Pressan - 22.02.1990, Blaðsíða 10
10
Fimmtudagur 22. febr. 1990
Fimmtán landsliðsmenn með trausta fylgdarmenn:
í FARIESKINU AÐ HEIMAN
ER HANCIKJÖT 0G FISKUR
— matseðillinn yfirfarinn daglega af lækni liðsins
Fimmtán manna lið handknattleiks-
mcmna ffrá íslandi heldur til Tékkóslóvak-
iu til heimsmeistarakeppninnar i hand-
bolta. Þetta er vaskur hópur, sem ffylgst
verður með hér á landi allt frá miðviku-
deginum 28. febrúar þar til yfir lýkur.
Vonandi ffær liðið sanngjarna déma hjá
ahnenningi, en á það heffur nokkuð skort
á siðustu árum. Öffgarnar haffa verið
miklar, bæði hjá sumum iþróttablaða-
mönnum og einnig hinum alntenna
áhorfanda.
Með landsliðinu í ferðinni verða
þeir Jón Hjaltalín Magnússon,
formaður Handknattleikssambands
íslands, Ólafur Jónsson, varafor-
maður sambandsins, en hann mun
fylgjast náið með leikjum í D-riðli
keppninnar þar sem Sovétbirnirnir
frægu, A-Þjóðverjar og Pólverjar
berjast. Einmitt þessar þjóðir munu
verða keppinautar okkar manna í
milliriðli. Með Ólafi í för verður
Jens Einarsson, sem tekur leiki
upp á myndband. Pá eru í farar-
stjórninni þeir Davíð Sigurðsson
og Stefán Carlsson. Stefán er
læknir liðsins, nauðsynlegur maður,
eins og gefur að skilja. Jakob
Gunnarsson er hinsvegar sjúkra-
þjálfari og nuddari liðsins og ekki
síður mikilvægur.
Matur í útlöndum getur í mörgum
tilvikum reynsl - íþróttamönnum
hættulegur eins og dæmin sanna.
Gert er ráð fyrir að hafa með í far-
angrinum íslenskan fisk og dálítið af
hangikjöti, með tilheyrandi. íslensk-
ur matur fer því í maga landsliðs-
manna okkar á stundum, en annars
verður borðað það sem tékkneskir
matsveinar hótelanna bjóða. Samt
verður matseðilinn yfirfarinn af
lækni liðsins, þannig að tryggt sé að
ekkert sé í matnum sem gæti mögu-
lega skaðað heilsu leikmanna.
Landsliðsmenn þekkja nokkuð til
í Tékkóslóvakíu, einkum í Bratisla-
va, þar sem þeir kepptu í nóvember
s.l. í hinni ágætu íþróttahöll staðar-
ins. Hinsvegar þekkja þeir ekki til í
borginni Zlim, sem fyrir byltinguna
hét Gottwaldow, né heldur í Prag,
þar sem.sex síðustu leikirnir fara
fram.
Tollvörugeymslan sparar þér
stjan, stúss, vafstur og bjástur
Sú mikla fyrirhöfn sem oft fylgir því að leysa
vörur úr tolli, heyrir nú nánast sögunni til.
Þjónusta Tollvörugeymslunnar hefur stór-
aukist, innflytjendum til góða, og nú eru til-
færíngar, vinnutap, tímaskortur og
bílastæðisvandamál engin vandamál lengur.
Hér til hliðar eru nokkur dæmi um þá þjón-
ustu sem þér stendur til boða.
- Þú getur greitt öll aðflutnings-
gjöld og virðisaukaskatt í
afgreiðslu Landsbankans í Toll-
vörugeymslunni um leið og þú
leysir vörur úr toili.
- Við gönguni frá tollskjölum
fyrir þig og komum þeim til
réttrar afgreiðslu.
- Við getum sótt vöruna og
komið henni þangað sem þú
vilt.
- Ef þig vantar geymslurými
getum við leigt þér það.
- Þú getur notað Tollvöru-
geymsluna sem vörugeymslu og
látið okkur hafa umsjón með
vörunni.
- Við endursendum vörur og
aðstoðum þig ef þú þarft að
flytja vörur frá einu landi til
annars með viðkomu á íslandi.
■ ^TOLLVÖRU
^GEYMSLAN
Héðinsgötu 1-3 105 Reykjavík
Sími 91 -83411, telefax 91-680211
- Við viljum endilega fá þig
í heimsókn og kynna þér
nánar þá þjónustu sem við
bjóðum.
„Guðmundur hætti í fótbolta þegar hann hafði uppgötvað handbolt-
ann," segir Unnur Jónasdóttir meðal annars um son sinn, Gudmund
Hrafnkelsson markmann.
Úr fótbolta yfir í handboltann
Guðmundur Hrafnkelsson markmaður byrjaði feril sinn í fótbolta
og móðir hans, Unnur Jónasdóttir, segist í raun aldrei hafa hugsað
út í hvort hann yrði efnilegur íþróttamaður eða ekki, hann hafi alltaf
iðkað íþróttir:
„Guðmundur byrjaði mjög
snemma í fótbolta," segir Unnur. ,,l
fyrstu var þetta meiri leikur en
keppni og hann fann sér ekki strax
stað í marki. Hann fór að æfa fót-
bolta með Fylki þegar hann var 7
ára en hætti alveg að æfa fótbolta
þegar bann hafði uppgötvað hand-
boltann."
Unnur segir ekki aðra íþrótta-
menn í fjölskyldunni, en hins vegar
sé mikill áhugi á íþróttum innan
hennar: „Yngri systir Guðmundar
æfir þó handbolta og viö í fjölskyld-
unni reynum að missa ekki af nein-
um leik," segir hún. „Við höfum allt-
af fylgst vel með íþróttum og fórum
snemma að fylgjast með Guðmundi
keppa í fótbolta. Það fylgir íþrótta-
strákum að mæður þeirra hafa nóg
að gera; þær þurfa að passa tímann
og þvo búningana!"
Unnur segir Guðmund ekki hafa
haft það markmið að komast í
landsliðiö í handbolta: „Þetta kom
af sjálfu sér," segir hún og hikar ekki
við að viðurkenna að hún sé stolt af
syni sínum.
Fjölskyldan sem fer ekki i
heimsóknir heldur annaðhvort
í iþróttahús eða sund!
„Héðinn var látinn horfa á handboltaleiki um leið og hann var far-
inn að sjá!“ sagði Rósa Héðinsdóttir, móðir Héðins Giissonar, í sam-
tali við blaðið. „Hann komst ekki hjá því að vera viðstaddur keppni
í handbolta því pabbi hans, Gils Stefánsson, keppti með FH og ég tók
börnin með á þá leiki sem hann tók þátt í.“
Rósa segir að Héðinn hafi byrjað
aö æfa 8 ára með FH og sótt jafn-
framt æfingar með föður sínum og
fylgst með samherjum hans. Hand-
bolti hefur einkennt fjölskyldulífið á
heimili Héðins, og tvær systur hans
æfa með kvennalandsliðinu í hand-
bolta, Björg og Olga Kristín Gilsdæt-
ur:
„Ég þekki ekki annað en að hafa
handboltafólk allt í kringum mig,"
sagði Rósa aðspurö um það atriði.
„Sjálf hef ég aldrei leikiö handbolta
en starfa mikiö með FH og hef enn
mjög gaman af að sjá handbolta-
leiki. Svo starfa ég með kvennadeild
FH þegar ég kemst frá því að þvo
íþróttafatnað!" segir hún hlæjandi.
„Ég held það hljóti að vera mikil-
vægt að foreldrar hafi áhuga á því
sem börn þeirra gera og ég held það
hljóti að vera hentugra að allir í fjöl-
skyldunni hafi áhuga á sömu íþrótt-
inni, það einfaldar hlutina. Yngsta
dóttir mín sem er sjö ára er líka farin
að æfa handbolta og eitt sinn spurði
hún mig hvers vegna við færum
aldrei í heimsóknir til fólks: „Alltaf
þegar við förum út er það í íþrótta-
hús eða sundlaug," segir hún, enda
þá búin að heyra frænkur sínar og
vinkonur tala um að fara í heim-
sóknir."
Rósa segir Héðin ekki hafa haft
sömu skoðanir á hlutunum: „Heim-
ilið hér er þannig að það þótti alltaf
eðlilegt að helga handboltanum frí-
stundir," segir hún. „Við förum á
leiki þegar það eru leikir og ef við
erum ekki á leikjum erum við að
starfa eitthvað í sambandi viö íþrótt-
ir."
Hvort hana hafi aldrei sjálfa lang-
að til að keppa í handbolta svarar
hún hlæjandi: „Nei, þá held ég nú
að mælirinn væri orðinn fullur! Það
er nauösynlegt að hafa einn á heim-
iiinu sem hefur ekki vit á handbolta,
þótt ég hafi fylgst meö leikjum i 25
ár. En ég held ekki aðeins með mín-
um börnum, heldur miklu fremur
FH-félaginu. Jú, ég er svolítið slæm
með að lifa mig inn í leikina og ég
held að það nálgist veiki þegar hús-
móðir eins og ég er farin að fara á
handboltaleiki fremur en að sinna
húsverkum! Það tekur svolítið á að
öskra á leikjum, sérstaklega eftir því
sem maður eldist."
Hvort hún hafi orðið vör við það
hjá Héðni á yngri árum að hann
stefndi að því að keppa með lands-
liðinu svarar hún: „Nei, það varð ég
aldrei vör við. Þetta þróaðist bara
sem afleiðing af vinnunni sem hann
lagði á sig."
„Þessari fjölskyldu þótti alltaf eðlilegt að helga handboltanum frí
stundirnar," segir Rósa Héðinsdóttir móðir Héðins Gilssonar.