Pressan - 13.02.1992, Blaðsíða 36

36
FIMMTUDAGUR PRESSAN 13. FEBRÚAR 1992
'WtMÍcl dettcci
fafiát l
JíeefVi
fici úecfwi
tHÍKH&t 4f<«
Töffara
Steinunn
Halldórsdóttir
stjórnmálafræðispekúlant
og söngnemi
„Svona gœja...þú veist
dömuhúkkara, á stór-
um amerískum bíl. “
Stefán
Jónsson
leikari
„Mér detta í hugýmsir
töffarar og þá sérstak-
lega Bobby Harrison. “
Helga
Stefánsdóttir
leikmynda- og
búningahönnuður
„Mér dettur t hug
svona hallœrisleg
týpa. “
Eyþór
Amalds
tónlistarmaður
„John Wayne.
Ása Björk
Ólafsdóttir
alvegaðverða
myndlistarkona
„Það eru svona hljóm-
sveitagœjar sem þurfa
að vera voðalega
kaldir út á við...yfirleitt
karlmaður sem má
ekki sýna tilfinningar. “
Steingrímur
Másson
kvikmyndagerðarmaður
„Sólgleraugu og leður-
jakki. “
Ingibjörg Gréta
Gísladóttir
leikkona
„George Michael. “
Alfreð
Gíslason
handknattleiksmaður
„Fyrst og fremst ein-
hver sem þykist vera
eitthvað annað en
hann er. “
Berglind
Jónsdóttir módel
„Dóttir mín...hún er
töffarinn minn. “
HJÁTRÚ & ^
HRAKFALLABÁLKAR
í LEIKARASTÉTT
KLUKKAN TIFAR, FIMM MÍNÚTNA KALL AFST/CÐIÐ. LEIKARARNIR ERU BÚNIR AÐ UNDIRBÚA SIG í
NOKKURN TÍMA. HJÁTRÚ OG SKRÍTNIR SIÐIR ERU OFTSINNIS HLUTI AF UNDIRBÚNINGI HINNA EIN-
STÖKU LEIKARA OG MÁ ÞAR NEFNA ÓNEFNDU LEIKKONUNA SEM HAFÐI ÞAÐ FYRIR SIÐ AÐ FARA
ALLTAFÁ KLÓSETTIÐ FYRIR SÝNINGAR OG TAKA NOKKRAR ERRRR ÆFINGAR. STUTTU SÍÐAR ER LEIK-
URUM SAGT AÐ FARA Á SVIÐ. TÍMI UNDIRBÚNINGS ER AFSTAÐINN.
Ónefndur leikari uppgötv-
aöi það einn daginn að tösku-
tuðra ein hafði alltaf legið í
aftursæti bílsins hans á með-
an á sýningum stóð. Hann var
sannfærður um að hér væri á
ferðinni lukkumerki mikið.
Svo fór einn dag þegar leikar-
inn var mættur rétt fyrir sýn-
ingu að hann man skyndilega
að taskan er horfin úr aftur-
sætinu. Nú voru góð ráð dýr.
Ekki var um annað að ræða
en að bruna heim, sækja
tuðruna og leggja hana í aft-
ursætið, hvar hún og lá á
meðan á sýningu stóð. Ætli
það hafi reddað sýningunni?
Það er viss hætta sem felst í
því að vera hjátrúarfullur, því
þegar eitthvað ber út af getur
allt farið í vaskinn.
Steinn Ármann Magnússon
lenti í því óláni á 13. sýningu
Gledispilsins að slasast. í
skylmingasenu milli Krist-
Sögur fara af því aö Gísll Al-
freösson taki slg stundum
mátulega hátíðlegan
jáns Franklín og Steins verð-
ur Kristjáni það á að höggva
til Steins og hæfa vísifingur-
inn. Tókst ekki betur til en
svo, að höggvin var í sundur
sin í fingri Steins. Síðan þá
hefur hann ekki þorað að
breyta því í hvaða röð hann
klæðir sig eða gengur frá
búningnum eftir sýningu.
Fleiri leikarar hafa orðið
fyrir óhöppum á sýningum
og virðast þeir velflestir
þrauka til enda þó slasaðir
séu. Jóhann Sigurdarson
fékk eitt sinn sverð í höfuðið
í lokaatriði á Guörúnu eftir
Þórunni Siguröardóttur. Jó-
hann og Jón Hjartarson
skylmast með þeim afleiðing-
um að Jóhann fær þungt vík-
ingasverðið í höfuðið og foss-
blæðir. Að sýningu lokinni
þurfti að sauma ein átta spor.
Jóhanni tókst þó ekki betur
til en svo á námsárum sínum
í Leiklistarskólanum að
hlaupa eitt sinn í gegnum dyr,
sem skrúfa stóð niður úr, og
rotast. Sagan segir að kallað
hafi verið á sjúkrabíl í það
skiptið.
Óg enn meira af Jóhanni.
Þroskahefti drengurinn í Jóa
eftir Kjartan Ragnarsson er
ein af minnisstæðari persón-
um sem Jóhann hefur leikið.
Leikhópurinn fór eitt sinn í
pláss úti á landi með sýning-
una og gisti Jóhann hjá vina-
fólki sínu. Daginn eftir sýn-
ingu kemur nágrannakona í
heimsókn og þurfti mikið að
tjá sig um leikritrið og flokk-
inn. I lokin segir hún að það
„Lelkari þarf aö kunna textann
slnn og ganga ekki á húsgögn,"
segir Erllngur Gfslason
Jón Hjartarson haettl ekki fyrr
en Jóhann Sigurðarson var
komlnn meö gat á höfuöiö og
fossblæddl úr
hljóti að vera óskaplega erfitt
fyrir leikflokkinn að hafa
svona þroskaheftan mann
með í hópnum.
KJÓLLINN ER VESTAST
í VESTURBÆNUM
Þegar stutt er í sýningu er
oft lítill tími til að bjarga hlut-
unum. Njáls saga var sýnd
undir berum himni í Rauðhól-
um þegar Bryndísi Petru
Bragadóttur varð það á
gleyma kjólnum sínum vest-
ast í Vesturbænum. Bryndís
var á gamalli Polones Fiat-bif-
reið sem hafði aldrei komist
upp úr 60. Ekki fyrr en þenn-
an umrædda dag.
Klaufaleg atvik sem þessi
koma alltaf upp annað veifið.
Það er líka sagt að sumir leik-
arar séu með eindæmum
miklar brussur og leiklistar-
nemendur gæddir þessum
Bryndís Petra Bragadóttir. Kjóll-
Inn er vestast í Vesturbænum
eiginleika eru gjarnan kallað-
ir tjaldariðlar. Þeir eiga það til
að ganga á leikmyndina þeg-
ar læðst er baksviðs meðan á
sýningu stendur. Þórarinn
Eyfjörö var tjaldariðillinn í
sínum bekk og Olafur Guö-
mundsson fékk sömu nafn-
bót á sínum skólaárum. í
þessu sambandi á Erlingur
Gíslason að hafa sagt við
nemendur sína í Leiklistar-
skólanum að tvennt væri það
sem þeir þyrftu að kunna. í
fyrsta lagi textann og í öðru
lagi að ganga ekki á húsgögn.
Þegar Bílaverkstœöi
Badda var sýnt í Valaskjálf á
Egilsstöðum að viðstöddum
menntamálaráðherra og fyr-
Eggert Þorleifsson skrúfaði og
skrúfaöi frá vatninu en án ár-
angurs
Krlstján Franklín hjó I sundur
sin á vísifingrl Steins Ármanns
Magnússonar
irfólki sveitarinnar lét Jó-
hann sér ekki nægja að rek-
ast utan í húsgögn heldur ein-
faldlega eyðilagði sviðs-
myndina. Undir lok leiksins
kemur Jóhann askvaðandi
inn á svið og er í miklum
ham, ræðst að Arnari Jóns-
syni og hyggst drepa hann
með dempara. Arnar snýr sér
snöggt við, Jóhann fellur í
Steinn Ármann Magnússon
segist vera orðinn hjátrúarfullur
eftir að hann slasaðist á 13.
sýningu Gleðispilsins
gólfið og lemur af öllu afli
með demparanum. Leik-
myndin gaf sig og fór alveg
niður í miðjunni.
ÞEGAR TAUGARNAR
KITLA BLÖÐRUNA
Klaufalegu atvikin eru oft
stutt frá því að vera neyðar-
leg.
A einni sýningu Sumar-
daga í Skemmunni á liðnu ári
hittast tveir leikarar á bað-
strönd. Allt í einu berst ógur-
legur hávaði inn á svið og er
sem eitthvað leki. Laus vegg-
ur skildi að sviðið og klósett
leikaranna, en einmitt þar sat
Bára Lyngdal Magnúsdóttir
og var henni þessi ósköpin öll
mál að pissa. Svona er þegar
taugarnar kitla blöðruna. At-
höfnin tók langan tíma,
glumdi vel inni í sal og heyrð-
ist greinilega hvað var um að
vera.
Á hinn bóginn lenti Eggert
Þorleifsson í því í Stldin kem-
ur, síldin fer, í Skemmunni, að
vatnsleysi kom honum í
vanda. Eggert átti að skola
síld af miklum krafti en ekk-
ert vatn kemur úr slöngunni.
Hann skrúfar og skrúfar frá
krananum en ekki kemur svo
mikið sem einn dropi. Tækni-
menn átta sig á því að farist
hefur fyrir að skrúfa frá krana
baksviðs og hlaupa til. í sömu
svifum snýr Eggert sér við
með slönguna í hendinni og
vill ekki betur til en svo að
vatnið gusast þá af miklum
krafti úr slöngunni yfir leikar-
ana og á áhorfendur.
Það fer minna fyrir senu-
þjófum í íslensku leikhúsi í
dag en áður var. Má segja að
slíkt hafi eiginlega verið
Taliö er að Gísli Halldórsson
hafi aldrei veitt blaðaviötal
íþrótt sumra leikara og við-
gekkst þá oft mikill prakkara-
skapur. Pétur Einarsson dó
eitt sinn á sviði og lá hann í
sannfærandi stellingu fremst
á sviðinu. Sex meðleikarar
röðuðu sér í kringum hann
og settu upp á axlir sér mjög
virðulega, þrír hvorum meg-
in, og báru hann upp allt svið-
ið, þannig að höfuðið vísaði
aftur á bak í salinn. Þá tók
einn þeirra þéttingsfast innan
á lærið á honum, kleip fast og
sneri mjög hægt og rólega
upp á svona rétt til að vita
hvað Pétur þyldi. Pétur var
náttúrlega steindauður og
mátti engin viðbrögð sýna.
Sagan segir að um leið og af
sviðinu var komið hafi Pétur
gjörsamlega brjálast.
REYKT OG HRÓPAÐ
„LIFI KONUNGURINN”
Það er alltaf spaugilegt að
Á námsárunum hljóp Jóhann
Sigurðarson á skrúfu og rotaö-
ist
heyra sögur af leikurum sem
taka sig mátulega hátíðlega.
Eitt sinn þegar Gísli Alfreös-
son lék smáhlutverk var sagt
að hann hafi átt það til að
standa við tjöldin, og stund-
um hafi hann teygt sig aftur
og íengið sér smók úr sígar-
ettu sem hann geymdi þar.
Þess á milli var hann frammi
og hrópaði: „Lifi konungur-
inn".
„Já, þetta er fyndið," að hætti
Klemens Jónssonar
Önnur saga hermir að sum-
ir gamli leikarar eigi erfitt
með að sætta sig við hvað
þeir eru orðnir gamlir. Þann-
ig leika þér „upp fyrir sig“
þegar þeir leika gamalmenni,
reyna að sýnast ennþá eldri
en þeir eru, þó svo að þeir séu
í raun að leika jafnaldra sína.
Umtalað dæmi er Gísli Hall-
dórsson og göngulagið hans í
Börnum náttúrunnar. Gísli er
um sjötugt og leikur því
mann á sínu reki, en gengur
eins og hann sé níræður. Af
öðru er Gísli þekktur meðal
blaðamanna, því talið er að
hann hafi aldrei veitt blaða-
viðtöl. Oftsinnis hefur verið
hringt í hann, en hann alltaf
sagt nei.
Pétur Einarsson hefur há sárs-
aukamörk sem dauður maður
Og ein saga í lokin. Árni
Tryggvason og Klemens
Jónsson skemmtu oftlega
saman hér á árum áður. Kle-
mens var frægur fyrir að hafa
skrítinn og lítinn húmor og
átti til að segja hugsi þegar
honum var sagður brandari:
„Já, þetta er fyndið" í stað
þess að hlæja. Klemens hittir
eitt sinn Flosa Ólafsson á
hestamannamóti í Skagafirði
og spyr sá síðarnefndi hvert
erindið sé. Klemens segir þá
Árna hafa verið fengna til að
kynna. „Ha, rasskinnar?"
segir þá Flosi. Þetta þótti Kle-
mens fyndið og ákveður að
nota brandarann í opnunar-
ræðu sinni. Klemens stígur í
pontu og býður gesti vel-
komna á hestamannamótið.
Síðan bætir hann við: „Við
Árni Tryggvason höfum ver-
ið fengnir til að vera rassþul-
ir".
Anna Har. Hamar