Vísir Sunnudagsblað - 03.03.1940, Blaðsíða 3

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
■^uJð-YLstjs <Sl'jsUs'L'CL a^t^cLo-ÚÚl't*':
HLAUPÁR
— Jæja, stelpur, ætlið þið
ekki að reyna að krækja í ein-
hvern burgeislnn núna þann 29.
febrúar, þið fáið hvort sem er
ekki jafn golt tækifæri næstu
fjögur ár, sagði Gunnar, um
leið og hann benti þjóninum að
koma.
Já, það skal eg svei mér
gera, sagði Lóa. — En þú þarft
ekki að ímvnda 'þér það, að þú
verðir svo lánsamur að verða
fyrir valinu.
— Nei, vonandi slepp eg við
öll hanskaútlát, hreytti Gunnar
út úr sér. — Viljið þér gjöra
svo vel að láta okkur fá tíu
rjómabollur í viðbót. Bolludag-
urinn er ekki nema einu sinni
á ári.
Hann brosti afsakandi til
þjónsins, sem hneigði sig og fór.
Hljómsveit „Borgarinnar“,
tók að spila hvellandi, fjörug
Vínarljóð, sem áttu að vera
einskonar andleg næring fvrir
gestina, og hjálpa þeim til að
renna niður kaffinu og rjóma-
bollunum.
— Tóta mín, hefir þú bugsað
þér að stýra skipi þínp í hina
viðsjárverðu höfn bjónabands-
ins? spurði Ragnar, með sínum
rólega en jafnframt hæðnislega
málróm.
Tóta dæsti og sagði:
— Þó eg færi bónorðsför til
einhvers myndi enginn taka
mig alvarlega, svo eg verð sjálf-
sagt piparmey alt mitt lif.
— Já, sagði Ragnar í upp-
gerðar meðaumkvunartón. —-
Þú átt því miður ekki mörg
skref áfram að dyrum pipar-
meyjapakkhússins. En þó eg
vilji ekki beinlínis halda ]jví
fram, að eg finni lijá mér til-
lmeigingu til að hnerra þegar
eg gr nálægt þér, þá skaltu samt
vara þig.
Nú tók Ólafur lil máls og
var að vanda stuttorður og á-
kveðinn.
— Uss, hvað ætli þær geti. t
fáum orðum sagt ckki neitt.
— Viltu laka orð þín aftur.
sagði Lóa og kveikti sér í nýj-
um vindlingi.
— Nei, sagði Ólafur. —- Má
bjóða þér eina bollu Lóa min.
Nei, þakka þér fyrir, eg
er nógu feit. En ef við stúik-
urnar eg á ekki við Reykia-
vikurstúlkurnar, héldur állar
stúlkur, — fengjum tækifæri til
að sýna bvað við getum, þá
myndu karlmennirnir vera í
stórkostlegum minnihluta í öll-
um embættum landsins, ef'ti?1
nokkur ár.
— Þá vikli eg vera dauður,
sagði ólafur.
— Haldið þið að við getum
ckki alveg eins verið á þingi og
rifist eins og karlmennirnir?
— Jú, þið munduð ekki svíkj-
ast um að rífast, sagði Ragnar.
— Við skulum halda okkur
við efnið, sagði Gunnar. - -
Haldið þið til dæmis að nokkur
stelpa þori i raun og veru að
biðja sér manns?
— Það þori eg, sagði Stella.
Hún hafði setið þegjandi og
hlustað á samtalið, sein nú var
farið að verða nokkuð eldfimt.
Jæja, viltu sýna að þú
gugnir ekki? sagði Ólafur ögr-
andi.
— Ekkert er auðveldara,
svaraði bún rólega og án þess
að blikna.
Félagar hennar hlóu efa-
blöndnum hlátri, sem varð ein-
mitt til þess að sá snefill sem
eftir var af skynsemi liennar
rauk út í veður og vind.
—- Eg skal veðja við ykkur,
að eftir 29. febrúar skal eg
annað hvort eiga tólf pör af
nýjum hönskum eða vera harð-
trúlofuð, sagði Stella og barði
hnefanum i borðið orðum sin-
um til áherslu.
— Bravó! hrópuðu strákarn-
ir í kór, en augnaráðið sem þær
Tóta og Lóa sendu vinstúlku
sinni var alt annað en uppörv-
andi.
Á næsta augnabliki voru sam-
in bráðabirgðalög, og var efni
þeirra í stuttu máli þetta:
Stella mátti ekki láta þann
útvalda komast að því að bón-
orðið væri veðmál, fyr en svar-
ið væri fengið.
Sá útvaldi mátti ekki vera
neinn af meðlinmm klíkunnar.
Bónorðið skyldi fara fram
bréflega og vera i senn bæn um
æfilanga samvist með viðtak-
anda og heit og innileg ástar-
iátning. Bréfið mátti ekki láta
i póstkassa fvr en allir með-
limir hefðu fullvissað sig um
að engin brögð voru i tafli.
Nú er að eins eitt eftir,
sagði Gunnar, og ]>að er að
ná i manninn.
— Eg skal sjá um það, sagði
Stella.
Nei, lcclli mín, þú þarff
ekki að halda að við tökum ein-
hvern frænda góðan og gild
ann, sagðí Ragnar.
— Það verður að vera einhver
alveg flunkunýr, góða mín.
sagði Ólafur.
Ragnar stakk upp á ]>vi að
kynna 3tellu fyrir einum hljóð-.
færaleikaranum á „Borginni“,
því hann hafði einmitt kynst
honum í samkvæmi fyrir nokkr-
um dögum.
Tillagan var samþykt í einu
hljóði og hól'ust þegar um-
ræður um það, hvar og hvenær
kynningin skyldi fara fram.
En alt í einu mundi Ragnar
eftir þvi að viðkomandi maður
var giftur, svo allar ráðagerðir
og bollaleggingar dóu út eins
og tónar frá ófullgerðri bljóm-
kviðu.
Nú voru hinir gáfuðu heilar
lagðir í bleyti og hugsað af öllu
afli.
Alt í einu sló Gunnar á lærið
og sagði:
— Eg hef það. Þegar við er-
um búin að drekka förum við
út. Stella gengur niður að Tjörn
og áfram út að Hljómskála.
Þegar hún sér einhvern mann
sem henni lýst vel á, verður hún
að falla á hné.
— Strax! Ertu galinn? sagði
Stella.
— Ekki grípa framí. Stella,
á nánar tiltekið að detta fyrir
framan fæturna á manninum.
— Nei, góði. Núna þegar
göturnar eru alveg þurar og
klakalausar. Það myndi líta
ansi illa út.
— Hvað gerir það til. Ef taka
má mark á þeim blaðadómum
sem þú fékst eftir að þú lékst
með Leikfélaginu i fyrra, þá
ertu sæmileg leikkona. Þess
vegna vorkenni eg þér ekki að
láta fall þitt verða eðlilegt.
— Jæja og hvað svo meir?
Gunnar vpti öxlum og glenti
upp augun svo að augabrúnim-
ar náðu upp að bársrótum.
—* Hvað svo meir? Mér þætti
gaman að sjá þann unga mann,
sem léti jafn snotra stelpu og
þig liggja ósjálfbjarga á göt-
unni, án þess að koma henni til
hjálpar.
— En ef svo slysalega tækist
til, skulum við vera á næstu
grösum og reisa ungfrúna á
fætur, sagði Ragnar.
Já, já við verðum að
njósna, sagði Ólafur.
Gott, komum þá. sagði
Stella og stóð upp.
Yið dómkirkjuna skildi hún
við félaga sina og eftír gð hafa
meðtekið frá þeim ógrynni af
hollum ráðum og nokkur vel-
yalin hvatningarorð, hélt hún
ein af stað eftir Templarasundi,
i áttina til Tjarnarinnar,
Þegar hún var prðin eln, fþr
hún að hugsa um það sem hún
hafði lofað að gera, og því meir
sem hún hugsaði, þess meir
kveið hún fyrir afleiðingunum
af fljótfærni sinni. Henni varð
ósjálfrátt hugsað til hins óþekta
manns, sem yrði svo óheppinn
að verða á vegi hennar. Hún
reyndi að gera sér í hugarlund
undrun hans, þegar hann fengi
bréfið með ástarjátningunni.
Hvað myndi--------- — ?
Lengra komst hún ekki með
þessar hugsanir sinar, þvi hún
rakst á eitthvað af svo miklu
afli að hana svimaði og hefði
sennilega dottið á götuna ef
ekki hefði verið tekið utan um
hana sterkum örmum.
Þetta gerðist með svo skjótri
svipan að Stella áttaði sig ekki
fyrst í stað. Þegar hún leit upp
sá hún ungan, hávaxinn mann
standa fjæir framan sig.
— Eg vona að þér hafið ekki
meitt yður, sagði hann og brosti.
—- Nei, nei, mig sakaði ekk-
ert, sagði Stella og losaði sig úr
örmum hans.
— Þér genguð svo hratt, og
þess vegna varð áreksturinn
svona mikill, sagði hann gletn-
islega.
Stella leit í kringum sig. Hún
sá að hún liafði verið svo nið-
ursokkin í hugsanir sínar, og
þess vegna ekki tekið eftir þvi,
að hún var komin á móts við
Iðnó, og hafði einmitt rekist á
manninn þegar liún ætlaði að
beygja þar fyrir hornið. Hún
gat ekki varist hlátri og ungi
maðurinn hló líka.
Ljómandi laglegur, hugsaði
Stella; einn af þessum mönn-
um sem ungu stúlkurnar renna
ástaraugum til, með innilegri
ósk um um að giftast þeim. —
Ilér kom tækifærið fljúgandi
vænglaust upp í hendurnar á
henni. Hvers vegna ekki þessi
maður, eins og einhver annar?
Það var annars leiðinlegt, þvi
maðurinn virtist ekki vera einn
af þeim, sem láta að sér hæða.
Stella bar hendina upp að
enninu og hristi liöfuðið lítið
eitt og það hafði tilætluð áhrif.
— Er yður ilt i höfðinu?
spurði hann.
Slella brosti afsakandi og
reyndi að bera sig vel þrátt fyr-
ir „höfuðverkinn“.
— Nei, nei, það er ekkert.
— Eg næ í bíl, þér getið ekki
gengið, sagði hann og það var
ekki laust við kvíða i röddinni.
Hvar eigið þér þeima?