Morgunblaðið - 19.03.2004, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 19. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólafur Ómar Jó-hannsson fæddist
á Seyðisfirði 31. des-
ember 1951. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík hinn 10.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Anna Birna
Björnsdóttir húsmóð-
ir, f. 28.9. 1921 á
Stóra-Steinsvaði í
Hjaltastaðaþinghá,
d. 30.1. 1998, og Jó-
hann Jónsson kenn-
ari, f. 27.9. 1918 á
Seyðisfirði, d. 1.4.
1994. Ómar var fjórði í röð sjö
systkina. Systkini hans eru Ásta
Borg, f. 5.7. 1940, búsett í Hvera-
gerði, Björn Bergmann, f. 6.3.
1945, búsettur að Lyngási í Rang-
árþingi, Margrét, f. 13.9. 1946, bú-
sett í Keflavík, Guðný Helga, f.
18.9. 1947, búsett í Garði, Unnur,
f. 7.6. 1953, búsett í Reykjavík, og
Þórný, f. 9.11.1960, búsett í Kefla-
vík. Ómar kvæntist 1. maí 1975
Ingu S. Stefánsdóttur banka-
starfsmanni, þau skildu. Dóttir
þeirra er Sesselja Sigurborg lyfja-
fræðingur, f. 4.2. 1975, maki Hall-
dór Eyjólfsson verkfræðingur, f.
15.8. 1972, sonur þeirra er Ómar
Ingi, f. 5.8. 2003. Ómar kvæntist
hinn 26. febrúar sl. eftirlifandi
eiginkonu sinni, Guðnýju Rann-
veigu Reynisdóttur,
f. 8.8. 1954. Foreldr-
ar hennar eru Hjör-
dís Pétursdóttir, f.
4.6.1934, og Reynir
Haukur Hauksson, f.
23.7.1933. Guðný á
tvö börn, þau eru: 1)
Hjördís Erla Benón-
ýsdóttir, f. 1.4.1974,
maki Sveinn Helgi
Geirsson, f. 28.7.
1962, og börn þeirra
eru Sindri Geir, f.
15.11. 1996, og Sól-
dís Guðný, f. 27.9.
2000. 2) Lúðvík
Kjartan, f. 19.10. 1986, sem Ómar
gekk í föður stað.
Ómar lauk gagnfræðaprófi
1968 og starfaði síðan m.a. í fisk-
vinnslu, hjá Verslunarbankanum,
hjá Tré-X, sem framkvæmdar-
stjóri Golfklúbbs Suðurnesja, í
Fríhöfninni og rak myndbanda-
leigurnar Heimabíó og Bónus-
video í Funalind. Ómar tók virkan
þátt í ýmsum félagsstörfum
þ. á m. hjá Víði í Garði og Golf-
sambandi Íslands. Jafnframt
skrifaði hann fjórar revíur fyrir
Leikfélag Keflavíkur og eina fyrir
Litla leikfélagið í Garði ásamt
ýmsum vísum, smásögum o.fl.
Útför Ómars verður gerð frá
Útskálakirkju í Garði í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Í dag fékk ég senda samúðar-
kveðju frá frænku minni og fjöl-
skyldu hennar. Þar stendur að heim-
urinn er vissulega fátækari án hans
Ómars en þó svo ríkur af því sem
hann skilur eftir sig. Ég get sann-
arlega tekið undir þessi orð og við
lestur þeirra rifjast upp þær góðu
stundir sem við feðginin áttum sam-
an. Það eru margar minningar sem
fljúga í gegnum hugann og þar á
meðal eru það morgnarnir á Hafn-
argötunni, mamma farin í vinnuna
og við feðginin við eldhúsborðið að
borða súrmjólk með miklum púður-
sykri. Pabbi var mjög natinn við að
greiða í gegnum síða hárið mitt sem
síðan var sett í tagl því hann kunni
ekki að flétta. Því næst fórum við
með morgunbænirnar áður en lagt
var af stað til Öldu dagmömmu sem
tók alltaf jafn vel á móti okkur.
Pabba var margt til lista lagt en
matargerð var ekki hans sterkasta
hlið. Mér er minnisstætt þegar
mamma fór eitt sinn erlendis og
pabbi tók við matseldinni á meðan.
Þegar mamma kom heim spurði hún
mig hvort pabbi hafi ekki verið dug-
legur að elda og ég svaraði því stolt
játandi að hann hefði eldað cheerios
og skyr í öll mál.
Ég á föður mínum margt að
þakka. Hann kenndi mér að lesa og
reikna áður en ég byrjaði í skóla og
hvatti mig alltaf til náms og íþrótta.
Eitt sinn þótti mér tilsögnin þó full-
mikil. Við vorum keppa saman í
parakeppni í golfi þegar ég var sex
ára og átti ég að sjá um púttin. Hann
var mikill keppnismaður og brýndi
það fyrir mér að ég þyrfti að vanda
mig en ég brást hin versta við og
gerði það að leik mínum að hitta ekki
í holuna. Þetta þótti honum fyndið og
minntist hann oft á þetta atvik. Því
miður tókst honum ekki að gera mig
að kylfingi en þess í stað ,,hjálpaði“
ég honum oft við vinnuna í golfskál-
anum þegar hann var framkvæmd-
arstjóri hjá Golfklúbbi Suðurnesja.
Mér þótti þó skemmtilegast á leið-
inni út á golfvöll því þá vorum við
pabbi vön að syngja saman í gulu
Lödunni.
Því miður voru samverustundir
okkar í seinni tíð ekki nógu margar.
Það helgaðist þó einkum af því að
pabbi tók sér nánast aldrei frí þau ár
sem hann rak Heimabíó. En við Dóri
áttum þó reglulega erindi á leiguna
og þá gafst oft tækifæri til að spjalla
saman. Það var gaman verða vitni að
því hversu vel hann þekkti þarfir við-
skiptavina sinna sem voru margir
hverjir í raun frekar vinir hans held-
ur en kúnnar.
Pabbi skrifaði margar vísur og
nokkrar revíur og bað hann mig oft
um að lesa eitt og annað yfir fyrir sig
og þótti mér alltaf vænt um það
traust sem hann sýndi mér með því.
Um mánuði áður en hann lést bað
hann mig um að skrifa niður vísur
sem hann hafði samið og flutti svo á
heiðurs- og styrktartónleikunum í
Stapa. Einnig var hann með hug-
mynd að einþáttungi sem hann sagði
mér frá en því miður vannst ekki
tími til þess að koma honum á blað.
Hann var byrjaður að semja þennan
sálm, sem hann náði þó ekki að
klára:
Ó Drottinn minn, í himins dýrðarríki.
Ó Drottinn minn, sem vakir yfir jörð.
Ó Drottinn minn, þó dagurinn hér víki.
Ó Drottinn minn, þú stjórnar minni gjörð.
Guð sem að gætir mín,
Guð sem að gætir mín,
þú gleymist stundum.
Samt Guð þú gætir mín,
samt Guð þú gætir mín,
úr gullnum himnalundum.
Elsku pabbi minn, ég hugsa til
baka og rifja upp þá gleðilegu stund
þegar við Dóri komum til þín á að-
fangadagskvöld fyrir rúmu ári og
sögðum þér frá því að þú ættir von á
barnabarni. Ég gleymi ekki ánægj-
unni sem skein úr augum þínum. En
nokkrum dögum seinna greindist þú
með magakrabbamein sem þú varst
ákveðinn í að sigra til þess að sjá
barnabörn þín vaxa úr grasi. Sem
betur fer fékkstu að sjá litla afa-
strákinn þinn sem við skírðum í höf-
uðið á þér og mömmu. Þér þótti leið-
inlegt að geta ekki haldið meira á
honum og knúsað vegna veikinda
þinna en það leyndi sér ekki að nafni
þinn naut þess að fá að toga í skeggið
þitt og sníkja af þér melónu eða
perubát.
Þakka þér, pabbi minn, fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum
saman og sérstaklega þessar síðustu
vikur lífs þíns þegar við Ómar Ingi
komum daglega í heimsókn til þín á
Grandann. Minning þín mun ávallt
lifa í hjarta mínu. Guð blessi þig,
elsku karlinn minn.
Þín dóttir,
Sesselja.
Elsku afi minn, það er skrítið að
geta ekki lengur heimsótt þig á
Grandann. Mamma og pabbi segja
að þú sért fluttur til Guðs en ég skil
það ekki því ég er svo lítill. Ég man
bara hvað var gott að koma við
skeggið þitt og hvað var gaman þeg-
ar þú söngst fyrir mig. Best var þó
þegar ég fékk að smakka hjá þér
melónu eða peru. Þó svo við getum
ekki leikið saman að sinni þá mun ég
alltaf hugsa til þín. Sérstaklega þeg-
ar ég fer með bænirnar mínar á
kvöldin og þegar ég hlusta á afavís-
una sem þú samdir handa mér. Þeg-
ar liðið okkar, Chelsea, spilar mun
ég hvetja þá fyrir okkur báða. Ég
veit að þá verður þú hjá mér eins og
alla aðra daga. Guð geymi þig afi
minn.
Ómar Ingi.
Elsku Ómar minn.
Með örfáum orðum langar litlu
systur þína að minnast góðs bróður
og ástvinar.
Það var alltaf gaman að hitta þig
og vera nálægt þér (ef þér þótti gam-
an að láta stríða þér). Frá því að ég
var lítil stríddir þú mér óspart og
aldrei grunaði mig að ég ætti eftir að
sakna þess, en nú er svo komið á
daginn. Við höfum átt misgóðar
stundir saman þótt flestar væru þær
góðar eins og er algengt í samskipt-
um mannanna, en ég hef alltaf elskað
þig og fundist þú vera frábær vinur.
Þú þurftir ekkert að segja, bara
glotta út í annað og þá leið mér vel.
Þú kenndir mér margt, t.d að meta
ljóð, tónlist og bækur. Þegar þú
varst að glamra á gítarinn fyrst eftir
að þú fékkst hann fékk ég litla systir
þín að hlusta á frumflutning á lög-
unum þínum. Eitt laga þinna snart
mína litlu sál mest, það var „Voða-
skot í Palestínu“. Mikið grét ég eftir
þann flutning þinn en þú tókst mig í
fangið og huggaðir mig. Skoðanir
þínar á heimsmálunum mótuðu mig
og fannst mér mikið til þeirra koma.
Síðan hef ég reynt að horfa á báðar
hliðar á öllum heimsins málum. Þú
varst vitur maður og fékkst mikla
náðargáfu, það er að geta sett saman
sögur og ljóð á skemmtilegan hátt.
Einnig gast þú gert góðlátlegt grín
að mönnum og málefnum án þess að
særa tilfinningar annarra á einhvern
hátt.
Oft sat ég inni í herberginu þínu
og þú varst að sannfæra mig um að
Rolling Stones væru betri en Bítl-
arnir og það væri ekki hægt og hall-
ærislegt að halda upp á Ringo. Þú
sagðir að ef einhver væri góður í
Bítlunum væri það John Lennon og
er hann í miklu uppáhaldi hjá mér í
dag.
En eitt tókst þér ekki, það var að
snúa mér til þess að halda með
Chelsea fótboltaliðinu þínu sem þú
fylgdist með allt þar til yfir lauk.
Nonni bað mig að minnast þess
þegar þið voruð að spila Olsen Olsen
og þú þóttist vera heimsmeistari í
þeirri íþrótt. Mikið varð hann glaður
þegar hann loksins hafði betur.
Þegar þú veiktist fyrir næstum 30
árum hélt ég að þú ættir ekki mikið
eftir en jú hetjan okkar stóð upp aft-
ur og við fengum að hafa þig áfram
hér. Núna lagði skyldur sjúkdómur
þig að velli. Þú tókst fréttunum um
veikindi þín með æðruleysi og heill-
aðist ég af ró þinni.
Þegar haldnir voru tónleikar þér
til heiðurs í Stapa kom þetta æðru-
leysi best fram, þú varst snortinn því
þarna sást best hvílík áhrif vera þín
og verk höfðu á samtíðarmenn þína.
Þú áttir marga vini og komu þeir í
heimsókn til þín og var margt um
manninn á Skeljagrandanum síðustu
dagana í lífi þínu.
Víst eru gleðin og sorgin systur og
þegar þið Guðný giftuð ykkur hinn
27. febrúar sl. var það mikill gleði-
dagur, en aðeins 12 dögum síðar
kvaddir þú þennan heim.
Þótt jöklar og dalir skilji okkur að,
þá skaltu ávallt muna það,
að hvar sem ég er og hvert sem ég fer,
hluta af þér tek ég ávallt með mér.
(Höf. óþ.)
Með þessum orðum langar mig að
þakka þér fyrir samfylgdina í gegn-
um súrt og sætt minn kæri.
Elsku Guðný, Sella, Dóri, Lúlli,
Hjördís og litlu börnin ykkar, megi
góður Guð og englar hans vaka yfir
ykkur og styrkja ykkur á þessari
stundu.
Þín systir,
Þórný.
Ástkær frændi minn og vinur Óm-
ar Jóhannsson lést á heimili sínu 10.
mars sl. eftir erfiða baráttu við ill-
vígan sjúkdóm.
Við þessi tímamót fara í gegnum
huga minn tengingar lífshlaups míns
og Ómars frænda míns og vinar og
líðanin er góð því ég á svo margar
góðar minningar.
Þær fyrstu tengjast mynd sem
tekin var á Seyðisfirði þegar við vor-
um lítil börn. Þar sitjum við hlið við
hlið uppá hól og höldum fast utanum
hvort annað. Næsta minning tengist
flutningi fjölskyldu Ómars frá Seyð-
isfirði, fyrst í Silfurtúnið í Garðabæ,
en stuttu síðar í Garðinn. Faðir Óm-
ars var kennari við Gerðaskóla og
fjölskyldan bjó í kennaraíbúð skól-
ans til margra ára. Þaðan eru marg-
ar góðar minningar, enda ekki á
hverjum degi sem maður hefur heil-
ann skóla til leikja. Mikil samskipti
voru milli fjölskyldna okkar og má
t.d. nefna að eitt sumarið fékk ég
vinnu í fiski í Garðinum og bjó það
sumar á heimili Önnu Birnu og Jóa,
foreldra Ómars. Ómar bjó síðan á
heimili foreldra minna í Keflavík
meðan hann kláraði gagnfræðaskól-
ann. Á þeim árum fékk ég fjölmarg-
ar heimsóknir frá ýmsum vinkonum
og hef grun um að vera Ómars á
heimilinu hafi haft áhrif á það, því
hann var mikill sjarmör og stelpurn-
ar bálskotnar í honum.
Lífshlaup okkar Ómars tengdist
einnig í gegnum börnin okkar, en
elsti sonur minn og einkadóttir Óm-
ars eru jafnaldrar og voru um tíma
skólasystkin og félagar.
Bestu stundirnar áttum við saman
í gegnum leiklistina, það starf tengdi
okkur saman öðru fremur. Leikfélag
Keflavíkur á Ómari mikið að þakka,
en hann samdi alls fjórar revíur fyrir
félagið, sem allar fengu góða aðsókn.
Ómar var góður drengur, hann
var ávallt tilbúinn að leggja öðrum
lið og krafðist ekki neins á móti.
Hann hafði að geyma fallega sál, sál
sem býr enn í hjörtum okkar sem
hann þekktum, þó líkaminn sé far-
inn.
Ég er mjög þakklát fyrir þær
stundir sem ég átti með Ómari,
frænda mínum og vini síðustu mán-
uði æfi hans. Ég lærði mikið um lífið,
tilveruna og dauðann á þessum tíma
og hef fyrir bragðið hlotið allt aðra
sýn á þessi grundvallaratriði lífsins,
ekki síst dauðann, sem ég lít á sem
vin minn í dag. Vin sem ég er tilbúin
að taka á móti þegar hann kemur í
heimsókn, en vona samt að komi ekki
of fljótt, hvorki til mín né ástvina
minna.
Ég vil þakka fyrir þau forréttindi
að hafa fengið að eiga Ómar Jó-
hannsson sem frænda og góðan vin.
Ég bið góðan Guð að taka vel á
móti Ómari og ég veit að hann á vís-
an sess í himnaríki og getur nú snúið
sér að því að semja revíur fyrir Guð
og herskara himnanna.
Ég bið líka góðan Guð að vaka yfir
öllum ástvinum Ómars.
Blessuð sé minning hans.
Hjördís Árnadóttir.
Við erum mörg sem höfum misst
mikið við fráfall Ómars. Ég hef misst
uppáhalds frænda minn, Omma
frænda. Omma hef ég þekkt alla ævi
en ég kynnist honum sérstaklega vel
sumarið 1990 þegar við sátum dag-
lega með afa við matarborðið hjá
ömmu og afa í hádeginu og spjöll-
uðum um allt milli himins og jarðar,
þó aðallega fótbolta. Þessi hádegis-
spjöll voru tvímælalaust hápunktur
dagsins. Þetta ár var HM í fótbolta
og ræddum við um hvern einasta leik
og leikmann. Tékkinn Tomas Skuhr-
avy var einn besti leikmaður þess-
arar keppni og um haustið sama ár
spilaði Tékkóslóvakía við Ísland.
Ommi var þá að vinna í fríhöfninni og
gaf þá Tomas þessi honum fána sem
hann svo afhenti mér. Fyrir þrettán
ára strák sem ekki hugsaði um ann-
að en fótbolta var þetta sem sent af
himnum ofan. Ég man líka þegar
Ommi spurði mig: Með hvaða liði
heldur þú í spænska boltanum? Ég
sagðist halda með Real Madrid.
Hann sagðist halda með Barcelona
og að það væri miklu meira vit í því.
Eftir það hef ég alltaf haldið með
Barcelona. Önnur spurning var:
Hver er uppáhalds hljómsveitin þín?
Ég sagðist ekki eiga uppáhalds
hljómsveit. Hann var ekki sáttur við
það og benti mér á að Rolling Stones
væri aðalbandið. Ég ákvað þá að
gera eitthvað í mínum málum og
eignast uppáhalds hljómsveit. Orð
Omma fengu mig oft til að skipta um
skoðun en honum tókst þó ekki að fá
mig til að gerast stuðningsmaður
Chelsea, þrátt fyrir ítrekaðar til-
raunir! Við áttum líka ánægjulegar
stundir þegar Ommi kom í heimsókn
til mín til Watford. Það fyrsta sem
vakti athygli hans var geisladiska-
safnið mitt en áhugi minn á tónlist er
mikið til kominn frá honum. Ommi er
þekktur húmoristi og í þessari heim-
sókn veltumst við um af hlátri yfir
Flying Circus með Monty Python.
Eftir það sá ég Monty Python í nýju
ljósi.
Ommi var mikill viskubrunnur og í
öllum fjölskylduboðum var hann vin-
sælasti samræðufélaginn því hann
hafði skoðanir á öllu. Ef þú færð
Moggann til himna Ommi minn, þá
langar mig að þakka þér fyrir öll
þessi samtöl. Þakka þér líka fyrir að
hafa alltaf stutt mig í öllu og þá sér-
staklega fótboltanum. Þitt álit skipti
mig alltaf miklu máli; það réð stund-
um úrslitum. Við náðum aldrei að
spila saman golf en við höldum bara
áfram að stefna á það. Á meðan ræð-
ið þið afi um fótbolta án mín.
Guð geymi þig Ommi minn og ég
treysti því að þú sért nú loksins laus
við þjáningarnar.
Guðný, Sella, Dóri, Lúlli og Hjör-
dís. Megi guð gefa ykkur styrk á
þessum sorgartímum.
Jóhann Birnir.
„Hæ frænka. Kíktu í kaffi við
tækifæri. Ég er með vídeóleigu á
Njálsgötunni,“ var hrópað á mig úr
bíl á Laugaveginum fyrir fáum ár-
um. Þetta var Ómar frændi, sem ég
hafði þá ekki rekist á í allmörg ár.
Aldrei fór ég, þó ég hafi margoft ver-
ið á leiðinni en í bæjarferðum mínum
var ég oftast í ákveðnum erinda-
gjörðum, tíminn knappur og litlar
hendur í báðum mínum.
Þegar ljóst var hvert stefndi fékk
ég mig aldrei til að banka á dyrnar,
enda verð ég seint talin sterk á svelli
þegar kemur að þessum kafla lífsins.
Ég vona að mér sé fyrirgefið en það
kemur að því að ég drep á dyr. Við
Ómar getum þá tekið upp þráðinn
þar sem frá var horfið, haldið áfram
að ræða um gamla tíma og nýja og
sameiginleg áhugamál.
Vertu sæll frændi.
Svanhildur.
Kveðja frá Chelseaklúbbnum
á Íslandi
Ómar Jóhannsson, sannur og
gegnum blár Chelsea-aðdáandi, er
genginn á vit feðra sinna eftir erfið
veikindi. Nánast samfellt frá stofnun
Chelsea-klúbbsins á Íslandi árið
1997 var Ómar félagi í klúbbnum
enda mikill og einlægur stuðnings-
maður Chelsea, „True Blue“ eins og
þeir best geta orðið. Það var oft fróð-
legt að heyra Ómar láta í ljósi skoð-
anir sínar á sínu heittelskaða liði,
Chelsea, frammistöðu þess, jafnt
innan vallar sem utan, á leikmönn-
um, framkvæmdastjóra, þjálfurum
og stjórnendum félagsins og fór
hann ekki dult með þær, talaði tæpi-
tungulaust, bæði í gagnrýni sinni á
það sem honum þótti betur mega
fara svo og í lofi sínu er honum líkaði
gangur mála. Já, það var gaman að
hlusta á Ómar enda maður orðhepp-
inn með afbrigðum og vel máli farinn
eins og svo margir landsmenn geta
vitnað um.
Ógleymanleg er ferðin er hann fór
í ásamt félögum sínum í Chelsea-
klúbbnum til London í október 1999
og varð vitni að því er Chelsea
kjöldró Manchester United 5:0 á
Stamford Bridge, þá líkaði Ómari líf-
ið svo sannarlega en samt var ekki
laust við að hann vorkenndi Rauðu
djöflunum og fylgismönnum þeirra,
gott dæmi um hlýtt hjartalag Ómars
Jóhannssonar.
Ekki mun Ómar mæta oftar í Öl-
ver til að horfa á Chelsea „í beinni“
né fara í fleiri ferðir með félögum
sínum í Chelsea-klúbbnum á Stam-
ford Bridge að þessu sinni, það bíður
betri tíma og annars tilverustigs.
Andi hans mun hins vegar örugglega
ÓMAR
JÓHANNSSON