Pressan - 02.04.1992, Blaðsíða 25

FIMMTUDAGUR PRESSAN 2. APRIL 1992
FERMINGIN
25
Tónlistarfrömuðurinn Hilmar
Orn Hilmarsson kraup við aitar-
ið í Bústaðakirkju hjá séra Olafi
Skúlasyni á fermingardaginn, en
Ólafur kvartaði undan sérlega
slælegri kirkjusókn Hilmars.
„Sterkustu minningamar í
kringum fermingamar em þær
að ég hafði almennilega afkristn-
ast tveimur ámm áður og var á
ægilegri sálarlegri gandreið. Ég
skipti um trúarbrögð eins og
sokka. Síðan tók ég nú kristna
trú en ég held það hafí eitthvað
haft með það að gera að ég sá
hvemig fermingargjafír gátu lát-
ið drauma rætast. Ég hafði
ágimd á trommusetti sem var til
sölu og gerði samning við eig-
anda verslunarinnar um að
geyma það ffamyfir fermingu.
Ég mætti illa í spumingar og
annan fermingamndirbúning og
séra Ólafur Skúlason gerði at-
hugasemdir við slælega kirkju-
sókn mína. Þá kom ég með þá
athugasemd að Guð væri andi
sem maður tilbæði í anda og
sannleika og væri nóg að iðka
stíft í einkalífinu, að kirkjusókn
væri þar ekki nauðsynieg. Mað-
ur var nú búinn að standa sig illa
í undirbúningnum og áttaði sig á
því að ekki gekk að þjóna tveim-
ur hermm, Guði og Mammon,
sem var í formi trommusetts sem
ég sá í hillingum.
VALDI TVÍRÆTT
RITNINÚARVERS
Við áttum að finna fermingar-
vers sem við fómm með og ég
hafði valið frekar tvírætt vers.
Hvort það var samviskubitið eða
réttlát refsing þá tæmdist hugur-
inn þegar ég átti að fara með
versið. Ólafur Skúlason þurfti að
hvísla því að mér, sem hann og
gerði mjög vel. Hann yrði ör-
ugglega góður hvíslari í leikhúsi.
Þar að auki held ég hann hafi
hvíslað annað vers og auðveld-
ara. Þegar í veisluna kom fór ég
að efast um að þetta hefði nú allt
verið þess virði. Þá kom að þeim
skelfilega hlut — sem voru
kannski samantekin ráð fjöl-
skyldunnar — að ég fékk að mig
minnir ekki eina einustu pen-
ingagjöf. Aftur á móti fékk ég
þennan stóra
áfanga í lífinu.
Gæfan fylgi þér.
Jónas, Erla og
börn.
Við könnumst öll
kortin. Tími
eldra undirbýr
vegleg veislu-
hvernig ferming-
arbörnum fortíð-
arinnar leið á
Heillaóskir á
fermingardaginn.
Fjölskyldan í
Stórholti óskar
þér innilega til
hamingju með
við kveðjuna,
símskeytin og
ferminga er runn-
inn upp þetta ár-
ið og fjöldi for-
höld. Það er for-
vitnilegt að vita
ein þrjú eintök af Islenskum
þjóðháttum og tíu af Sjálfstæðu
fólki. Ég hef nú aldrei verið sér-
staklega mikill útivistarmaður,
og var ekki þá, en samt fékk ég
næga svefnpoka og útilegubún-
að til að halda uppi heilum
skátaflokki. Þetta var hálfskelfi-
legt.
SKELFILEGUR TÍMI í ÍS-
LENSKRI FATATÍSKU
Annars var ég var dragfínn.
Þetta var skelfilegur tími í ís-
lenskri fatatísku.
Ég var í fjólublá-
um jakkafötum
— sem var topp-
urinn á öílu;
nokkurs konar
smækkuð ímynd
af íslenska karl-
manninum í
jakkafötum. Mig
minnir að ég hafi
áttað mig á því að
þetta var hálffá-
ránlegt.
Ég held að
fermingin sé
nauðsynleg
vígsla inn í full-
orðinsárin, þar
„Ég var í raun ekkert annaö en kyrtill og
skór í kirkjunni því þeir báru mig eiginlega
ofurliði," segir Margrét Blöndal sem svaf
meö rúllur nóttina fyrir fermingardaginn.
sem unglingamir hafa náð
ákveðnum þroska og vígjast inn
í ákveðinn manndóm. Samt held
ég að ekki sé alveg komið til
móts við þær gífurlegu lífefna-
fræðilegu breytingar sem eiga
sér stað hjá krökkunum á þess-
um tíma.
Trúin í dag skiptir mig afskap-
lega miklu máli, því ég er maður
með sjúklega mikla trúarþörf.
Kannski út af ákveðinni skömm
íyrir það að ég snerist til krist-
innar Ufiar lyrir trommusett. Ég
hef svolítið undarlegar tilfinn-
ingar gagnvart svoleiðis trúar-
brögðum, en ég sé það í hendi
mér að ákaflega margir tilheyra
þeirri trú. Mér þykir nú samt
mjög vænt um þessa reynslu,
sem sýnir mig í besta og versta
ljósi. Ég held að fermingin hafi
verið sterkur punktur í lífi
mínu.“
Ætli það séu ekki fæstir
haldnir sjúklegri trúarþörf eins
og Hilmar Öm og feti frekar
meðalveginn upp að altari með
temmilega mikla bamstrú upp á
vasann. Nokkmm árum á eftir
Hilmari Emi gekk Guðrún Möll-
er, módel og flugfreyja, eftir
ganginum upp að altari Bústaða-
kirkju og fannst hún einna helst
líkjast prinsessu.
„Mér fannst ég vera hreint
ofsalega fín,“ sagði Guðrún um
sjálfa sig þrettán ára á fermingar-
daginn. „Ég var stíf á því sem ég
vildi vera í — það varð að vera
þessi ákveðni kjóll — og við
mamma vomm búnar að
þramma út um alla Reykjavíkur-
borg í leit að honum. Hárgreiðsl-
an var sömuleiðis ákveðin löngu
fyrirfram og var hin svokallaða
vængjagreiðsla þar sem allt hár-
ið var tekið frá. Hún var svo
flott.
Sterkasta minningin er sú að
móðir mín átti hvað úr hverju að
fermingardaginn.
Voru þau ánægð
með fínu fötin,
hárgreiðsluna og
veisluna? Klippti
mamma of mikið
af hárinu, sást
nefið nokkuð of
mikið, voru
jakkafötin alveg
eins og þau áttu
að vera, réttur
litur, rétt snið?