Vísir Sunnudagsblað - 14.04.1940, Blaðsíða 1

1940
Sunnudaginn 14. april
15. blad
DÆTTIR ÚR FERÐ UMHVERFIS HNÖTTINN
SAKLAUS- .
EÐA SEKUR?
Ólafur Guðnason er fæddur í Ueykjavík 1. nóvember árið 1879. Hann byrjaði á siglingum um tví-
tugsaldur; fór fyrst til Kaupmannahafnar og sigldi um þriggja ára skeið á dönskum skipum, aðallega
um Eystrasalt og Norðursjó, en fór þó einnig suður til Miðjarðarhafslanda. Að þessum þrem árum
liðnum, fluttist Ólafur til Þýskalands og sigldi þá um öll höf heims, til allra heimsálfa og fjöl-
margra landa.
Ólafur Guðnason var ellefu ár samfleytt í siglingum, án þess að koma til íslands. Rataði hann
í óteljandi æfintýri víðsvegar um heim, og eru mörg þeirra býsna söguleg og skemtileg.
Árið 1911 kom Ólafur heim til fslands eftir ellefu ára fjarveru frá landi sínu og þjóð. Hann hefir
ekki lagt fyrir sig siglingar eftir heimkomuna, en starfar nú hjá Olíuverslun íslands.
Þorsteinn Jósepsson hefir fært eftirfarandi kafla í letur eftir frásögn Ólafs sjálfs. Segir Ólafur
þar frá viðskiftum sínum og brösum við lögreglumenn ýmissa þjóða, og jafnframt frá kynnum sín-
um af húsaskjóli því, sem þessir menn hafa yfir að ráða — fangelsunum.
I.
íslenskur kinnhestur.
í fyrsta skifti sem eg var sett-
ur í tugthús, var í Algier í Af-
ríku. Eg var þá á dönskum dalli,
sem liét „Nordpolen“, og hann
átti að taka vörur í Algier.
Eitt kvöldið fórum við nokkr-
ir saman í land og skemtum
okkur á knæpum, eins og við
vorum vanir. Eg held að við
höfum verið sjö. En svo var
það, er við röltum niður göt-
una, áleiðis til hafnarinnar, að
mig langaði til að eyða síðustu
skildingunum, sem eg átti. Eg
gat þess við strákana, að mig
langaði í „einn litinn“ og að við
skildum fara inn á einhverja
knæpuna.
Þeir voru til í það. Við
smeygðum okkur inn um dyrn-
ar á næstu vínstofu og eg pant-
aði koníak lianda okkur öllum.
Fjörið fór að vaxa. Það lifn-
aði yfir okkur og það voru fleiri
en eg, sem langaði til að létta
af sér koparhlunkum, svo um-
ferðirnar urðu eitthvað fleiri en
upphaflega var ætlast til. Við
borguðum hverja umferð við
móttöku, og eg borgaði þá
fyrstu.
En þegar veitingamanninum,
— sem var biksvartur djöfull,
— sýndist við vera orðnir nógu
druknir til að geta snuðað okk-
ur, fór hann að kalla eftir
greiðslu fyrir fyrsíu snöpsun-
um í annað sinn. Hann hefir víst
haldið að við værum búnir að
gleyma þeim.
En lionum skjátlaðist í þetla
sinn, því eg mundi mæta vel
hvað eg liafði borgað og „brúk-
aði kjaft“ á hreinni sjómanna-
íslensku.
Veitingamanninum fanst það
víst móðgandi, að eg skyldi tala
á móðurmáli mínu og byrjaði
samræðurnar með höndum og
fótum, til frekari áherslu á það,
sem hann var búinn að segja.
Ólafur Guönason.
Þess á milli rumdi hann út úr
sér endalausum vaðli á frönsku,
svo froðan vall út úr háðum
munnvikjunum.
Loks ætlaði djöfsi að hrinda
mér út úr dyrunum. En í stimp-
ingunum, sem urðu við þetta,
rak eg hendina óvart í glerhurð
og mölbraut hana.
Þetta var meira en veitinga-
maðurinn þoldi. Hann hoppaði
bandvitlaus eftir gólfinu og
öskraði froðufellandi af reiði.
Ilann kom, til allrar bölvunar,
auga á lögregluþjón, sem spíg-
sporaði úti á gangstéttinni og
kallaði á hann.
Það tók ekki betra við, þegar
lögregluþjónninn lcom. Hann
skildi okkur ekki og við eklci
liann. En þegar okkur skildist,
að við ættum að fara með hon-
um, kom kurr upp í hópnum.
Einn sjómaðurinn sagði við
mig: „Gefðu honum hara vel á
hann!“ Mér fanst þetta vera
hesta snjallræði, sem eg hafði
nokkuru sinni heyrt og fór að
ráðiim hans. Eg held að það hafi
verið hest úti látið íslenslct
kjaftshögg, sem eg hefi’ noklc-
uru sinni gefið. Eg gaf það af
þvílíkri einlægni, að þar varð
ekki betur á kosið.
Sá einkennisklæddi lá. Einn
félagi okkar varð skelkaður, tók
til fótanna alt livað af tók og
linti ekki á sprettinum fyr en
hann komst um horð. Við hin-
ir biðum átekta og vildum sjá
hvort sláninn raknaði úr rotinu
eða ekki.
Og það gerði hann — það
svín. Hann var ekki fyr húinn
að opna augun, en hann tók
flautu úr vasa sínum og blístr-
aði, uns hann tútnaði allur af á-
reynslu. Þrír stallbræður lians
komu von hráðar á vettvang og
tóku okkur fasta í nafni guðs og
laga.
Skipstjórinn var sóttur og yf-
irheyrslan hófst. Eg bar það fyr-
ir réttinum að eg einn væri sek-
ur. Eg kærði mig sannast að
segja eklcert um það, að öðrum
væri eignað jafn dásamlegt
kjaftsliögg og það, sem eg veitti
þeim einkennisklædda. Minna
mátti það ekki vera, en að mér
hæri heiðurinn af því einum.
Skipstjórinn vildi kaupa mig
út — en við það var ekki kom-
andi. Mér var skipað að mæta
fyrir rétli daginn eftir og þá
voru tekin fingraför af mér eins
og af glæpamanni, síðan mæld-
ur og veginn, án þess þó að vera
léttvægur fundinn á métskál-
um synda og glæpa. Eg var
dæmdur í 38 franka selct og 8
daga fangelsi. Þetta var fyrsta
tugthúsvistin mín.
Þegar í fangelsið kom, var eg
leiddur fyrir yfirfangavörðinn.
En samtal okkar var ákaflega
óuppbyggilegt fyrir báða aðila.
Fyrst stömuðum við hvor fram-
an í annan, hvor á sínu móður-
máli, en þegar það dugði ekki,
byrjuðum við að pata og benda,
— en alt kom fyrir ekki. Við
vorum jafn ófróðir eftir sem
áður.
Þá var sóttur túlkur. Það var