Morgunblaðið - 28.02.2004, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 28. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurfinnur Ein-arsson fæddist á
Efri-Steinsmýri í
Meðallandi 3. des-
ember 1912. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Vestmannaeyja 23.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Gíslrún Sigurbergs-
dóttir, f. 21.6. 1887,
d. 1.1. 1913, dóttir
Sigurbergs Einars-
sonar og Árnýjar Ei-
ríksdóttur sem
bjuggu að Fjósakoti
í Meðallandi og
eignuðust 13 börn, og Einar Sig-
urfinnsson, f. 14.9. 1884, d. 17.5.
1979. Móðir Einars var Kristín
Guðmundsdóttir frá Háu-Kotey en
faðir hans var Sigurfinnur Sig-
urðsson, hafði verið bústjóri í
Háu-Kotey og heitbundist heima-
sætunni, en þeirra sambúð varð
ekki að veruleika. Stjúpi Einars
var Sigurður Sigurðsson og eign-
uðust þau Kristín 14 börn og
bjuggu í Lágu-Kotey í Meðallandi.
Bræður Sigurfinns eru Sigurbjörn
biskup, kvæntur Magneu Þorkels-
dóttur, og Guðmundur garðyrkju-
bóndi, hans kona er Sigfríð Valde-
marsdóttir. Guðmundur er sonur
Andri Steinn og Silja. b) Nanna
Dröfn, f. 1966, leiðbeinandi, gift
Óttari Gunnlaugssyni, dætur
þeirra eru Anna Ester og Þor-
björg Lind. c) Sigurfinnur Viðar,
f. 1975, netagerðarmaður, kvænt-
ur Ásu Sigurðardóttur, dætur
þeirra eru Elínborg Eir og Sig-
urbjörg. 3) Þorbjörg, f. 5.6. 1949,
d. 26.11. 1996, gift Viðari Sigur-
björnssyni og áttu þau einn son,
Sigurbjörn Einar, f. 1977, sjómað-
ur. Áður var Þorbjörg gift Krist-
jáni Laxfoss og áttu þau tvo
drengi. Annar þeirra er Gunnar
Laxfoss, f. 1965, skipstjóri í
Bandaríkjunum. Sigurfinnur og
Anna Ester ólu hann upp frá fæð-
ingu. Er hann í sambúð með
Kristínu Magetelli. Áður átti
Gunnar dótturina Erlu Fanný.
Hinn er Gísli Árni, f. 1966, sjó-
maður í Alaska, dóttir hans er
Silvía Rut.
Sigurfinnur stundaði sjóinn að
vetrum og var stýrimaður lengst
af hjá Eyjólfi Gíslasyni á Bessa-
stöðum. Á sumrin stundaði hann
verkamannavinnu í landi, en frá
árinu 1955 starfaði hann alfarið
hjá Ísfélagi Vestmannaeyja hf.
sem verkstjóri.
Frá 1990 hefur Sigurfinnur ver-
ið í sambúð með Guðrúnu Ólafs-
dóttur, f. 1919, frá Höfnum, sem
lifir vin sinn og dvelur í Hraun-
búðum í Vestmannaeyjum.
Útför Sigurfinns verður gerð
frá Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Einars og seinni konu
hans, Ragnhildar
Guðmundsdóttur, en
þau bjuggu lengst af
að Iðu í Biskupstung-
um.
Sigurfinnur kvænt-
ist 9. ágúst 1941 Önnu
Ester Sigurðardóttur,
f. 19.11. 1919, d. 19.1.
1980, frá Vestmanna-
eyjum. Hún var dóttir
Sigurðar Bjarnasonar
sjómanns og Þor-
bjargar Sigurðardótt-
ur. Börn þeirra eru:
1) Einar, f. 14. febr-
úar 1940, afgreiðslumaður, synir
hans eru Bragi, f. 1960, grafiskur
hönnuður, eiginkona Guðrún Stef-
ánsdóttir, börn þeirra Steinunn
Björk, Stefán Arnar og Einar
Ágúst, og Jóhannes Ágúst, f.
1961, kvæntur Rósu Friðjónsdótt-
ur. 2) Sigurfinnur, f. 18. júní 1944,
myndlistarkennari og meðhjálp-
ari við Landakirkju, hans kona er
Þorbjörg Júlíusdóttir, f. 2. febr-
úar 1948, móttökuritari á Heilsu-
gæslustöð Vestmannaeyja. Börn
þeirra eru: a) Gunnar Már, f.
1965, umdæmisstjóri Flugleiða í
Mið-Evrópu, kvæntur Lindu
Hængsdóttur, börn þeirra eru
Hann tengdapabbi minn hefur
kvatt þessa jarðvist, sáttur og sæll
eftir 91 ár. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa átt samleið með þessu einstaka
ljúfmenni, sem hafði svo sérstaka
lífssýn sem ég vona að afkomendur
hans hafi lært af.
Banalega þín var stutt sem betur
fer og varst þú með allt á hreinu til
síðustu stundar. Þar sem ég sat við
rúmstokk þinn sl. daga og hélt í
þreyttu höndina þína, komu svo ljúf-
ar minningar upp í hugann.
Manstu þegar ég kom fyrst á Há-
steinsveginn, sonur þinn hafði boðið
mér og vinkonu minni í sunnudags-
kaffi, þvílík veisla. Hún Anna þín var
búin að standa í stórræðum, þarna
stóð hún með svuntuna prúð og feim-
in en þú með þessi ljúfu augu sem
var svo sérstakt blik í, kannski var
þetta stór þáttur í því að ég flutti til
Vestmannaeyja. Við byrjuðum að
búa í kjallaranum hjá ykkur og brátt
voru börnin orðin tvö, Gunnar Már
og Nanna.
Þið tókuð að ykkur dótturson ykk-
ar við fæðingu, Gunnar Laxfoss, sem
er jafngamall Gunnari Má. Þá var
mikið fjör á Hásteinsveginum, börn-
in samrýnd og fjölskyldurnar nánar.
Ekki var dagurinn hafinn fyrr en bú-
ið var að fara í kaffi til tengdó. Það
var þá sem hún Anna þín hvíslaði að
mér að ég skyldi láta hann Finn
minn ráða á heimilinu, það hefði
reynst sér best að láta þig ráða. Ég
trúði henni fyrir því að ég ætlaði að
ráða því sem mér fyndist að ég ætti
að ráða. Þá sagði þessi elska: „Hún
tengdadóttir mín er svo ákveðin.“
Þarna bjuggum við saman í sjö ár
og aldrei bar skugga á. Þið eins og
verndandi englar yfir okkur og börn-
unum og við gátum gert allt sem við
vildum því börnin voru alltaf velkom-
in á loftið.
Fallegra hjónabandi hef ég ekki
kynnst, þið voruð svo sjálfum ykkur
nóg og heimakær, það var ekkert
mál að slá upp dansleik á laugar-
dagskvöldum. Þá var kveikt á út-
varpinu, gömlu dansarnir spilaðir og
þið svifuð tvö í eigin heimi um húsið,
enda var tengdapabbi annálaður
dansmaður.
Þegar eldgosið hófst og við þurft-
um að yfirgefa eyjuna með fiskibát
bentir þú mér á að koma til þín og
þarna sátum við í hnipri á gólfinu og
þú klappaðir mér svo föðurlega,
meðan ég var að skipuleggja hvar
þið ættuð að vera. Þið settust að í
Hveragerði og við söknuðum sam-
vistanna öll. Börnin fóru margar
ferðir í Hveragerði til afa og ömmu
en ykkur fannst það ekki nóg svo þið
komuð aftur til Eyja 1978. Mikil var
gleðin, þið fluttuð á Faxastíginn og
aftur voru börnin farin að sækja í afa
og ömmu.
Pönnukökur og sætabrauðsgerð,
amma var snillingur í að finna upp
leiki og verkefni handa börnunum.
Sigurfinnur Viðar, yngsti sonur
minn, var fæddur og amma tók að
sér að passa hann á morgnana með-
an ég var að vinna úti. Hann var bor-
inn sofandi í sænginni upp í rúm til
ömmu og þar kúrðu þau á morgnana.
En Finnur minn, hún Anna þín
varð bráðkvödd 19. janúar 1980. Þá
kynntist maður þinni einstöku
guðstrú. Þú þakkaðir skapara þínum
fyrir að taka hana í sinn náðarfaðm.
Hún hafði losnað við öll veikindi og
ekki hefðir þú viljað vita af henni
einni. Ég undraðist styrk þinn þegar
þú við kistulagningu konu þinnar tal-
aðir til hennar, þakkaðir henni allt
og fórst með bæn á svo einstakan
hátt. Þarna byrjaðir þú að standa á
eigin fótum.
Mér var brugðið. Hvernig gast þú
verið einn? Hún Anna hafði hugsað
um þig eins og barn. Þú varst verk-
stjóri í Ísfélaginu og vannst langan
vinnudag. Barnabörnin voru í eld-
húsglugganum á útkíkkinu, þegar
kallað var „afi er að koma“. Þá var
maturinn settur á diskinn, stappað
og skorið svo þú gætir lagt þig leng-
ur í hádeginu. Ég vildi gera hlutina
fyrir þig en þú sagðir: „Tobba mín,
ég verð að læra þetta“ og þú varst
góður nemandi.
Á morgnana hringdi ég og bauð
góðan daginn og spurði hvort ekki
væri allt í góðu. Þá kom þetta ynd-
islega svar: „Hvað get ég sagt annað
en allt gott, skaparinn leyfir mér að
vakna til lífsins, heill á sál og líkama,
það er mikil guðsgjöf, Tobba mín.“
Síðastliðin 12 ár var Sigurfinnur í
sambúð með Guðrúnu Ólafsdóttur.
Ég var glöð þegar ég sá að komin var
kona sem hugsaði vel um hann og
ekki síður fjölskyldu hans, svo vel að
yngstu börnin kölluðu hana ömmu
Gunnu. Eftir fjögur ár fór að bera á
einkennum hjá henni sem reyndist
vera Alzheimer-sjúkdómurinn. Þá
kom vel í ljós hvað tengdapabbi var
mikill mannvinur og var aðdáun að
sjá af hve mikilli natni og hlýju hann
hugsaði um hana. Ekki hafði ég áður
séð hann með snyrtivörur og augna-
brúnalit í hendi.
Þú misstir dóttur þína, sem aðeins
varð 45 ára, úr krabbameini. Þú sast
við rúm hennar og varst hjá henni
þegar hún kvaddi. Þá kallaðir þú
saman fjölskylduna og baðst fyrir
sálu hennar á þinn einstaka hátt.
Þegar þú varst að nálgast nírætt
spurði ég hvort þú værir ekki með
einhverjar gigtarpílur, sá að þú varst
orðinn seinn til gangs. „Hvað heldur
þú að maður sé ekki stundum með
gigt á mínum aldri en ég þarf ekki að
kvarta.“ Þetta var þitt viðkvæði, þú
hafðir það svo „undur gott“ svo not-
uð séu þín orð.
Þú varst einstakur, þegar þú tókst
litlu nýfæddu börnin í fang þitt,
baðst þeim guðsblessunar og þakk-
aðir þetta kraftaverk. Þú útskýrðir
fyrir okkur að það væri ekki sjálf-
gefið að eignast heilbrigð börn og
fyrir það skyldum við þakka. Eða
síðasta jólaboðið okkar, þegar þú
baðst mig að hjálpa þér að standa
upp, óskaðir eftir því að við biðum
fyrir nýfædda barninu í fjölskyld-
unni sem lá við brjóst móður sinnar
og baðst síðan fyrir barnæsku fjöl-
skyldunnar.
Hinn 2. febrúar komst þú í afmæl-
ið mitt, svo léttur á fæti fannst mér,
en eftir á sá ég að þú komst til að
kveðja. Ég sá augun þín, blikið var
horfið, þú varst á förum. Við erum
svo þakklát fyrir þessar samveru-
stundir sem þú gafst okkur.
Við sátum við rúmið þitt tveim
dögum fyrir andlátið, við sáum þig
signa þig og fara með bæn, þú varst
lagður af stað. Við náðum ekki sam-
bandi lengur. Ég trúi ekki öðru en
himnahliðið hafi verið galopið þegar
þessi ljúflingur kom.
Ég finn fyrir söknuði en jafnframt
miklu þakklæti fyrir að hafa átt þig
að svona lengi. Í fórum mínum á ég
fullt af fallegum orðum, bæði skrif-
uðum og sögðum, sem ég geymi og
ylja mér við.
Elsku Finnur, hafðu þökk fyrir
allt.
Þín tengdadóttir,
Þorbjörg Júlíusdóttir.
Elsku afi minn, vinur og nafni. Þú
varst alveg einstakur maður. Ég
man ekki þá stund er lá illa á þér, þú
varst alltaf brosandi og hlæjandi,
þannig að lífsgleðin skein úr augum
þínum. Þú sást alltaf hið bjarta á öll-
um, málum og mönnum. Þegar mað-
ur spurði þig hvernig þú hefðir það
var svarið alltaf: „Bara gott,“ alveg
fram á síðasta dag. Sjálfsagt vildir
þú ekki valda okkur áhyggjum þó að
þér liði illa.
„Það er sárt að missa þegar eignin
er stór.“ Þessi orð sr. Þorvalds Víð-
issonar yfir dánarbeði þínum eru
mér föst í huga, afi minn, því það var
þannig með þig. Þú gafst okkur svo
mikið af þér, en þó fyrst og fremst
hina einu sönnu ímynd um afa, alltaf
kátur og brosandi.
Ég man þegar ég var lítill strákur
í heimsókn hjá þér og ömmu heitinni,
að þaðan fór maður aldrei heim fyrr
en búið var að baka sætabrauðs-
dreng, sem oft endaði í heilli fjöl-
skyldu. En hjá ykkur vorum við
börnin alltaf í fyrsta sæti.
Það var alltaf gott að koma við hjá
þér á Faxastígnum, enda vandi ég
komur mínar þangað. Þegar ég var í
elsta bekk grunnskólans leið varla sá
dagur, er ég labbaði heim úr skól-
anum, öðruvísi en að koma við hjá
þér. Þar sastu iðulega við eldhús-
borðið og flettir dagblöðunum, þú
tókst á móti manni með opinn faðm
og bros á vör.
Þegar ég fór ungur að vinna sum-
arvinnuna mína á þínum gamla
vinnustað, Ísfélagi Vestmannaeyja,
sögðu karlarnir á kaffistofunni við
mig að það væri algjör óþarfi fyrir
mig að kynna mig. „Það er greinilegt
hver afi þinn er,“ sögðu þeir og
hlógu. Það er sko ekki leiðum að líkj-
ast, fylgdi oftast á eftir, sem lýsir því
vel hversu vel þú komst fyrir hjá
fólki. Fólki varð það oft á orði:
„Hann er svo ljúfur og góður,“ og
þannig verður þín minnst.
Hönd þín var alltaf svo mjúk og
hlý, og endurspeglaði sálina þína.
Alltaf þegar eitthvað var um að vera,
skírn, ferming, gifting eða aðrar
veislur þar sem fólk kom saman,
stóðstu upp og mæltir svo hlý orð yf-
ir salinn, að þeim sem þú mæltir til
vöknaði oftast um augu.
Þegar ég kynntist svo konunni
minni tókstu henni náttúrlega jafn
vel og öllum öðrum, þú leyfðir henni
að finna það hversu velkomin hún
væri inn í fjölskylduna. Hún er lang-
afa barn Halla heitins á Baldri VE,
vinar þíns sem þú talaðir oft um við
okkur. Sagðir okkur hversu góðar
stundir þú hefðir átt með honum og
konunni hans Elínborgu (Boggu). Á
brúðkaupsdegi okkar Ásu minnar
rigndi einhver ósköp. Þegar fólk var
svo að tala um að það hefði nú verið
skemmtilegra ef hann stytti upp og
sólin færi að skína, stóðst þú upp og
hélst eina af þínum hugljúfu ræðum.
Í henni sagðir þú: „Krakkar mínir,
þetta er hamingjuríkur dagur og
veðrið leikur við ykkur, því yfir ykk-
ur rignir auðnu.“ Svo útskýrðir þú
fyrir okkur að auðna þýddi barna-
auður og farsæld í lífinu. Þetta voru
dýrmæt orð sem ég geymi í hjarta
mínu, þau lýsa vel hjartalagi þínu.
Eftir að við börnin svo uxum úr
grasi og fórum að eignast börn sjálf,
þótti þeim einnig jafn hlýtt og gott
að heimsækja þig, afi minn. Elínborg
Eir, eldri dóttir mín kemur senni-
lega til með að minnast þín fyrir það
þegar hún settist á hnéð á þér og
söng fyrir þig. Hún bað fyrir þér á
hverju kvöldi þegar hún fór með
kvöldbænirnar, á meðan þú lást á
sjúkrahúsinu. Ég á aldrei eftir að
gleyma því þegar ég kom með yngri
dóttur mína Sigurbjörgu heim af
sjúkrahúsinu, þriggja daga gamla
beint í 91 árs afmælið þitt. Ég sá á
þér hvað það gladdi þig. Einnig
gladdi það okkur mjög mikið að þú
skyldir treysta þér í skírn Sigur-
bjargar 3. janúar, þar sem þú átt
hlut í nafninu. Henni kemur maður
til með að segjasögur af þér þegar
hún eldist, þar sem hún var ekk-
inema tæpra þriggja mánaða þegar
þú lést.
Elsku afi, ég á eftir að sakna þess
að tala ekki við þig, en það huggar
mig að núna líður þér vel. Leiðir
sennilega ömmu um og saman mun-
uð þið hlusta á og vaka yfir okkur og
okkar börnum í bænum og leik.
Að lokum vil ég segja þér hvað
mér þykir vænt um þig, afi minn, og
hversu stoltur ég er af því að vera
barnabarn þitt og nafni.
Í þér hef ég ekki aðeins misst afa
minn og nafna heldur einnig góðan
vin sem ég vil kveðja með þessari
bæn:
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgr. Pét.)
Hinsta kveðja,
Sigurfinnur Viðar,
Ása og dætur.
Með nokkrum orðum langar okk-
ur barna- og barnabörnin í Þýska-
landi að minnast elskulegs afa okkar
sem lést fyrr í þessari viku. Afi á
Faxastígnum eins og við kölluðum
hann var einstakur maður sem hefur
kennt okkur öllum sem lifðum með
honum meira en flestir aðrir sam-
ferðamenn okkar í lífinu.
Það eru ekki margir sem maður
kynnist á lífsleiðinni sem hafa sama
viðhorf til lífsins og hann hafði. Afi
þurfti oft að takast á við erfið verk-
efni í lífinu, erfiðari heldur en flest
okkar, móðurmissi kornungur, frá-
fall elskulegrar eiginkonu fyrir rúm-
lega 20 árum, missi dóttur og síðan
ýmsa erfiðleika sem geta fylgt fjöl-
skyldum í gegnum lífið. Það er aðdá-
unarvert að rifja upp hvernig hann
tókst á við öll þau vandamál sem upp
komu og gat alltaf séð björtu hlið-
arnar á tilverunni, sama á hverju
gekk. Trúin var hans helsta vopn og
hans mikla einlægni og hlýja bræddi
alla sem á vegi hans urðu. Hann
kunni að meta það sem var gert fyrir
hann, sama hvort það var stórt eða
smátt. Afi var alltaf þakklátur og
ánægður og hann var sífellt að upp-
lifa „besta“ dag lífsins þó svo að okk-
ur hinum þætti nú kannski ekki allt-
af merkilegir hlutir að gerast hverju
sinni!
Við erum Guði þakklát fyrir sam-
verustundirnar í gegnum árin og þá
sérstaklega þær síðustu, sem ein-
hverra hluta vegna standa upp úr í
minningunni. Við sátum saman síð-
ast þegar við vorum í Vestmanna-
eyjum inni á Hraunbúðum og rifj-
uðum upp gamla tíma, bernskuna
með Laxa, strákapör og skemmtileg
atvik í Eyjum og frá Hveragerði.
Þetta var ógleymanleg stund og
kannski vissi afi að þetta yrði í síð-
asta sinn sem við hittumst.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið tækifæri til að ganga lífsleið-
ina með Sigurfinni Einarssyni. Það
eru forréttindi í lífinu að eiga svona
afa og minningin um hann á eftir að
lifa í hjörtum okkar sem syrgjum
hann um ókomna tíð.
Við sendum pabba, mömmu, Ein-
ari, Gunnari Laxfoss og öllum þeim
sem syrgja hann okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Gunnar Már, Linda,
Andri Steinn og Silja.
Mig langar með fáum orðum að
minnast afa míns sem ég varð þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að fá að kynnast.
Fyrstu sex árin mín bjó ég í kjall-
aranum hjá ömmu og afa, þar var oft
mikið fjör því þú og amma voruð allt-
af tilbúin að taka á móti okkur
krökkunum í leik og fjöri.
Í gosinu fluttust þið í Hveragerði
og voruð þar í fimm ár. Fékk ég þá
alltaf að koma til þín og ömmu á
sumrin og var það ómetanlegt. Man
ég hvað við vorum öll glöð þegar þið
ákváðuð að flytja aftur til Eyja 1978.
Alltaf var opið hús á Faxastígnum
þegar maður var á leið heim úr skól-
anum, þegar mamma og pabbi voru í
vinnu, þá voru bakaðar pönnukökur
eða sætabrauðsdrengir sem amma
var snillingur í.
Þið amma fenguð ekki að njóta
nema tveggja ára á Faxastígnum, þá
varð amma bráðkvödd aðeins 60 ára
og hafði maður miklar áhyggjur af
þér einum. En þú bjargaðir þér sko
vel og baðst okkur að hafa ekki
áhyggjur.
Þegar ég fór að eldast kynntist ég
Óttari mínum og urðuð þið strax
miklir vinir. Alltaf þegar hann kom í
land var komið við hjá afa á Faxó og
farið í bíltúr að sjá bátana, hverjir
væru að landa og heyrðum við marg-
ar sögurnar frá því í gamla daga. Þú
minntir mig reglulega á að þeir væru
ekki auðfundnir menn eins og Óttar,
sem nennti að dröslast með gamlan
karl.
Fyrir 15 árum kom í heiminn
SIGURFINNUR
EINARSSON
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.