Vísir Sunnudagsblað - 05.12.1937, Blaðsíða 1

1937
Sunnudaginn 5. Desember.
———■UIJMIUMHI———
48. blad
Maðnr tramtíðarinnar.
Eftir
Aian Le M iay.
Síðasti maðurinn er lagði á
flótta var læknir félagsins — en
það var ekki af þvi, að liann
væri hugrakkari en liflhr, lield-
ur liinu, að hann var ótlaleg
svefnpurka. Hann heyrði ekki,
er kallað var að eldur hcfði
brotist út, né þegar mennirnir
— 400 að tölu — tóku lil fót-
anna. Hann mjndi hafa dorm-
að áfram, ef til vill inn í eilífð-
ina,ef essreki einn, Bill að nafni,
liefði ekki vakið liann.
En þegar hann vaknaði, tók
liann lika duglega til fótanna.
Hann hljóp eins og veðhlaupa-
heslur, og reiknaði út live langt
liann þyrfti að fara til að forð-
ast dynamitsprenginguna. Að
lokum kastaði hann sér á jörð-
ína bak við 40 smálesla granít-
klett, milufjórðung frá tjald-
búðunum og hlés mæðinni.
Bráðlega leit hann aftur í átt-
ina til tjaldanna. Nóttin var kol-
dimm, en eldur bjarmaði yfir
Cinnabar-gilinu, því að þar æddi
bálið i sinunni. Það gat þó ekki
náð upp til læknisins, því að
gilbrekkan var ekki amiað en
bert grjót. Hættan stafaði eink-
um frá fjórum smálestum af
þrúðtundri, sem var komið fyrir
undir segli í útjaðri tjaldhúð-
anna. Svo mikið af s])rengiefni
verður að fara með á gælileg-
asta hátt, en fyrir misskilning
hafði það verið flult til tjald-
anna, áður en búið var að grafa
gryfjuna undir það.
Læknirinn fór að hugsa um
að klifra hærra, en liælti við
það. Eldurinn þaut upp gilið, og
nú kviknaði í fyrstu tjöldunum.
Þau fuðruðu upp á svipstndu,
og eftir skamma liríð var éldur-
inn kominn að tundurkössun-
um.
Augnabliki síðar rak læknir-
inn upp liljóð. Hann stóð með
opinn munninn, og augun ætl-
uðu út úr höfðinu á honum —
þvi að hann hafði komið auga á
mann.
Hann stóð á sjálfum tundur-
kössunum og dældi í eldinn um-
hverfis með mjórri slöngu, er
lá úr vatnsgeyminum.
Þótt langt væri á milli, var
vel hægl að sjá liver maðurinn
var, kloflangur og boginn i
herðum. Það var essrekinn Bill.
Læknirinn rak upp móður-
sýkiskent óp: „Bill! Guð hjálpi
Hann liætti að kalla. Hávað-
inn af eldinum var eins og
hrimgnýr á klettum. Bill
liefði ekki getað lieyrt til lækn-
isins, þótt þeir liefði staðið hlið
við lilið.
En nú greip einhver í lækn-
inn, ærið liranalega, svo að
liann hrökk við, og' munaði jxi
minstu, að hann hrapaði niður
brekkuna. „Iivað er þetta?
Hvað gengur á?“ Það var stúlka,
sem þetta sagði. Hún hét Caro-
line og var dótlir eins af for-
stjórum námafélagsins.
„Það er maður þarna niðri“,
svaraði læknirinn. „Það er eitt-
hvert bannsett fífl, sem er að
reyna að hjarga þrúðtundrinu.“
Hún flutti sig um set, svo að
hún gæti séð niður í gilið. Hann
sá að hún opnaði munninn, eins
og hún ætlaði að reka upp óp,
en gerði það þó ekki. Svo ætlaði
hún að taka á sprett niður eftir,
en hann gat stöðvað hana.
„Það er óverjandi að leyfa
yður að fara þarna niðureftir!“
sagði læknirinn og lierti takið.
„Sleppið þér mér,“ kjökraði
stúlkan. „Eg verð að bjarga hon-
um.“
„Það er heimska. Tundrið
getur sprungið þá og þegar.“
Stúlkan hætti að hrjótast um
og fór að gráta. Hann leyfði
lienni að lita niður til tjaldbúð-
anna. Reykmökkurinn veltist
umhverfis Bill, en liann var enn
uppi standandi, og við og við
sáu þau eldinn glampa í vatns-
bununni.
Stúlkan sagði: „Það er mér
að kenna, að hann er þarna
niðri. Hann hefir elt mig á rönd-
um undanfarin tvö ár.“
Læknirinn dró hana bak við
klettinn. Þar sátu þau lengi og
hiðu eftir sprengingunni. En
hún kom ekki.
Þegar þau loks litu við aftur,
var eldurinn kominn miklu ofar
i gilið. Þau sáu vindinn feylcja
vænni vislc af brennandi sinu
upp á sprengiefniskassana. Bill
trampaði á logandi sinunni, uns
eldurinn dó.
Nú voru mennirnir farnir að
hlaupa niður eftir til Bills. Að
fimm mínútum liðnum voru
þeir farnir að bera vatn í föt-
um á seglið, sem byrjað var að
sviðna á jöðrunum. Og þegar
stúlkan vildi leggja af stað níð-
ur eftir, lejTði læknirinn henni
að fara.
Sjálfur fór hann á eftir, í
hægðum sínum. Aðdáandahópur
liafði safnast umhverfis Bill.
Caroline var í örmum lians og
virtist aldrei ælla að láta hann
sleppa.
Læknirinn fékk hana samt til
þess, og fór með Bill inn í eitt af
tjöldunum matsveinsins, sem
ekki hafði brunnið og fór að
smyrja hann með feiti.
Læknirinn var að hugsa um,
að Bill væri liklega ekki hráð-
feigur, þnátt fyrir alt. Maður
með hans hugrekki og ást
Caroline myndi auðvitað--------
„Ef mér hefði dottið í hug
þessi hannsettur hiti,‘ sagði BiII,
„mvndi eg ekki hafa orðið eftir.
Mér liefir aldrei á æfinni liðið
jafn bölvanlega.“
„Þér eruð sannarlega hetja
dagsins,“ mælti læknirinn.
„Það er svo sem viðbúið,“
svaraði Bill. ,.Og liælt er við, að
nú færi að gaula i ykkur garn-
irnar, ef min hefði ekki nolið
við. Maturinn hefði fuðrað upp
eins og umbúðapappir. Það tek-
ur líka livorki meira né minna
en fjóra daga, að sælcja vistir
eða æti til--------•“
„Æti? Hvaða æti?“
„Nú, eittlivað i likingu við
það, sem var undir seglinu.“
Læknirinn rétti úr sér og
liorfði á hann.
„Bill,“ mælti hann. „Þetta
megi þér eklci segja við nokkurn
mann. Þér eigið bara að taka
lofinu, eins og ekkert sé. En það
var bara ekki cinn einasti mat-
arbiti undir seglinu, Bill.“
„Ha-a ?“
„Þetta voru sprengiefna-kass-
arnir, og---------?
Það var eins og einhver uml-
aði í svefni inni í tjaldinu, og
læknirinn þagnaði. Hetjan frá
Cinnabargilinu liafði fallið i
öngvit.