Vísir Sunnudagsblað - 07.04.1940, Blaðsíða 7
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
Bandamenn og vasa
orustuskipin þýsku.
„Eg bið afsökunar,“ sag’ði
hann óþolinmóðlega, „en þaS er
skylda mín, aS vernda ySur fyr-
ir þessum Fauas. Það er skylda
mín, að vernda landa mína í
þessari borg gegn fyrirsjáanleg-
um hættum.“ Hún lét ekki sann-
færast. Hann heimtaði af henni
vegabréfiS. Skömmu seinna
komu tveir vopnaSir hermenn,
tóku Alix og fluttu hana aS bú-
staS konsúlsins.
Þegar forstjóri dansflokksins
kom um kvöldið til að sækja
AJix á danssýninguna, var hún
horfin.
—o—•
Fallega Buickhifreiðin stað-
næmdist við hugSu á Libanon-
veginum. Tiu Bedúínar komu
hlaupandi, umkringdu liana og
heilsuSu Fauas. Einn þeirra
sagSi: „Þín er leitaS, Fauas!
Þrisvar sinnum vorum við
stöSvaSir af hermönnum!“
„Hvað sögSuS þér þeim?“ spurSi
Fauas: „ViS ' sögSumst ætla á
markaSinn í Beyrouth.“ „Leita
mín,“ sagSi Fauas, „þeir halda
aS eg muni hafa riSiS til tjalda
frænda minna á eyðimörkinni.“
Bedúínarnir viku þegjandi íil
hliðar svo Fauas gæti stigið út
úr bifreiSinni.
„Það væri betra aS þú héldir
áfram,“ sagSi maSurinn er fjTrst
hafSi ávarpaS Fauas, „viS skut-
um stöSva hvern þann sem
dirfist aS veita þér eftirför.
Fauas var litiS til Alix, þar
sem hún stóS á vegbrúninni.
„Já, strax,“ sagSi liann. Hún
snéri sér viS, og hann gekk á
móti henni og þrýsti hönd henn-
ar. „Ertu nokkuS hrædd?“
spurSi hann. Augu hennar leiftr-
uðu. Þarna lá borgin — en hve-
nær hafSi hún átt heima i stór-
borg svo hún gerði greinarmun
dags og nætur? Hvenær hafði
hinn svali náttvindur leikið um
lokka hennar og andht sem nú?
Hafði hún ekki altaf verið fugl
í búri, fangi milli tómlegra
veggja, eða dansandi ambátt
frammi fyrir lostafullum múg?
Nú var það gleymt — alt
gleymt. Hún var orðin að ungri,
tápmikilli stúlku, titrandi af
hamingju og þrungin af eld-
heitri ást: „Eg elska þig,“ sagði
hún og brosti um leið og hann
þrýsti hendi liennar. „Og eg
mun elska þig alt mitt líf“, sagði
hann. Dimm augun ljómuðu
þegar hann laut brosandi niður
að henni.
Þau tóku ekki eftir báðum
lögreglubifreiðunum er komu
niður brekkuna fyr en um sein-
an. Þau tóku fyrst eftir þeim,
þegar kastljósin lýstu þau upp,
þar sem þau stóðu á miðjum
veginum.
Bedúinarnir stóðu í þéttri röð
til að verja bifreiðunum veginn,
hófu byssurnar á loft og hjuggu
sig til að skjóta. Alt í einu var
sagt með skipandi raustu: „Er
Fauas meðal ykkar?“
„Nei!“ æptu þeir.
„Við þekkjum bifreiðina
hans,“ þrumaði sama röddin,
„gefist upp, þvi Fauas er fangi
okkar!“
Fauas gekk fram fyrir hóp-
inn. ÞaS hvíldi dauðakyrð á
meðan hann sagði einbeittur og
skipandi: „Eg er ekki fangi
ykkar. Farið þið sjálfviljugir í
burtu, annars skjótum við!“
Fauas stóð í björtu geisla-
flóði bifreiðarljósanna. Bedúín-
arnir stóðu i þéttri fylking í
kringum liann, hófu byssurnar
á loft og bjuggu sig til að skjóta.
I hinni viltu skothríð sem nú
hófst, tóku Bedúínarnir ekki
eftir bifreiðaljósunum sem
varpað var á þá að neðan. Fau-
as tók fyrstur eftir því, hvað um
var að vera og í hvílikri hættu
hann var staddur.Alt i einu varö
honum litið á breska fánann á
einni hifreiðanna. Hann stóð
sem steini lostinn nokkura
stund, hann sá hvar afi lians
sat í bifreiSinpi og hann lét
vopnið falla úr höndum sér.
Hinir Bendúínarnir sáu líka
hvað um var að vera, þeir fóru
að dæmi Fauas, því þeir vissu
að hann myndi ekki leyfa neinn
mótþróa úr þessu.
Öldungurinn reis upp í bif-
reiðinni: „Fauas,“ kallaði hann:
„Þú hefir brotið alþjóðarétt er
þú braust inn í hús breska kon-
súlsins, og hér með tek eg þig
til fanga.“ Fauas svaraði ekki.
Hann gekk hægum skrefum tií
hliðar — inn í skuggann, og þar
siá hann hvar Evrópumaður i
pokabuxum leiddi Alix að bif-
reiðinni með hreska fánanum.
Hann sá hana í birtu ljósker-
anna og sá að hún var föl eins
og forðum er hún dansaði á
gildaskálanum í Damaskus og
horfði sljóum, draumlausum
aUgum á drykkjusvallið við
veitingaborðin. Þannig stóð
Fauas og horfði, hann horfði á
bifreiðina sem hrunaði hratt
en hljóðlaust niður bugðurnar á
veginum. Svo rankaði hann við
sér, er einhver klappaði á öxlina
á honum. Það var hermaður
sem skipaði honum að koma
upp í bifreiðina.
Um eyðimörkina æða stund-
um stormar og sandurinn fýkur
í háar öldur, en stundum brenn-
ur hann í hitaglóð sólarinnar
svo að varla nokkurri lifandi
Fyrir nokkru bárust hingað
fréttir um það, að menn héldu
að þýskt vasaorustuskip væri á
sveimi við strendur S.-Ameríku.
Væri þetta þá annaðhvort Ad-
miral Scheer eða Liitzow (áður
Deutschland), og mætti jafnvel
búast við sjóorustu milli þess
og herskipa Bandamanna, sem
halda sífelt uppi eftirliti um alt
Atlantshaf.
Flotastjórnir Bandamanna
eru vongóðar um það, að fyr
eða síðar heri fundum saman
milli herslcipa þeirra og vasa-
orustuskipa Þjóðverja.
Þeir menn, sem sérfróðir telj-
ast um þessi-mál, segja að gildi
vasaorustuskipanna felist mest
í því, að ráðast sjaldan á kaup-
för fjandmannaþjóða og fara
huldu liöfði á milli. Enda hafa
þau eldvi sökt mörgum skipum,
heldur neyða þau Bandamenn
til þess að nota mörg skip og
dýr í rekstri til þess að Ieita að
þeim, en þau skip mætti nota
til annara starfa, ef vasaorustu-
skipin lægi í höfn í Þýskalandi.
Þetta er Þjóðverum dýrmæt-
ara en skipin, sem þau sökkva.,
Ef þau gerðu oft árásir á kaup-
skip, svo að alvarlega horfði
þess vegna, þá myndi vera enn
auðveldara fyrir Bandamenn
að reikna út hvar skipin eru á
hverjum tíma og umkringja
þau. Þau yrði því skammlífari
en ella.
Sú skoðun er ríkjandi, að
bresku orustuskipin Hood, Ren-
own og Repulse og frönsku or-
ustuskipin Dunquerque og
Strassbourg, séu einu skip
Bandamanna, sem sé nógu öfl-
ug gegn þýsku vasaorpstuskip-
unum.
Þessi skoðun kemur af þvi,
að vasaorustuskipin eru hrað-
veru er vært í þessari glóandi
sandauðn. En i þessari auðn
hafa menn ef til vill rekist á
tvær höfuðkúpur — jafnvel
beinagrindur — af tveim feðg-
um er lágu hlið við lihð í sand-
inum og beðið höfðu sömu ör-
lög og sama dauðdaga. Munur-
inn var að eins sá, að annar
hafði unnið til dauðadómsins
vegna þess, að hann fylgdi Bret-
um að málum, hinn af þvi að
hann braut gegn þeim. En kald-
hæðni örlaganna voru fólgin í
þvi, að dómarinn var i bæði
skiftin sá sami: faðir annars
sakborningsins en afi liins.
skreiðari en orustuskip Banda-
manna og fallbyssur þeirra, 11
þuml., sé stærri en fallbyssur
beitiskipa og tundurspilla,
Bandamanna.
Flotamálasérfræðingar eru
þó þeirrar skoðunar, að ef eitt
eða fleiri beitiskip, með fall-
byssur, sem hafa 8 þuml. hlaup-
vídd, eða nokkrir tundurspillar,
ráðast á vasaorustuskip, þá sé
alls ekki fyrirfram víst um úr-
slitin. Það leiðir auðvitað af
sjálfu sér, að þvi fleiri sem á-
lásarskipin eru, því erfiðara
verður um varnir.
Það er ekki gefið upp hversu
langdrægar 11 þuml. fallbyssur
þýsku skipanna eru og ekki
heldur um 8 þuml. byssur
stærstu beitiskipa Bandamanna.
En veðurfar getur orsakað það,
að skipin sjáist ekki frá hvoru
öðru fyrri en þau eru
komin svo að segja fast upp að
hvoru öðru.
Þá getur líka farið svo, að
minna skipið, þótt það sé að
öllu leyti ver útbúið, geti sökt
því stærra, ef skyttur þess eru
betri. Undir slíkum kringum-
stæðum var leitað að Deutsch-
land í N.-Atlantshafi í vetur.
Þá er enn einn liður í þessu
leitarstarfi: flugvélarnar. Þær
gera það enn auðveldara með
því livað þær geta farið yfir
geysistóran flöt á skömmum
tíma. Sá hængur er þó á þessu,
að þær eru enn háðari veður-
farinu en skipin. Yasaorustu-
skipin hafa hinsvegar einnig
flugvélar meðferðis, en þar sem
þær verða að lenda á sjó meðan
Bandamenn geta notast við
flugvélastöðvarskip, þá verða
þær ekki að eins miklum notum.
En það verður dýr leit og
löng, áður en Bandamenn liafa
upp á vasaorustuskipunum, ef
þeim þá tekst það.
„Söknuðu dætur þína föður
síns i ferðalaginu?"
„Nei, nei, þær höfðu næga
peninga meðferðis.
„Hvað skeði eftir að þjónninn
hafði varpað yður á dyr eldhús-
megin ?“
„Eg sagði honum, að eg væri
af mjög góðu fólki kominn“.
„Og þá?“
„Hann bað mig afsökunar,
bauð mér inn aftur og varpaði
mér út um aðaldyrnar!“