Pressan - 13.08.1992, Blaðsíða 33
FIMMTUDAGUR PUSSAM 13. ÁGÚST 1992
33
Þeir eru á tuttugu þúsund króna línu-
skautura Haftifirðingarnir Gísli, Hjalti og
ívar. Þeir kunna allar hundakúnstir, enda
meðal reyndustu línuskautakappa á land-
inu. Þeir eru ekki nema 15 mínútur á skautunum
milli Hafnarfjarðar og Reykjavíkur.
„Við höfum látið mæla hraðann á okkur á skautunum og
við förum á um það bil 30 kllómetra hraða á jafnsléttu. Bíl-
stjórarnir eru hins vegar ekki ánægðir með okkur á vegun-
um, allt að annar hver bíll flautar á okkur,“ sagði Gísli Val-
geir Gonzales, 18 ára, sem er ffemstur á myndinni, en hann
hefur vart farið úr skautunum síðan í maí. Hann segir að
hér á landi vanti tilfinnanlega hjólabrautir þar sem hægt sé
að vera á línuskautunum þótt línuskautasvellið í Laugar
dalnum sé auðvitað kærkomið.
„Skemmtilegast er auðvitað að „teika“, en við vitum hins vegar
að það má ekki. Víða erlendis teika kapparnir bfla og fara á allt að 100
kilómetra hraða um götumar. Það getur verið stórhættulegt. En það er
líka mikið fjör að zik-zakka og stökkva á skautunum.“
Hann segir línuskautana líkasta íshokkískautum og þarf því
meiri útbúnað en skautana eina ef vel á að vera; hjálmur er nauð:
synlegur, olnboga- og legghlífar, grififlur eða úlnliðshlífar, helst
leðurgrifflur, rasspúðar koma einnig að góðum notum, sérstak-
lega fyrir þá sem ekki hafa góða rasspúða fyrir. Að auki þarf að skipta
um dekk á skautunum endrum og sinnum og kostar það ekki minna en
3.000 krónur á settið.
Rándýrt!
Ekki má kalla hana paté og því síður kæfú. Ekki er
hún heldur ódýr því 145 grömm af henni seljast á 2.236
krónur, ef til vill af því að hún flokkast sem lúxus og er
ættuð ffá Frakklandi. En hver er hún þessi HÚN? Jú, gæ-
salifur sem Pétur Kúld Pétursson í Kjötbúri Péturs er far-
inn að bjóða viðskiptavinum sínum til kaups.
En hvernig er hægt að selja 145 grömm af lifur fyrir
rúmar 2.000 krónur? Það er í rauninni ekki svo flókið því
hér er um að ræða hreina lúxusvöru sem er í raun ekki
dýrari hjá Pétri en til dæmis í fbíhöfhinni á Heathrow-flug-
velli.
Gæsalifúr þessi er sériega dýr í ffamleiðslu, en gæsirnar
eru aldar upp vegna liff arinnar einnar saman. Grágæsir eru aðallega notaðar í þessa lifrarframleiðslu og ku þær
vera meira og minna railhálfar alla sína lífstíð, enda mikið til aldar á bjór.
Gæsalifur skal helst borða eina og sér og drekka með fínasta víneða fyrsta flokks kampavín. Þó má borða
hlutlaust kex með henni efdrukkið er hvítvín. Gæsalifrin er best sem óvænt uppákoma á undan forrétti. Hún er
líka vinsæl til gjafa með góðri flösku af hvítvfni.
Úr bindasafni Grjótsins. Þær eru óvægnar aðferðirnar sem
dyraverðir Grjótsins beita ef einhver „lummó" gaur ætlar að
lauma sér inn með bindi.
Reykjavíkur-
dætur
Þær heita Sigrún og Bára, þess-
ar flottu stelpur, og eru systur,
nánar tiltekið Hólmgeirsdætur.
Báðar vinna þær í tískuverslun-
inni Spútnik við Vesturgötu og
eru skartgripirnir sem þær eru
með reyndar þaðan. Báðar hafa
þær gaman af óvenjulegum föt-
um. Sigrún, sem er 22 ára, segist
hafa voðalega gaman af því að fara
í gamla brúðarkjóla en þá sé til
dæmis að finna í versluninni
Fríðu ffænku. Bára, sem er árinu
yngri, er aftur á móti hrifnari af
leðrinu.
„Búðarkonurnar" tvær segjast
ætla að vinna í Spútnik eitthvað
áffam, trúlega ffam að áramótum,
og sjá svo til. Bára lærði hár-
greiðslu en hefúr fengist töluvert
við hönnun á skartgripum og hef-
ur áhuga á að reyna frekar fyrir
sér á því sviði. Sigrún hefur lært
köfún og segist hafa mikinn áhuga
á að læra að kafa enn betur og þá
helst í útlöndum.
Dósin kostar 2.236 krónur, en þetta er heldur
ekkert ófínni matur en kavíar.
Burt með bindin!
VIÐ
MÆLUM
MEÐ
Ostrum
verður einhvern tíma hægt að
fá þær á íslandi?
Að íslenskur MacDonald’s
verði í miðbænum
helst ekki í Kringlunni
Lystigarðinum á Akureyri
liðið fýrir norðan á flottari
„park“ en Reykvíkingar og Hafn-
firðingar
Að Ólympíuleikarnir verði
haldnir á íslandi
tilvalin landkynning
INNI
Það er í raun dálítið kátlegt að
reyna að spila tennis á fslandi. f
útlöndum forða tennisleikarar sér
nefnilega í skjól þegar hreyfir vind
eða seytlar úr lofti. Samt eru menn
farnir að paufast við að leika þessa
íþrótt á Islandi og eru svo hæst-
ánægðir með það að þeir fást ekki
til að þegja yfir ástunduninni. Því
það er næstum jaftigaman að tala
um að maður iðki tennis og að
gera það í alvörunni, en best er þó
að láta sjá sig með tennisspaða á
almannafæri — helst í alþjóðlegri
flugstöð í útlöndum. Dæmigerður
tennisiðkandi á fslandi er rúmlega
þrítugur karlmaður, gjarnan tann-
læknir eða úr auglýsingabransan-
um, sem kvíðir því mjög að þurfa
að færast á miðjan aldur. Bagalegt
er þó að einn helsti sjarminn við
tennisleik skuli vera létt, hvít
sportföt sem eru ákaflega klæðileg
í góðu veðri. Tennis er einhvern
veginn ekki jafnffábær í djogging-
galla.
Það er afsem áður var þegar allir þurftu að vera með bindi til að komast inn á
skemmtistaði. Aumingja karlarnir þurftu allir að vera eins, með mishall-
ærisleg bindi. Margir ungir og uppreisnargjarnir menn, sem vildu alls t
ekki láta sjá sig með bindi, létu sig þó hafa það að setja það upp *
svona rétt til að komast inn á skemmtistaðinn en tróðu þvísvo í vas-
ann um leið og dyravörðurinn var úr augsýn.
Nú er öldin önnur. Á Grjótið, rokkaða skemmtistaðinn við Tryggva-
götuna, er bannað að koma inn með bindi, já, það er bannað! Þeir sem
það reyna verða bindinu fátækari því dyraverðir sem verða varir við
einhverja ofstífa bindiskarla á leið inn á Grjótið hreinlega klippa bindi
þeirra ísundur.
t» Ú K E M S T EKKI
Þegar er komið nokkurt safn binda á veggi Grjótsins, til mikils
skrauts. Það er eigandi staðarins, Björn Baldursson, sem tók upp á
þessu. Hann færprik fyrir uppátækið.
G EG N U M V I K U N A
... nn (JC80 nð fn dnn 00 cínn mnrtcöð
Nú þegar ungir kvikmynda-
gerðarmenn ryðjast fram á sjónar-
sviðið með látum tíðkast eins
konar ósjálfráður samanburður á
þeim og eldri kynslóð kvik-
myndagerðarmanna. Og þótt
varla neinn hafi séð myndir ungu
kvikmyndagerðarmannanna er
líkt og það sé almenn ákvörðun að
þær séu miklu skemmtilegri en
allt sem á undan kom; þeir séu
kynslóðin sem ólst upp við bíó og
viti gjörla hvað fólkið vill sjá
— hinir eldri hafi þá lík-
lega alið aldur sinn á
baðstofuiofti eða á
I lestrarsal Landsbóka-
safnsins. Þannig felur
hinn ósjálfráði saman-
jr burður í sér að þeir
hafi gert púkalegar
myndir, fuilar af sauðfé,
þúfum, víkingum,
norpandi hestum, kjag-
andi bændum og upp-
flosnuðum sveita-
^ drengjum — enda
~ hafi áhorfendum
dauðleiðst.
„Ég á ekki til eitt einasta orðyfir þessum lista-
mönnum í dag. Égfór með barnungri frœnku
minni á Veggfóður um daginn og vissi ekkifyrr
en annar hver leikari í myndinni girti niður um
sigeða einhvem annan leikara. Mér varð um og
ó. Og ekki skánaðiþaðþegar ég rakst á einn af
karlleikurunum á bamum seinna um kvöldið.
Ég bara stokkroðnaði þegar ég sá hann. “