Vísir Sunnudagsblað - 11.02.1940, Page 8
8
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Kontrakt-Bridge
- Eftip frú Kpistínu Norðmann
Svör við byrjunarsögn
á einum í lit.
Eftir byrjunarsögn gefur nú
samspilarinn upplýsingar um
sín spil í svörum sinum. Svörin
efru eigi þýðingarminni en byrj-
unarsögnin sjálf, og má telja að
þau séu það sem flestir óvanir
spilarar flaska mest á. Eg vil
því biðja lesendur mína að at-
huga vel þessi svör, því þeir
sefm á annað borð hafa spila-
upplag og kunna vel byrjunar-
sagnir og fyrstu svör, munu
aldrei finnast þeir vera fákunn-
andi við spilaborðið. Hér fer á
eftir yfirlit yfir svörin og sýnir
það styrkleikann stig af stigi,
eins og hér er sýnt.
1) pass,
2) hækka um einn í sama lit,
3) eitt grand (neikvætt),
4) segja í nýjum lit,
5) tvö grönd (krafa um game),
6) hækka um tvo í sama lit
(krafa um game),
7) þrjú grönd (krafa um
game),
8) kröfusvar í nýjum lit (krafa
um game).
1) Pass. Gefur til kynna al-
veg ónýt spil. Við skulum ge!ra
ráð fýrir að byrjunarsögn sé
1 hjarta — svar: pass.
* G-9-7-2
V 10-8-3
4 D-9-6
4 9-7-2
2) Hækka um einn í sama lit.
Ef mótspilari i millihönd segir
pass, er talinn hagur í að halda
sögn opinni eina umferð, svo
sagnhafi fái tækifæri að segja
á ný. Sá möguleiki er fyrir
hendi, að hann bafi byrjað á
sterk spil, án þess að geta byrj-
að á kröfusögn, og að jafnvel
lítill styrkur hjá samspilara
geti orðið til þess að game vinn-
ist. — Er þá leyfilegt að hækka
um eánn í sama lit með: engan
hsk, fjögur lág tromp og ein-
spil (singleton), (4 bls., tromp-
stuðning og tvispil (doubleton),
1 hsl., trompstuðning og jafna
liti (4-3-3-3). — Dæmi: Byrjun-
arsögn: 1 hjarta —- svar: 2
hjörtu:
4 G-7-5-2
V 10-8-7-5
♦ 2
4 9-8-5-2
4 lág tromp og einspil.
▲ D-10-8-3
^ D-8-7
0 5-2
4 10-8-5-2
(4 hsl., trompstuðningur og
tvíspil.
4 D-10-8-3
V K-10-7
4 8-5-2
4 9-8-5
1 hsl. og jafnir litir.
Ef mótspilarinn í milliliönd
segir (annað en pass) eftir
byrjunarsögn, þarf samspilari
þess sem byrjar að hafa 1 hsl.
me'ira til að hækka sögnina, eða
1 hsl. trompstuðning og einspil,
l1/2 hsl. trompstuðning og tvi-
spil,
2 hsl., trompstuðning með jafna
liti.
2) Hækka um tvo í sama lit.
Gefur altaf til kynna minst
G-x-x-x eða 10-x-x-x-x í tromp-
litnum. Þar að auki:
2 hsl. og einspil,
2% hsl. og tvispil,
3 hls. og jafna liti.
Dæmi. Byrjunarsögn 1 hjarta
— svar: 3 lijörtu:
IÍ-D-x-x
V G-x-x-x
♦ 2
4 Ás-10-9-8
2-f- hsl. og einspil.
4ft K-D-x-x
V G-x-x-x
♦ 5-2
4 Ás-D-10
2(4 + hsl. og tvíspil.
^ K-D-x
V K-x-x-x
♦ 7-5-2
4 Ás-D-10
3 hsl. og jafnir litir.
Slemsagnir verða oft eftir
slilct kröfusvar i sama lit. —
Sagnhafi veit þá, að samspil-
arinn hefir minst gosann fjórða
eða tiuna fimtu í tromplitnum
og sterk spil að öðru leyti. En
ef hann eigi álitur slemmögu-
leika í spilunum, þrátt fyrir
þetta sterka svar frá samspil-
ara, segir hann einungis 4
hjörtu, sem þá er lokasögn af
hans hálfu; jafnframt því að-
vörun til samspilara um að
reyna eklci slemsögn, nema
hann hafi sérstaka skiftingu á
spilum, eða annan styrkleika,
sem hann hefir ekki sagt frá.
Að hækka byrjunarsögn á
einu hjarta um þrjá í sama lit
gefur upplýsingar um fimm
tromp og 1—2 hsl., að spilin
eigi vel saman og að likur séu
til að fjögur lijörtu vinnist, en
ekki meira. Eftir þetta svar á
sagnhafi altaf að segja pass. —
Dæmi. Byrjunarsögn: 1 hjarta
— svar: 4 hjörtu:
4 K-D
V G-10-8-7-2
♦ 7
4 10-8-7-6-2
1+ hsl., 5 tromp og einspil.
Pr. Jéis Ilíáasoii.
Frh. af 6. síðu.
veldlega frá rústum Eskimóa-
kofa, m. a. af þvi, að bælin í
þeim eru miklu lengri en i kof-
um Eskimóa.
„Það er athyglisvert,“ • bætir
dr. Jón Dúason við, „að kofa-
rústir sem þessar Tunnitarúst-
ir finnast hér á landi. Þær hafa
lika fundist í Eystri- og Vestri-
bygð í Grænlandi, i Norður-
Skotlandi, Norður-Skandina-
víu, en annars hvergi svo vit-
að sé um. Þetta er meðal ann-
ars áþreifanleg sönnun fyrir
þvi, að hér er um norræna
menningu að ræða, því sömu
sögu er að segja um öll mann-
virki, sem þjóð þessi hefir látið
eftir sig.
Sumum Eskimóum fanst
lítið til um gáfur Tunnita og
sögðu þá bæði heimska þjóð og
seinláta. Annarsstaðar og það
víðar, er álit Eskimóanna and-
stætt þessu og lofa þeir þá
mjög fyrir vitsmuni, atorku og
framtak. Þeim ber saman um
það, að Tunnitar hafi verið
meinlaus þjóð, þrátt fyrir lik-
amlegt atgervi. Margar sagnir
eru til um það, að „manneskj-
urnar“ hafi leikið þá grátt í
ýmsum viðureignum.
Tunnitar kunnu ekki að búa
til vatnshelda skó. Þeir tóku
langa lengju af selskinni með
hárinu á og vöfðu því utan um
fætur sér. í sóla notuðu þeir
flatt ferhyrnt skæði, boruðu göt
í jaðra þess, verptu það upp
með þveng og bundu hann utan
um öklann.
Tunnitar kunnu ekki málið,
en geltu eins og hundar, segir
í sumum sögnum. Aðrar taka
ekki eins djúpt í árinni, en segja
að þeir hafi talað ósveigjanlegri
tungu eða bjagað mál.“
„En finst yður virkilega, dr.
Jón Dúason, að það vera sér-
staklega eftirsóknarvert, að
„klina upp á“ okkur slíkum
frændum sem gelta eins og
hundar?“
„Við þurfum ekki aö talca
okkur það mjög nærri. Fyrir
mjög frumstæðum þjóðum,
stendur tunga þeirra sem hið
einasta tungumál. Útlendingar
eru annaðhvort kallaðir mál-
lausir, eða tunga þeirra er köll-
uð gelt, eða öðru áþekku nafni.
Geltið merkir ekki annað en
það, að mál Tunnitanna var
Skrælingjunum óskiljanlegt.
Það eru til aðrar sagnir um
Tunnitana og sannsögulegri
vestan frá Hudsonflóa. Þar er t.
d. talað um Tunnitana sem sér-
staklega góða búmenn. Við
íbúðarhúsin höfðu þeir fjölda
smærri liúsa — matvælabúra.
Var eitt fyrir hvalkjöt, annað
fyrir rostungskjöt, þriðja fyrir
bjarndýrakjöt, fjórða fyrir
hreinkjöt, fimta fyrir lax og
það sjötta fyrir æðarfugl. Þessi
forðabúr voru aldi’ei tóm.
Knud Rasmussen var sagt á
King Williamslandi, að þar
liefðu það verið Tunnitarnir
sem gerðu landið byggilegt.
Þeir hefðu fundið það út hvar
hreindýrin fóru yfir vötn og
höfðu þar veiðistöðvar, eða þeir
komu upp girðingum og neyddu
hreindýrin til að fylgja ákveðn-
um stígum. Þeir fundu lax í ián-
um, bygðu laxakistur og voru
auk þess manna slyngastir að
veiða sauðnaut og birni.
I grænlenskum sögnum og
amerískum er þess getið, að
Tunnitar hafi lagt kapp á
knattleik og verið harðleiknir í
honum. Þeir vorU syndir; þeir
kunnu að dansa íslenskan hring-
dans og lögðu kapp á að veita
sonum sínum góða likams-
mentun. Þeir rændu konum frá
Eskimóum og blönduðust blóði
við þá, en voru annars friðsam-
ir menn og vildu lifa í sátt og
einingu við nágranna sína.
Þetta sem eg hefi sagt yður
liér að framan eru þjóðsagnir
og engar sannanir,“ segir dr.
Jón Dúason. Svo bætir hann
við:
„Sannanir fyrir því, að þetta
séu landar vorir, eru til og þær
eru svo margar, að það er engin
leið að rekja þær hér. Það eru
fornar, íslenskar heimildir, lat-
neskar og aðrar erlendar heim-
ildir, fornminjar, þjóðmenning,
líkamsmæling o. s. fv og meira
að segja hafa Norðurálfumenn
séð þessa þjóð eftir 1500 og
sagt frá he'nni, og við eigum
enda til vísu kveðna af Tunnit-
stúlku. En eg befi rakið þetta
rækilega á öðrum stað og læt
því staðar numið að sinni“.