Vísir Sunnudagsblað - 07.01.1940, Side 4

4
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
Theodór Árnason:
SPORl
Það kann nú að vera, að ykk-
ur þyki skömm til koma, hátt-
virtum lesendum „Sunnudags-
blaðsins“, að yklcur er boðið
upp á ritsmíð sem þessa, — um
hund, — en þetta var alveg sér-
staklega merkilegur hundur,
sem eg átti einu sinni, bráð-
skynsamur, skemtilegur og
fyndinn, ljómandi fallegur,
tinnusvartur og gljáandi, með
hvíla bringu, liáfættur og búk-
mjór. — Hann hét Spori.
Eg fékk hann hjá Þórarni
Guðmundssyni kollega mínum,
og fór með liann heim „inn-
pakkaðan“, í frakkabarmi mín-
um, í grimdarfrosti um hánótt.
Hann var ekki nema tveggja
mánaða gamall, greyið, og bar
sig ákaflega aumingjalega á
leiðinni, skalf og nötraði af
hræðslu og kulda og vældi á-
mátlega, svo að eg flýtti mér
sem mest eg mátti.
Konan var háttuð og sofnuð,
þegar eg kom heim og dimt í
svefnherberginu. Eg lét hvolp-
inn á gólfið og kveikti Ijós.
Konan vaknaði með andfælum
og reis upp í rúminu. En þegar
hún sá kvikindis-greyið skrið-
andi á gólfinu, æpti hún hástöf-
um og hrópaði:
— Rotta!
— Nei, þetta er skú engin
rotta, góða mín, — þetta er
hvolpurinn!
— Hvaða hvolpur?
— Hvolpurinn frá honum
Þórarni!
— Nú, er það hvolpurinn,
segir hún, og verður strax ró-
legri. — Jæja, farið þið þá að
hátta og sofa, greyin mín —
nefnilega eg og hvolpurinn —
það er orðið svo framorðið. Og
þar með hætti hún frekara
skrafi um mólið, breiddi sæng-
ina upp fyrir höfuð og var stein-
sofnuð um leið.
Eg bjó nú um hvolpinn í
skókassa, og breiddi ofan á
hann. En hann kunni ekki við
sig í kassanum. Og þangað til
var hann að brölta, að liann gat
velt kassanum og skreið svo
fram á gólf, vælandi og slcjálf-
andi. Þetta var óburðug sjón,
því að hann var svo feitur, að
lappirnar báru liann ekki, og
hann dró kviðinn með gólfinu.
Eg var nú farinn að dunda
við að hátta og lét hvolpinn
eiga sig á meðan, en bjó svo um
hann aftur kirfilega í kassanum,
slökti ljósið og fór upp í rúmið.
En livolpurinn vældi látlaust
og hélt fyrir mér vöku. Hvað
eftir annað varð eg að fara fram
úr rúminu, til þess að láta hann
upp í kassann. En þegar þetta
var búið að ganga svona hátt á
annan klukkutíma, brást mér
þolinmæðin. Eg þaut bölvandi
fram úr rúminu, þreif hvolpinn,
lét hann undir sængina og fór
svo sjálfur upp í aftur. Og nú
hætti hvolpurinn að væla, svo
að við sofnuðum báðir eftir
litla stund.
Þegar eg vaknaði morguninn
eftir, var konan lcomin á fætur,
og eg heyri það í svefnrofunum,
að hún er eitthvað að þusa um
skyrtuna mína, sem eg liafði
lagt frá mér á stólbak um nótt-
ina.
— Skyrtan eyðilögð — spán-
ný átján króna slcyrta frá Har-
aldi! Eg veit ekki hvað liann
ætlar sér með þennan livolp?
Hvað' skyldi hann eyðileggja
næst?
Líklega liefir önnur ermin
lafað niður á gólf, hvolpurinn
séð hana, *þegar hann var að
In-ölla á gólfinu í myrkrinu, um
nóttina, og gert sér það til
dundurs, að draga skyrtuna of-
an á gólf og naga mansétturn-
ar báðar. Og svo kyrfilega hafði
hann frá þeim gengið, að þær
voru ekki manséttum líkar
lengur.
Þetta var fyrsta afrek Spora.
En aldrei skemdi hann nolck-
urn hlut, á sinni stuttu hunds-
æfi, nema þessa skyrtu.
Það kom brátt í ljós, að Spori
myndi verða til skemtunar á
heimilinu. Ekkert var að þvi
gert, að kenna honum listir eða
temja hann, að öðru leyti en
því, að hann var snemma
vaninn á hreinlæti og var það
fyrirhafnarlítið.
Þau eru óteljandi atvikin,
sem gaman er að rifja upp, um
Spora, en hér má ekki eyða
miklu rúmi út af einum hundi,
svo að aðeins verður sagt fátt
eitt, og tekið af handahófi.
Spori var eiginlega ekki mat-
vandur, en þegar hann var far-
inn að stálpast, var ekki við það
komandi, að liann snerti það,
sem honum var skamtað til
miðdegisverðar, fyrr en hann
var búinn að skreppa inn í
borðstofu til mín, og fá bita af
mínum diski, til þess að vera
viss um, að hann fengi sama
mat og borinn liafði verið inn.
Þegar þeirri rannsókn var lok-
ið, fór hann fram og snæddi
sinn verð. En ef, t. d„ steiktur
hafði verið fiskur, og hausirin
soðinn handa Spora, hljóp í
hann ólund. Leit hann þá á
diskinn sinn með fyrirlitningu,
lagðist fyrir á skinnið sitt og
þóttist ekkert vilja eta. Snerti
hann svo ekki matinn fyrr en
einhverntíma síðar þann dag,
þegar hann var orðinn svangur,
og sat þá um, að enginn væri í
eldliúsinu. En soðna þorskhausa
át hann annars með bestu lyst,
ef soðinn var fiskurinn handa
okkur.
Hann undi sér betur lieima
við og inni, en eg hefi vitað um
aðra hunda. Hann sat oft tim-
unum saman á útidyraþrepinu,
eða þá á stól, sem honum var
ætlaður, út við glugga í stof-
unni ,og fylgdist með því, eins
og spekingur, sem gerðist á
Laugaveginum. Ef hann sá eitt-
livað, sem honum fanst sérstak-
lega markvert eða skemtilegt,
sneri liann sér við á stólnum og
gelti snögt til þeirra sem inni
voru í stofunni, eins og til að
kálla á þá að glugganum.
Það var oft eins og hann
skildi það sem við töluðum okk-
ar á milli, hjónin. T. d. ef ann-
aðhvort okkar sagði, án þess að
nokkuð væri til lians litið: Eig-
um við ekki að koma út að
ganga, þaut hann eins og örskot
fram að dyrum, því að það var
hans besta skemtun, að fá að
trítla með okkur á slíkum
skemtigöngum.
Iþlann liafði miklar mætur á
foreldrum mínum og aldrei var
hann kátari, heldur en þegar
hann fékk að skokka með mér
og hélt að eg ætlaði til þeirra.
Þá dansaði hann á götunni, af
kæti. — Þegar hann var búinn
að heilsa þeim, svo sem hann
kunni best, var hann vanur að
bíta lauslega í pilsfald móður
minnar og teyma hana fram í
eldhús. Þar átti hann altaf vísar
góðgerðir.
Mannþekkjari virtist mér
hann vera alveg óskeikull, eða
á sama hátt og eg, og hafa sama
smekk, ef svo mætti að orði
komast. Það brást ekki, að liann
gelti að fólki, sem eg hafði ímu-
gust á, eða hljóp undan, ef það
vildi láta vel að honum.
Eg hafði nolckura nemendur
í fiðluspili á vetrum, unglinga,
sem Spora féll vel við, — alla
nema einn. Það var drengur,
sem mér leiddist altaf, þó að eg
léti ekki á því bera, og var hann
einhver duglegasti nemandinn.
En Spori varð altaf óður, þeg-
ar þessi drengur kom i tíma, og
varð að láta hann út bakdyra-
megin, þegar drengsins var von.
Annars vildi Spori helst fá að
vera inni, þar sem kenslan fór
fram, og ló þá grafkyr og stein-
þegjandi við fæturna á nemand-
anum, fylgjandi hverri hreyf-
ingu og hlustandi á með and-
agt.
En ef eg tók mína fiðlu og
ætlaði að spila eittlivað, brá
öðru vísi við. Hann kom þá eins
og elding, hvar sem hann var í
húsinu, um leið og eg snerti
strengina með boganum, settist
á rófuna fyrir framan mig og
tólc til að spangóla, svo óheyri-
lega ámátlega, að ekki tók
nokkuru tali, — og eg komst
ekki að með mína músík.
Þetta kom mér einu sinni i
talsverðan vanda.
Eg var kominn ofan í Iðnó,
kvöld eitt, og átti að spila á
undan sjónleik, með nokkurum
piltum. Það var búið að liringja
tvisvar sinnum, liúsið var að
fyllast og við vorum að stilla
hljóðfærin. Alt í einu verður
mér hverft við, því að i gegnum
allan kliðinn í húsinu og gargið
í hljóðfærunum, heyri eg span-
gól, sem eg þykist kannast við.
Þar er kominn Spori og sestur á
rófuna fyrir framan mig, mænir
á mig, sínum greindarlegu og
fallegu augum og spangólar, alt
hvað af tekur. Þetta var óþægi-
legt, því að Borgþór heitinn var
farinn að líta til okkar, með-
fram tjaldinu, til þess að sjá
hvort við værum tilbúnir. Það
þýddi: Alt tilbúið á leiksviðinu.
— Eg hljóp með hundinn fram
í dyr og skipaði honum lieim,
en bað dyraverðina, að gæta
þess, að hann kæmist ekki inn
ef hann kæmi aftur. Eg fór síð-
an aftur í mitt sæti. En nú hafði
einhver töf orðið bak við tjöld-
in, svo að ekki var byrjað
strax. Eg var eitthvað að rjála
við strengina með boganum. Og,
viti menn: Spori er kominn
aftur. Og nú hafði hann ekki
komist eftir liliðarganginum,
því að húsið var orðið troðfult,
heldur hafði hann henst eins og
kólfur, undir alla bekki og troð-
ið sér á milli fótanna á fólkinu.