Vísir Sunnudagsblað - 24.03.1940, Blaðsíða 3

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
fátæklingana meðan þeir eru
lieiðnir; þeir leggja aðal-áhersl-
una á að menn geri skyldu sína
gagnvart hinum framliðnu,
gagnvart öndum forfeðranna.
Þeir verja oft alt að 20.000 krón-
um í eina veglega jarðarför, og
alt að 10.000 kr. til að byggja
upp einn einasta legstað! Árlega
verja þeir mildu fé til að brenna
reykelsi á liinum sama legstað,
svo andi liins framliðna (Ivín-
verjar segja: Djöfull hins fram-
liðna) skaði þá ekki sem eftir
Jifa. — Og hér hefir „lifspeki“
Búddatrúarinnar verið að verki
í 1 (500 ár og hún samþykkir þelta
alt.
V. Sjóræningjar og bófar.
Eru sjóræningjar enn þá til.
spyrja menn. Já, hér í Suður-
Kína eru þeir ekki sjaldgæfir.
Oft eru þeir „fínir menn“, taka
sér far á 1. farrými og úti á
rúmsjó ráðast þeir vopnaðir á
skipshöfnina, knýja skipstjóra
til að halda inn á tiltekinn fjörð
þar sem þeir geta óhultir komist
á brolt með all verðmæti sem
þeim þóknast að ræna og rupla.
Þeir drepa strax livern þann
sem sýnir þeim mótþróa. Neiti
maður að gefa þeim gullhring-
inn sinn, höggva þeir fingurinn
af. — Fyrir tiltölulega skömmu
varð norrænt skip fyrir þeirri
óhepni að fá svona gesti um
borð.
Annars hafa ræningjar og
bófar um langan aldur verið al-
gengir í Kína. Eftir ófarir
kommúnista 1927 og næstu ár
gerðust rnargir þeirra ræningj-
ar. Liggja þeir um þessar mund-
ir i launsátri í fjöllunum og þeg-
ar þeir sjá bifreiðar fara um veg-
ina, senda þeir bílstjórunum
VI. Þekkja þeir ísland?
Er það liugsanlegt að menn
hérna í Suður-Kína viti nokkuð
um ísland? Eins og kunnugt er,
ausa Kínverjar mestalla þekk-
ingu sína um önnur lönd úr
breskum heimildum. Og livað
segja Bretar um Island? Hvað
útvarpið snertir, fræðir það
menn um að mikið af illviðrum
þeim og lægðum sem ganga yfir
Bretlandseyjar og Norður-Ev-
rópu, komi einmitt frá íslandi.
Þetta getur maður fengið að'
heyra um víða veröld.
íbúarnir í Hong-Kong lesa kínversk blöð, sem prentuð eru
með myndletri.
Mætti ekki biðja vora hátt-
virtu nágranna að birta stund-
um eitthvað um landið, í þakk-
lætis skyni, fyrst Island varar þá
við illviðrunum?
Sem betur fer þekkja einnig
allmargir hér í nágrenninu fóst-
urland vorl frá annari hlið. I
Kanton býr íslensk kona, frú
Steinunn Hayes. Hún er doktor
i læknisfræði og maðurinp
hennar er einnig læknir. Þau
Kínverskt landsl
ag.
hjónin hafa unnið þar mikið
starf í Kína um 35 ára skeið, og
eru vel þekt meðal innlendra og
útlendra manna hér og víðar.
Hafa þau nú unnið svo lengi að
kristniboðsstarfi að þau eiga
rélt til eftirlauna og hvíldar, en
vilja ekki fara fyr en friður er
kominn á aftur. —
Eins og alkunnugl er dundu
ægilegar hörmungar yfir Kan-
lon þegar hún var tekin. En
þrátt fvrir eldsvoða, sprengju-
regn, óvinaher og alt það „tauga-
strið“ sem þessu var samfara,
vfirgáfu þau ekki borgina.
Ilöfðu þau frá mörgu að segja
er eg liitti þau s. 1. sumar, en það
get eg ekki fært í letur hér. —
Sumarbústað einn fallegan eiga
þau lijónin hérna í nýlendunni,
á indælli eyju þar sem altaf
hlæs andvari, einnig í hinum
steikjandi sumarhita sem hér er.
Var eg i heimsókn hjá þeim þar,
en vona einnig að liilta þau i
Kanton.
Það er einkennilegt að sjá
.-uma Kinverja brosa hlýlega
þ'-gar minst er á ísland. En það
.it v<-;ma þess að ein af bestu
dælrurn þess hefir gefið heilsu
sina, mentun og þrek til að
lijálpa þjóð sem þjáist og bera
vitni um það besta sem til er á
íslandi, sem sé lifandi trú á Jes-
úm Krist. —- Belri fulltrúa gat
Island ekki átt hér auslur frá.
nokkurar kúlur gegnum höf-
uðið og ræna svo og rupla, hvort
sem i hlut eiga vinir eða óvinir
Kínverja.
Bretar liafa kveðið niður ræn-
ingjaóeirðir innan nýlendanna;
])ó koma bófarnir stundum yfir
Iandamærin. — Enda úir hér og
grúir af glæpamönnum; margir
þeirra láta sér nægja að stela
skartgripum af kvenfólki og
handtöskum þeirra á götum úti.
Fyrir nokkurum dögum réðst
einn slíkur á konu mína, sló
hana niður og ætlaði að kyrkja
hana. En hann tók lil fótanna
þegar Breti einn kom á vettvang
og engu fékk hann rænt. Sama
var að segja um bófa einn er
kom um nótt inn i lierbergi
mitt i gistihúsi þar sem eg bjó;
hann lagði á flótta er eg vakn-
aði og spurði hvað hann vildi. -—
En séu þeir margir saman,
hræðast þeir ekki neitt, skjóta
jafnvel á lögregluþjóna og her-
menn.
Enginn efi er á þvi, að mikið .
af þessum ófögnuði stafar af
neyðarástandi því sem rikir svo
viða hér eystra.