Pressan - 11.05.1994, Blaðsíða 5
§0U9t Oft OjÖfttU
Rokkið er tónlist djöfulsins,“
góluðu prestar sértrúar-
safnaðanna fyrir nokkru og
góla eflaust enn. Eru Vinir vors og
blóma þá djöflar í mannsmynd
sem véla unglinga til þjónustu við
myrkrahöfðingjann á sveitaböll-
um? Nei, varla.
Kirkjunnar menn hér hafa yfir
litlu að kvarta samanborið við
presta í Noregi. Þar hefur ríkt ring-
ulreið í alþyngsta rokkgeiranum.
Við erum ekki að tala um dauða-
rokkið heldur næsta þyngdarflokk
við, „svartmálminri1 svokallaða,
Black metal. Nokkrar kirkjur hafa
brunnið, nokkrir æðstuprestar
stefhunnar eru dánir og afgangur-
inn er í fangelsi.
Þungarokkið hefur þyngst með
árunum síðan það kom fyrst fram.
Black Sabbath voru kannski þungir
1974, og Ozzy hryllileg sjón fyrir
briddsklúbba þar sem hann beit
hausa af hænum, en þetta var allt „í
gríni gert“ — sjóbiss-sjokk og
grunnt daður við sívinsælar Sat-
ans-pælingar. Enn þyngdist róður-
inn, dauðarokkið kom upp og fyrir
nokkrum árum var allt fullt af
strákum í Músíktilraunum Tóna-
bæjar sem rumdu um útúrvellandi
innyfli eða sömdu texta á latínu
upp úr Lyfjahandbókinni. Enn var
þó allt „í gamni gert“ og þótt ein-
hverjir rymdu um Satan til að sýn-
ast svalir voru strákarnir ekki í
andlegum félagsskap við Myrkra-
höfðingjann frekar en Magnús
Skarphéðinsson.
1 Noregi fékk dauðarokkið þó á
sig nýja mynd. Ekki veit ég hvort
heilnæmt fjallaloftið og sósíal-mór-
allinn hafði þessi þveröfúgu áhrif,
en hið svo kallaða Black rnetal
fæddist í norskum skúmaskotum.
Tónlistarleg jafrit sem „andleg“
áhrif komu frá bresku sveitinni
Venom, sem fáir höfðu tekið aivar-
lega í tónlistarbransanum. Norð-
menn skírðu nýju stefriuna „Black
metal“ eftir annarri plötu Venom
og níðþungt dauðarokkið varð enn
þyngra, en um leið hrárra og ein-
faldara. Norskir bílskúrsunglingar
fóru líka að taka dýrkunina á djöfl-
inum fullalvarlega. Meðlimir gall-
hörðustu svartmálms-banda Nor-
egs settu á fót leyniklúbbinn The
Inner Circle. Þar voru aðalmark-
miðin að úthella blóði samkeppn-
is-hljómsveita, svívirða grafreiti,
brenna kirkjur og boða „sanna
illsku“. Brandarinn var ekki fynd-
inn lengur...
Æðstiprestur Innri hringsins var
í fyrstu söngvari Mayhem, sem
kallaði sig Dead. Gísli Sigmarsson,
söngvari íslensku dauðarokkssveit-
arinnar Sororicide, er í bréfasam-
bandi við ýmsa erlenda dauða-
rokkara og skrifaðist á við Dead
1991.
„Hann virtist vera mjög eðlilegur
náungi,“ segir Gísli, „var aðallega
að spurja út í íslenskt dauðarokk
og hverrar trúar við værum og
svona. Nokkrum mánuðum síðar
fékk ég svo bréf frá söngvara Em-
peror, Euronymous (rétt nafri Oy-
stein Aarseth), sem sagðist hafa
tekið við samtökunum því Dead
hefði skotið af sér hausinn með
haglabyssu.“
Nýi foringinn komst fljótlega í
fréttirnar þegar hann og liðsmenn
hans voru gripnir við skrílslæti við
leiði Dead — að sögn við athöfri
honum til heiðurs.
Euronymous rak plötufyrirtækið
„Deathlike Silence“ og plötubúðina
„Helvete“ í Oslo. I lok 1992 mont-
aði hann sig af því að hafa hjörð
fylgisveina víðsvegar í heiminum.
Euronymous hélt því fram að líf
væru lítils virði og varaði gagnrýn-
endur við að gera lítið úr black me-
talinu því hjörðin myndi fram-
kvæma allt það sem hann fyrirskip-
aði. í viðtali við þungarokksblaðið
Kerrang var haft eftir honum:
„Fólk er fánýtt og heimskt. Því er
sagt að fylgja Guði eða mannlegum
leiðtogum. Mínar fyrirmyndir eru
Stalín, Hitler og Ceaucescu og ég
mun sjálfur verða leiðtogi Skand-
inavíu. Ég er víkingur og við eigum
að berjast. Það er gjöfult að ganga
út á götu og berja einhvern. Það
eina neikvæða við morð er að þeg-
ar þú drepur einhvern getur hann
ekki þjáðst lengur.“
Tíu norskar kirkjur hafa brunnið
á undanförnum árum og rann-
sóknirnar hafa beinst að meðlim-
um Inner Circle þótt erfitt hafi
reynst að finna fúllnægjandi sönn-
unargögn.
Þegar Euronymous fannst látinn
fyrir utan heimili sitt 10. ágúst á
síðasta ári fór þó í gang víðtæk
rannsókn á black metal-kreðsunni.
Euronymous hafði verið stunginn
25 sinnum, þar af oft í andlitið.
Fljótlega beindist rannsóknin að
Christian Vikernes nokkrum, sem
kallar sig Count Grishnackh og er
eini meðlimur hljómsveitarinnar
Burzum. Yfirlýsingar hans í blöð-
um um að Euronymous hefði átt
skilið að deyja og að hann myndi
með ánægju míga á leiðið hans
leiddu til þess að hann var hand-
tekinn þótt í fyrstu liti út fyrir að
hann hefði fjarvistarsönnum. Co-
unt hafði verið í Innri hringnum
en haft andúð á Euronymous eftir
að kærasta Counts stakk af með
honum. Einnig hafði Euronymous
svindlað á honum í viðskiptum,
ekki borgað honum fyrir Burzum-
bolina sem höfðu selst í Helvete.
Count fékk einnig á sig aðra
ákæru. Við húsleit hjá honum
fúndust 150 kiló af dýnamíti og
handskrifaðar áætlanir um að
sprengja upp kirkjuna í Þránd-
heimi, sem geymir nokkrar af
helstu konungsdýrgripum Norð-
manna.
Fyrir nokkrum mánuðum fékk
Unnar Björnsson, trommari í ís-
lensku hljómsveitinni Cranium,
bréf úr fangelsinu frá Count.
„Count talar ekkert um það sem
hefur verið að gerast,“ segir Unnar,
„en hann kvartar yfir aðbúnaðin-
um í fangelsinu. Hann segir að
þetta sé versta fangelsi Noregs og
þar sé 80% litað fólk, „mannlegt
sorp“, eins og hann kallar það.
Hann skipar mér að gera Island
heiðið á ný.“
Bréfin eru ekki skrifúð með
blóði, en Count hefúr nógan tíma
til að skreyta þau með rúnum og
hakakrossum.
„Count er helst að spuija um ís-
land,“ heldur Unnar áffarn, „hann
lítur mikið upp til þjóðarinnar því
hér er svo lítið af svertingjum.
Hann er auðvitað helvítis kyn-
þáttahatari og léttklikkaður. Hann
segir að annaðhvort verði honum
sleppt í maí eða fluttur í nýtt fang-
elsi. Það er bara vonandi að hon-
um verði sleppt svo ég geti boðið
honum til íslands og við getum
farið að brenna kirkjur saman. Nei
nei, smágrín."
En norska lögreglan lét ekki
staðar numið við Count heldur tók
til í skúmaskotunum. I það
minnsta tólf handtökur voru fram-
kvæmdar í sjö borgum Noregs.
Mennirnir voru á aldrinum 14 til
22 ára og kærurnar voru kirkju-
íkveikjur, barsmíðar og nauðganir.
Meðal þessara voru meðlimir Em-
peror; gítarleikarinn Samoth hefur
játað íkveikjur og innbrot, bassa-
leikarinn Tcort morðtilræði í
hnífabardaga og trommarinn Faust
hefúr játað að hafa stungið homma
til bana „af því hann var að bögga
mig“.
Réttarhöld í þessu ógeðfellda
máli fara ffarn nú í maí. Count,
sem er rétt rúmlega tvitugur, á yfir
höfði sér tuttugu ára fangelsisdóm
og hinir eitthvað minna. Innri
hringurinn hefur verið leystur upp
og Norðmenn því væntanlega laus-
ir við svartmálminn í bfli þótt lík-
legt sé að einhverjir smákrakkar
grípi hugsjónirnar á loffi og haldi
uppteknum hætti.
Ut um allan heim hafa sprottið
upp hljómsveitir sem kenna sig við
stefriuna. Rotting Christ hafa vakið
óhug í Grikklandi með yfirlýsing-
um, Impale Nazarene djöflast í
Finnlandi og í Bretlandi eru bönd
eins og Cradle of Filth og Bal Sag-
oth að færa sig upp á skaftið. Með-
limir allra þessara sveita eiga satan-
ismann sameiginlegan en gefa fúll-
kominn skit í norsku black metal-
böndin, kalla þá ekkert nema
brenglaða aumingja.
Hér á íslandi hafa aldrei verið
Black metal-hljómsveitir og eftir
því sem næst verður komist er ekki
mikill áhugi fyrir skrattanum í
þeim herbúðum dauðarokkara
sem enn eru til. Það er því ekkert
að óttast...
Gunnar L. Hjálmarsson
MIÐVIKUDAGURINN 11. MAÍ1994 PRESSAN 5B