Pressan - 19.01.1989, Blaðsíða 19
Fimmtudagur 19. janúar 1989
prósentur (borga vexti!) því
hann segir aö það kosti sig
svo mikla snúninga og stapp
aö fá peningana greidda hjá
mér... Ég vildi óska aö ég
væri búinn meö kirkjuna á
morgun og ég skal sannar-
lega varast að koma mér í
annað eins aftur, og þar hef-
ur maður ekki ró í sínum
beinum hvorki nótt né dag —
á daginn verður maður að
vinna og á nóttunni þjáist
maður af áhyggjum hvort
manni takist að standa sig.“
Hljómar þetta ekki svolítið
kunnuglega í eyrum okkar
nútímafólksins?
Loks fékk Sabinsky einn
aðstoðarmann frá Danmörku,
en það þýddi þó ekki að
kirkjubyggingin sprytti upp
eins og fífill í túni. A.m.k.
segir múrarasveinninn árið
1759: „Mig tekur það innilega
sárt að ég hef ekki annað
fram að færa fyrir herrana
alla í kirkjustjórnarráðinu en
barlóm út af lélegum fram-
gangi og ráðstöfunum við-
víkjandi handlöngurum og
byggingarefnum. Því þegar
ég kem og vil fá að vita hjá
byggingareftirlitsmanninum
herra biskupi Gísla Magnús-
syni og landsdómaranum
hvað sé að, úr því að hvorki
koma handlangarar né bygg-
ingarefni, þá segir sá fyrr-
nefndi, ég hef skrifað eftir
því, en hinn segir, ég hef gert
ráðstafanir um það, en ég sé
ekki að neitt gerist, ég fæ
ekki að vita hvað er á seyði,
og þannig hefur gengið allan
veturinn."
VAGNINN OF ÞUNGUR,
VEGURINN ÓSLÉTTUR,
HESTARNIR VEIKBURÐA
„Kerfið“ hefur greinilega
verið þungt í vöfum hér áður
fyrr, engu síður en á þessum
síðustu og verstu! En það var
fleira, sem gerði Sabinsky
lífið leitt, því íslensk alþýða
hélt áfram að vera honum
þung í skauti — fyrir utan
veðurguðina: „í vetrarbyrjun
fengum við mikil snjóalög og
frosthörkur, en þetta stóð
ekki lengi og fljótlega gerði
aftur gott veður, svo að ég
hefði aftur getað farið að
múra, ef ráðstafanir heföu
verið gerðar til að flytja grjót-
ið, en þá voru sleði og vagn
enn í kaupstaðnum og höfðu
ekki verið flutt til Hóla.
Hinn 19. febrúarvoru þessi
tæki flutt hingað, en það var
gagnslaust. Hinn 5. mars var
hafist handa með vagn, fjóra
menn og tvo hesta, en ekki
fluttu þeir einn einasta stein
til Hóla, þeir sögðu að vagn-
inn væri of þungur, vegurinn
ósléttur, hestarnir ekki nógu
sterkir, þeir ætluðu að bíða
þangað til færi að snjóa, þá
ætluðu þeir að prófa sleð-
ann. Svo létu þeir vagninn
standa á bersvæði allan vet-
urinn í snjó og bleytu.
Hinn 28. maí hurfu allir
handlangararnir úr vinnunni
um hádegisleytið og skildu
mig eftir einan. En þeim bar
að sinna verkum sínum og
ekki hlaupa úr þeim hvenær
sem þeim sýndist, svo að ég
fór til eftirlitsmannsins og
kvartaði undan þessu, en var
svarað með þeim argvítug-
ustu og svívirðilegustu orð-
um. Og ekki nóg með það,
því þegar miðdegishléið var
liðið komu verkamennirnir
aftur og umkringdu mig og
ætluðu að lumbra á mér, af
því að ég vildi banna þeim að
stökkva úr vinnunni þegar þá
lysti... Byggingaeftirlitsmað-
urinn hefði getað skakkað
leikinn, en hann bara gægð-
ist út um gluggana og hló.“
Það var ekki von að bygg-
ingin gengi hratt og vel, ef
marka má þessa lýsingu hjá
Sabinsky. Sex árum eftir
komu sina til landsins lauk
hann þó við Hólakirkju og
segir í skýrslum að múrverk-
ið hafi allt verið hið traust-
asta. Hins vegar var þakið
mesta klúður, því það hriplak
frá upphafi. Um það var þó
ekki hægt að sakast við
múrarasveininn, þar sem
danskur trésmiður hafði verið
sendur til íslands til að sinna
þeirn hluta verksins.
Án efa hefur Sabinsky ver-
ið afar hamingjusamur mað-
ur, þegar hann gat loks stigið
á skipsfjöl og siglt alfarinn i
burtu frá íslandi og íslend-
ingum. ■
JÓNÍNA
LEÓSDÓTTIR
• 19
Skemmtilegar styttur
í eigu tveggja kvenria í Reykjavík
Safna uglum
og köttum
Flest okkar hafa eflausl einhvern tímann safnað
einhverju, þó það sé líklega mismerkilegl, sem við
lökum upp á að sanka að okkur. Við fréllum nýverið
af tveimur konum i Reykjavík, sem eiga afar
skemmtileg „söfn“, ef svo má að orði komasl. (Það
skal lekið fram að konurnar eru ekkerl tengdar og
þekkjast ekki einu sinni.) Báðar safna þœr stytlum
— önnur af uglum, en hin af köttum! Og þœr tóku
vel í að fá Einar Ólason, Ijósniyndara PRESSUNN-
AR, í heimsókn og leyfa honum að mynda gripina.
HVER UGLA Á SÍNA SÖGU
Sigríður H. Þórðardóttir keypti sína fyrstu uglu-
styttu í Svíþjóð fyrir ellefu eða tólf árum. Síðan hafa
fleiri uglur sífellt verið að bætast í safnið og þær eru
orðnar um það bil 120 talsins!
Sigríður segir uglurnar ættaðar frá hinum ýmsu
heimshornum og sýndi hún okkur t.d. styttur frá
Mexíkó, Bandaríkjunum, Rússlandi, Afríku, Bret-
landi, Norðurlöndunum og Grikklandi, svo eitthvað
sé nefnt. Efniviðurinn, sem þær eru gerðar úr, er
einnig mjög mismunandi. Hún á m.a. uglur úr steini,
bronsi, tini, postulíni, tré, beini, kuðungum, kristal
og leir.
Hver einasta ugla á sína sögu. Sumar hefur Sigríð-
ur keypt sjálf, en mjög margar þeirra hefur hún feng-
ið að gjöf frá ættingjum og vinum, sem vita um safn-
ið hennar. Töluvert af styttunum hefur verið keypt
erlendis, en einnig í verslunum á íslandi — bæði í
þéttbýli og dreifbýli.
BYRJAÐI ALLT MED EINU PÓSTKORTI
Þorgerður Egilsdóttir safnar kisustyttum og raun-
ar líka póstkortum með myndum af köttum, enda
einstakur kattavinur. Hún sagði okkur að þetta hefði
allt hafist, þegar hún varð átta ára. Afi og amma
Þorgerðar gáfu henni peninga í afmælisgjöf og létu
Litið brotabrot af öllum uglufansinum. Uglurnar
fremst á myndinni tilheyra sömu „f jölskyldunni". Sjá-
ið þið það ekki á svipnum?
Þorgerður Egilsdóttir með kisustytturnar, eina lif-
andi angórakisu og tvö barnabörn.
þá í umslag, ásamt korti. Á því var rnynd af ketti og
það var fyrsta kattarpóstkortið í safninu.
Fyrstu kisustyttuna sagðist Þorgerður hins vegar
hafa eignast um fermingaraldur og nú eru þær 32
talsins. Póstkortin skipta hins vegar hundruðum,
enda segist hún kaupa öll kort sem hún sér, ef þau eru
með myndum af köttum. Þar að auki eignaðist Þor-
gerður „alvöru" kött, þegar hún var níu ára og síðan
hefur heimilið aldrei verið kattarlaust.
Þorgerður sagðist hafa keypt fæstar stytturnar
sjálf. Vinir og ættingjar hafa gefið henni flestar
þeirra í gegnum tíðina — sérstaklega börnin hennar.
Þær koma frá öllum heimshornum, eins og uglu-
stytturnar, og eru líka úr fjölbreytilegu efni. Sumar
eru úr postulíni, aðrar úr kristal og ein er m.a.s. úr
ekta kattarhárum!
VEIST ÞÚ UM STYTTUSAFN?
Eflaust eru mun fleiri styttusafnarar á landinu,
sem gaman væri að frétta af. Ef þú átt skemmtilegt
safn, eða þekkir einhvern slíkan, máttu gjarnan láta
okkur vita með því að hringja (sími 91-681866) á rit-
stjórn PRESSUNNAR eða skrifa (Ármúli 36, 108
Reykjavík).
Sigriður H. Þórðardóttir heldur á tveimur uglum, sem eru i miklu uppáhaldi, en i baksýn eru rúmlega hun-
uglustyttur af öllum stærðum og gerðum.