Vísir Sunnudagsblað - 18.02.1940, Blaðsíða 4

4
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
HERNAÐUR
Ólympiuleikvangurinn í Helsingfors í smíSum.
engir Olympíuleikar í Helsing-
fors að sumri, það er útilokað.“
„En svo maður snúi sér að
ferðalaginu sjálfu — liöfðuð
þér ekki gaman af því?“
„Jú, gagn og gaman. Eg fór
yfir Noreg, Svíþjóð, Eistland og
svo þaðan yfir til Helsingfors.
Ferðin var mjög ánægjuleg, en
eg varð að fara svo fljótt yfir,
að það var margt eftir óskoðað,
sem eg Iiefði gjarnan viljað
kynna mér.“
„Var ykkur ekki tekið vel í
ÍHelsingfors?“
„Forkunnarvel. Forsætisráð-
herrann Cajander tók á móti
okkur í stað forsetans, Kyöstio
Kallio, sem hafði farið burt úr
borginni til að hvíla sig eftir
nýafstaðin veikindi. Kom for-
sætisráðherrann og kona hans
á setningu þingsins. Óku þau
í forsetabifreiðinni, sem skreytt
er skjaldarmerki Finnlands.
Var forsætisráðherrann vernd-
ari þingsins og hafði sama hlut-
verk á höndum og konungar
Norðurlanda hafa haft á und-
förnum iðnfræðsluþingum. —
Hann bauð öllum þingheimi lil
tedrykkju í forsetahöllinni. En
svo bauð borgarstjórnin í Hels-
ingfors okkur til miðdegisverð-
ar, og í fleiri boð frá stofnunum
eða opinberum starfsmönnum
fórum við. Meðal annars var
okkur eitt sinn boðið til lítillar
eyju, Brándeyjar, sem liggur
rétt fyrir utan borgina. Þar var
geysistórt veitingahús á þessari
litlu yndislegu eyju, en um
kvöldið þegar dimt var orðið,
var flugeldum skotið upp af
vatninu og það var ákaflega til-
komumikil og heillandi sjón.
Annars var það ekki að eins
hið opinbera og starfsmenn
þess sem tók vel á móti okkur,
hver einasti Finnlendingur sem
við hittum og ræddum við, var
alúðin sjálf og vildi alt fyrir
okkur gera.“
„Urðuð þér nokkuð varir við
hernaðaranda hjá Finnum eða
undirbúning undir stríð, þegar
þér voruð þar?“
„Eg get elcki sagt með neinni
vissu, hve fljótt Finnar hjugg-
ust við striði, og mér þykir ó-
líklegt að þeir hafi búist við þvi
svona fljótt. En hitt var víst, að
NURMI.
Finnar hafa getiB sér þann orðstír,
að þeir séu langsamlegasta mesta
iþróttaþjóS heimsins, ef miðað er
viö íbúafjölda. Einkum eru þaö
skautahlaupsmenn, spjótkastarar
og þolhlauparar, sem hafa getið
sér heimsfrægð. — En frægastur
allra finskra íþróttamanna mun
þó hlauparinn Nurrni hafa verið,
sem gekk undir nafninu „konung-
ur hlauparanna“.
þeir óttuðust Rússa og bjuggust
að eins við illu einu af þeim.
Dagana er eg var i Helsingfors
fóru stórkostlegar lieræfingar
fram 1 námunda við borgina.
En nú er styrjöldin skollin á
og ógnir hennar og hræðileiki
dynur yfir þessa saklausu þjóð.
Flestir íslendingar finna til á-
Dimt er í heimi, drýpur blóö á
jöröu,
dauði á ferð og vinnur lífi tjón.
Heyrist við ysta haf, um strönd
og fjörðu
hervaldsins gnýr, — og eygir
dreka sjón. —
Réttarins vé aö ránsins bæli
gjörðu
ríkjanna verðir: Úlfur, björn
og ljón.
Máttgir i lofti málmsins ernir
sveima,
morðtundri varpa yfir höf og lönd.
Hjarðir af vögnum hels um
jörðu streyma,
hraövirkur logi eyðir borg og
strönd.
Óvígan flota undirdjúpin geyma,
alvæpni dauðann býr hin
rnenska hönd.
— Lausnarorð nýtt af lífsins
djúpum stígur,
leyndanna berg hinn þyrsti
hugur knýr —
undrunum stelur ærður valdarígur,
afrekin mammon fram í hernað
býr. —
Storminum hraðar stekkur,
syndir, flýgur,
stálefldri tækni brynjað villidýr.
Mannheimi berst í meiðslum
nýrra sára,
menning og þróun, stríðsins
guði færð.
Skekur nú jörð og sköpun
þúsund ára
skógbúans grimd á snillingsviti
nærð.
Geisar í eining glæpa, böls og
tára
geigvæn og blind hin menska
smæð — og stærð.
Forverðir þjóða fjötur valdsins
herða,
falla í tryltri þjáning ríki kunn.
Enn ber þá hæst, sem annars
frelsi skerða,
ólífi sýkja starfsins heilsubrunn.
Mannkyn í smæð og myrkri
eigin gerða,
máttvana berst á dauðahafsins
grunn.
takanleiks þessa stríðs, en eg
lield, að eg finni persónulega al-
veg sérstaklega til þess, vegna
þess að eg var gestur finslcu
þjóðarinnar í sumar og mun
hvorki gleyma gestrisni henn-
ar né vinunum sem eg eignaðist
þar. Nú berast mér bréf þaðan
að handan, bréf sem lýsa hörm-
ungum styrjaldarinnar en eru
þó full af trausti á sigur hinnar
hraustu og hugdjörfu þjóðar.
— Og þó eg sjálfur beri ltvíð-
boga fyrir vinum mínum í
Finnlandi, vil eg samt enda orð
mín með þeirri ósk og von, að
þeir þurfi aldrei framar að glata
sjálfstæði sínu.“
Ógnandi berast út til Drottins
hjarðar
ofstopans hróp: „Við þínum
dauða búst!“
— Hvort skal þá burt af hveli
frjórrar jarðar,
hverfa og hníga mannkyn
iðjufúst?
Stara mót sól í styrk sem
engan varðar,
storkin af blóði, allra landa rúst?
Alfaðir, duldir eru vegir þínir,
um þá var menskri sjón ei
skygni léð. —
Berast að augum blóðgar
hryllisýnir,.
beiskari smán ei áður heimi réð.
Andvaka sál í ógnadjúpin rýnir,
íhlutun þina getur hvergi séð.
t
Fanstu’ ekki að þínum fótum
styrjöld hverja
falla, sem kvalaóp frá myrkum
geirn. —
Barnshjartans trú frá brjóstum
allra herja
bæn sína flytur þér um nýjan
heim.
Leita þín þeir, sem lífsins
gjafir verja
læging og hruni, hver mun
hjálpa þeim?
i
í
Biðja þig mæður, börnin á þig
kalla,
blessar þig tunga hver, sem
friði ann;
hnígur þér blóð um hjartans
fórnarstalla,
helgar þér trú hvern sigur, sem
hún vann.
Þjakaðir menn í þínu nafni falla.
Þjáningin orðlaus, vegi til þín
fann.
Veit eg, þó dramb, sem veru
þinni neitar
vaxi og ávöxt beri hundraðfalt,
endar í þrá, sem að þér sjálfum
leitar,
alþjóða stríð um heimsins ríki
valt. —
Drottinn, hver sál þig dáir öllu
heitar.
Duftbúinn færir þér að lokurn allt.
Vísar á hrun og visnun manna
og þjóða
vegur, sem frá þér lá um ára-bil.
Höndlar ei með þeim hætti
lífsins gróða
heimur, né veit á sinni þjáning
skil.
Ei fær í krafti orða, hers né
sjóða
uppskeru flúið þá, sem sáð var til.
I
Mannlega grimd, sem mennt í
bölvun hverfir,
morðsökum lýsi eg á hendur þér!'
— Valdhafi, sem til víga stálin
sverfir,
varðsveitir lífsins fær á móti sér.
Hógværðin ein án haturs löndin
erfir,
hörmung og dauða sá sem
vopnin ber.
Gísli H. Erlendsson.