Morgunblaðið - 21.03.2004, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 SUNNUDAGUR 21. MARS 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Það fylgir því mikill
söknuður að kveðja nú
svila minn Einar Em-
ilsson eftir 27 ára góð
kynni. Hann var mað-
ur Ingu, elstu systur
Davíðs mannsins míns. Ég man
mjög vel eftir því þegar ég sá hann
fyrst því mér þóttu þeir feðgar,
hann og Emil sonur hans, sem var
þá 4 ára, svo líkir að ég hélt að feðg-
ar gætu ekki verið svona líkir.
Í gegnum árin höfum við Davíð,
Inga og Einar átt margar góðar
stundir saman við öll möguleg tæki-
færi t.d. farið saman í sumarbústað.
Við pössuðum líka mikið fyrir hvort
annað þegar börnin þeirra og eldri
dætur okkar voru lítil. Við erum líka
mjög veisluglöð fjölskylda og hitt-
umst til að borða eitthvað gott alltaf
þegar tækifæri hefur verið til og eru
þetta ávallt mjög skemmtilegar
samkomur, mikið um líflegar og há-
værar umræður og ekki endilega
allir sammála. Við eigum eftir að
sakna Einars sárt úr þessum sam-
komum, ekki fyrir það að hann hafi
verið svona hávær heldur vegna
þess að hann laumaði oft svo mikl-
um húmor inn í umræðuna og stund-
um án þess að segja mjög mikið.
Einar var alveg einstaklega ljúfur
og góður í allri umgengni og alltaf
tilbúinn að hjálpa og hrósa öðrum. Í
gegnum árin hefur Davíð verið mik-
ið á sjó og ég hef reynt að bjarga
mér um flesta hluti á meðan en það
hefur nú ekki alltaf gengið alveg.
Sérstaklega hér áður fyrr var það
fastur liður hjá mér að hringja í
Einar ef ég t.d. kom sláttuvélinni
ekki í gang, eða bílnum eða eitthvað
annað var úr lagi gengið. Alltaf
hafði hann þolinmæði til að koma til
aðstoðar.
Einari var margt til lista lagt.
Hann var góður málari og hélt
EINAR
EMILSSON
✝ Einar Emilssonfæddist á Seyðis-
firði 16. ágúst 1952.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 2. mars síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Dal-
víkurkirkju 12.
mars.
nokkrar sýningar.
Hann var líka oft mjög
orðheppinn bæði í frá-
sögnum sínum og einn-
ig gerði hann dálítið af
því að setja saman
skondnar og skemmti-
legar vísur.
Fyrir þremur árum
síðan hóf ég störf í Dal-
víkurskóla og vorum
við Einar þá orðin
vinnufélagar líka. Í
vinnunni var hann ekki
síður ljúfur og góður
félagi rétt eins og í fjöl-
skyldunni og greini-
lega vinsæll og góður kennari. Það
var mér mikils virði að fá að vera að
vinna með honum síðustu dagana
sem hann var að vinna. Alltaf bar
hann sig vel í vinnunni þótt hann
væri orðinn mjög mikið veikur.
Einari þótti afar vænt um Ingu
konuna sína og börnin sín þrjú, þau
Emil, Kollu og Ísak. Það var honum
einnig mikils virði að eignast hana
Magneu Lind, litlu afastelpuna sína.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar vil ég
senda þeim öllum innilegar samúð-
arkveðjur. Við eigum öll eftir að
sakna hans.
Vilborg Björgvinsdóttir.
Ég vil með nokkrum orðum
kveðja Einar Emilsson sem jarð-
settur verður frá Dalvíkurkirkju í
dag. Leiðir okkar Einars munu
fyrst hafa legið saman á knatt-
spyrnuvelli austur á fjörðum fyrir
margt löngu. Þegar ég svo fluttist
norður á Dalvík fyrir hartnær 27 ár-
um, þá endurnýjuðust kynni okkar.
Einar var þá nýlega fluttur til Dal-
víkur, í heimahaga Ingu konu sinn-
ar. Nú spiluðum við fótbolta í sama
liði og með okkur tókst ágætur
kunningsskapur. Leiðir okkar lágu
saman við uppeldi barna okkar og
síðar átti ég þess kost að starfa með
Einari bæði í félagsstarfi og í dag-
legu amstri í Dalvíkurskóla.
Eftir mörg ár á ólíkum starfsvett-
vangi lágu leiðir okkar síðan saman
aftur um mitt síðasta ár, þegar Ísak
fór að að gera sig heimakominn á
heimili okkar. Við fjölskyldan höf-
um því getað fylgst með baráttu síð-
ustu mánaða og dáðumst við alltaf
að baráttuþreki þínu. Einar var
drengur góður og var einstaklega
gott að starfa með honum, það
þekkja allir samferðamenn hans.
Það var okkur erfitt að vera svona
langt í burtu og geta ekki stutt við
bakið á Ísak þegar mest á reyndi.
Kæri vinur, það var ómetanlega
gott að fá að heyra í þér í símanum
aðeins fjórum dögum áður en þú
kvaddir þennan heim. Ég mun eiga
þá minningu um ókomna tíð.
Við hjónin viljum þakka þér fyrir
hversu góður þú varst við hana Júl-
íönu okkar, við metum það mikils.
Elsku Inga, Emil, Kolbrún og
Ísak. Ykkar missir er mikill, en
minning um góðan dreng og ynd-
islegan heimilisföður lifir í hjörtum
okkar allra.
Kristján, Lilja og Jökull.
Nú, þegar við kveðjum kæran
frænda og vin hinstu kveðju er
margt sem leitar á hugann. Góðar
minningar um liðnar stundir með
Einari sem við hefðum viljað að
yrðu svo miklu, miklu fleiri. Enn er-
um við minnt á það, hvað við ráðum
litlu og allt er hverfult í þessum
heimi.
Þegar fjölskyldan frá Eyvindar-
stöðum hittist síðast í Vopnafirðin-
um fyrir tæpum þremur árum ríkti
gleði og ánægja í hópnum. Einar og
Inga áttu stóran þátt í undirbúningi
ættarmótsins og var Einar hrókur
alls fagnaðar, eins og svo oft áður og
erfitt til þess að hugsa að hann sé
ekki lengur hér á meðal okkar.
Alltaf var gott að koma í heim-
sókn til Einars og hans fjölskyldu á
Dalvík. Þar fengum við ávallt hlýjar
móttökur og viðmót sem aldrei
gleymist.
Það er svo margt sem minnir okk-
ur á Einar, ekki síst allar fallegu
myndirnar sem hann málaði og
teiknaði.
Aðdáunarverður var styrkur hans
og baráttuvilji við erfiðan sjúkdóm,
aldrei heyrðum við hann kvarta og
alltaf var stutt í brosið og glettnina,
alltaf jákvæður hvernig sem á móti
blés. Getum við lært mikið af við-
horfum hans til líðandi stundar og
til lífsins í heild.
Minningin um góðan dreng mun
lifa með okkur öllum.
Elsku Inga, Emil, Kolbrún, Ísak
og litla Magnea Lind, ykkar missir
er mestur. Við sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur og biðjum
ykkur Guðs blessunar á erfiðum
tímum.
Björg og Óskar.
Það var sumarið sjötíu og tvö.
Mér hafði tekist að telja frænku
mína og æskuvinkonu á að fara með
mér í fiskvinnu austur á Seyðisfjörð.
Við vorum vanar að vinna, báðar
skipstjóradætur, aldar upp af kjark-
miklum systradætrunum, mæðrum
okkar.
Inga hafði áform um að fara heim
eftir þrjá vikur í aðra vinnu, en ég
vissi að þegar hún væri komin aust-
ur, myndi verða auðvelt að telja
hana á að vera til hausts. Hvoruga
okkar grunaði þó, að þarna yrði
framtíð hennar ráðin. Á Seyðisfirði
kynntist hún ungum, myndarlegum
og traustum manni, Einari Emils-
syni.
Þegar yndislegt sumar var á enda
héldum við frænkur heim aftur.
Fáum dögum seinna var Einar kom-
inn norður, að sækja Ingu sína. Þau
settu upp hringana á kirkjutröpp-
unum á Akureyri, haldin rómantík
og óþoli æskunnar. Héldu svo aust-
ur og hófu búskap. Í fimm ár bjuggu
þau á Seyðisfirði og eignuðust þar
frumburðinn Emil. Eftir að þau
fluttu til Dalvíkur 1977 eignuðust
þau tvö börn til viðbótar, Kolbrúnu
og Ísak.
Einar var börnum sínum afar
góður faðir og bar hag þeirra og eig-
inkonu sinnar fremst fyrir brjósti.
Heimilsbragur þeirra Ingu var hlýr,
umhyggjusamur og vandaður. Á
stundu sem þessari skynjar maður
vel hve samofin og samtaka þau
voru og hve erfitt getur reynst að
greina hvað var hans og hvað henn-
ar, enda skiptir það kannski ekki
öllu. Þau voru lífsförunautar.
Einar hafði margt til brunns að
bera, sem hann færði fram á hóg-
væran og glaðlyndan hátt, hvort
sem var í vinnu, vinahópi, við störf
að margháttuðum félagsmálum eða
í dansi sínum við listagyðjuna. Hann
gerði allt vel.
Þegar ljóst varð í fyrrasumar að
hann hafði greinst með krabbamein,
kom styrkur hans og einbeitni vel í
fram í þeirri hörðu baráttu sem háð
var.
Ég kvaddi Einar hinstu kveðju á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Aklureyri
nokkrum stundum fyrir andlát
hans. Hreinleiki, birta og friður um-
vöfðu þennan góða dreng og ég vissi
að vel yrði tekið á móti honum.
Elsku frænka mín, og frænd-
systkin mín Emil, Ísak, Kolla og
Magnea litla afastelpa, minningarn-
ar sem þið eigið eru gimsteinar nú.
Á þessari sáru stund votta ég ykkur
dýpstu samúð mína og fjölskyldu
minnar.
Valgerður Gunnarsdóttir.
Við kveðjum þig nú vinur og sam-
starfsfélagi til margra ára. Gerum
það með trega þar sem kallið kom
allt of snemma, en samt svo velkom-
ið þegar það kom. Þegar þú greind-
ist með þinn erfiða sjúkdóm brástu
við eins og alltaf þegar þú fékkst
storminn í fangið. Af æðruleysi og
með þinn sérstaka húmor. Það
hjálpaði okkur hinum og það hjálp-
aði Ingu og börnunum þínum. Þegar
við töluðum saman síðast sagðir þú
mér að þig langaði svo heim í
nokkra daga, af því gat því miður
ekki orðið. En fjölskyldan þín sem
var þér svo kær var hjá þér öllum
stundum. Þó erfitt sé að kveðja þá
eigum við svo skemmtilegar minn-
ingar saman sem hjálpa á þessari
stundu. Það eru hátt í tuttugu ár
síðan leiðir okkar lágu fyrst saman,
þá varst þú formaður starfsmanna-
félags Dalvíkur. Síðan varst þú
einnig kosinn í stjórn BSRB fyrir
hönd bæjarstarfsmannafélaganna
og varst einn af stofnendum og í
framvarðarsveit fyrir Samflotið.
Ósérhlífinn hugsjónamaður fyrir
kjörum fólksins sem fólu þér erfið
verkefni. Með þessum orðum viljum
við þakka þér Einar minn fyrir sam-
fylgdina, þakka fyrir húmorinn
þinn, vísurnar þínar, myndirnar
þínar og að vera eins og þú varst. Þú
gerðir heiminn svo sannarlega
betri.
Elsku Inga og börn, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð.
Fyrir hönd Samflotsfélaga,
Elín Björg Jónsdóttir.
Hann Einar vinur minn er dáinn.
Það var árið 1984 sem ég kynntist
Einari. Maður með rólega og hæg-
láta rödd hringdi í mig og óskaði eft-
ir aðstoð við stofnun á bæjarstarfs-
mannafélagi á Dalvík en við í
Ólafsfirði höfðum ári áður stofnað
félag þar. Á þessum fyrstu árum fé-
laganna voru mörg vandamál sem
þurfti að leysa. Við reyndum eftir
bestu getu að aðstoða hvor annan og
við náðum strax vel saman þó að
ólíkir værum á margan hátt.
Hann var rólegur, hugsandi, velt-
andi málum fyrir sér, stundum
lengi, leitandi leiða að bestu niður-
stöðunni á meðan ég var meira fyrir
að ljúka málum á sem skemmstum
tíma og taka fyrir næsta mál.
Ferðir á fundi til Reykjavíkur
urðu margar og ekki alltaf sem við
komumst heim þegar við ætluðum
og þá var á stundum tekið bara eitt
herbergi til að spara og það kom
fyrir að það var hjónarúm í her-
bergjunum. Á þessum árum urðum
við bestu vinir og á þá vináttu féll
aldrei skuggi og ekki skemmdi fyrir
að konurnar okkar voru þremenn-
ingar þó svo að við vissum það ekki
fyrr en tveimur árum eftir að við
hittumst fyrst. Við fjögur áttum
margar góðar stundir saman, m.a.
ógleymanlegt sumarfrí til Portúgal
2001.
Ég mun alltaf minnast myndanna
sem Einar dró upp á fundum, vísn-
anna sem hann gerði og laumaði til
mín, hvernig fólk hlustaði þegar
Einar talaði og hvað hann var fljót-
ur að sofna í flugvélum, en mest af
öllu mun ég sakna hans, vinar míns
sem fór alltof fljótt.
Við Guðbjörg fengum tækifæri til
að hitta vininn okkar og kveðja og
þakka stuttu áður en kallið kom og
fyrir það verðum við ævinlega þakk-
lát.
Elsku Inga Siddý, Emil, Kolla,
Ísak og Magnea Lind, ykkar missir
er mikill en minningar um góðan
dreng lýsa og veita birtu í huga og
hjörtu.
Einar minn, þakka þér fyrir að
leyfa mér að vera vinur þinn, það
gerði mig að betri manni.
Guðbjörn.
Í sorginni ómar eitt sumarhlýtt lag,
þó er sólsetur, lífsdags þíns kveld.
Því er kveðjunnar stund, og við krjúpum í
dag
í klökkva við minningareld.
Orð eru fátæk en innar þeim skín
það allt sem við fáum ei gleymt.
Allt sem við þáðum, öll samfylgd þín
á sér líf, er í hug okkar geymt.
Í góðvinahóp, þitt var gleðinnar mál
eins þó gustaði um hjarta þitt kalt.
Því hljómar nú voldugt og sorgblítt í sál
eitt sólskinsljóð, – þökk fyrir allt.
(B.B.)
Ég minnist góðs vinar og sam-
herja úr kjarabaráttu og félagsmál-
um til margra ára. Margar stundir
koma upp í hugann, okkar löngu set-
ur í Reykjavík við gerð þjóðarsátt-
arsamninganna árið 1990 og við
aðra kjarasamningagerð síðar, að
keyra norður þegar ekki var flogið,
að spjalla saman þegar beðið var á
milli funda og á flugvöllum, því eng-
inn var betri hlustandi en Einar.
Hann tók ávallt vel á móti nýju fólki
sem var að mæta á sínu fyrstu fundi,
var þolinmóður við að leiða fólk í all-
an sannleika um hvað málið snerist,
starfsmat, lífeyrismál, launatöflu
o.fl. o.fl. Oft létti hann andrúmsloft-
ið með því að kasta fram vísum eða
slá á létta strengi. Þó að hann hafi
skipt um starfsvettvang og leiðir
skilið í hinni daglegu baráttu á sviði
félagsmálanna fylgdist hann alltaf
með hvað var að gerast hjá okkur
félögunum.
Einar var trygglyndur sínum og
bar umhyggju og velferð þeirra
ávallt fyrir brjósti, ekki gerði hann
kröfur til annarra fyrir sjálfan sig.
Inga og Einar komu mér fyrir sjónir
sem fyrirmyndarhjón, traust, sam-
heldin og glaðleg.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst Einari og eiga hann að fé-
laga og vini. Ingu, börnunum og fjöl-
skyldu sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Arna Jakobína Björnsdóttir,
formaður STAK.
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Þegar andlát ber að
Síðastliðin 14 ár höfum við feðgar
aðstoðað við undirbúning útfara.
Alhliða útfararþjónusta
Símar: 567 9110,
893 8638 og 897 3020
Rúnar
Geirmundsson
Sigur›ur
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
BALDUR BALDURSSON
prentari,
Blikahöfða 7,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 11. mars.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Þóra Kristín Arthúrsdóttir,
Unnur Guðrún Baldursdóttir, Sævar F. Egilsson,
Birna Kristín Baldursdóttir, Bergur M. Jónsson,
barnabarn og barnabarnabarn.