Vísir Sunnudagsblað - 07.01.1940, Side 5
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Friðflnzmr Ólafsson:
<Kjy£tU mify GbþtJUK...
Og þarna sat hann spangólandi,
og alt komst í uppnám í húsinu.
Eg kófsvitnaði. Og nú voru góð
ráð dýr. Eg þaut af stað með
hundinn, og menn rýmdu fyrir
mér ,eins og liægt var, — síðan
hljóp eg með Spora á hælum
mér, út í Alþingishús, og lokaði
hann þar inni, — á salerninu og
flýtti mér síðan í leikhúsið, þvi
að nú var farið að standa á mér,
í meira lagi, — en eg var fyrir
hljómsveitinni, svo að ekki varð
byrjað fyrr en eg kom.
Spora mun hafa þótt þetta
vanvirða. Hann kom ekki aftur.
Mér var sagt, að hann liefði lát-
ið lítið yfir sér, þegar hann
kom heim.
Og einn góðan veðurdag kom
svo liundabannið, og skyldi alla
hunda drepa.
Við tímdum ekki að farga
Spora. Fyrstu dagana, eftir að
reglugerðin gekk í gildi, fór eg
með hann út á morgnana, í
bandi, en síðan létum við hann
fara lausan. Og það var eins og
liann vissi hvað á spýtunni
hékk, því að hann kom jafnan
heim eftir stutta stund. Brá sér
venjulega niður í bæ, sem
snöggvast, — og lieim aflur um
hæl. Mikið gaman hafði fólk af
honum í þessum skemtitúrum
hans. Lögreglan var sem sé alt-
af á hælunum á honUm. En það
var eins og hann þekti þá menn,
og gerði liann freklega gys að
þeim. Hann lét lögreglumennina
elta sig inn Laugaveginn, beið
þeirra altaf öðru hvoru, þangað
til þeir voru rétt komnir að
honum, þá gelti liann að þeim
og tók sprettinn spottakorn.
Eltu þeir hann oft þannig heim
að húsinu þar sem við láttum
lieima, og tvivegis var svo mikil
æsing komin í eltingaleikinn, að
lögregluþjónn elti Spora upp i
stiga. í bæði skiftin sneri Spori
sér við á stigabrúninni og gelti
svo ákaft, að „mútter“ kom
fram og sagði fáein vel valin orð
við lögregluþjóninn, og liann
hörfaði frá við svo búið.
Þannig leið heilt ár. Spori
var inni alla daga og sótti ekk-
ert á að fara út, nema þennan
„morguntúr“, — og á daginn
fékk hann að fara snöggvast út
bakdyramegin þegar hann
þurfti þess, en kom þá altaf
sti-ax inn aftur. Lengst af sat
hann á stólnum sínum við
gluggann og horfði út á Lauga-
veginn. Við reyndum að vera
eins góð við hann og okkur var
unt. En þetta var engin æfi fyrir
vesalings hundinn.
Og fyrir óhappa atvik náði
lögreglan í liann að lokum.
Farið var með hann inn í
Tungu, og drepinn þar.
Norður við hafið, hið ólgandi
Dumbshaf liggur bærinn sem er
flestum þektari hér á landi. Á
veturna æða ólgandi lirannir
inn fjörðinn og minnast all ó-
þyrmilega við biyggjur og ból-
verk. Sleikjandi löðurlungurn-
ar slcriða á land og taka til sín
alt er þær niá í.
Fönnin hleðst niður. Strætin
fara stundum í kaf og þá eru
húsin i bænum eins og smá-
hnjótar upp úr harðfenni,
svartar þústur umluktar ömur-
leika hins liarðhenta norðlenska
vetrar.
Svo hækkar sólin á ný á lofli.
— Fannirnar hi’áðna. Lækii'nir
í hlíðunum vaxa, og smám sam-
an gægist jörðin upp úr snjón-
um. Líf færist á ný í bæinn.
Fólkið öðlast nýjan þrótt, nýja
sigurvissu og starfsgleði.
Og þegar lengi'a líður á vorið
kemur hún, sem allir þrá. Fá-
tækir og í'íkir, aldnir og ungii-,
ástfangnir og vonsviknir, biða
eftir kornii hennar með eftir-
væntingu.
Hún er tilbeðin af öllum bæj-
arbúum, öllu landinu. Gjald-
þrota vesalinga dreymir um auð
og völd á ný. Gjaldeyrislausir
bankar taka fjöi'kipp og rikis-
stjórnin, sem hefir horft rauð-
urn augum andvöku og erfiðis
á tekjulialla fjáx'laganna innir
nú af lxendi gjöld sem ekki eru
á fjái'lögum og efnir þannig til
fjái'aukalaga.
Gráhæi’ðir öldungar verða
eins og gáskafullir fermingar-
drengir, sjúkir lieilir sára sinna,
og þeir sem áður liöfðu á orði
að gefa sig spottanuni eða höfn-
inni á vald, hlæja nú að heimsku
skammdegisins og nú er fram-
tíðin í þeirra augum fagurt
æfintýri, því að liún er komin,
hún sem jafnast á við lampa
Aladdíns — hún — síldin.
Nú er líf og fjör á Siglufirði.
Skip koma af hafi flytjandi
salt og tórnar tunnur úr fjar-
lægum löndum.
Um gjörvallan bæinn rísa
upp háir pýramídar, ótrúlega
háir finst mörgum, ef til vill
eins mikið völundarsmíð eins
og þeir egypsku, a. m. k. nyt-
samari og reistir í þágu liins
iðandi, lifandi lífs.
Verksmiðjurnar spúa óaflát-
anlega kolsvörtum reykjarskýj-
um upp úr himinliáum reyk-
háfunum. Við hinn endann
standa hálfnaldir kyndarar og
kasta kolurn á eldinn.
Skipin koma inn hlaðin liin-
um silfurgljáandi töfrafiski og
verksmiðjurnar taka við hon-
um í þrærnar — svo fer alt sig-
urverkið í gang.
Eftir nokkrar vikur er síldin,
sem veður í svörtum, kvikum
torfum fyi'ir Noi'ðurlandi, farin
að afplána syndir vorar hjá
hinum breska góðkunningja
okkar Hambro — og hún er
slyngai'i mörgum sendinefnd-
um og ræðismönnum.
— Svo koma þær í bæhm. —
Allststaðar frá. Ofan úr dölum
frá angandi blóðbergi og ilm-
andi lambagrasi, utan af ystu
nesjum, að sunnan, austan og
vestan, úr höllum og hreysum,
Ixæ og bygð. — Stúlkurnar
koma, ungar og gamlar, glettn-
ar og áhyggjufullai', fagrar og
ljótai', yfirleitt úr öllum stéttum
ó öllum aldi’i, ólíkar og óskilj-
anlegar eins og lifið sjálft, —
sem þær eru hingað komnar til
þess að njóta, finna köllun sína
í gleði stai’fs og strits, varpa frá
sér áhyggjum liðins tíma, en
gefa sig á vald hinu óþekta,
liinum æsandi æfintýrum sem
liið margbreytilega líf siglfirska
sumarsins liefir í för með sér.
Þær koma fleii-i og fleiri uns
allir „braggarnir“ á Siglufirði
eru orðnir fullir af glöðum,
þróttmiklum konurn. — Yfir
„plönin“ berst Iilátur þeirra
léttur og skær. Út um brotna
glugganagægjast lokkum krýnd
höfuð, í’ósrauðar varir er gefa
til kynna lista- og litasmekk
síldai'stúlkunnar og augnabrún-
irnar, sem eru dregnar í fagra
SKJALDMEYJAR. — Þessi rnynd, sem er fi'á London, er tekin fyx'ir utan sjálfboða-skrifstofu
flughersins. Konur þessar eru allar útlærðir flugmenn og ætla að ganga í svokallað „Women’s
Auxiliai-y Air Force“. Starfa þær þá við að reyna nýjar gerðir flugvéla, að viðgerðum á flugvél-
um og á skrifstofum flugmálaráðuneytisins.