Lesbók Morgunblaðsins - 14.07.2001, Side 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ˜ MENNING/LISTIR 14. JÚLÍ 2001 7
skólastjórinn; hann brosti æ meir og augun
urðu því stærri og sorgmæddari sem á samtal
okkar leið. „Í tví- eða þrígang…“
„Foreldrar hafa tilhneigingu til að loka aug-
unum…“ sagði sálfræðingurinn.
„…höfum við fært þetta í tal við foreldra
hans. Þetta er ágætis fólk, pabbi hans er vöru-
bílstjóri, mamma hans vinnur í banka og þau
eiga bara þennan eina dreng. En það er einmitt
tilfellið að þau loka augunum fyrir þessu vanda-
máli.“
„Oft finnast foreldrum gerendanna það of-
sóknir í garð sinna barna að bryddað sé á mál-
unum,“ botnaði sálfræðingurinn. „Það eru
reyndar algeng viðbrögð…“
„Maður ætti kannski að banka upp á hjá þeim
og reyna að ræða málin,“ datt þá upp úr mér,
aðallega því ég nennti ekki að heyra meira um
þennan breiða grunvöll. Skólastjórinn og sál-
fræðingurinn sögðu að það væri alveg reynandi,
það væri vissulega reynandi, og með því lauk
okkar spjalli. Skólastjórinn sagðist ætla að
hringja í foreldra Hallgeirs og láta vita af okkar
samtali, – mætti hann segja að ég væri kannski
væntanlegur til að ræða málin? Ég umlaði eitt-
hvað til samþykkis, labbaði heim þungur í skapi.
Strákurinn var heima, hann var allur hinn aum-
asti, ég gat ekki einu sinni talað við hann…
Daginn eftir hringdi konan mín í vinnuna, þá
hafði sonurinn komið úr skólanum með glóð-
arauga og marbletti, fötin rifin, kúkur í nest-
isboxinu. Þetta var síðla dags og ég fékk leyfi til
að fara heim, þótt ég vissi ekki til hvers. Konan
mín var sjálf hálfskelkuð því það var stöðugt
verið að hringja heim og anda í símann, nema ef
drengurinn svaraði, þá var honum sagt að svona
færi fyrir þeim sem væru að klaga og láta pabba
sinn væla í skólastjóranum. Svo að heimókn mín
þangað hafði ekki bætt úr skák, hún hafði gert
illt verra. Það lá við að ég brysti sjálfur í grát
þegar ég sá framan í drenginn. Svo snaraði ég
mér út. Gekk beinustu leið heim til Hallgeirs.
Drengurinn kom sjálfur til dyra þegar ég
hringdi á útidyrabjöllunni. Þarna var óvætt-
urinn í návígi og reyndist ósköp venjulegur
strákur, hvorki áberandi fríður né ófríður, með-
alstór sýndist mér, með skolleitt hár og blá
augu með tærum glampa, – augnaráðið var
samt furðu þroskað, fullorðinslegt, tortryggið…
Hann horfði rannsakandi á mig, kom mér
kannski ekki fyrir sig, en ég hafði séð hann
heima, einhverntíma í fyrra. „Er pabbi þinn
heima?“ spurði ég. „Pabbi, maður að spurja um
þig!“ sagði drengurinn. Pabbinn kom til dyra, á
vinnuskyrtu með uppbrettar ermar. Maður á
hæð við mig. Ég sló hann umsvifalaust á kjaft-
inn. Hann hrataði um koll, utan í yfirhafnir í
fatahenginu, þær hrundu í gólfið með honum og
ofan á allt hattahilla sem hann hafði gripið í fall-
inu, ásamt treflum og vettlingum og húfum. Og
þarna lá hann. Ég þreif í drenginn sem stóð
stjarfur, dró hann alveg upp að andlitinu og
hvæsti framan í hann:
– Ef þú lætur ekki son minn í friði þá kem ég
aftur og geri þetta við mömmu þína.
Svo sleppti ég honum og fór.
Ég var þungur í höfði og fullur kvíða næstu
daga, skelfingu lostinn yfir þeirri tilhugsun að
nú hefði ég bara gert líf sonar míns illt verra, að
ég yrði kærður og að málið kæmist í hámæli og
að bæði ég og drengurinn yrðum úthrópaðir, en
ekkert gerðist. Og smám saman varð ég rólegri,
ég hætti að hugsa um þetta. En svona hálfum
mánuði seinna átti að halda vorhátíð í skól-
anum, fyrir börn og foreldra, kökur og pulsur
seldar á skólalóðinni á laugardagseftirmiðdegi,
skrúðganga, leikir og þrautir. Og ætlaði ég að
fara með drengnum? Ja, ég reyndi strax að
þyrla einhverjum afsökunum upp í hugann en
datt ekki niður á neina góða, konan mín var orð-
in of þungfær, átti von á sér næstu 2–3 vikur,
það var reiknað með að foreldrar fylgdu börn-
unum, – en vildi drengurinn fara? spurði ég, var
að vona að við værum báðir jafn lítið spenntir
fyrir þessu gamni, hann myndi bara hitta kval-
ara sína með Hallgeir fremstan í flokki, en ég
myndi kannski hitta foreldra hans, það var ekki
lokkandi tilhugsun. En drengurinn vildi fyrir
alla muni fara á skemmtunina, – gerðu það
pabbi, komdu með mér! Það átti að vera hjól-
reiðakeppni, börn og foreldrar saman í liði,
kannski vinnum við pabbi! – verðlaun í boði…
Mér varð engrar undankomu auðið. „Verum
fegin að hann treystir sér,“ sagði konan mín,
„það er eins og þetta sé allt eitthvað að skána
hjá honum“.
Við feðgar héldum upp á skólalóð á fjallahjól-
unum okkar, með hjálma, ég reyndi að láta
minn slúta yfir andlitið, vildi helst ekki þurfa að
heilsa neinum. Sem betur fer nenntum við ekki í
þessa skrúðgöngu, hún var að ganga í hlað þeg-
ar við komum á svæðið, í útjaðri skólalóð-
arinnar var strengdur borði sem auglýsti hjól-
reiðakeppni, við fórum þangað og biðum um
sinn. Einhverjir feður úr foreldraráðinu sáu um
skipulagninguna og voru ekki alveg vissir í sinni
sök, maðurinn með skeiðklukkuna var ekki
mættur. Svo kom hann. Það voru tveir og tveir í
liði, barn og foreldri, mældur var tími beggja og
hann lagður saman, þeir myndu sigra sem yrðu
fljótastir að fara hring um lóðina. Við þurftum
að bíða því það var keppt í tveimur flokkum,
eldri og yngri, loks kom röðin að okkur. Ég sá
að við myndum eiga góða möguleika, sumir feð-
urnir tóku þessu sem hverju öðru gríni, aðal-
atriðið að vera með, voru slappir og skakkir í
jakkafötum á gamaldags og ískrandi ræksnum,
komu flissandi og eldrauðir af áreynslu í mark.
En við feðgarnir vorum á okkar léttu stálfákum,
meira en tuttugu gírar, við settum undir okkur
hausinn, ég var ræstur fyrst, svo strákurinn, við
geystumst báðir þennan hring, og viti menn,
hálftíma seinna hafði okkar flokkur lokið keppni
og við vorum sigurvegarar, fengum hvor sinn
skræpótta hjólahjálminn í verðlaun. Það er
gaman að vinna og við vorum í konunglegu
skapi, ég stakk upp á því að við færum heim og
sýndum mömmu verðlaunin, en strákurinn vildi
endilega fara að aðaldyrum skólans þar sem
mannfjöldinn var og basarinn og veitingasalan,
eitthvað var reyndar farið að fækka í hópnum,
en þótt ég hefði helst viljað losna við að hitta
nokkurn mann gat ég ekki neitað stráknum um
að fara og gefa honum kók eða íspinna. Þarna
hímdi hópur foreldra og einhverjir kennarar –
krakkarnir krunkuðu sig saman, strákurinn sá
nokkra bekkjarbræður sína og sagði mér að
bíða aðeins og hjólaði til þeirra áður en ég gat
mótmælt því að vera skilinn eftir aleinn innan
um hitt fullorðna fólkið. Ég var svo sem ekkert
að rannsaka þvöguna og vonaði að enginn gæfi
mér gaum, þarna kannaðist ég þó við mann,
hann hreyfði sig, gekk í átt til mín, deplaði aug-
unum og brosti þegar hann sá mig, sjálfur
skólastjórinn. Rétti mér höndina og þakkaði
mér fyrir síðast, þakkaði mér fyrir að koma.
„Já… sagði ég,“ ætlaði að fara að segja sömu-
leiðis, en fannst það ekki passa, endurtók bara
„já…“ Hann spurði eitthvað um hvort mér
þætti ekki hafa tekist vel til með þessa vorhátíð,
við urðum sammála um að það væri heppni með
veðrið, svo kom hann sér að efninu, ég fann
strax að hann átti erindi við mig, uuu, það small
í raddböndum hans um hríð.
Uuu, meðan ég man… Já, fórstu einhvern-
tíma og talaðir við foreldra Hallgeirs, eins og
við vorum eitthvað svona að kallsa okkar í milli?
„Já,“ sagði ég flóttalega, hikandi, „…bara
svona, bara bankaði upp á…“
„Jæja,“ sagði skólastjórinn, „það var gott,
það var gott, fórstu fljótlega eftir að þú talaðir
við okkur?“
„Já,“ sagði ég aftur, „þarna bara… jájá…
Hvers vegna spyrðu?“
„Ja, bara vegna þess að… kannski er það ár-
angursríkast að foreldrar tali saman sín í milli,
milliliðalaust,“ sagði skólastjórinn. „Ástandið
hefur nefnilega alveg snarskánað, vægast sagt.
Hann Hallgeir er búinn að vera allur annar
drengur síðasta hálfa mánuðinn. Nú er hann
eins og hugur manns, hjálpsamur og elskulegur
við allt og alla, ekki síst við þá sem eru minni
máttar.“
Ég sá að drengurinn minn var að sýna félög-
um sínum verðlaunahjálminn fyrir hjólreiða-
keppnina. Það geislaði af honum ánægjan, nú
sagði hann eitthvað og hinir strákarnir hlógu
með honum. Skólastjórinn var líka að horfa á
hópinn, þarna var ekkert einelti í gangi.
„Hvað sagðirðu við þau?“ spurði skólastjór-
inn. „Eh, ég spyr nú bara svona af forvitni…“
„Ja, við bara svona ræddum málin á breiðum
grundvelli.“
„Þú hefur lag á þessu,“ sagði skólastjórinn og
þurrkaði svitann af enninu. „Þú hefur lag á
þessu þykir mér.“
Þessi smásaga er tileinkuð stórsögumann-
inum Bubba Morthens.
Höfundur er rithöfundur.