Morgunblaðið - 28.02.2004, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 28. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Bjarni M. Sig-mundsson fædd-
ist í Reykjavík 2.
mars 1933. Hann lést
18. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Sig-
mundur Kr. Ágústs-
son, kaupmaður, f. 7.
nóv. 1905, d. 9. des.
1972, og Magnea Þ.
Bjarnadóttir, f. 11.
nóv. 1900, d. 9. feb.
1980. Bjarni var elst-
ur þriggja bræðra;
hinir eru Ágúst, f.
16. nóv. 1937, d. 3.
mars 1997, og Hörður, f. 4. jan.
1940.
Hinn 31. desember 1954 kvænt-
ist Bjarni eftirlifandi eiginkonu
1960, maki Sigurbjörn T. Gunnars-
son, f. 20. des. 1954, börn þeirra
eru Gunnar Eysteinn, f. 30. mars
1980, sambýliskona Annamaría
Þorsteinsdóttir, f. 24. júní 1980, og
Guðný María, f. 20. des. 1988. 3)
María Erla, f. 23. feb. 1965, sam-
býlismaður Guðmundur Magnús-
son, f. 10. okt. 1958, dóttir þeirra
er Sigurbjörg, f. 21. ágúst 2002.
Áður var María gift Þorkeli Mána
Antonssyni, f. 2. ágúst 1946, d. 12.
júní 1999, dóttir þeirra er Guðrún
Telma, f. 20. júní 1992.
Bjarni vann allan sinn starfsald-
ur hjá Áfengis- og tóbaksverslun
ríkisins. Eftir að hann hætti störf-
um þar sneru þau hjónin sér alfar-
ið að búskap, sem þau höfðu stund-
að samhliða vinnu seinni árin.
Fyrst á Kambi í Flóa og síðan í
Þjóðólfshaga í Holtum. Fyrir fjór-
um árum hættu Bjarni og Guðný
búskap og fluttu á Selfoss.
Útför Bjarna fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
sinni Guðnýju M.
Bergsteinsdóttur, f.
22. okt. 1932 í Reykja-
vík. Foreldrar hennar
voru Bergsteinn Hjör-
leifsson, f. 1. apr.
1902, d. 25. feb. 1987,
og Guðrún Ísleifsdótt-
ir, f. 16. des. 1904, d.
18. jan. 1999. Dætur
Bjarna og Guðnýjar
eru: 1) Bergrún, f. 25.
apr. 1955, maki Guð-
mundur Guðmunds-
son, f. 22. júní 1953,
synir þeirra eru
Bjarni, f. 8. feb. 1973,
maki Jannike Nörkov, f. 9. apr.
1974, sonur þeirra er Daníel, f. 2.
maí 2002, og Davíð Þór, f. 16.
ágúst 1980. 2) Magnea, f. 30. júní
Elsku pabbi. Þú varst tekinn frá
okkur snögglega, sem okkur reyn-
ist erfitt að átta okkur á. Þrátt fyrir
að hafa átt við hjartveiki að stríða
síðastliðin tíu ár hafðir þú verið svo
hress undanfarið. Minningarnar
leita á hugann. Þú varst mikill
hestakarl og afrekaðir það að koma
okkur mæðgunum öllum í hesta-
mennskuna með þér. Þeir eru ófáir
reiðtúrarnir sem við fórum saman
t.d. í Selásnum og austur í Kambi.
Þá var sveitin þér hugleikin og
ósjaldan fengum við systur að
heyra reynslusögur úr Sauðholti
þar sem þú dvaldir mörg sumur á
uppvaxtarárunum hjá langömmu
og langafa. Þú sýndir því mikinn
áhuga að við, dætur þínar, fengjum
að kynnast sveitinni þinni og tókst
okkur með í ferðir þangað. Síðustu
ferðirnar í Sauðholt voru í haust.
Sáum við systur þá hvað þú ljóm-
aðir af ánægju og lékst á als oddi.
Ekki spillti fyrir að Sigurjón
frændi var með í för og vel var tek-
ið á móti okkur. Nýju Sauðholts-
bændurnir voru áhugasamir um öll
þau örnefni og kennileiti sem þið
frændur höfðuð á reiðum höndum.
Maddý var aðeins tíu ára þegar
hún tilkynnti þér þá ákvörðun sína
að hún vildi búa í sveit og fara í
bændaskóla þegar hún yrði eldri.
Þú brostir við og kvaðst með
ánægju myndir borga skólann fyrir
hana ef hún væri sama sinnis þegar
hún hefði aldur til. Og sú varð
raunin.
Þú varst áhugamaður um bíla.
Fyrsta farartækið sem við munum
eftir er ,,foddinn“, þá kom ,,plymm-
inn“ og síðan yngdust farartækin
smátt og smátt og við spókuðum
okkur á ,,dodsunum“ sem reyndar
urðu fimm. Allir fengu bílarnir þín-
ir góða umhirðu og voru þrifnir og
bónaðir reglulega.
Ferðalög okkar fjölskyldunnar
vítt og breitt um landið eru okkur
systrum í fersku minni. Nestið var
snætt úti í guðsgrænni náttúrunni
og þið mamma lögðuð ríka áherslu
á að tjalda á fallegum stað og helst
þar sem læk eða lind var að finna.
Pabbi, það hefur alltaf verið mik-
ið sveitastúss á þér. Fyrst keyptuð
þið mamma sumarbústaðinn,
Hraunsjá, þar sem við höfðum
hestana í hagabeit í næsta ná-
grenni. Þarna dvöldum við meira
og minna allt sumarið. Síðan lá leið-
in austur í Flóa, að Kambi, þar sem
við fengum fyrst aðstöðu fyrir
hrossin og hjólhýsið. Þetta vatt svo
upp á sig og fór svo að þið keyptuð
Kamb og fóruð að stunda fjárbú-
skap, auk hrossanna, með heyskap
og öllu tilheyrandi. Eftir tíu ára bú-
skap í Kambi færðuð þið ykkur enn
austar, að Þjóðólfshaga í Holtum.
Auk hefðbundinna bústarfa hófuð
þið skógrækt þar og gróðursettuð
þúsundir trjáa. Þangað fluttuð þið
svo alfarið þegar þú hættir að vinna
í Reykjavík. Loksins varð gamall
draumur að veruleika, þú varst orð-
inn bóndi í sveit. Ekki spillti það
fyrir að þarna voruð þið mamma
komin í nágrenni við eina af dætr-
unum og fjölskyldu hennar og var
mikil samvinna á milli heimilanna.
Elsku pabbi. Þú varst ekki
veisluglaður maður en naust þín vel
þegar fjölskyldan kom saman og
lést það óspart í ljós. Þú varst ekki
margmáll en ósjaldan voru frásagn-
ir þínar og tilsvör hnitmiðuð og full
af húmor. Þú varst handlaginn til
margra verka, málarameistari fjöl-
skyldunnar og smiður góður. Við
systurnar nutum oft góðs af því.
Erfitt er að kveðja þig, pabbi, en
við getum þó alltaf yljað okkur við
minningarnar um þig. Við þökkum
þér samfylgdina og allt það sem þú
hefur veitt okkur í gegnum tíðina.
Elsku mamma, Guð gefi þér styrk
þegar þú syrgir elskaðan lífsföru-
naut.
Þínar dætur
Magnea, María og Bergrún.
Hinn 18. febrúar síðastliðinn
barst mér sú sorgarfregn að hann
afi væri dáinn. Þetta kom að sjálf-
sögðu óvænt enda hafði hann verið
svo hress og lífsglaður upp á síð-
kastið.
Við afi upplifðum margt í gegn-
um tíðina enda hef ég síðan ég var
lítill snáði verið meira eða minna
hjá afa og ömmu, fyrst á Háaleit-
isbrautinni og svo í sveitinni á
Kambi og síðar í Þjóðólfshaga.
Elsku afi. Það eru margar minn-
ingar sem fara í gegnum huga minn
þegar ég minnist þín. Ég minnist
þess þegar ég fimm ára og byrjaði
að vera með ykkur ömmu í sveitinni
á sumrin. Ég hef alltaf verið með
traktoradellu og suðaði alltaf um að
fá að vera með þér á traktornum.
Smátt og smátt breyttist það svo
frá því að sitja á lærinu þínu og
kannski fá að stýra til að fá að
keyra traktorinn og þá var gaman.
Þegar skóla lauk á vorin lá leiðin
beint austur til ykkar ömmu til að
hjálpa til við vorverkin og þar á
meðal sauðburð. Þið amma stund-
uðuð vinnu í bænum. Amma var
mikið við sauðburðinn en ég minn-
ist þess að þegar ég var 13 ára fékk
ég það ábyrgðarhlutverk að vera
einn á staðnum. Það gerði mig svo
stoltan. Og í hádeginu beið ég eftir
að þú hringdir úr vinnunni til að
heyra hversu margar væru bornar.
Þú komst svo austur á kvöldin og
þá gengum við um fjárhúsið og ég
sýndi þér allt sem gerst hafði þann
daginn. Það voru stoltir og sam-
rýndir nafnar sem gengu um svæð-
ið og þú varst óspar á hrósið. Við
nafnar vorum líka samhentir í
málningar- og smíðavinnu og bara
allri sveitavinnu yfirleitt. Ég lærði
mikið af þér, afi, sem hefur nýst
mér vel í seinni tíð.
Fljótlega kom í ljós að það nægði
mér ekki að vera bara hjá ykkur
ömmu á sumrin. Nánast hverja ein-
ustu helgi á veturna fór ég með
ykkur ömmu austur. Klukkan 17.05
á föstudögum varst þú tilbúinn og
farinn að tvístíga. Svo var að setj-
ast út í bíl og bruna af stað í alla-
vegana veðrum. Þú varst alltaf
mikið fyrir sveitina og sveitalífið og
talaðir oft um þá tíma þegar þú
sem krakki varst í sveit í Sauðholti.
Það var gaman þegar við fórum
þangað einu sinni á Landrovernum
og þú sýndir mér staðinn og hvað
þú ljómaðir þegar þú fræddir mig
um hvað þessi og hin kennileiti
hétu.
Eins kemur upp í huga minn
hringferðin um landið sem við fór-
um á Landrovernum. Þá dvöldum
við í nokkra daga á Eiðum og á
kvöldin last þú upphátt úr einni
bókinni hans Flosa eða reyndir
allavegana, vegna þess að þú hlóst
svo mikið og svo fórum við hin að
hlæja og hlógum þangað til okkur
verkjaði í magann. Þú varst svo
flinkur að segja frá.
Ég minnist þess þegar ég var lít-
ill og kom í heimsókn til ykkar
ömmu í bænum þá var alltaf svo
spennandi að fara inn á skrifstof-
una þína og skoða lyklakippusafnið.
Á sama hátt var alltaf jafn spenn-
andi að koma austur og skoða verk-
stæðið og öll verkfærin sem þú átt-
ir.
Þegar ég svo fluttist til Noregs
þá varst þú alltaf áhugasamur um
hvernig Norðmenn hefðu hlutina
við bústörf og slíkt. Hvernig hey-
skapurinn væri, hvernig búféð liti
út og því um líkt. Ég hélt nú alltaf í
vonina um að fá þig einn góðan veð-
urdag í heimsókn og geta sýnt þér
allt þetta sem þú varst svo áhuga-
samur um að vita.
Það nýjasta í minningunni er
þegar ég og Jannike giftum okkur
og þú tókst að þér að vera bílstjóri
fyrir okkur. Stoltur keyrðir þú okk-
ur úr kirkjunni og niður í bæ í
myndatöku og svo í veisluna og
eins og ekta einkabílstjóri þá opn-
aðir þú fyrir okkur dyrnar þegar
við stigum inn og út úr bílnum. Og
svo þegar við sendum þig á undan
upp með lyftunni og þegar hún
opnaðist þá byrjaði brúðarvalsinn
BJARNI M.
SIGMUNDSSON
✝ Margrét BöbsGuðmundsson
fæddist í Lübeck í
Þýskalandi 9. ágúst
1929. Hún lést á
Landspítala við
Hringbraut 17. febr-
úar síðastliðinn.
Móðir hennar var
Margaret Ruhel, f.
1909 d. 1976. Upp-
eldisfaðir hennar
var Henrik Böbs, f.
1907, d. 1970. Hálf-
bræður Margrétar
eru Erwin, f. 6.12.
1931, d. 1983, Pétur,
f. 9.5. 1933, og Walter, f. 25.12.
1938. Allir eru þeir kvæntir og
eiga börn og barnabörn.
Eiginmaður Margrétar var
Hjalti Sigurjón Guðmundsson frá
Vesturhópshólum, f. 24.5. 1924, d.
stein, f. 28.11. 1982. c) Ragna
Margrét, f. 7.9. 1989. 3) Margrét
Bára, f. 11.4. 1958, maki Sigur-
geir Tómasson, f. 22.5. 1957, bú-
sett í Reykjavík. Börn þeirra eru:
a) Berglind, f. 8.9. 1980, sambýlis-
maður Gísli Rúnar Guðmundsson,
f. 5.1. 1978. b) Erna Björk, f. 13.3.
1985. c) Harpa Rut, f. 30.05. 1997.
4) Ásta Emilía, f. 5.5. 1961, maki
Halldór Teitsson, f. 17.7. 1952,
búsett í Reykjavík. Börn þeirra
eru Guðný, f. 25.10. 1991, og
Helga Lára, f. 7.4. 1993. 5) Úlfar
Bjarki, f. 12.7. 1969, búsettur í
Reykjavík.
Margrét og Hjalti hófu saman
búskap á Vesturhópshólum árið
1950. Þau bjuggu þar allt þar til
Hjalti lést í janúar árið 1992. Þá
flutti Margrét til Reykjavíkur
ásamt syni sínum Úlfari. Margrét
og Úlfar áttu saman heimili á Ála-
granda 23, þar til hún lést.
Útför Margrétar verður gerð
frá Vesturhópshólakirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Kveðjuathöfn var í Fossvogs-
kirkju 24. febrúar.
28.1. 1992. Börn
þeirra eru: 1) Lára
Brynja, f. 16.8. 1951,
maki Kevin Cooke, f.
16.7. 1954, búsett í
Bandaríkjunum. Börn
þeirra eru Alana
Bryndis, f. 10.3. 1986,
Connor Christjan, f.
6.11. 1987, og Bri-
anna Bára, f. 26.7.
1989. 2) Guðmundur
Hinrik, f. 24.7. 1953,
maki Elísabet Krist-
bergsdóttir, f. 14.10.
1953, búsett í Reykja-
vík. Börn þeirra eru:
a) Hjalti Geir, f. 12.1. 1977, sam-
býliskona Ellen Dóra Erlends-
dóttir, f. 3.9. 1976, dóttir þeirra
Elín Alda, f. 22.8. 2003. b) Krist-
björg María, f. 19.4. 1982, sam-
býlismaður Birgir Hákon Haf-
Móðir mín, sem fædd var í Norð-
ur-Þýskalandi árið 1929, var aðeins
10 ára unglingur þegar seinni
heimsstyrjöldin braust út með þeim
hörmungum sem henni fylgdu. Hún
hefur sennilega ekki farið varhluta
af þeim frekar en aðrir sem upplifa
slíka atburði. Hún var þó að sumu
leyti heppin, þar sem hún var elst í
fjögurra systkina hópi og það mætti
að minnsta kosti ímynda sér að ef
bræður hennar hefðu verið eldri en
hún þá hefði hún þurft að horfa á
eftir þeim í herinn.
En það má segja að Böbs-fólkið
hafi verið heppið að mörgu leyti
hvað þetta varðaði. Faðir mömmu
starfaði sem járnbrautarvörður á
þessum árum og slapp þar af leið-
andi við herþjónustu.
Síðan má segja að eftir stríð hafi
heppnin verið með þeim þegar
landið skiptist í austur og vestur.
Þá lendir fjölskylda móður minnar,
ef svo má segja, „réttum“ megin ár-
innar nema tvær móðursystur
hennar sem ráku bakarí austan
megin en þær flúðu með handtösk-
urnar einar saman og urðu að skilja
allt sitt eftir í austurhlutanum.
Þeir sem þekktu móður mína
vissu að hún hafði alltaf gaman af
ferðalögum og tilbreytingu. Þegar
hún var á 20. aldursári sá hún aug-
lýsingu í dagblaði, að ég held frá
Bændasamtökum á Íslandi, þar
sem óskað var eftir fólki til sveita-
starfa á Íslandi. Þrátt fyrir að hún
hefði atvinnu í Þýskalandi ákvað
hún að slá til og sækja um starf á
Íslandi.
Vorið 1949 var sennilega eitt
kaldasta á öldinni en það var ein-
mitt vorið sem móðir mín ákvað að
koma og freista gæfunnar á Íslandi.
Hún var mjög heppin að lenda hjá
fólkinu í Grænumýrartungu, þeim
Sigríði og Ragnari, sem reyndust
henni mjög vel. En þrátt fyrir að
móðir mín lenti hjá hjartahlýju fólki
má segja að náttúran norður við
Hrútafjörð hafi ekki sýnt henni eins
mikla hlýju. Reyndar var hlýjan svo
lítil þetta vorið að tún grænkuðu
ekki fyrr en komið var fram á mitt
sumar og grasspretta var með
minnsta móti. Mamma talaði oft um
þessa reynslu sína og hversu erfitt
það var að koma frá vorinu í Þýska-
landi í grámann norður í Hrútafirði.
Það má segja að síðastliðið vor hafi
ég skilið þetta mun betur, þegar ég
og tvö önnur systkini mín ferðuð-
umst með móður okkar á æskuslóð-
ir hennar í byrjun maí. Sú ferð var
og verður okkur ávallt ógleymanleg
í minningunni. Á þessum slóðum er
hitastigið í maíbyrjun í kringum
15–20 stig. Ekki brugðust náttúru-
öflin henni í þessari síðustu ferð
hennar á heimaslóðir. Veðrið var
himneskt allan tímann sem á dvöl
okkar stóð og það var greinilegt að
hún naut þess mjög að geta verið
með okkur. Þarna rifjaði hún upp
með okkur ýmislegt úr æsku sinni,
svo sem skútusiglingar sem stund-
aðar voru á sunnudögum. Einnig
sýndi hún okkur hvar hennar gamla
æskuheimili var, en það hús stend-
ur óbreytt frá þeim tíma sem hún
var unglingur. Í þessari ferð hittum
við einnig flest af skyldfólki okkar,
sem reyndar býr allt á mjög litlu
svæði, jafnvel þótt miðað sé við Ís-
land.
Mamma hafði gaman af að segja
frá atburðum sem hentu hana á lífs-
leiðinni. Hún sagði mér fyrir stuttu
frá því þegar hún fékk tannpínu í
fyrsta sinn meðan á dvölinni í
Grænumýrartungu stóð. Þá spurði
hún bóndann hvort það væri tann-
læknir á Hvammstanga og hann
svaraði því þannig að þar væri að
vísu ekki tannlæknir, en þar væri
læknir sem vanur væri að „draga
úr“. Þessi litla saga segir manni
hversu breið gjá var á milli þessara
menningarheima. Þess má geta að
móðir mín fór til tannlæknis í
Reykjavík, að minnsta kosti í það
skiptið.
Eftir aðeins sex mánaða dvöl á
Íslandi kynntust foreldrar mínir.
Það hlýtur að hafa verið ást við
fyrstu sýn, því hún hafði ekki ætlað
sér að setjast að á Íslandi og þá
breyttust öll hennar fyrri áform.
Pabbi var bóndasonur frá Vest-
urhópshólum og hafði þá þegar tek-
ið við búrekstri ásamt móður sinni
og bræðrum. Mamma flyst síðan að
Vesturhópshólum árið 1950. Þau
bjuggu fyrstu árin félagsbúi með
ömmu minni, sem kenndi henni að
búa til íslenskan mat og alla þá
þarflegu hluti sem sveitakona
þurfti að kunna og mamma lagði sig
alla fram um að ná tökum á ís-
lenskri matargerð. Einnig náði hún
mjög fljótt tökum á íslenskunni og
það svo vel að jafnvel var erfitt að
heyra á mæli hennar að hún væri
útlendingur. Það hefur örugglega
ekki verið auðvelt að koma inn í
þetta tiltölulega lokaða sveitasam-
félag, þar sem allt önnur viðhorf
ríktu en þau sem hún hafði alist upp
við.
Eftir nokkurra ára búskap, eða
upp úr 1960, fóru foreldrar mínir að
byggja upp jörðina og gerðu það af
miklum myndarskap og það má
með sanni segja að þau hafi lifað
blómaskeið íslensks landbúnaðar.
Þau bjuggu á Vesturhópshólum allt
þar til faðir minn lést árið 1992, en
þá var heilsu móður minnar farið að
hraka.
Enda þótt heilsutjónið væri var-
anlegt naut hún lífsins þau 12 ár
sem hún bjó í Reykjavík.
Elsku mamma, þrátt fyrir allan
lífsviljann og bjartsýnina allt fram
á síðasta dag varðst þú að láta í
minni pokann að lokum. Ég held að
þú getir stolt horft um öxl og geng-
ið með bros á vör á vit feðra þinna.
Þinn sonur
Guðmundur.
Þegar mér er hugsað til þín elsku
amma, þá koma svo margar góðar
minningar upp í hugann. Allar
stundirnar í sveitinni þegar ég var
lítil. Allt sem þú kenndir mér þegar
ég dvaldi hjá ykkur afa yfir sumrin
í sveitinni. Þú varst alltaf svo dug-
leg að leiðbeina mér og hrósaðir
mér fyrir hvert unnið verk, sem
gerði það að verkum að allt varð
enn skemmtilegra. Þeir voru ófáir
föstudagarnir sem við fjölskyldan
MARGRÉT BÖBS
GUÐMUNDSSON