Pressan - 22.02.1990, Side 12

12
Fimmtudagur 22. febr. 1990
Handboltahetjurnar á yngri árum:
ÞÁ VORU ÆFINGAR
STUNDUM I STOFU...
Þær eiga öruggleaa stóran þátt i velgenani sona sinna. Hefðu þeir ekki gleymt að mæta á
handboltaæfingu ef MAMMA hefði ekki mmnt á tímann? Hvernig hefðu buningarnir litið út ef
MAMMA hefði ekki séð um að þvo þá? Hvar væru handboltastjornurnar okkar i dag ef þeir
hefðu ekki átt heimsins þolinmoðustu MÖMMUR sem ennþá taka þátt i leikjum sona sinna af
lífi og sál?
Mæður fimm handboltastjarna rif ja upp fyrstu kynni sona sinna af handboltanum.
EFTIR ÖNNU KRISTINE MAGNÚSDÓTTUR MYNDIR: EINAR ÓLASON
Fann sér strax stað i markinu
Margrét Einarsdóttir, móðir Einars Þorvarðarsonar markmanns,
er oft kölluð „mamma handboltans" í Kópavogi. Nafngiftina fékk
hún þegar Einar sonur hennar og nokkrir vina hans stofnuðu HK,
Handknattleiksfélag Kópavogs, fyrir 20 árum, en þá studdu Margrét
og maður hennar, Þorvarður Áki Eiríksson sælgætisgerðarmeistari,
við bakið á þeim:
ekki að það hafi nokkurn tíma verið
markmiðið að komast í landsliðið.
Hann tjáði sig ekki mikið um það að
minnsta kosti, enda er Einar þannig
að hann lifir í núinu og gerir sér ekki
miklar grillur um framtíðina."
,,Viö höfum alltaf haft mikinn
áhuga á handboltanum og vildum
sýna þeim stuðning okkar," segir
Margrét. Hún segir Einar snemma
hafa sýnt tilburði í þá átt að verða
markmaður:
„Einar stillti sér strax upp í mark-
inu þegar hann fór að æfa," segir
Margrét. „Hann æfði líka fótbolta
með Breiðabliki og þar var sama
sagan; hann fann sér stað í markinu.
Það var svo einkennilegt að það var
enginn sem setti hann þar en hann
vissi strax hvar hann vildi vera."
Markmaðurinn Einar Þorvarðar-
son byrjaði snemma að æfa sig:
„Hér var boltanum hent milli dyra-
stafa og allt þaö," segir móðir hans,
sem sjálf segist fylgjast vel með
handboltaleikjum ennþá: „Ég lifi
mig óskaplega inn í leikina og ef ég
fer ekki á þá fylgist ég með í sjón-
varpi eða útvarpi." Á heimilinu eru
fleiri íþróttamenn því yngri bróðir
Einars, Eiríkur, er markmaður í fót-
bolta hjá Breiðabliki: „Faðir þeirra
lék handbolta með KA áður fyrr og
var markmaður í fótbolta, en ég
æfði aldrei íþróttir. Einar fór
snemma að fara með okkur á fót-
bolta- og handboltaleiki og lifði sig
strax inn í þennan heim. En ég held
„Einar stillti sér strax upp í markinu." MargrétEinarsdóttir móöir Ein-
ars Þorvarðarsonar minnist þess meðal annars þegar sonurinn æfði
sig í að henda milli dyrastafa.
„Eigum við ekki bara að segja að hann hafi alltaf verið mikið fyrir aö
hreyfa sigl" segir Guðmunda Þorieifsdóttir móðir Júlíusar Jónasson-
Varð þreyttur á að púsla og lita!
Það er kannski fullsterkt til orða tekið að segja að Júlíus Jónasson
hafi æft sig í boltakasti inni í stofu hjá móður sinni en hún myndi
heldur ekki fullyrða að hann hafi setið sem ljós þar:
„Auðvitað segir mamman að
hann hafi verið besti drengur, enda
á ég ekkert nema yndislegar minn-
ingar," segir Guðmunda Þorleifs-
dóttir, móðir Júlíusar. „En hann var
alla tíð mikið fyrir að hreyfa sig, ef
við orðum það þannig. Það var ein-
kenni hans allt frá upphafi." En
ekki þannig að það myndi kall-
ast „fyrirferðarmikið barn“?!
„Jú, það myndi einmitt kallast það!"
segir Guðmunda. „Hann sat aldrei
kyrr og þurfti mikið að hreyfa sig.
Július lék sér skemmtilega, var mik-
ið úti við og hafði ríkt hugmynda-
flug. Þannig urðu bæði hann og
leikfélagar aö nýjum persónum í
leikjunum og flestir leikirnir ein-
kenndust af athafnasemi. Júlíus var
lítið fyrir að púsla og lita, enda sagði
hann það afskaplega erfitt og hann
yrði þreyttur af slíku! En þrátt fyrir
það var hann samt rólegastur af
mínum strákum á unglingsárunum
og fékk útrás fyrir orku sína i íþrótt-
unum þótt hann væri líka mjög virk-
ur í félagslífi."
Guðmunda segir soninn snemma
hafa fariö að leika sér með bolta:
„Hann byrjaði snemma að sparka
bolta en í handboltanum byrjaði
hann ekki að ráði fyrr en 12 ára
gamall," segir hún. „Á tímabili æfði
hann jöfnum höndum handbolta og
fótbolta." Hvort hún hafi séð hand-
boltastjörnu í syni sínum svarar hún
að bragði: „Nei, það sá ég ekki. Hins
vegar sá elsti bróðir hans hand-
boltastjörnuna í ho'num og hann var
sá fyrsti sem byrjaði að þjálfa Júlíus
í handboltanum." Eldri bróðirinn.
heitir Þorleifur og hefur leikið hand-
bolta og fótbolta, líkt og tveir aðrir
bræður Júlíusar: „Við foreldrarnir
vorum hins vegar hvorugt í íþrótt-
um, en maðurinn minn fylgdist
ágætlega með handboltaleikjum.
Ég byrjaði á slíku þegar Júlíus fór að
keppa. . .“
Guðmunda segist stundum fara í
höllina þegar sonurinn er að keppa,
en ekki vill hún viðurkenna að hún
sé ein þeirra mæðra sem öskra sig
hásar á slíkum leikjum: „Ég er af-
skaplega dugleg að halda aftur af
mér á því sviði!" segir hún.
Galdurinn var að búa til mikinn
mat og hollan á engum tíma!
Það er varla hægt að segja annað en Alfreð Gíslason sé kominn úr
íþróttafjölskyldu. Móðir hans, Adalheidur Alfreðsdóttir, æfði og
keppti í handbolta með Þór á Akureyri þar til hún fór sjálf að fram-
leiða íþróttastjörnur og faðirinn, Gísli Bragi Hjartarson, keppti í fót-
bolta og körfubolta, var Akureyrarmeistari á skíðum og æfði golf,
sem reyndar er sú íþrótt sem þau hjónin stunda mest í dag.
Aðalheiður segir Alfreð hafa veriö
rólegt og skapgott barn, sem hafi
verið ánægt með lifið og tilveruna.
„Ég gætti þess alltaf að eiga ekki
brothætta hluti á heimilinu, enda
urðu þeir alltaf skammlífir," segir
Aðalheiöur, sex barna móöir, skrif-
stofustjóri og nemandi í öldunga-
deild: „Einu sinni fór skenkur hér á
magann með öllu sem tilheyröi. Þá
voru Alfreð og Gunnar bróðir hans
að æfa sig inni i stofu. Gunnar er
knattspyrnumaður og keppir meö
Hekke í Gautaborg, þar sem hann er
búsettur." Alfreð og Gunnar eru þó
ekki einu íþróttamennirnir í fjöl-
skyldunni. Hjörtur bróðir þeirra,
sem nýlega lauk sérfræðinámi í
skurðlækningum, keppti i hlaupi og
tvíburarnir Garðar og Gylfi sem búa
í Svíþjóð keppa i lyftingum. „Yngsta
barnið, dóttirin Lilja, er sjúkraliði og
sú eina í fjölskyldunni sem ekki hef-
ur æft íþróttir," segir Aðalheiður.
Á heimilinu ríkti allt nema ró og
friður þegar fjölskyldan var þar öll
samankomin: „Ég lærði snemma að
búa til nógu mikinn mat, nógu fljótt
og hafa hann nógu hollan," segir Að-
alheiður. „Svo þurfti að vera snögg-
ur að koma búningunum og hand-
klæðunum í þvottavél og hengja
upp og yfirleitt voru ekki þvegnar
færri en þrjár vélar á dag. — Strák-
arnir voru mjög athafnasamir og
höfðu mikinn félagsskap hver af
öðrum enda stutt á milli þeirra, allir
fimm fæddir á árunum 1958—1963.
Það var heilmikið fjör hér á heimil-
inu og ekki mjög dauflegt i hádeg-
inu. Hverjum syni fylgdi svo vina-
hópur svo hér var lif og fjör."
Aðalheiður segir þau hjónin hafa
fylgst með sonunum keppa í öllum
þessum íþróttagreinum: „Það var
slys ef maður var ekki mættur til aö
horfa á keppni," segir Aðalheiður.
„Já, ég lifði mig inn í þetta og stóð
með mínum mönnum. Stundum var
ég beðin að hemja mig aöeins, því
mér hætti til aö láta mikiö í mér
heyra á leikjunum."
Þegar Aðalheiður er spurð hvern-
ig barn Alfreð hafi veriö svarar hún:
„Hann var félagslyndur, kátur og
léttur og það sem hefur alltaf ein-
kennt hann er að hann sér spaugi-
legu hliðarnar á öllum málum. Al-
freð tók handboltann mjög alvar-
lega þegar liann á annað borð var
byrjaður að æfa og lagöi heilmikið á
sig. Hann byrjaði að vísu í fótbolta
en lagði hann alveg á hilluna eftir að
hann hafði kynnst handboltanum."
Og lokaspurningunni hvort hún
sé ennþá jafnstolt af sonum sínum
og hún var þegar hún horfði á þá
keppa í fyrsta sinn svarar Aðalheið-
ur: „Já það er ég. Þeir hafa ekki gef-
ið mér tilefni til annars. Það getur
vel veriö að það sé grobb að segja
svona en börnin okkar eru okkar
bestu félagar. Við vorum ung þegar
við fórum að stofna fjölskyldu og út-
koman varð sú að við urðum meiri
vinir barnanna okkar heldur en yf-
irvald."
„Það var í það minnsta ekki dauflegt hér á heimilinu!" AðalheiðurAI-
freðsdóttir móðir Alfreðs Gíslasonar á auk hans fjóra aðra syni og
eina dóttur. Allir synirnir hafa keppt í íþróttum.