Pressan - 20.01.1994, Blaðsíða 24

íslenskur karlmaður
Hjalti Þorsteinsson er 23 ára
og vægast sagt þrautseigur
aðdáandi Bítilsins fyrrver-
andi Pauls McCartney. I tvö ár hef-
ur hann verið meira og minna á
línunni hjá blaðafulltrúa bítilsins.
„Ég hef einfaldlega mikinn áhuga á
að hitta Paul McCartney og ræða
við hann,“ segir hann. „Ég á von á
að það takist á þessu ári.“
Af hverju er þér svona tnikið í
mun að ná tali afPaul McCartney?
„Málið er bara að hitta karlinn
og ræða við hann í góðu tómi. Ég
vildi gjarna fá hann tU að ræða um
ísland. Hann er t.d. félagi í samtök-
unum „Friends of the Earth“ og
hefur gagnrýnt hvalveiðar íslend-
inga. Reyndar er þetta allt undir því
yfirskini að fá hann til íslands til að
halda tónleika. Við höfum lengi
búið við andlegt gjaldþrot hérna
heima, við fáum aldrei að sjá neitt.
Þeir fljúga bara allir yfir okkur á
leiðinni ffá London til New York!
Ég ætla í leiðinni að reyna að kippa
í einhveija spotta."
Hjalti segist raunar hafa mestan
áhuga á að hitta Bítilinn á búgarði
hans, enda telur hann næsta öruggt
að þar megi komast að ýmsu for-
vitnilegu. „Linda Eastman, Kodak-
erfingi og kona McCartneys, hefur
fylgst með og tekið myndir af Bítl-
unum nánast frá degi eitt. Það væri
gaman að sjá eitthvað af þeim
myndum. Mér skilst reyndar að
hún sé að fara að gefa út bók með
eigin ljósmyndum af Bídunum. En
af því hann veitir aldrei viðtöl á bú-
garðinum verð ég að hitta hann
einhvers staðar annars staðar,“ seg-
ir hann bjartsýnn. „Ég steffii að því
að fá að hitta hann þegar ég fer á
heimsmeistaramótið í snóker í
Sheffield. Ef það gengur ekki fer ég
bara sérferð."
Hvað kom til að þú fékkst áhuga á
að hitta Bítilinn?
„Áhuginn fæddist þegar ég sá
hann á tónleikum í fyrstu heims-
reisunni sinni í Gautaborg fýrir
rúmum fjórum árum. Það var
upplifun, enda tók hann þar Bítla-
lög í fyrsta sinn opinberlega í mörg
ár. í framhaldi af því fór ég að
skrifa út og komst í svokallaðan A-
hóp. Þeir sem vilja ná sambandi
eru flokkaðir í A- og B-hóp: Þeir
sem tilheyra B-hópnum fara í rusl-
ið, hinir eiga möguleika á að ná
viðtali innan tveggja til fjögurra
ára.“
Á aðdáun þín á Bítlunum sér
dýpri rætur?
„Ég hef verið aðdáandi Bídanna
síðan ég var sex ára, byrjaði á létt-
poppuðu lögunum eins og Hard
Day’s Night og svona. En síðan,
þegar maður hafði vit til, fór mað-
ur að hlýða á Hvíta albúmið, Ab-
bey Road, Let It Be og þessar plöt-
HJALTI ÞORSTEINSSON. Innan um myndir af goðunum sem prýða herbergið hans. Hvur veit nema hann nái
að taka lagið með Paul McCartney líka?
ur. Ég hef einnig fýlgt
Lennon alveg ffá upphafi.
Ég er ekki síðri aðdáandi
hans. Ég er til að mynda
búinn að fara tíl New York
og skoða heimkynni hans í
Dakota-byggingunni við
Central Park, þar sem
gerður var lítill minningar-
reitur um hann. Allar
þjóðir heims sendu þangað
steina og tré, þar á meðal
fslendingar. Eg á ýmsar
minningar úr þeirri ferð.“
Hvað veistu um Bítlana
sem við hiti vitum ekki?
„Þar er af mörgu að
taka. Til dæmis að þegar
Bídamir fóm til Filippseyja
áttu þeir að hafa spottað
forsetafrúna og fýrir. vikið
verið reknir ffá Filippseyj-
um. Og eins og allir vita er
hann einn af ríkustu
mönnum heims og þénar
átta milljónir á dag hara í
stefgjöld. Þá verður að athuga það
að maður eins Paul McCartney
hefur hitt fýrir alla þá áhrifamestu,
menn eins og Dylan og Elvis, — í
raun og veru alla sem skipta máli.
Þegar maður fær loks að taka í
höndina á honum er maður líka að
taka í höndina á Elísabetu Eng-
landsdrottningu og öllum hinum.
Svo er hann klár og mikill dipló-
mat.
Paul McCartney er þó ekki eini
„frægi“ maðurinn sem Hjalti hefúr
komist í tæri við, því þegar hann
var einungis sextán ára náði hann
tali af John Travolta. Það var þegar
Travolta millilentí hér á landi. „Það
var í gegnum Björgvin Halldórs-
son, sem er vinur bróður míns,
sem ég náði sambandi við John
Travolta." Þau voru aðeins tvö sem
fengu að hitta hann; blaðamaður
ffá DV og Hjalti. Hann var í raun-
inni sá sem talaði við hann, en
blaðamaður DV hlustaði og skrif-
aði um það sem þeim fór á milli og
daginn eftír birtist það samtal á síð-
um DV. Þá hittí hann Meadoaf á
því tímabili sem hann var umboðs-
maður Bjama Arasonar. Þaðan á
hann sælar minningar, því bæ
Hjaltí og Stuðkompaníið urð
þeirrar reynslu aðnjótandi að fá a
taka lagið með kappanum, lag
Johnny B. Good. „Við sungui
saman í míkrófóninn. Þegar ég tc
utan um karlinn — sem var er
feitari þá en nú — varð erm
rennandi blaut. Það var reynd
hálfógeðslegt.“
Búinn að eltast við Paul
McCartney
I tvö ár
VIÐTAL
Innvígsla í vúdú-galdra
SEIÐSTAFIR
JÓNAS SEIM
Eins og sagt var frá í síðustu
PRESSU gaf félagsráðgjafinn
og vúdú-biskupinn Michael
Bertiaux út kennslubók í vúdú-
töffabrögðum. Þetta gerðist eftir að
valdamönnum fór að finnast fé-
lagsráðgjafinn ffjálslegur í starfi
sínu. Bókin heitir „Heppni Húdú“
(Lucky Hoodoo), en orðið „húdú“
er nafn á sérstakri tegund töffa-
bragða sem rekja ættir sínar til vú-
dú-trúarinnar. „Heppni Húdú“
kom út árið 1977 og er höfundur
sagður vera doktor Bakalú Baka, en
það er eitt af dulnefnum félagsráð-
gjafans. Bakalú Baka er nafh á suð-
ur-amerískum vúdú-guði sem tal-
inn er valda kynæði hjá þeim sem
biðja mikið til hans. Samkvæmt
goðsögninni býr hann í skógum og
er gefinn fýrir hrikalegar svallveisl-
ur. Hann tælir til sín bæði menn og
konur og getur enginn staðist að-
dráttarafl hans. Honum eru þar af
leiðandi oft helgaðir ýmiskonar
ástargaldrar, þar sem galdramaður-
inn eða seiðkonan reynir að töffa
til sín nýjan elskhuga eða ástmey.
Ég hef áður sagt að í vúdú-töffa-
brögðum sé sóst eftir hjálp and-
anna. Stundum er reyndar ekki al-
veg á hreinu hvaða verur eru
venjulegt framliðið fólk og hverjar
eru hinir ægilegustu guðir. 1 vúdú-
ffæðum er því nefnilega haldið
ffam að þegar fólk deyi haldi það
áffam að þroskast „hinum megin“
og komist að lokum á það stig að
geta breyst í guðlega veru. Sagt er
til dæmis að Bakalú Baka hafi verið
maður nokkur uppi á átjándu öld
og er bæði talað um hann sem
anda og guð. Það er hann sem er
aðalkraffurinn á bak við vúdú-at-
hafnirnar í „Heppna Húdú“ og er
ástæðan fyrir því að Bertiaux valdi
einmitt þetta dulnefni.
Fleiri andar koma við sögu í
bókinni og eru þeir flokkaðir í tvo
hópa. Annars vegar er um að ræða
framliðnar sálir seiðmanna sem
bjuggu í hinu forna Atlantís, en
það sökk í sæ, ef marka má dul-
spekileg ffæði. Nú eru þessir andar
sagðir búa á hafsbotni, þar sem Atl-
antis er víst enn, og birtast skyggnu
fólki sem risastórir froskar, snákar
og fiskar. Þetta eru sem sagt verur
sjávarins eða vatnsins, annars af
þeim dularfullu kröftum sem hinn
verðandi vúdú-galdramaður ákall-
ar í upphafi ferils síns. Hinn kraff-
urinn er máttur jarðarinnar og
honum tilheyra allir afrísku seið-
mennirnir sem hafa dáið eins og
vera ber og voru þá grafhir í jörð.
Þeir eru auðvitað enn á ferðinni,
þótt núna séu þeir ósýnilegir, og
laðast sérstaklega að göldrum eins
og þeim sem eru tíundaðir hér fýrir
neðan.
Vúdú-athöfnin, sem ég ætla nú
að lýsa, er ætluð til innvígslu í
fræðin. Sá sem hefúr hug á að
stunda vúdú verður nefnilega fýrst
að gera nokkurs konar samning við
andana, áður en alvöru töfrabrögð
eru ffamkvæmd. Ef slíkur samn-
ingur er ekki fyrir hendi koma aðr-
ir galdrar ekki að neinum notum,
því þá hafa andamir engan áhuga á
að hjálpa manni.
Til að byrja með verður að loka
sig af inni í herbergi þar sem ekkert
ónæði er og helst má ekki vera
mikill hávaði fýrir utan. Best er að
gera þessa athöfn þegar skyggja
tekur og ekki mega vera nein ljós
inni í herberginu þegar athöfnin
hefst. Fyrst er sest við borð þannig
að horft er í austur. Á borðinu em
tvö kerti og glas fyllt af vatni. Ann-
að kertið er svart og er haff við
norðurbrún borðsins. Hitt kertið
er blátt og stendur við vesturend-
ann. I suðri er vatnsglasið, en vatn-
ið á að gefa frá sér kraft, svo and-
arnir geti nálgast okkur betur.
Svarta kertíð táknar jörðina, en
bláa kertið mátt vatnsins. Þessir
tveir kraftar em nauðsynlegir, því
samkvæmt vúdú- fræðunum fæð-
ast allir hlutir í vatni, en þurfa jörð
til að verða sýnilegir. Að sama
skapi er innvígsluathöfnin táknræn
fæðing inn í galdrana og til þess
gerð að maður verði sýnilegur önd-
unum, ef svo má að orði komast.
Til að byija með kveikirðu, les-
andi góður, á svarta kertinu og seg-
ir: „Ó, ljós, það er ekkert myrkur í
kraffi hinna látnu.“ Um leið get-
urðu ímyndað þér að affískir töffa-
menn séu að ganga inn í herbergið
til þín. Markviss beiting ímyndun-
araflsins er nefnilega eitt af lykilat-
riðunum í hvers kyns galdrabrögð-
um. Að þessu loknu kveikirðu á
bláa kertínu og segir: „Ó, ljós, ég er
barn ljóssins sem tilheyrir hinum
mikla meistara undir hafinu.“ Þá
geturðu ímyndað þér að í hópinn
bætist risastórir ffoskar, snákar og
fiskar. Því næst snertirðu glasið
með hægri hendi og segir: „Þú
miðill hina heilögu anda vatnanna
fýrir neðan allan heiminn! Heilögu
andar hafsins og hinna látnu; ég er
hér til að þjóna ykkur.“ (Þessi
þjónusta felst í þvi að gefa öndun-
um okkar eigin orku, en um það
ætla ég að fjalla í næstu PRESSU).
Síðan segirðu eftirfarandi — og nú
er best að hafa PRESSUNA við
höndina ef þú átt erfitt með að
leggja alla þessa romsu á minnið:
„Eg helga sjálfan mig til þjónustu
við andana; til anda hinna ffam-
liðnu sem leitast við að hjálpa mér,
og til anda hinna vitru töffamanna
ffá hafsbotni, sem birtast á svo
undarlegan hátt. Ég bið um aðstoð
og nærveru húdú-andanna og kalla
á þessar verur til að hjálpa mér. Ég
býð sjálfan mig ffam til þjónustu
við hinn mikla konung hinna
látnu. Einnig býð ég mig ffam til
þjónustu við hinn mikla meistara
allra ósýnilegu seiðmannanna sem
starfa undir hafinu. Ég virði a
anda, og sérstaklega þá sem tilhey
húdú-galdrakerfinu. Eftir þeii
samvinnu sækist ég sérstaklega, i
og um alla eilífð!“ Effir að þe
hefúr verið sagt lokarðu augunu
og hugsar um allar verurnar sc
þú hefur ákallað. Hugleiddu þ
nokkra stund, en síðan tekur
vatnsglasið og drekkur allt vatr
sem í því er. Að þessu loknu slek
urðu á bláa kertínu og að endin
á því svarta. Vígsluathöfhinni
lokið og sá sem hefur gert hana
einlægni er á góðri leið með
verða hinn mesti vúdú-galdrama
ur.
„Sá sem hefur hug á að stunda
vúdú verður fyrst að gera nokk-
urs konar samning við andana,
áður en alvöru töfrabrögð eru
framkvœmd. “
4B PRESSAN FIMMTUDAGURINN 20. JANÚAR 1994