Morgunblaðið - 04.03.2004, Side 31

„Við fengum vinkonu okkar, Margréti
Eir, til að syngja ítalska lagið „Roma cap-
occia“ við athöfnina og hún náði fram-
burðinum alveg upp á tíu og söng eins
og engill. Í laginu kemur fyrir lína um „tvo
útlendinga sem koma í hestvagni til
Rómar“ og okkur fannst þetta eins og
um okkur því við kynntumst á Ítalíu.
Ítalskir vinir okkar sem voru við gifting-
una fannst sérlega skemmtilegt að heyra
þetta lag, í fyrsta lagi þá tíðkast ekki
svona söngur við ítölsk brúðkaup og í
öðru lagi er þetta lag líka eins konar
söngur Roma-fótboltaliðsins," segir Hild-
ur. Þau Ingólfur ákváðu líka að biðja kór-
inn um að syngja „Kanntu brauð að
baka?“ og þegar kórinn hóf upp raust
sína skelltu allir kirkjugestir upp úr, og
þannig var brúðkaupið, skemmtilegt og
leikandi. Kaffisamsætið á eftir var haldið
í Skátasalnum við Víðistaðatún og parið
var ákveðið í því að það yrði ekkert há-
borð í veislunni, í takt við það að hafa
hlutina ekki of hátíðlega. Brúðkaupstert-
an var til dæmis hjónasæla fyrir utan
hefðbundnar marens- og marsipankökur
með öllu tilheyrandi. „Við vildum líka
hafa stemmninguna eins og á ítölsku
kaffiveitingahúsi í sveitinni og söfnuðum
dúkum á borðin héðan og þaðan frá fjöl-
skyldum okkar þannig að enginn dúkur
var eins.“
Sykurhúðaðar möndlur
og draumamakinn
Ítölsk brúðkaup eru formföst og margir
siðir sem þeim fylgja en einna sterkust
er hefðin fyrir „confetti“, sykurhúðuðum
möndlum eða konfekti sem haft er bæði
sem skraut og fyrir gesti og er stundum
afar skrautlegt og stundum jafnvel árit-
að. „Confetti“ tíðkast líka við skírnir og
fermingar og eru til sérstakar búðir sem
sérhæfa sig í confetti og ýmsu skrauti og
gjafavörum fyrir þessa stóru viðburði í lífi
fólks. Annar siður er „Le bomboniere“,
eða veislugjöfin. Gestir í ítölskum brúð-
kaupum eru alltaf leystir út með gjöfum
sem geta verið allt frá konfekti og ilm-
vatnsglösum í fallegum umbúðum, upp í
kristalsvasa eða þaðan af meira. Hildur
þekkti t.d. til fólks þar sem amman var
allt sumarið að bródera og hekla litla
dúka utan um konfekt sem gefa átti í
brúðkaupsveislu barnabarns síns. Hildur
og Ingólfur sameinuðu þessa tvo siði í
sinni veislu, skreyttu borðin með confetti
- reyndar sykurhúðað súkkulaði í þeirra
tilfelli en ekki möndlur þar sem brúðurin
er lítið fyrir möndlur og hnetur - og við
hvern disk var sykurhúðað konfekt í litl-
um netpokum með krossi utan á og fyrir
þá ógiftu var mælt með því að sofa með
pokann undir koddanum sínum um nótt-
ina og þá myndi væntanlegur ektamaki
birtast þeim í draumi.
Nýtískulegir eða
hefðbundnir kjólar
Hildur er lærður fatahönnuður frá Istitu-
to Europo di Design, og hannaði og
saumaði kjólinn sinn sjálf. Efnið í hann
keypti hún á Ítalíu enda ódýrara að fljúga
út og kaupa efnið heldur en að fjárfesta í
því hér. Á Ítalíu er afar mikið lagt upp úr
brúðarkjólnum og þeir eru þá yfirleitt í
hefðbundnum stíl, hvítir og skrautlegir,
með blúndum og pífum. Eitt af verkefn-
um í skólanum sem Hildur var í, var að
hanna brúðarkjól og þótti útgáfa Hildar
afar framúrstefnuleg og „óbrúðarleg“,
kjóllinn blár að lit og einfaldur í sniði.
Hildur minnist þess að þegar hún var í
Torrino að hafa heyrt sögu af fólki sem
ætlaði að gifta sig en presturinn vildi
ekki gefa þau saman þar sem konan
ætlaði að klæðast rauðum kjól og þótti
það fáheyrt. Mörg „alta moda“-tískuhús-
in (hátískuhúsin) hafa lifibrauð sitt m.a
af því að sérhanna brúðarkjóla og kjóla á
mæður brúðarinnar og alla fylgihluti, fyrir
þá sem hafa efni á því. Sinn kjól vildi
Hildur hafa einfaldan og látlausan og í
sínum uppáhaldslit, grænum.
Brúðkaupið
eina
Á Ítalíu giftir fólk sig aðeins einu sinni í
kirkju, skilnaðir eru litnir illu auga og ef
fólk giftir sig aftur þá má það ekki gifta
sig í kirkju. Það er því mikið lagt upp úr
„brúðkaupinu eina“. Veislan er alltaf
haldin á veitingastað og gestir eru leystir
út með gjöfum eins og áður hefur verið
nefnt og yfirleitt eru það foreldrarnir sem
borga brúsann. Sá brúsi er víður og stór
því það er algengt að foreldrarnir gefi
parinu íbúð af þessu tilefni. Langflestir
Ítalir búa í heimahúsum þar til þeir gifta
sig og víða er enn litið hornauga á fólk
sem býr saman ógift. Það er til dæmis
ekki óalgengt að fólk hafi verið saman í
5-10 ár en aldrei búið saman. Hildur
nefnir að vinum þeirra hafi þótt þau Hild-
ur og Ingólfur mjög ung að fara að gifta
sig þótt bæði væru um þrítugt.
Hildur Hinriksdóttir og
Ingólfur Níels Árnason giftu
sig 29. september 2001 í
Fríkirkjunni í Hafnarfirði.
Bæði höfðu þau búið á Ítalíu
um árabil og kynntust þar,
og það var því ekki aðeins
ástin sem sameinaði þau
heldur líka ástin á Ítalíu,
tungumálinu, landinu og
menningu. Þau vildu því hafa
brúðkaupið með ítölsku
ívafi og í léttum anda.
Knús og
confetti
Hildur og Ingólfur vildu hafa hið
ítalska "confetti" í sínu brúð-
kaupi. Í lítilli verslun á Rimini, Ít-
alíu, sem sérhæfði sig í hvers
kyns skrauti fyrir brúðkaup,
skírnir og fermingar, fengu þau
það sem þau óskuðu sér. Con-
fetti er yfirleitt sykurhúðaðar
möndlur en Hildur og Ingólfur
völdu sér sykurhúðaða, hjarta-
laga súkkulaðimola, drifhvíta að
lit. Þau notuðu þá bæði til að
skreyta borð gestanna og settu
einnig nokkra mola í tjullpoka og
skreyttu með krossi og borða.
Þetta var sett við hvern disk
sem gjöf til gestanna, eins og
tíðkast á Ítalíu, og vakti mikla
lukku.
Aldagamall
siður
Grikkir og Rómverjar til forna
báru fram við stóra fjölskylduvið-
burði eins og brúðkaup og skírn-
ir, möndlur sem dýft hafði verið í
hunang. Löngum hafa möndlur
verið tengdar við frjósemi og ríki-
dæmi og ekki spillir þegar þær
eru sameinaðar með einhverju
sætu. Um aldir hafa sykurhúðað-
ar möndlur verið notaðar við
brúðkaup, einkum í löndunum við
Miðjarðarhafið og síðan hefur
þessi siður breiðst út um allan
heim.
Sagan segir að við ítölsk brúð-
kaup hafi gestir oft reynt að
næla sér í borða eða eitthvert
snifsi úr brúðkaupsklæðnaði
brúðarinnar, þar sem því átti að
fylgja mikil gæfa. Til að hindra
að brúðurinn stæði uppi í rifnum
lörfum, gáfu fjölskyldur brúðhjón-
anna gestunum fimm möndlur,
bundnar inn í tjull eða fagurlega
bróderaða klúta og skreyttu með
borða. Möndlurnar fimm áttu að
tákna fimm gæfumerki hjóna-
bandsins: heilsu, ríkidæmi, lang-
lífi, hamingju og frjósemi.
Ástin á Ítalíu sameinaði þau
Hildur og Ingólfur á brúðkaupsdaginn. Kjólinn hannaði og saumaði Hildur sjálf og
efnið í kjólinn keypti hún á Ítalíu.
Ítölsk
„amore“