Vísir Sunnudagsblað - 31.03.1940, Blaðsíða 5

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
lYXMÍHQV.. . ___;_______
FRJÁLS ÆISKA
Hún hét Erla og var ættuð að
austan. Hún var há og grönn,
barmurinn hvelfdur, svartir
lokkarnir töfrandi. Hún var
glæsileg stúlka. Enginn vissi
það betur en hún sjálf. Að vísu
ekki tiltakanlega fríð í andliti,
en gædd þeim seiðandi töfrum
og yndisþokka, sem fáir karl-
menn standast. Hún var vorið,
æskan og hreystin, sameinað í
einni persónu. Venjulega lífs-
glöð og vingjarnleg, en gat orð-
ið köld og hörð, fyndist henni
sér misboðið. Bros hennar vakti
hjá mönnum sjálfstraust og
fögnuð, kuldasvipurinn gerði þá
óhamingjusama og fulla af
svartsýni. Þannig var Erla.
Hún hafði flutst til höfuð-
staðarins skömmu eftir ferm-
ingu og gengið þar á skóla.
Námið sóttist vel. Hún var fljót
að læra og skilningsgóð. Það
sem öðrum reyndist strangasta
erfiði, var henni leikur einn. Þó
kom það fyrir, að henni leidd-
ust allar námsbækur og hún
þráði eitthvað annað — eitt-
hvað starf, sem reyndi á hraust-
an líkamann og veitti henni un-
að erfiðisins. Og oftast fékk hún
þeirri þrá sinni fullnægt í því
sama, — sundinu. Sundið var
uppáhalds-íþrótt hennar. Því
helgaði hún mikinn hluta af frí-
tima sínum. Strax og hún hafði
lært að fleyta sér, þótti henni
það skemtilegri Ieikur en alt
annað. Hún tók líka fljótlega
miklum framförum og náði
brátt ágætum árangri. Ekkert
fanst henni jafnast á við gleð-
ina yfir því, að finna sig yfir-
stiga þá örðugleika i dag, sem
ófærir voru í gær, eða fyrir
sköminu síðan. Fátt veitti meiri
unað en hin nákvæma samstill-
ing fóta og handa, sem nauð-
synleg var til að ná hraða og
leikni í íþróttinni. Það, að
kljúfa vatnið með föstum, viss-
um tökum, veitti henni ein-
hverja fullnægju, sem hún
hlaut livergi annarsstaðar. Því
var það þrautráðið, þegar hún
var lúin eða í slæmu skapi, að
grípa sundfötin og handklæðið
og synda dálitinn sprett. Það
var eins og þreytan og önug-
lyndið. skolaðist af henni í vatn-
inu. Það skilaði henni aftur
fullri af lifsþrótti og yndis-
þokka.
Þannig höfðu námsárin liðið.
Hún hafði skift þeim skynsam-
lega niður á milli merkilegra en
ósköp leiðinlegra námsbóka og
skemtilegrar iþróttar, fagurrar
listar. Hún útskrifaðist úr skól-
anum með ágætum vitnisburði.
Meðfæddir námshæfileikar og
óvenjulegur dugnaður til
skyndiáhlaupa á hin þurru,
bóklegu fræði, báru hana með
miklum ágætum yfir boða og
blindsker prófanna, sem svo
margir steyta á. Að námi loknu
fékk hún vinnu á skrifstofu.
Þar var hún í eitt ár — og leidd-
ist voðalega. Ekkert var fjar-
lægara ríku og ótömdu eðli
hennar, en sifeldar kyrsetur yf-
ir endalausum reikningum og
heimskulegum viðskiftabréf-
um. Hún hafði þvi sjaldan lifað
glaðari dag en þegar hún kvaddi
skrifstofuna, ásamt öllu sem
henni fylgdi, sköllóttum for-
stjóra, pikkandi ritvél og gjall-
andi síma.
Skömmu síðar steig hún á
skipsfjöl og lagði af stað áleiðis
til útlanda. Þar dvaldi hún eitt
ár við nám i íþróttum og tungu-
málum. Heilt ár, fult af skemti-
Iegum nýjungum og óþrotlegri
fjölbreytni á öllum sviðum.
Framandi áhrif, nýtt og liress-
andi andrúmsloft lék um hana,
eins og svalandi fjallablær eftir
molluþrunginn dag. Hún kyntist
nýjum siðum og hiáttum, nýju
fólki, nýrri menningu. Og hún
lærði margt á þessu eina ári.
Það, sem hún sá og heyrði varð
henni hið sama og frjódögg gró-
andi jurtum. Þær opna blöð sín
og blómgast betur en nolckru
sinni fyr.
En þótt Erla sæi margt og
merkilegt í framandi löndum,
gleymdi hún aldrei íþróttinni
fögru, sundinu. Hún æfði það
stöðugt, þegar þvi varð við kom-
ið, og tók mildum framförum
undir liandleiðslu ágætra kenn-
ara. Það fanst lienni sjálfri
einna mest um vert af öllu því,
sem hún hafði numið í för sinni.
Þegar árið var liðið, kom Erla
heim á ný. Bæði var farareyrir
liennar mjög á þrotum og svo
var hún farin að þrá gamla land-
ið sitt. Hún vildi enn sem fyr,
líta augum fjöllin tignarlegu og
jöklana björtu, en framar öllu
öðru langaði hana til að láta
kaldan og saltan sjóinn við
strönd landsins, leika um hand-
leggi sina og brjóst. Hún þráði
að finna hitann frá sjálfri sér
og orku eigin handa, bera sigur
úr býtum í viðureign við hyl-
djúpar ár og ísköld jökulvötn.
'flún vildi einnig kenna það, sem
hún hafði Iært,veita öðrum hlut-
deild í þekkingu sinni, gefa ein-
hverjum brot af þeirri ánægju,
sem hún hafði sjálf haft af
sundinu. Aldrei hafði henni
verið það ljósara en nú, að það
var öllum íþróttum æðra.
Hún var líka heppin. Það hitt-
ist einmitt svo vel á, að um vor-
ið, þegar hún var nýkomin
heim, var auglýst eftir sund-
kennara að stóru sumargisti-
húsi uppi i sveit. Hún sendi um-
sókn og með aðstoð góðra
manna féklc liún stöðuna. Þegar
hún lagði af stað í nýju vistina,
fanst henni sem þáttaskifti væru
í lífi sínU. En engu var að kvíða.
Nú stóð hún á tvítugu. Hraust-
ari, glæsilegri og auðugri af lífs-
orku en nokkru sinni fyr.
Erla var búin að vera viku í
nýju vistinni. Henni fanst alt
leika í lyndi. Hvað getur líka
amað að frjálsri, tápmikilli
æsku, þegar sólin skín i lieiði,
eins og í dag, svo hvergi ber
skugga á? Starfið var skemti-
legt. Það fylgdi því einhver
fagnaðarkend að geta boðið og
skipað fyrir og sjá aðra hlýða
sér. En skelfing var það annars
skritið, hvað sumir gátu verið
miklir klaufar að læra að synda.
Það var bæði broslegt og aumkv-
unarvert um leið, að sjá stóra og
stæðilega menn og konur, verða
eins og ósjálfbjarga hvítvoð-
unga í vatninu. Fóllí, sem á
þurru landi kom fram eins og
það ætti allan heiminn, varð
máske gripið hálfgerðri skelf-
ingu, þegar það reyndi að fleyta
sér í fyrsta sinn. Einkennilegt
var það, að maðurinn, sem með
svo miklu stolti nefndi sig æðstu
verU jarðarinnar, skyldi á þessu
sviði vera eftirbátur hinna lít-
ilfjörlegustu dýrategunda. Þetta
og ýmislegt fleira í því sam-
bandi, flaug Erlu í hug, meðan
hún gekk frá gistihúsinu og nið-
ur að sundlauginni, þennan
heita og bjarta júnídag. Loftið
var hreint og tært. Sólin ljómaði
í heiði. Erla leit á armbandsúrið,
sem hún hafði um úlnliðinn.
Klukkan var ellefu. Nemandinn,
sem hún beið eftir, hlaut að
koma. á hverri stundu. Erla sett-
ist á bekkinn hjá sundlaugirini.
Hún sá gljáfægða bifreið renna
heim veginn og upp að gistihús-
inu. Nýir gestir, hugsaði hún.
Máske nýir nemendur. Það
vantaði ekki tilbreytinguna í
þetta starf, sem hún hafði valið
•i - { * ' ■ 4 ■'*•••
5
mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm.*
■ ■ > ,'íÍld i
Smásaga
eftir
Oils
Ouðmundssoni
. • > 'lb'
sér. Altaf var hún að kynnast“
áður ókunnu fólki, öllum þess
liugmyndum, tilhneygingum og
dutlungum. Vissulega mátti það
teljast skemtilegt og lærdóins-
ríkt. Og ]>ó var hún ekki alls-
kostar ánægð. Hún sökti sér
niður í margvislegt drauma-*
rugl, eins og hún væri ennþá
finnntán ára gömul, með allan
óróa hins vaknandi lífs í brjóst-
inu.
Fram til þessa Iiafði hún kentu
ölluiri gestum sund, sem lærá-t
vildu, bæði körlum og konum. 1
En nú var nýr starfsfélagi værit-;
anlegur á næstunni. Hann átti
að leiðbeina karlmönnunlim i
sundi, fimleikum og öðrurii1
íþróttum, sem þeir kærðu sig- -
um að stunda. Erla fann það
með sjálfri sér, að henni var dá- ’
lítil forvitni á að kynnast þess-'
um nýja starfsbróður sínum. '
Skyldi hann vera skemtilegUr
og aðlaðandi? Hvernig ætlii
hann liti út? Þessar og þvílíkar ■■
spurningar komu oft upp í hugá-
hennar. Hún vissi að hanri hét’
Haukur Brandsson og var ágæt- •
ur sundmaður. Hann hafði
skyndilega orðið landskunnur
síðastliðið ár, fyrir mjög góð
sundafrek.
Erla hrökk upp frá hugsun-
um sínUm, við það að ungur, *
dökkhærður maður með hand-
klæði og sundskýlu i hendinni,
stóð fyrir framan bekkinn sem"
hún sat á og ávarpaði hana.!
„Fyrirgefið. Eruð þér ungfrú’
Erla Helgadóttir sundkennari?'* •
spurði hann. „Mér var sagt, að’1
eg myndi hitta yður hér.“.
„Já, það er rétt til getið‘*ý'
svaraði Erla og stóð upp af
bekknum. „Óskið þér eftir æf- 1
ingatíma?“
„Æfingatíma ?“ • «
Erla tók ekki eftir furðu-
hreimnum í rödd hins ókuniíá
manns, en hélt áfram: „Það
stendur raunar þannig á, að eg
er að bíða hér eftir öðrum nem- ’
anda“. Hún leit á úrið. „Eri það
litur út fyrir að hánn ætli ékki"
að koma. Við getum áð minstá?
kosti notað timann þangað tií»n
Karlmannaklefarnir eru þamá'’
til hægri“.Hún benti honum meðíí
hendinni. Hreyfingin var föstd
og snögg, eins og skipun. Það'f
var líkt og hann hikaði svolitið: