Pressan - 19.01.1989, Blaðsíða 19

Pressan - 19.01.1989, Blaðsíða 19
Fimmtudagur 19. janúar 1989 prósentur (borga vexti!) því hann segir aö það kosti sig svo mikla snúninga og stapp aö fá peningana greidda hjá mér... Ég vildi óska aö ég væri búinn meö kirkjuna á morgun og ég skal sannar- lega varast að koma mér í annað eins aftur, og þar hef- ur maður ekki ró í sínum beinum hvorki nótt né dag — á daginn verður maður að vinna og á nóttunni þjáist maður af áhyggjum hvort manni takist að standa sig.“ Hljómar þetta ekki svolítið kunnuglega í eyrum okkar nútímafólksins? Loks fékk Sabinsky einn aðstoðarmann frá Danmörku, en það þýddi þó ekki að kirkjubyggingin sprytti upp eins og fífill í túni. A.m.k. segir múrarasveinninn árið 1759: „Mig tekur það innilega sárt að ég hef ekki annað fram að færa fyrir herrana alla í kirkjustjórnarráðinu en barlóm út af lélegum fram- gangi og ráðstöfunum við- víkjandi handlöngurum og byggingarefnum. Því þegar ég kem og vil fá að vita hjá byggingareftirlitsmanninum herra biskupi Gísla Magnús- syni og landsdómaranum hvað sé að, úr því að hvorki koma handlangarar né bygg- ingarefni, þá segir sá fyrr- nefndi, ég hef skrifað eftir því, en hinn segir, ég hef gert ráðstafanir um það, en ég sé ekki að neitt gerist, ég fæ ekki að vita hvað er á seyði, og þannig hefur gengið allan veturinn." VAGNINN OF ÞUNGUR, VEGURINN ÓSLÉTTUR, HESTARNIR VEIKBURÐA „Kerfið“ hefur greinilega verið þungt í vöfum hér áður fyrr, engu síður en á þessum síðustu og verstu! En það var fleira, sem gerði Sabinsky lífið leitt, því íslensk alþýða hélt áfram að vera honum þung í skauti — fyrir utan veðurguðina: „í vetrarbyrjun fengum við mikil snjóalög og frosthörkur, en þetta stóð ekki lengi og fljótlega gerði aftur gott veður, svo að ég hefði aftur getað farið að múra, ef ráðstafanir heföu verið gerðar til að flytja grjót- ið, en þá voru sleði og vagn enn í kaupstaðnum og höfðu ekki verið flutt til Hóla. Hinn 19. febrúarvoru þessi tæki flutt hingað, en það var gagnslaust. Hinn 5. mars var hafist handa með vagn, fjóra menn og tvo hesta, en ekki fluttu þeir einn einasta stein til Hóla, þeir sögðu að vagn- inn væri of þungur, vegurinn ósléttur, hestarnir ekki nógu sterkir, þeir ætluðu að bíða þangað til færi að snjóa, þá ætluðu þeir að prófa sleð- ann. Svo létu þeir vagninn standa á bersvæði allan vet- urinn í snjó og bleytu. Hinn 28. maí hurfu allir handlangararnir úr vinnunni um hádegisleytið og skildu mig eftir einan. En þeim bar að sinna verkum sínum og ekki hlaupa úr þeim hvenær sem þeim sýndist, svo að ég fór til eftirlitsmannsins og kvartaði undan þessu, en var svarað með þeim argvítug- ustu og svívirðilegustu orð- um. Og ekki nóg með það, því þegar miðdegishléið var liðið komu verkamennirnir aftur og umkringdu mig og ætluðu að lumbra á mér, af því að ég vildi banna þeim að stökkva úr vinnunni þegar þá lysti... Byggingaeftirlitsmað- urinn hefði getað skakkað leikinn, en hann bara gægð- ist út um gluggana og hló.“ Það var ekki von að bygg- ingin gengi hratt og vel, ef marka má þessa lýsingu hjá Sabinsky. Sex árum eftir komu sina til landsins lauk hann þó við Hólakirkju og segir í skýrslum að múrverk- ið hafi allt verið hið traust- asta. Hins vegar var þakið mesta klúður, því það hriplak frá upphafi. Um það var þó ekki hægt að sakast við múrarasveininn, þar sem danskur trésmiður hafði verið sendur til íslands til að sinna þeirn hluta verksins. Án efa hefur Sabinsky ver- ið afar hamingjusamur mað- ur, þegar hann gat loks stigið á skipsfjöl og siglt alfarinn i burtu frá íslandi og íslend- ingum. ■ JÓNÍNA LEÓSDÓTTIR • 19 Skemmtilegar styttur í eigu tveggja kvenria í Reykjavík Safna uglum og köttum Flest okkar hafa eflausl einhvern tímann safnað einhverju, þó það sé líklega mismerkilegl, sem við lökum upp á að sanka að okkur. Við fréllum nýverið af tveimur konum i Reykjavík, sem eiga afar skemmtileg „söfn“, ef svo má að orði komasl. (Það skal lekið fram að konurnar eru ekkerl tengdar og þekkjast ekki einu sinni.) Báðar safna þœr stytlum — önnur af uglum, en hin af köttum! Og þœr tóku vel í að fá Einar Ólason, Ijósniyndara PRESSUNN- AR, í heimsókn og leyfa honum að mynda gripina. HVER UGLA Á SÍNA SÖGU Sigríður H. Þórðardóttir keypti sína fyrstu uglu- styttu í Svíþjóð fyrir ellefu eða tólf árum. Síðan hafa fleiri uglur sífellt verið að bætast í safnið og þær eru orðnar um það bil 120 talsins! Sigríður segir uglurnar ættaðar frá hinum ýmsu heimshornum og sýndi hún okkur t.d. styttur frá Mexíkó, Bandaríkjunum, Rússlandi, Afríku, Bret- landi, Norðurlöndunum og Grikklandi, svo eitthvað sé nefnt. Efniviðurinn, sem þær eru gerðar úr, er einnig mjög mismunandi. Hún á m.a. uglur úr steini, bronsi, tini, postulíni, tré, beini, kuðungum, kristal og leir. Hver einasta ugla á sína sögu. Sumar hefur Sigríð- ur keypt sjálf, en mjög margar þeirra hefur hún feng- ið að gjöf frá ættingjum og vinum, sem vita um safn- ið hennar. Töluvert af styttunum hefur verið keypt erlendis, en einnig í verslunum á íslandi — bæði í þéttbýli og dreifbýli. BYRJAÐI ALLT MED EINU PÓSTKORTI Þorgerður Egilsdóttir safnar kisustyttum og raun- ar líka póstkortum með myndum af köttum, enda einstakur kattavinur. Hún sagði okkur að þetta hefði allt hafist, þegar hún varð átta ára. Afi og amma Þorgerðar gáfu henni peninga í afmælisgjöf og létu Litið brotabrot af öllum uglufansinum. Uglurnar fremst á myndinni tilheyra sömu „f jölskyldunni". Sjá- ið þið það ekki á svipnum? Þorgerður Egilsdóttir með kisustytturnar, eina lif- andi angórakisu og tvö barnabörn. þá í umslag, ásamt korti. Á því var rnynd af ketti og það var fyrsta kattarpóstkortið í safninu. Fyrstu kisustyttuna sagðist Þorgerður hins vegar hafa eignast um fermingaraldur og nú eru þær 32 talsins. Póstkortin skipta hins vegar hundruðum, enda segist hún kaupa öll kort sem hún sér, ef þau eru með myndum af köttum. Þar að auki eignaðist Þor- gerður „alvöru" kött, þegar hún var níu ára og síðan hefur heimilið aldrei verið kattarlaust. Þorgerður sagðist hafa keypt fæstar stytturnar sjálf. Vinir og ættingjar hafa gefið henni flestar þeirra í gegnum tíðina — sérstaklega börnin hennar. Þær koma frá öllum heimshornum, eins og uglu- stytturnar, og eru líka úr fjölbreytilegu efni. Sumar eru úr postulíni, aðrar úr kristal og ein er m.a.s. úr ekta kattarhárum! VEIST ÞÚ UM STYTTUSAFN? Eflaust eru mun fleiri styttusafnarar á landinu, sem gaman væri að frétta af. Ef þú átt skemmtilegt safn, eða þekkir einhvern slíkan, máttu gjarnan láta okkur vita með því að hringja (sími 91-681866) á rit- stjórn PRESSUNNAR eða skrifa (Ármúli 36, 108 Reykjavík). Sigriður H. Þórðardóttir heldur á tveimur uglum, sem eru i miklu uppáhaldi, en i baksýn eru rúmlega hun- uglustyttur af öllum stærðum og gerðum.

x

Pressan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Pressan
https://timarit.is/publication/298

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.