Alþýðublaðið - 25.04.1922, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Mið Gullfo si kom: Nýtísku danslög fyrir piaoo og harmonium. Skólar, kenslnbækur, Salon- mnsik f störu úrvali Hljógfærahús Reykjavíkur, L»ugaveg 18. E.s. Gullfoss fer héðan á miðvikudag 26. april, kl. 5 síðdegis beint til Kaupmannahafnar. H. f. Eimskipafélag- íslands.
Á Bðrgst.st]*ætl 21 B er ódýrast og bezt gert við prfm usa og bamavagna. — Lakk og koparhúðaðir jámmuatr. — Vinnan vönduð Verðið sanngjarnt.
E.s. Sterling fer héðan i strandferð austur um iand á morgun (miðvikudag), kl. 6 siðdegis.
6 rammof onplötur, nálar, plðtnalbúm, íjaðrir, ails kooar yarahintar í grammofóna, Fiðlu8trengir og strengir á ðnnnr strengjahljóðfæri fyrir liggjandi. Hljóðfærahús RYíkur, Laugaveg 18
E.s. Gullfoss fer frá Kaupmannahöfn 6. maí næstk., um Austfirði til kReykj víkur. Síðan fer skipið samkvæmt áætlun sinni frá Reykjavík 17. maí, um Austfirði og Leith til Kaupm.hafnar. H. f. Eimskipafólag’ íslands.
Ritstjóri og abyrgö.rmaður: ólafur Friðriksíon.
Pientsmiðjan Gutenoerg.
Edgar Rice Burrougks-. Tarzan.
,Uss, uss, Philander, uss, ussl“ sagði Porter í við-
vörunarróm; „þér gleymið sjálfum yður“.
„Eg hefi engu gleymt hingað til prófessor Porter. En
að því er snertir yðar tignu lífsstöðu og virðulegu kærur,
þá kemur fyrir að minnið bregst mér“.
Prófessorinn þagði nokkra stund, myrkrið huldi hið
ógeðslega bros, sem afskræmdi enn meir hrukkótta
andlitið hans. Alt i einu tók hann til máls.
„Sjáið til, Philander", sagði hann í ögrandi róm, „ef
þér eruð að leita að vígi, þá skuluð þér snarast úr
frakkanum, koma niður til jarðar, og svo skal eg lumbra
á yður, eins og eg gerði bak við hlöðuna forðum".
„En hvað mér þykir vænt um þessa rtskorun", sagði
Philander gapandi af undrun. „Þegar þér sýnið manns-
bragð á yður, þá þykir mér vænt um yður; en ein-
hvern, veginn finst mér að það hafi kómið svo nauða-
sjaldan fyrir nú síðast liðin 20 ár".
Prófessorinn rétti magra skjálfandi höndina út í
myrkrið og lagði hana á öxlina á gamla vini sfnum.
„Fyrirgefið mér Philander", sagði hann hægt. „Það
eru ekki full 20 ár, og guð veit, hversu mjög eg hefi
reynt til að bera mig eins og maður, sökum Jane og
yðar, síðan guð tók hina frá mér“.
Philander tók í höndina, sem lögð hafði verið á öxl
honum og ekkert hefði betur getað samstilt sálir þeirra.
Peir þögðu stundarkorn. Ljónið fyrir neðan þá gekk
órólega fram og aftur. Þriðja veran á trénu var hulin
af dökka skugganum upp við stofninn. Hún var líka
þögul — hreyfingarlaus eins og myndastytta. „Það voruð
þér, sem dróguð mig upp í tréð á síðustu stundu",
sagði prófessorinn að lokum. „Eg þakka yður lífgjöfina".
„En það var ekki eg, sem dió yður hér upp“, sagði
Philander. „Hamiugjan góðal Eg þafði af ósköpunum
alveg steingleymt að það þreif einhver í mig og dró
mig líka upp 1 tréð — það hlýtur einhver, eða eitthvað
að vera hjá okkur á trénu".
„Á?“ sagði prófessor Porter. „Eruð þér alveg viss um
það Philander?"
„Handviss, prófessor", svaraði Philander, „og egheld
að við ættum að þakka honum fyrir, hver sem það er.
Hann hlýtur að sitja hér á hægri hönd yðar, prófessor",
bætti hann við.
Rétt í þeirri svipan fanst Tarzan apabróðir, að ljónið
væri búið að slóra nógu lengi fyrir neðan tréð. Hann
teygði frara höfuðið og rak upp hræðilegt og ögrandi
mann-apa-öskur, svo að gömlu mennirnir hrukku í kút.
Þeir hnipruðu sig saman á greininni, skjálfandi af
ótta. Þeir sáu, að ljónið nam staðar, þegar það heyrði
öskrið, en hraðaði sér slðan inn í skóginn og hvarf
sjónum.
„Jafn vel ljónið skelfur af ótta", hvíslaði Philander.
„Stórmerkilegt, stórmerkilegt", nöldraði prófessor
Porter og greip óðslega í Philander, til þess að ná aftur
jafnvæginu, sem hræðslan hafði gert svo miklu örðugra.
En báðum til óheilla vildi svo til, að Philander hafði
í þann svipinn ekkert til þess að styðja sig við, svo að
þetta nægði til þess, að hann misti llka jafnvægið.
Augnablik riðuðu þeir, ráku síðan upp mjög óvísinda-
leg óp — og steyptust á höfuðið í vingjarnlegum faðm-
lögum.
Dálítil stund leið svo, að hvorugur hreyfði sig. Þeir
voru sem sé báðir vísir um það, að slík tilraun mundi
leiða þáð í ljós, að þeir væru stórmeiddir og limlestir
og gætu engan veginn komist lengra.
Loks hætti prófessor Porter á það að hreyfa annan
fótinn. Hann varð steinhissa, þegar hann fann að það