Vísir Sunnudagsblað - 24.03.1940, Blaðsíða 5

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Myndin er tekin af bresku herskipi, sem bjargar áhöfn af skipi,
er rekist hefir á tundurdufl og sokkið.
SJODRAUQURINN
EFTIR KRISTJÓN JÓNSSON
ilja, hafði fataskifti á flekanum,
fór í þurr fötin, er enn höfðu
ekki blotnað að ráði, og í sjó-
fötin utanyfir þau. Enda þótt
sjóinn skolaði stundum yfir
flekann, gat stráksi samt hald-
ið sér þurrum vegna hlífðarfat-
anna.
í dagrenningu á þriðjudags-
morguninn sáu þeir þrjú ljós.
Það fyrsta stefndi i austurátt, í
áttina til okkar, sagði stýri-
maður. „Við gerðum alt sem
við gátum til að vekja eftirtekt
sldpsins á okkur. En alt í einu
breytti það út af stefnu sinni og
stefndi í aðra átt. Rétt á eftir
sáum við að það nam staðar og
okkur sýndist það taka eitthvað
upp af sjónum. Okkur kom til
liugar, að það væri björgunar-
báturinn af skipinu okkar — en
vissu höfðum við ekki neina fyr-
ir því. Á að giska stundarfjórð-
ungi seinna héit skipið áfram.
Skömmu síðar sáum við til
tveggja skipa, sem liéldu í vest-
urátt en hvorugt þeirra vcilti
okkur alhygli, þrátt fyrir ítrek-
aðar tilraunir að vekja á okkur
eftirtekt.
Þannig leið dagurinn og nótt-
in. Um miðjan dag á miðviku-
daginn flaug bresk flugvéJ á að
giska Imndrað rnetra fyrir ofan
okkur, en af þvi að húu gaf ekki
frá sér nein merki, töldum við
vist, að hún myndi ckki hafa
séð flekann.
Við reyndum öðru livoru að
borða ofurlítið af kexi, en vegna
þess live þurt og ólystugt það
yar, gátum við sama og ekkert
horðað. Af því að veðrið var
gott og sjórinn lygn og sléttur,
reyndum við að vefja utan um
okkur segldúk og sofna ofurlít-
ið. Þannig láum við til kl. hálf
ellefu um lcvöldið. Þá tókum
við ákyndilega eftir daufum
ljósum, sem lireyfðust rétt hjá
okkur. Eg hafði til allrar ham-
ingju flautu í vasanum og
blístraði af öllum mætti til að
vekja athygli skipsins á okkur.
Það tókst — skipið nam staðar
og bjargaði okkur úr greipum
dauðans. Við vorum hálf stirðn-
aðir af kulda og ákaflega svang-
ir, þegar lijálpin barst okkur.
En hún kom — og það skifti
okkur mestu máli.
-------1 '■"“■l<illliliff|lilliiliiii». ...
1 Indlandi er sagt að 290 milj.
af 350 milj. landsmanna gangi
herfættir.
í Bandaríkjunum hefir kom-
ið í ljós við nákvæma rannsókn,
að kvenfólk kaupir 65'/ af öll-
um hálsböndum, sem karlmenh
nota.
í Bandaríkunum eru 1.341.-
000 skáladrengir og 559.100
skátastúlkur.
Þjónn: — Þetta eru bestu
eggin sem við höfum haft ár-
um saman.
Gestur: — Komið með ein-
hver, sem eru ekki alveg eins
gömul.
Það var um miðjan vetur, á
fyrsta lug þessarar aldar, á
hinni svo kölluðu skútuöld, að
við þrír, Gisli, Bjarni og eg, ált-
um að vaka yfir skipi því er
við vorum hásetar á. Skipið var
gert út á handfæraveiðar frá
Hafnarfirði, og var nýkomið
inn úr fiskitúr. Það var búið að
skipa upp fiskinum og út salti
og átti skipið að sigla úr liöfn
næstu daga.
Við þessir þrir vorum ekki
úr firðinum eða Reykjaík,
áttum heima upp i sveit. Það
dæmdist því á okkur að líta ef t-
ir skipinu, í landlegum.
Við liöfðum lagt í ofninn i
káetunni og var þar mjög hlýtt
og notalegt. Við spiluðum l’hom-
bre af kappi, og leið að vökulok-
um, áður en okkur varði.
Gísli var að gefa og Bjarni
var að taka í nefið. Heyrum við
þá að gengið er eftir þilfarinu
fram á skipið og farið að
hringla í keðjum. Heyrðist okk-
ur eins og væri farið að „stikka
út“. — „Þetta tjáir ekki, við
verðum að hjálpa til að „stikka
út“ keðjunum. Þetta er víst
stýrimaðurinn“, mælti Gísli.
Við Bjarni samþyktum það. Við
fleygðum frá okkur spilunum
og göngum allir upp á þilfarið,
og fram á skipið, en þar er þá
enginn maður og ekki sjáanlegt
að lireyft hefði verið við keðj-
unum. Bjarni segir: „Fyrst við
erum komnir upp, þá er hesl
að við „stikkum“ svo sem tveim
Iiðum.“ — Gisli Iieldur að það
sé óþarfi, en þó gerum við
jieíta, og að því loknu fórum
við niður aftur. Við höfðum
einhvern ónola geig, og gátum
ekki farið að spila, en fengum
okkur kaffi og töluðum saman
á þessa leið:
„Mér heyrðist ábyggilega, að
einhver væri á gangi uppi á þil-
farinu, heyrðist ykkur það ckki
lika?“ sagði Gísli.
„•Tú, það var gengið eftir þii-
farinu og Iiringlað i keðjunum,
og best gæti cg trúað, að það
færi að hvessa bráðum“, sagði
Bjarni.
„Það litur ekki úl fvrir það,
þetta er kjaraveður.“ gegndi eg.
„Jæja, sannaðu lil. drengur
minn það verður kominn
stormur á morgun. Eg hefi oft
vitað það áður, að skipsdraugar
segðu manni fyrir, ef óveður
væri i nánd,“ sagði Bjarni.
„Góði Bjarni, segðu okkur
draugasögu og hafðu hana dá-
lítið mergjaða," sagði eg.
„Já, gerðu það,“ sagði Gísli.
Bjarni mælti eftir dálitla
þögn: „Jæja, það er best að eg
segi ykkur livað kom fyrir
kojufélaga minn, er var mér
samskipa i hitteðfyrra á henni
Milly.“ Og hóf þá Bjarni frá-
sögu þessa.
„Það var fyrir nokkrum ár-
um, að þessi félagi minn var á
einni Geirsjagtinni ,og var hann
sá eini, sem átti heima norður
i landi, allir hinir hásetar á því
skipi áttu heima í Reykjavík.
Það talaðist því þannig til, að
hann einn vekti vfir skipinu í
fyrstu inniveru. Þetta var af-
burða kjarkmaður, sem ekki lét
alt fyrir brjósti brenna og þeg-
ar allir hásetar eru komnir í
land, kemur liann sér fyrir i ká-
etunni. Þar var bæði hlýtt og
hjart. Hann hafði skemtilega
bók að lesa, og sat við lestur-
inn stjórnborðsmegin við ká-
etuborðið. Svo líður á kvöldið
að ekki ber til tíðinda. Þegar
klukkan er að verða ellefu,
heyrir hann, að gengið er eftir
þilfari skútunnar og liyggur
hann að einhver hafi Ient við
skipið frá nágrannaskipum
þeim, er lágu á höfninni, skamt
í burtu. Ilaun var mjög sokk-
inn niður í bókarlesturinn og
hugði sem svo, að gesturinn
mundi koma niður í káetuna,
enda reyndist það svo. Eftir
stutta stund er gengið rösklega
niður káetustigann, og er hann
lítur upp úr bókinni, sér liann
hvar skúggalegur maður situr
hinu mcgin við káetuborðið.
Ilann ímyndar sér að einhver
félaga hans eða kunningja ætli
að gera sér leik að þvi að hræða
liann og yrðir því elcki á ná-
unga þenna. Hann tekur þvi
hókina, sem liann var að lesa i,
og heldur lestrinum áfram
góða stund, án þess að lita upp.
Honum verður samt lilið upp
úr bóldnni yfir borðið, sér þá
enn þenna skuggalega náunga
og veitir hann honum nú frek-
ari alhygli. Það, sem honum
fanst einkennilegast við hann, er
að hann sá káetuþilið i gegnum
hann, sem var hinu megin við
hann. Einnig sér hann, að liann
heldur vinstri hendinni um rýt-
ingsskaft, sem stóð í gegnum
hann í hjartastað. Sýndist hon-
um blóðbuna renna frá sárinu.
Ura leið og þann sá þetta varð