Pressan - 15.06.1989, Blaðsíða 22

22
Fimmtudagur 15. júní 1989
Á FLÖTTA UNDAN KLÍSTR
,,lslenskt þióðfélag er st
ingu einstal<lingsins. ÞecJ
að henda því eins og ón^
væri að hafa löggiltan af?
þriðjudögum/7
fólk
rhannað til að ræna sjólfsvirð-
orðið fulloroið ó helst
pappakassa. Hreinlegra
► sem væri opinn ó
• u
Rósberg G. Snædal er tuttugu og tveggia óra,
að mestu sjálfmenntaður i saumaskap og hönn-
un. Hann hannar búningana i leikritið VÍrginia
Woolf, sem frumsýnt verður i Iðnó i næstu viku.
Honum finnst svolitið gaman að ganga fram af
fólki, þó ekki nándar nærri eins skemmtilegt og
þegar hann var ynqri i heimabæ sinum Akur-
eyri. „Þú þekkir mig um leið og þú kemur á
Hótel Borg. Ég er dökkhærður, meðalmaður á
hæð og verð með bleika jólasveinahúfu og
sautjánda júni-f lagg.##
GREIN: ANNA KRISTINE MAGNLISDÓTTIR - MYNDIR: EINAR ÓLASON
Honum fannst strákaleikir aldrei
skemmtilegir og þegar eldri bróðir hans vildi
að hann tæki þátt í indíánaleikjum pantaði
hann að vera galdralæknirinn: „Þá þurfti ég
nefnilega ekki að hlaupa um og öskra, held-
ur gat verið að saxa niður njóla með gler-
brotum." Hann var ekki hár í loftinu þegar
hann festi kaup á fyrstu saumavél sinni,
mörgum í fjölskyldunni til hrellingar. Hann
hefur komið víða við í atvinnulífinu og seg-
ist búinn að sjá að saumaskapurinn sé það
skemmtilegasta sem hann fæst við. Núna er
hann að leggja síðustu hönd á búninga fyrir
leikritið Virginia Woolf, sem nýr leikhópur,
Virginía, ætlar að frumsýna í Iðnó í næstu
viku.
Rósberg G. Snædal er aðeins 22 ára en
þetta er í annað skipti sem hann hannar
ákveðnar kröfur á mann í sambandi við við-
horf manns til lífsins svo og kynhegðunar
manns. Maður má til dæmis ekki vera „gay“
í hvítasunnusöfnuðinum. Þá móðgaðist ég
alveg óskaplega og hætti. Fannst þetta brot
á mannréttindum — sem það og er“.
Ægilega skemmtilegt
að vera „weird##!
Hann segist vera fljótur að fá leið á
ákveðnum hlutum og saumaskapurinn sé
það eina sem hann hafi aldrei fengið nóg af:
„Ég byrjaði snemma að fikra mig áfram,
níu ára. Ég var föndrari sem barn en á ungl-
ingsárunum var ég farinn að sauma á sjálfan
mig. Mér fannst ægilega skemmtilegt að
vera „weird“ — undarlegur kölluðu Akur-
eyringar það,“ segir hann hlæjandi. Hann
bætir við að hann hafi aldrei skilið skráka-
leiki: „Ég bara náði þeim ekki. Stelpur voru
hins vegar að mínu skapi. Auðvitað hef ég
kannski verið útundan á þessum árum, en ég
kærði mig bara ekki um annað og þess vegna
tók ég ekkert eftir því! Annars held ég að ég
sé mjög dæmigerður krabbi. Krabbar eru
yfirleitt mjög leiðinleg börn...“
Hann segir að áður fyrr hafi sér þótt gam-
an að ganga fram af fólki: „Ég var svona
ungur uppreisnarseggur. Maður vegur og
metur, og þegar maður sér að það er eitt-
hvað bogið við umhverfið verður auðvitað
að gera eitthvað, í staðinn fyrir að nýta sér
það eins og ég geri núna. Mér þótti voða
gaman að gera eitthvað sem pirraði fólkið í
kringum mig.“
í framhaldi af þeirri yfirlýsingu spyr ég
hvort Akureyri hafi verið of lítill staður fyrir
hann: „Jú, ég fann það best þegar ég var
hættur að vera barn. Akureyri er ágætur
staður, en ef maður vill þroskast á sinn hátt,
en ekki eins og Akureyringar vilja, þá er best
að flytja. Þar er allt svo samtvinnað, ættar-
böndin sterk, allt hlekkjað hvað við annað
og hvert smáuppþot verðursvo „gígantískt".
búninga fyrir stórt leikrit. Hið fyrra var
„Nashyrningarnir" sem Menntaskólinn í
Hamrahlíð sýndi í vetur.
Háim kynntist Ieikurum og leikhúslífi
no’rður á Akureyri og þegar hann flutti til
Reykjavíkur 18 ára gamall gerðist hann
ráðskona hjá Guðlaugu Maríu Bjarnadótt-
ur leikkonu og Ólafi Hauki Símonarsyni rit-
höfundi. „Ég var bústýra hjá þeim og bjó
þar í nokkra mánuði. Gætti barnanna og
bjó til matinn.“
Þar sem gamlar konur
tala tungum
Guðlaugu Maríu hafði Rósberg kynnst í
leikhúsinu á Akureyri þar sem hann var
hvíslari og aðstoðarmaður í söngleiknum
um Edith Piaf. „Síðan vann ég með Mess-
íönu Tómasdóttur leikmyndateiknara í
barnaleikritinu „Kötturinn sem fór sínar
eigin leiðir“. í því leikriti lék ég einnig og
ákvað þá að leikur væri ekki mín deild. Mér
finnst baktjaldamakkið miklu skemmti-
legra.“
Á æskuárunum var hann ákveðinn í að
verða annaðhvort dýralæknir eða prestur.
Hann segist sennilega hafa haft áhuga á dýr-
um því hann hafði ofnæmi fyrir þeim þegar
hann var yngri: „Ég taldi mér trú um að ef
ég færi að vinna með dýr hyrfi ofnæmið. Ég
gæti kannski læknað það þannig."
Áhuginn á preststarfinu varð þó öllu
meiri: „Ég gekk meira að segja í hvítasunnu-
söfnuðinn," segir hann brosandi. „Mér
fannst hann svo óskaplega spennandi. Þetta
var svo „wild“ trú, gamlar konur að tala
tungum og svoleiðis. Það er ekki nema von
maður hrifist, svona leikhús hafði ég aldrei
séð. Hvítasunnusöfnuðurinn hafði líka
„ritúal“, niðurdýfingarskírnina og annað.
— Já, já, ég var skírður," svarar hann. „Of-
an í einhverjum polli sent var fullur af flug-
um og ég sá enga dúfu!“
Hann segist hafa hætt í söfnuðinum þeg-
ar hann uppgötvaði að „þar eru lagðar