Vísir Sunnudagsblað - 07.04.1940, Blaðsíða 6

6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
kænsku, en hreysti þeirra felst
í fyrirlitningu á dauðanum og
trúnni á óhagganleik örlaganna.
Þegar Fauas var seytján ára að
aldri, gerði faðir hans boð eftir
honum og kvaddi liann til
Damaskus.
Heimsstyrjöldin var á enda.
Drúsarnir í Libanon voru sigr-
aðir, franskar hersveitir komn-
ar inn í Sýrland. Ai-abahöfðing-
inn hafði hagað seglum eftir
vindi og skift um skoðun á réttu
augnabliki. Hann lofaði að
halda í heiðri hin nýju lög, er
bönnuðu flakk Bedúínanna og
hann viðurkendi jafnframt liin
nýju Iandamæri, sem bútaði
Tyrkjaveldi í sundur.
Margir farandflokkanna byrj-
uðu búskap. En Bedúínum voru
aðrir hæfileikar í blóð bornir
en búmenska. Sauðalijarðir
þeirra dóu úr hungri, úlfaldarn-
ir dróust upp, en Bedúinarnir
sjálfir rændu og stálu, til að
forða sér frá hungurdauða. Fyr-
ir þetta var þeim hegnt á misk-
unnarlausan liátt.
Bardagar, ættstofnadeilur og
blóðhefndir var bannað. En þá
var þetta svo ríkt í eðli Bedú-
inanna, að þeir fyrirlitu öll önn-
ur störf. Og á hverju áttu þeir
að lifa?
Bedúinafurstinn samdi við
sigurvegarana i styrjöldinni og
gerði það á mjög slægvitran
hátt. Bandamenn guldu honum
ákveðinn skatt, gegn loforði um
að gæta reglu og friðar í land-
inu. Hann eignaðist mikið af
vopnum og tyrkneska gullmynt,
sem stöðugt fór hækkandi i
verði. Hann var ríkur, gaf son-
arsyni sínum Fauas stóra og
fallega Buickbifreið og kostaði
bifreiðarstjórann sjálfur — bif-
reiðarstjóra, sem bæði kunni
arabisku, tyrknesku, þýsku og
frönsku. En Fauas kunni elcki
nema ensku utan móðurmáls-
ins. Nú byrjaði hann að kynn-
ast borgarlífinu. Um veturinn
dvaldi hann i höll afa síns í
Ðamaskus, en er voraði fór
hann til tjalda frænda sinna og
vísaði þeim á haglendi þau, er
Bedúínahöfðinginn hafði skift á
milli þeirra. Fauas varð góður
veiðimaður og skaut skógargeit-
ur út um glugga bifreiðarinn-
ar, þó hún væri á fullri ferð.
Veturinn næsta á eftir hélt
hann til afa síns og bjó hjá hon-
um í Damaskus. Þá varð hann
ástfanginn af enskri stúlku, sem
hann sá. Kvöld eftir kvöld fór
hann með bifreiðarstjóra sínum
inn í þrönga götu i úthverfi
borgarinnar, þar sem knæpur
og gildaskálar stóðu hlið við
hlið og grammófónhljómar
gullu út á götuna og bergmál-
uðu frá liúsi til húss. I einni
þessari knæpu dansaði Ahx, á-
samt nokkurum öðrum stúlk-
um. Þegar hún var búin að
dansa nokkura dansa, settist
hún þreytuleg og leiðindafull á
svip við horð gestanna og byrj-
aði að drekka þar.
Fauas drakk ekki. Hann sat
i miðri ljósadýrðinni, horfði á
skartklæddar konur, hlustaði á
hvella tóna hljómsveitarinnar
og beið með eftirvæntingu að
dansmeyjarnar hirtust á liá-
pallinum í ofbirtu ljóskastar-
anna, er vörpuðu á þær marg-
litum ljósum.
Alix neitaði að setjast að
borðinu hans. Það var ekki fyr
en gildaskálaeigandinn sagði
henni, að Bedúínapilturinn væri
höfðingja ættar og sonarsonur
mikils ráðandi fursta, að liún
fékst til að setjast við horðið.
Fauas var fámáll, enskan var
bjöguð og nærvera hennar varð
þess völd, að enskan, sem hann
talaði, var bjagaðri en ella og
framkoma hans öll óstyrkari.
Alix leiddist, en liún þorði ekki
að fara og setjast við annað
borð. Hún kallaði á vinstúlkur
sínar að borðinu, en Fauas sá
aðeins hana eina.
Eftir þetta var Alix stolt af
því, að hafa getað áunnið sér
hylli Bedúinans. En hún fékk
ekki skilið, hversvegna liann
æskti einskis annars en mega
sitja eina stund á hverri nóttu
i nærveru hennar á gildaskálan-
um. Hann sagði henni frá hfinu
á eyðimörkinni og hét henni að
taka hana með sér á veiðar er
voraði. „Eg ætla að gefa þér
hest“, sagði hann. „Þú skalt fá
þitt eigið tjald, með fögrum
dúkum og þú skalt fá svert-
ingjaþjón og veiðifálka. Viltu
koma?“ Hún draup höfði til
samþykkis, enda þótt hún vissi,
að er voraði myndi hún verða
komin óravegu burt frá Dama-
skus, í aðra borg og í annan
gildaskála.
En æfintýraþráin seiddi liana.
Þögul aðdáunin í augum Fauas
dró hana á dularfullan hátt að
sér. Hún gleymdi sér, gleymdi
hverskonar hfi hún lifði. Sýr-
land, þetta land, sem var eins
og öll önnur lönd — varð í einni
svipan að nýjum heimi fyrir
hana, að heimi, þar sem hana í
fyrsta sinn dreymdi um sannleik
og tilgang í þessu lifi. Þegar hún
sat við borðið hjá Fauas, horfði
í glóð augna hans og lilustaði
á það, sem hann sagði, urðu
orðin að eyðimörk, að hilling-
um, að úlfaldalestum, að fugl-
um og vori og flökkulífi, þar
sem Bedúínar riðu í flokkum á
hálftömdum liestum og gistu í
tjöldum.
Æfintýraþráin barðist i
brjósti liennar. Áður en hún
vissi af var lijarta hennar helg-
að Fauas — honum einum.
Kvöld nokkurt skýrði liún
Fauas frá því, að nú væri dans-
flokkurinn á förum frá Dama-
skus. „Við flytjum til borgar
norður á ströndinni“, sagði hún.
Fauas sagði: „Á ströndinni eru
margar borgir og margar dans-
meyjar.“
„Sérðu ekki eftir mér?“
spurði Alix.
Hann leit á liana. „Hvað heit-
ir borgin?“ spurði hann. Hún
hristi höfuðið. „Þú veist það
ekki“, hélt hann áfram, „og þú
ætlar að láta teyma þig burtu
eins og ambált og ætlar að
dansa frammi fyrir öðrum karl-
mönnum rétt eins og að sál þín
sé sofnuð.“
„Sál mín dvelur ætíð hjá
þér“, sagði hún brosandi — en
þegar liún sá augnaráð lians
hætti hún að brosa. „Þetta er
sannleikur“, sagði hann, „eg hef
vakið sál þína og hjarta þitt úr
svefni og eg ætla að lialda þér
kyrri.“
Hún mótmælti ekki og liún
óttaðist ekki.
Daginn eftir fór forstjóri
dansflokksins á fund breska
konsúlsins og tillcynti honum
að livít dansmær ætlaði sér að
rjúfa gerða samninga til að geta
gifst átján ára gömlum Bedú-
ínadreng. Þegar konsúllinn varð
þess áskyna, að þetta var Fau-
as sem hlut átti að máli, fanst
honum málið vandast. Hann
fór í eigin persónu til gistihúss-
ins þar sem dansmeyjarnar
bjuggu og bað um að mega tala
við ungfrú Alix. „Þér eruð i
liættu staddar,“ sagði hann, „eg
skal gera það sem i mínu valdi
stendur til að hjálpa yður.“ Hún
skýrði honum frá því, að hún
ætlaði sér ekki að dansa framar,
og að hún hafi af frjálsum vilja
og á eigin óbyrgð tekið ákvörð-
unina um það, að vera kyrr hjá
Fauas.
„Þér þekkið ekki Bedúín-
ana,“ sagði hann. „Þeir gera yð-
ur óhamingjusama. Við getum
elvki leyft að enskar stúlkur
standi í slíku sambandi við þá
innfæddu. Auk þess brjótið þér
skuldbindingar yðar og samn-
inga gagnvart forstjóra dans-
flokksins.“
Alix varð bugsað til Fauas,
og það eitt að minnast bans,
gaf henni vonir um frelsi frá
þvi lífi sem hún hafði til þessa
lifað. Þessi sælukenda þrá var
svo sterk að hún vóg gegn öllum
ytri áhrifum. Alix lilustaði
hvorki á hótanir né ráðlegging-
ar, aðrar en sins eigin hjarta.
„Hvað varðar yður um mig?“
spurði hún. „Af hverju skiftuð
þér yður eklcert af mér þegar
forstjóri dansflokksins kom
mér fyrir í þessari saurlifnaðar-
götu, enda þótt samningurinn
liafi að eins verið bundinn við
Norðurálfu? Hvers vegna látið
þér það afskiftalaust, að maður
skuh dreginn þvert gegn vilja
sinum úr einu glæpamanna-
hverfinu í annað, úr einni saur-
lifnaðarknæpunni i aðra, Uns
maður er orðinn að viljalausri
og glataðri skepnu?“
„Hafi forstjórinn neytt yður
hingað til Sýrlands þvert ofan i
gerða samninga, mun eg Iáta
senda yður aftur heim til Eng-
lands,“ sagði konsúllinn.
„Eg vil ekki fara aftur til
Englands.“
„Hvað kemur til þess?“
„Eg vil vera frjáls minna
ferða og gerða. Eg heimta að eg
sé látin í friði.“
Mynd þessi er af hinni vellauðugu Mrs. Evalyn Walsh Mc Lean,
eiganda hins fræga Hope demants, og dóttur hennar.