Vísir Sunnudagsblað - 11.02.1940, Blaðsíða 5

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Dómarinn: „Er það satt, að
þér liafið brotið regnhlífina yð-
ar á höfðinu á honum Sigurði?“
Ákærði: „Það gerir ekkert til.
Eg er húinn að fá mér nýja.“
★
„Hvernig er það? Verður
meðlimum piparsveinafélagsins
hegnt, ef þeir kvænast.“
„Nei, við álítum það fyllilega
næga hegningu.“
★
Þegar Rússar fljúga yfir finsk þorp og bæi kasta þeir oft íkveikjusprengjum niöur, og kviknar þá stundum
fjölmörgum stöðum í einu. A myndinni sést brennandi þorp á norðurvígstöðvunum i Finnlandi.
„Matreiðslukona! — Hvernig
þekkið þér ungar hænur frá
gömlum ?“
„Á tönnunum, húsfrú góð.“
„Hvað segið þér? Hænur eru
ekki te!ntar.“
„Nei, en eg.“
láu um. Einnig þau urðu —
sennilega í fyrsta skifti i ver-
aldarsögunni — fyrir hatt-
barðinu á öryggisráðstöfunum
styrjaldarþjóða. En þau röltu
þæg og róleg eftir troðnum
slóðum, fram hjá dökkum
skógum og frosnum vötnum —
æ lengra og lengra gegn óviss-
um örlögum sínum.
Það átakanlegasta af öllu
sem til er í þessari styrjöld er
myrkur hinnar ísköldu lieims-
skautanætur. í fyrrinótt, það
var um tvöleytið, leit eg á hita-
mælinn. Hann sýndi 20 gráða
frost. Þá leiftruðu bjarmar
kastljósanna yfir Petsamo, og
líka hinumegin landamæranna.
Á þenna hátt var reynt að gera
hina löngu heimsskautanótt að
degi. Önnur ráð eru ekki til. En
þessar ljóskeilur sem sveiflað
er út í myrkrið eru ekkert ann-
að en ógnandi forboðar glötun-
ar og dauða. Það eru draugaleg-
ir feigðarboðar norður við
heimsskaut.
Langt í fjarska heyri eg
drunur fallbyssanna. Ægi-
þrungin og geigvænleg eru jjessi
hljóð hér í einmana kyrð þessa
líflausa lands, þar sem norður-
ljósin leiftra og glitra um
endilangt liiminhvolfið, svo
fögur og hrífandi, að því fá
engin orð lýst. Hvergi hefi eg
fundið átakanleik styrjaldar í
jafn rikum mæli og hér.
Draugslegir og hræðilegir
voru logarnir sem stigu hvar-
vetna til lofts í mvrkri nætur-
innar. Hrópandi, ásakandi og
ákallandi voru þessir logar,
sem stigu upp af brennandi
rústunum, rústum af bæjum og
Á myndinni sjást rússneskar fallbyssur, sem Finnar hafa tekið herfangi, er Rússar hafa orðið að hörfa und-
an og skilið allt eftir, sem þeir gátu við sig losað.
þorpum, sem Rússar liöfðu •
varpað íkveikjusprengjum á.
Styrjöld norður við heims-
skaut! Einkennilegur óskapn-
aður mannlegrar grimdar og
mannlegs ástríðuæðis! Yfir
hrjóstrugt og eyðilegt landið
dynja látlaust sprengjur árás-
arflugvélanna. Fallbyssurnar
drynja með þungum sterkum
rómi dauðasöng sinn, og í aug-
um manna og dýra speglast ör-
vænting, sorg og þjáning, svo
óendanlega sársaukafull og
djúp, að hún stimplar styrjald-
ir sem liræðilegasta fyrirbrigði
sem heimurinn hefir nokkuru
sinni þekt.
SKRtTLUR j
„Áður en eg bið um hönd yð-
ar, kæra ungfrú, langar mig til
að spyrja yður, hvort þér eigið
nokkuð á banka?“
„Jú, kærastann minn. Hann
er bankaritari“.
★
„Hvað gerir sonur yðar?“
„Hann e'r stjörnufræðingur.“
„En hvað gerir hann þá á
daginn ?“
*
„Jón er svo ástfanginn af
mér, að í gær sagðist hann helst
vilja eta mig af einskærri ást.“
„Nú-ú! Það er af sem áður
var. I gamla daga var gæsasteik
uppáhaldsmaturinn hans.“
*
„Er það satt, að þú hafir
keypt pe'rlur í afmælisgjöf
handa konunni þinni?“
„Já, og gerði þar mjög hag-
kvæm kaup.“
„Eg skil ekkert í þér að vera
svona óhagsýnn. I þinum spor-
um hefði eg gefið henni bif-
reið.“
„En eru til falsaðar bifreið-
ar?“
*
Tvær vinstúlkur eru að tala
saman. Þá sagði önnur:
„Hannes sagði á dögunum,
að ef eg giftist sér ekki, þá yrði
liann vitlaus.“
„Einmitt það! Hann kom nú
samt til mín í gærkveldi og bað
min.“
„Þarna sérðu —“
★