum illum látum
þangað til ég fékk að fara til Eyja.
Ég var tólf ára þegar ég kom fyrst í
heimsókn til ykkar eftir gos nokkur
sumur eftir það, kláraði samt grunn-
skólann í Keflavík. Á sautjánda ári
mínu ætlaði ég að taka frí eina önn í
skólanum, flutti til ykkar og fór að
vinna í fiski. Ég er enn í þessu fríi því
það var svo gaman í Eyjum. Ég náði
mér í mann frá Eyjum sem þið
reyndar þekktuð nokkuð vel því
hann bar út Vísi hjá ykkur í mörg ár.
Þú og Jói maðurinn minn náðuð
strax vel saman og strídduð hvor
öðrum alltaf.
Elsku Baldur minn, þú hefur alltaf
verið eins og pabbi minn enda ákvað
ég þegar ég átti fyrsta barnið mitt að
þið yrðuð kölluð afi og amma, þau
urðu svo fleiri börnin sem áttu eftir
að kalla ykkur afa og ömmu. Þú áttir
nú ansi erfitt þegar ég fæddi Berg-
lindi og gekkst um gólf eins og óður
maður því þú fannst svo til með mér
og gast ekkert gert til að hjálpa mér.
Sagan endurtók sig því börnin mín
Berglind og Ragnar Þór voru líka
um tveggja ára þegar þau fóru að
hlaupa niður á Brekkugötu til ykkar
því við vorum flutt á heimaslóðir í Ill-
ugagötu. Ég veit líka að þau hafa
veitt ykkur ómælda gleði í gegnum
árin. Þið hafið séð um börnin okkar í
mörg ár en þeim þótti alltaf svo gott
að skreppa úr skólanum í mat til ykk-
ar. Þú og Ragnar Þór áttuð góðar
stundir saman sl. ár. Ég, Jói og börn-
in okkar höfum verið svo lánsöm að
fá að njóta þín og Biddu öll þessi ár
því alltaf voru þið tilbúin að passa
börnin, hjálpa okkur, lána okkur bíl-
inn og keyra okkur. Þið tókuð að
ykkur annað systurbarn Biddu,
Sigga Smára, eftir að ég var farin að
búa en hann kom einnig til að vinna
og stóð til að hann yrði í þrjá mánuði
en þú varst ekki lengi að redda hon-
um samningi á smíðaverkstæði.
Hann fór ekkert og innréttaði allan
kjallarann þinn, þannig að þið eign-
uðust bæði dóttur og son. Þú varst
nú reyndar frægur fyrir að redda
mörgum um ýmislegt ef það var leit-
að til þín.
Sumarbústaðurinn ykkar sem þið
eignuðust á seinni árum ásamt for-
eldrum mínum hefur verið ykkar líf
og yndi sl. ár. Þær voru margar
stundirnar sem þú varst að brasa við
að stækka og breyta ásamt pabba
mínum, bera spýtur, klippa tré,
brasa í rotþrónni sem var nú ansi oft.
Þú varst aðalgrillarinn og þér fannst
nú ekkert leiðinlegt þegar var fjör og
það var fengið sér í eitt glas í góðra
vina hópi. Þú varst manna kátastur,
þurftir samt alltaf að passa þig vegna
sykursýkinnar sem þú nældir þér í á
efri árum.
Ég veit að ég á eftir að sakna þín
óskaplega mikið og ég vildi að ég
hefði getað hjálpað þér meira þegar
þú varst orðinn veikur. Ég vissi svo
vel hvernig þér leið því skyndilega
vorum við að kljást við sama sjúk-
dóm nema ég hef verið svo heppin að
ég hef náð að lifa með honum í rúm
fimm ár og þú og Bidda hafið stutt
mig óspart sl. ár en þú fékkst ekki
nema hálfan mánuð frá greiningu.
Við náðum þó að uppfylla þína síð-
ustu ósk, að flytja þig heim til Eyja.
Ég gat þó hjúkrað þér ásamt Biddu
og öðrum fjölskyldumeðlimum því
einhver hefur verið að hjálpa mér
síðastliðnar vikur.
Ég óska þess að algóður guð styrki
elsku Biddu mína á þessari erfiðu
stundu og ég sendi þér mínar inni-
legustu samúðarkveðjur og óska
þess að Baldri líði vel á þessum nýja
stað.
Júlía.
„Jæja, Siggi minn, má ekki bjóða
þér í saltkjöt og baunir í kvöld,“ en
þetta voru ávallt fyrstu orðin sem
Baldur sagði þegar hann hringdi til
mín þegar ég var í námi í Danmörku,
þetta var Baldur, alltaf til í að stríða
svolítið.
Þegar sest er niður og hugsað til
baka kemur eingöngu upp bros og
ánægjulegar minningar þar sem
Baldur kemur við sögu og ekki
minnkar brosið þegar ég hugsa um
hvað Baldur og kona hans Birna eða
Bidda eins og allir kalla hana hafa
gert fyrir mig síðan ég flutti til Vest-
mannaeyja. Dvölin í Eyjum átti að
verða nokkrir mánuðir en Baldur sá
til þess að þeirri dvöl er ekki lokið
enn og verð ég honum ævinlega
þakklátur fyrir það. Það var ein-
hvern veginn þannig með Baldur að
hann var mjög fljótur að koma hlut-
um í framkvæmd og gat ekki með
nokkru móti setið auðum höndum og
var sama hver átti í hlut, hann vildi
öllum vel. Fljótlega eftir að ég flutti
til Eyja nefndi ég að mig langaði til
að læra smíðar og áður en sá dagur
var liðinn var ég kominn með samn-
ing í hendurnar og allt klappað og
klárt.
Við sátum mörg kvöld saman á
Brekkugötunni og ræddum öll
heimsins mál og hafði Baldur mjög
ákveðnar skoðanir á málefnum líð-
andi stundar og þá helst þeim málum
sem snertu Vestmannaeyjar og það
var bara eitt sem ég þurfti að muna –
að vera sammála honum þegar við
ræddum pólitík. Baldur hafði einnig
mjög gaman af að segja mér sögur
frá gamla tímanum hér í Eyjum, sög-
ur úr gosinu, frá lúðrasveitarferða-
lögum, frá starfi sínu innan Týs og
ÍBV, margar eftirminnilegar sögur
sem ég geymi í minningunni um
Baldur og gott er að rifja upp í góðra
vina hópi því þessar sögur voru flest-
ar á léttu nótunum og alltaf stutt í
glens og grín. Ekki skemmdi fyrir ef
þær voru smá ýktar.
Frá fyrstu minningu til þeirrar
síðustu er ég þakklátur Baldri fyrir
þær stundir sem við áttum saman og
fyrir þann stuðning sem hann ávallt
veitti mér og minni fjölskyldu og við
sem þekktum Baldur getum verið
stolt af. Svona manni kynnist maður
bara einu sinni.
Guð geymi þig og þú manst hverju
ég lofaði þér.
Sigurður Smári og fjölskylda.
Jæja, Baldur minn, það hvarflaði
ekki að mér þegar ég var lítill peyi að
bera út Vísi hjá þér á Brekkugötunni
að ég yrði síðar meir tengdasonur
þinn og heimagangur hjá þér og
Biddu. Þú varst harðasti stuðnings-
maður sem ég hef nokkru sinni eign-
ast, það var alveg sama hvaða vit-
leysa mér datt í hug, alltaf leist þér
vel á það og studdir mig með ráðum
og dáð og varst fullur bjartsýni eins
og ég. Í pólitík vorum við ekki alltaf
sammála. Þar með var það ekkert
rökrætt að neinu ráði svo að við
þurftum ekkert að hafa áhyggjur af
því að okkur sinnaðist, enda sinnað-
ist okkur aldrei nokkurn tíma.
Og að leita til þín og Biddu, það
var alveg einstakt, þið vilduð allt fyr-
ir mig og Júlíu gera. Ef okkur lang-
aði í sumarfrí en höfðum ekki bíl,
engin spurning: Þið farið bara á bíln-
um okkar. Þegar þið fóruð í frí þá
fengum við að hafa húsið að sjálf-
sögðu, og auðvitað reddaðir þú mér
vinnu í gúanóinu þegar loðnuvertíðin
byrjaði og ég og Júlía nýbyrjuð að
búa og vantaði meiri tekjur. Þó svo
að ykkur hafi ekki orðið barna auðið
þá tókuð þið hana Júlíu að ykkur og
voruð henni eins og sannir foreldrar,
og hvað börnin okkar varðar, þá eru
Berglind og Ragnar Þór svo stolt af
að eiga ykkur sem ömmu og afa enda
hafið þið bæði verið einstök í því
hlutverki og hafa börn alls staðar að
hænst sérstaklega að ykkur.
Þvílíkur húmoristi sem þú varst
alltaf, Baldur minn, og einstaklega
stríðinn. Það var oft eins og við gæt-
um aldrei talað í alvöru því fíflalætin
voru þvílík, þú varst líka alltaf fljótur
til er ég kom í heimsókn og bauðst
upp á einn og einn „öllara“ þar sem
þú vissir að ég segði aldrei nei og þá
gast þú fengið þér smá tár með mér.
Okkur fannst það alltaf mjög gott.
Það er sagt að maður velji sér vini
en ekki fjölskyldu en er ég valdi Júlíu
óraði mig ekki fyrir hversu góðan
heimanmund ég fengi með henni, að
þið skylduð fylgja með í pakkanum.
Enn og aftur takk, elsku Baldur
minn, fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig og mína fjölskyldu. Það
hefur verið ómetanlegt, en það dýr-
mætasta af öllu eru þó allar minning-
arnar sem þú skilur eftir í hjarta
mínu og munu lifa með mér um
ókomin ár.
Elsku Bidda mín, ég get ekki sett
mig í þín spor að vera búin að missa
ævifélagann þinn, en ég vona að al-
góður Guð og allir hans englar
verndi þig og vaki yfir þér.
Jóhann Freyr Ragnarsson
(Jói Ragg).
Elsku Baldur minn, nú hefur þú
kvatt þennan heim og haldið á vit æv-
intýranna. Ég kynntist þér fyrir tíu
árum, þegar ég fór að venja komur
mínar á Brekkugötuna.
Ég gleymi því aldrei þegar þú
spurðir Sigga Smára hvort hann
væri að geyma einhverja unga dömu
niðri í kjallara og lést hann ná í mig
niður og þú bauðst mér að borða með
ykkur. Mér var tekið opnum örmum
af þér og henni Biddu. Það leið ekki
langur tími þangað til ég var flutt
niður í kjallarann hjá Sigga Smára
og hugsuðuð þið svo vel um okkur að
þetta var eins og vera á fimm stjörnu
hóteli. Þið gerðuð allt fyrir okkur, ef
eitthvað vantaði þá varst þú ekki
lengi að redda því. Þú varst ótrúlega
hjálpsamur og gerðir allt sem þú
gast fyrir fólk ef eitthvað bjátaði á. Á
meðan við tölum um reddingar þá
hefði ég nú líklega ekki kynnst hon-
um Sigga Smára ef þú hefðir ekki
reddað honum samningi við trésmíð-
ar hér í Eyjum. Og er ég ótrúlega
þakklát þér fyrir það.
Siggi og ég fluttum til Danmerkur
árið 2000 til að fara í nám, við komum
nú alltaf heim um jól og stundum á
sumrin þá voruð þið Bidda alltaf
tilbúin með saltkjöt og baunir og
annað góðgæti handa okkur en salt-
kjöt og baunir var uppáhaldið hans
Sigga Smára og fékk hann það sjald-
an. Það var nú ekki sjaldan sem þið
senduð harðfisk, íslenskt sælgæti og
ýmislegt annað góðgæti til okkar og
var eins og það væri að koma jól þeg-
ar þetta var allt tekið upp úr kass-
anum, spenningurinn var svo mikill,
sérstaklega hjá litla kút. Okkur þótti
voða vænt um þegar þið ákváðuð að
heimsæka okkur í Danaveldi sumar-
ið 2002. Það var nú ekki efst á dag-
skrá að þú kæmir með Biddu og
Önnu, þú vildir bara að þær færu í
stelpuferð. Þegar Siggi sagði mér að
þú kæmir ekki með, þá var ég ekki
lengi að hringja í þig og segja þér að
það kæmi ekki til mála að þær kæmu
bara tvær, ég gat ekki hugsað mér að
þú kæmir ekki með. Ég sagði að þú
hefðir bara gott að því að koma og
gætir hvílt þig hjá okkur. Þú þorðir
ekki að segja nei við mig og dreifst
þig með dömunum og sást nú líklega
ekkert eftir því. Hitinn var nú
óvenjulega hár þegar þið voruð hjá
okkur og hélst þú þig alltaf í skugg-
anum og vorum við farin að kalla þig
Skugga Baldur. Við ákváðum nú svo
jólin 2003 að halda heim á leið og
bauðst okkur vinna úti í Eyjum. Ég
held að þér hafi nú ekkert fundist
það leiðinlegt að við vorum komin á
heimaslóðir og gátum við nú haldið
áfram að láta ykkur dekra við okkur.
Því miður var sá tími alltof stuttur
sem við höfðum með þér áður en þú
kvaddir þennan heim en ég sagði við
Sigga að við hefðum nú nýtt tímann
vel því við komum alltaf í smákaffi
eftir vinnu á degi hverjum. Samt
hefði maður nú viljað smámeiri tíma
með þér, Baldur minn, en maður veit
víst aldrei hvenær tími hvers manns
kemur.
Þú varst ótrúlega góður og um-
hyggjusamur maður og þótti mér af-
skaplega vænt um þig. Ég held að
faðir minn hafi verðið mjög ánægður
með að sjá hvað yndislegur maður
kom í staðinn fyrir hann fyrir stelp-
una sína. Ég hugsa oft að Guð hefur
séð til þess að ég fengi að kynnast
þér og Biddu og njóta ykkar ástar og
umhyggju því ekki var langt síðan ég
hafði misst föður minn þegar ég
kynntist ykkur. Og þakka ég honum
fyrir það. Eitt þótti mér nú samt mið-
ur, það er að við Siggi höfðum ekki
gift okkur áður en þú kvaddir okkur
en ég var ákveðin í því að þú skyldir
leiða mig inn kirkjugólfið. Þú varst
alltaf að spyrja okkur hvort við ætl-
uðum ekki að fara að drífa í þessu en
aldrei gafst tími til þess. Maður held-
ur alltaf að það sé nógur tími til alls.
En ég veit að þið pabbi munið horfa
stoltir á okkur þegar sá tími kemur
og ætli þið verðið ekki bara sinn
hvorum megin við mig þegar ég geng
inn kirkjugólfið.
Ég gæti skrifað endalaust en læt
þetta nægja en ég vil enda þetta á
ljóði sem mér þykir voða vænt um og
huggaði mig oft þegar mér varð
hugsað til föður míns:
Þó ég sé látinn harmið mig ekki með
tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og
ótta,
ég er svo nærri að hvert ykkar tár snertir
mig
og kvelur, en þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug,
lyftist sál mín upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem lífið
gefur,
og ég tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
Elsku Baldur, guð geymi þig.
Kveðja.
Sigríður Lára.
Jæja, Baldur minn, nú ætla ég að
skrifa um þann tíma sem ég og þú
höfum átt saman, já, það voru sko
góðar stundir. Ég man sérstaklega
eftir því þegar ég og Valur Már
frændi minn fórum niður á Brekku-
götu og amma og afi voru ekki heima.
Við vildum gera eitthvað fyrir þau og
ákváðum að mála bílskúrinn þeirra,
en við gátum ekki opnað bílskúrinn.
Þá hittum við karlinn sem bjó við
hliðina á honum og spurðum hann
hvort að hann gæti opnað fyrir okk-
ur. Já, hann gerði það og við fundum
rúllur og hvíta málningu í dós og
byrjuðum að mála vegginn og þegar
við vorum búnir löbbuðum við heim,
upp á Illugagötu, og fórum að þrífa
okkur. Svo þegar amma og afi komu
heim þá gátu þau rakið hvítu slóðina
heim því að við vorum allir í máln-
ingu. Svo kom hann og spurði hver
hefði opnað bílskúrinn. Þá sögðum
við bara: Jón Páll, og vorum fljótir að
svara fyrir okkur.
Það var líka þegar ég kom í mat í
hádeginu að hann sagði mér sögur úr
seinni heimsstyrjöldinni. Baldur var
sendill fyrir búð eina sem fór undir í
gosinu. Þegar hann var að fara með
mat til hermannanna þá kom hers-
höfðinginn að taka á móti matnum og
þá sáu þeir flugvél koma og afi sagði
„nazi nazi“. Þá sagði hershöfðinginn:
„No, you are crazy, Baldur.“ Þá sáu
þeir nasistamerkið og tók hershöfð-
inginn í beltið á afa og fleygði honum
lengst inn í hús. Hann tók síðan upp
skammbyssuna og byrjaði að skjóta
á flugvélina en hún stefndi út að
Stórhöfða. Þá sagði afi „comando 3“.
Það var stöðin úti á Stórhöfða. Hers-
höfðinginn náði ekki að láta þá vita.
Þá var sprengju sleppt og fór hún ut-
an í bergið og sprakk þar. Var látin
koma flugvél frá Hvolsvelli og hún
náði þýsku vélinni uppi á sandi og
skaut nasistann niður.
Það var líka sagan af því þegar
Baldur og vinir hans fóru niður í
Friðarhöfn þar sem þeir spiluðu allt-
af fótbolta en hermennirnir voru
búnir að taka völlinn og girða utan
um hann. Á hverju horni voru 2x20
lítra brúsar af bensíni. Eina nóttina
fóru Baldur afi og vinir hans og grófu
sig undir girðinguna og náðu sér í tvo
20 lítra brúsa. Þeir fóru að litlum
spýtukofa þar sem að þeir voru vanir
að skipta um búninga og nú voru her-
mennirnir þar. Þeir félagar læddust
að kofanum og helltu bensíni allt í
kring, löbbuðu síðan upp þar sem
planið hjá Ísfélaginu er núna og létu
bensínið leka úr brúsunum alla leið-
ina uppeftir. Þar kveiktu þeir í og
kom rosa eldur og birta í kringum
kofann. Brá hermönnunum heldur
betur. Þeir ruddust út og byrjuðu að
skjóta í hringi. Baldri og þeim varð
mikið um og forðuðu þeir sér á harða
spretti niður í bæ.
Kær kveðja.
Ragnar Þór Jóhannsson.
Sumir gefa meira en aðrir. Hjarta
þeirra er fullt af lífsins dýrgripum.
Þeir gefa af brosi sínu, kímnigáfu,
umhyggju og ástríki. Þannig varst
þú, elsku afi minn. Lýstir upp dimmt
skammdegið aðeins með þínu hlýja
brosi.
BALDUR
KRISTINSSON