Pressan - 07.12.1989, Síða 27

Fimmtudagur 7. des. 1989
27
A KÖFLUM"
svarar hann brosandi þegar ég spyr.
„Reyndar er ég rísandi Bogmaður
sem mér er sagt að bæti mjög úr
skák." Hvort hann trúi á stjörnu-
merki svarar hann eftir smáum-
hugsun: ,,Ég trúi á allan fjandann án
þess endilega að lifa eftir því. Með
aldrinum hef ég forðast að útiloka
nokkurn hlut þótt ég hefði á ungl-
ingsaldri ekki viðurkennt að ég
tryði á nokkuð annað en það sem ég
gat þreifað á. Nú viðurkenni ég fús-
lega að það er ýmislegt í tilverunni
sem ég get ekki útskýrt. Og svo er
ég ofboðslega hjátrúarfullur," bætir
hann við. ,,Sú hjátrú varðar einkum
ýmsa hluti sem tengjast leikhúsinu.
Ég passa mig vel og Jvandlega að
þakka aldrei fyrir þegar einhver
óskar mér góðs gengis, ég flauta
aldrei inni í leikhúsi, hræki á eftir
þeim s'em er að fara á svið og nefni
ekki ákveðnar persónur úr leikbók-
menntunum. Almennt geng ég ekki
undir stiga en svartan kött hef ég
ekki séð í mörg ár, guði sé lof."
Hefði orðið
heimakær
ísienskukennori
Karl Ágúst Úlfsson segist vera lítið
fyrir að fara út að skemmta sér og sé
töluvert heimakær. Hann er í sam-
búð með Ásdísi Olsen kennara og á
heimilinu eru tvær dætur hennar, 3
og 6 ára: „Það skiptir mig geysilega
miklu máli að eiga heimili og fjöl-
skyldu. Ásdís er ekki bara góður
grunnskólakennari — hún hefur
líka kennt mér sitt af hverju, einkum
og sér í lagi hvernig vinnuþjarkur
eins og ég ver best frístundum sín-
um til að rækta sjálfan sig og sína
nánustu. Hún er mikil manneskja,
góð og tilfinningarík, og hún er ein-
hver hreinskilnasta manneskja sem
ég hef kynnst. Þar með er hún líka
óvægnasti gagnrýnandi sem ég
þekki. Hún liggur ekkert á því ef
henni finnst mér ekki takast vel upp,
og auðvitað er ómetanlegt að njóta
aðhalds frá manneskju sem maður
treystir. Já, ég er töluverður fjöl-
skyldumaður. Dætur Ásdísar, Berg-
þóra og Valgerður, eru í hópi með
mínu uppáhaldsfólki. Ég vona að ég
sé þokkalegur pabbi — jafnvel
nokkuð góður. Reyndar á Eyvindur,
sonur minn, heima norður í landi
hjá mömmu sinni, og ég sé hann
alltof sjaldan, en þegar allt gengið
er samankomið er oft líf í tuskunum
á heimilinu. Mér þykja börn mikið
ágætisfólk og þau gefa mér mikið.
Börn og fullorðnir eiga að tala mik-
ganga alltof langt með þessu atriði
eða hinu en það hefur aldrei náð
neitt lengra en að spyrja! Þegar þátt-
urinn hefur farið í loftið og maður
hefur kvíðafullur spurt fólk hvort
því fi'nnist þarna hafa verið of langf
gengið hefur því afdráttarlaust ver-
ið svarað neitandi. En auðvitað er-
um við mjög ’mísjafnlega fyndnir og
oft sér maður atriði í þætti sem átti
að vera drepfyndið en er það ekki."
Eins og undin tuska
Karl Ágúst er sá sem skrifar hand-
ritin fyrir Spaugstofuna. Hann segir
þá hittast á þriðjudögum og mið-
vikudögum til að viðra hugmyndir,
en eiginlegar handritaskriftir hefjist
ekki fyrr en á fimmtudögum: „Það
er ekki þreytandi á neikvæðan hátt
að skrifa þættina," segir hann. „Hins
vegar fer mikil orka í að búa þá til og
oft fer ansi mikið sálarstríð og sálar-
angist í þá vinnu. En það er líka full-
nægjandi þegar það heppnast. Auð-
vitað er maður oft eins og undin
tuska þegar þátturinn fer í loftið
klukkan hálfníu á laugardögum og
frágangi hefur ekki lokið fyrr en
klukkustund áður. Þá á ég oft langar
vökunætur að baki, með tilheyrandi
kaffidrykkju og reykingum, enda
þarf ég ekki á aðstoð förðunardeild-
arinnar að halda við að gera Pétur
fréttastjóra þreytulegan og úttaúg-
aðan í útliti ég lít einfaldlega
svona út á laugardagsmorgnum.
Seinni hluti vikunnar og helgin er
gríðarlega hörð og mikil „törn“.
Hins vegar er þessi vinna ekki
þreytandi í þeirri merkingu að mað-
ur fái leið á henni. Sem betur fer höf-
um við allir ennþá geysilega gaman
af þessu, enda ættum við skilyrðis-
laust að hætta á þeirri stundu sem
við fengjum nóg. Það er auðvitað
vonlaust að framleiða gamanþætti
og hafa ekki gaman af þeim sjálfur."
Hann viðurkennir að auðvitað sé
hann ekki alltaf í skínandi skapi til
að setjast niður og skrifa: ,, Auðvit-
að stend ég frammi fyrir því, og
meira að segja ekkert mjög sjald-
an!“ segir hann og hlær. „En þá er
það þessi sjálfsagi sem maður þarf
að beita sig. Það er í rauninni tvennt
í þessu. Stundum sest maður niður
tii að skrifa hugmynd sem er algjör-
lega gefin og hún nánast skrifar sig
sjálf. Stundum sest maður niður
gagngert til að fá hugmynd og það
getur orðið fjandi mikil glíma. En
við höfum skrifað töluvert mikið, og
með þetta mikla reynslu af því hvaö
virkar og hvað ekki, þá getur maður
ekki leyft sér að hætta eða gefast
upp fyrr en maður finnur það sem
þarf. Þess vegna þarf maður oft að
beita sig hörku og vera fyndinn með
handafli."
Semja leikrit fyrir
Þjóðleikhúsið
Jafnhliða því að semja vikulega
þætti situr Spaugstofan að skriftum
fyrir Þjóðleikhúsið: „Við vorum
beðnir að skrifa verk fyrir Þjóðleik-
húsið — og punktur," segir Karl.
„Við fengum alveg frjálsar hendur
með hvernig þetta ætti að vera eða
í hvaða formi. Þetta verður einhvers
konar þjóðlegur söngleikur; harm-
saga með dulrænu og gamansömu
ívafi, sem verður frumsýndur í vor.
Þessi vinna er ólík ,,'89 á Stöðinni"
því þar skrifar maður örstutt atriði;
atriði sem aldrei eru lengri en 3 mín-
útur hvert og niður í 8—10 sekúnd-
ur. Leikrit þarf að hanga saman í
einn og hálfan tíma og kallar á
flóknari vangaveltur. Þó svo að
þetta verk okkar sé kannski ekki
skrifað í anda Ibsens, þá eru aðrir
hlutir sem við verðum að hafa í
huga í sambandi við persónur, upp-
byggingu á söguþræði og fleira."
„Hjátrúarfullur og
trúi á allan
fjandann##
Þegar ég spyr hann hvérnig hann
lýsi sjálfum sér skellihlær hann: „Ég
er lítið fyrir að skilgreina hluti,"
svarar hann. „Ég vil miklu fremur
(inna fyrir því hvernig hlutirnir eru
því mér finnst það betri aðferð til að
upplifa fólk, heiminn í kringum mig
og lífið yfirleitt. Eitt af því sem ég
skilgreini mjög lauslega er ég sjálfur
og geri það helst ekki nákvæmlega.
En ... " segir hann, „ætli ég sé ekki
hægur og rólegur maður, þegar ég
er eins og ég á að mér, og líklega
besta skinn inn við beinið. Mér
gengur yfirleitt mjög vel að vinna
með fólki, er, eins og ég sagði áðan,
nokkuð umburðarlyndur; einum of
stundum þannig að ef fólk er þannig
innrætt þá getur það fært sér það í
nyt. Ég stekk ekki upp á nef mér við
minnsta tilefni... Að öðru leyti
held ég að ég sé, eins og flest fólk,
svolítið þversagnakenndur. Ég á það
til að vera óttalegur galgopi, bjart-
sýnn og háfleygur draumóramaður,
en ég á það líka til að vera jarðbund-
inn og allt að því þunglyndur á köfl-
um. Eg er að sjálfsögðu Sporðdreki,"
ið saman — það hafa allir gott af því,
því það má læra ýmislegt um lífið af
börnum," segir hann. „Húslegur?
Já, já, svona í sæmilegu meðallagi.
Ég.vil helst .vera heima hjá mér og
reyni þess vegna að hafa bæril.ega
reglu á hlutunum þar."
Þegár ég spyr hann hvort hann
hefði trúað því þegar hann tók
ákvörðun um að verða leikari að
Þjóðleikhúsið ætti eftir að leita til
hans eftir verki svarar hann: „Nei,
það grunaði mig aldrei. Ég hef
nefnilega aldrei ætlað mér að verða
rithöfundur! Ég ætlaði fyrst og
fremst að verða leikari, þótt ég hafi
síðar lent í því að gera ýmislegt ann-
að sem tengist leikhúsi. Sumt af því
hefur bara komið til vegna þess að
ég hef þurft að hafa í mig og á.“
Síðustu spurningunni, hvort hann
hafi einhvern tíma séð eftir þeirri
ákvörðun að gerast leikari, svarar
hann án nokkurrar umhugsunar:
„Núna í augnablikinu sé ég ekki eft-
ir því, nei. En af og til koma þau
augnablik að maður spyr sjálfan sig
hvað í fjandanum maður sé eigin-
lega að gera sjálfum sér og þjóðinni.
Hefði ég hins vegar tekið þann kost-
inn að setjast í háskóla væri ég
ábyggilega núna starfandi íslensku-
kennari vestur á fjörðum ...!“