Vísir Sunnudagsblað - 14.04.1940, Qupperneq 2
2
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
tugthúslímur frá Ástralíu, sem
kunni Norðurlandamál. Þegar
hann var búinn að túlka það
milli fangavarðarins og mín,
sem fangavörðinn langaði til að
vita, byrjuðum við að tala okkar
á milb.
Ástralski tugthúslimurinn
sagði mér meðal annars, að
hann ætlaði að gefa mcr ýmis-
konar dót, sem hann gat losað
sig við, en gæti komið mér að
góðu haldi. Vandinn var aðeins
sá, að hann var i annari deild
og liár múrveggur skildi okkur
að. Sagði hann mér, að daginn
eftir skyldi eg standa á ákveðn-
um tíma í ákveðnu horni á fang-
elsisgarðinum. Þar átti eg að
grípa það, sem hann fleygði yf-
ir garðinn. Enginn mátti sjá til
okkar.
Á álcveðnum tima daginn eft-
ir stóð eg í tilskildu horni á
garðinum og beið þess að fá
sendingu af hímnum ofan. Og
alt í einu flaug sardínudós yfir
vegginn, þar á eflir vindlinga-
pakki og eitthvað fleira smáveg-
is. Sem betur fór sáu fanga-
verðirnir ekki til okkar, því
sennilega hefði það lengt vistar-
veruna — en það kærðum við
okkur ekki um.
Vinna mín á þessum blessaða
„letigarði“ var fólgin í því, að
búa til eldspítustokka úr pappa.
Voru flestir, sem eg sá, látnir
vinna að því sama og var eg
þeim til aðstoðar. Eg fékk
vindlinga í kaup, og það þótti
mér gott.
Að átta dögum liðnum var
mér slept. Eg fór til skipamiðl-
arans til að leita upplýsinga um
skipið mitt, en það var þá far-
ið. Hafði kaupið mitt og fatn-
aður verið skilið eftir hjá miðl-
aranum, en hann útvegaði mér
far með dönsku skipi, „Kale-
donia“ að nafni. Með henni
sigldi eg til Danmerkur.
Hamborg um nótt.
II.
Trúrækni.
Naísta skifti, sem eg komst í
kynni við lögregluna, var í
Finnlandi. Eg var þá á þýsku
skipi, sem gert var út frá Flens-
borg — en skipið hét Júnó. Við
fórum til Helsingfors í þeim er-
indum, að sækja timbur. En
það, sem mér þótti kynlegast,
var, að kvenfólk starfaði mest-
megnis við útskipun á timbrinu.
Eitt kvöldið, er við vorum að
litast um í bænum, og fórum
sitt i hvora áttina, náðu tveir
strákanna í stelpur og lögðu
með þær út í skip til sín. En þar
í landi mátti kvenfólk ekki fara
út í slcip að kvöldi eða nóttu til.
Einhvernveginn gátu strák-
arnir samt smyglað stelpunum
í gegn, en þegar hópurinn kom
niður á bryggjuna á móts við
skipið okkar, voru þar fyrir
skipverjar af öðru sltipi, sem
endilega vildu ná stelpunum til
sín. Létu stelpurnar tilleiðast,
skildu við hina tvo og fóru með
þessum hóp yfir i skipið.
Undu strákarnir illa hag sín-
um; þeir komu til mín og báðu
mig ásjár, þar sem þeir vissu
að eg kunni sænsku og gat því
talað við stelpurnar.
Eg varð við beiðni þeirra, fór
út í hitt skipið og náði tali af
stelpunum. Eg talaði við þær á
sænsku og sagði þeim að það
væri mildu skemtilegra í okkar
skipi en þarna, og að þær skyklu
bara koma með mér.
Þær gerðu þelta, en skipverj-
unum fanst þeir hafa verið
snuðaðir um óviðjafnanlegt
dýrmæti, urðu vondir og höfðu
í hótunum.
Eg skifti því engu, en vapp-
aði með báðar gæsirnar út í
mitt skip, og var all hreykinn
yfir veiðinni.
Strákarnir á hinu skipinu,
sem tútnuðu út af öfund, kærðu
okkur fyrir lögreglunni og
kváðu okkur geyma tvær kven-
sniftir í skipinu. Innan stundar
lcomu tveir lögregluþjónar
hlaupandi niður bryggjuna, út í
skip til okkar og spurðu hvort
við hefðum kvenfólk í skipinu.
„Ekkert kvenfólk.“
„Það er ekki satt“, sögðu jjeir.
Þeir kváðust hafa næg vitni og
nægar sannanir fyrir því, að við
geymdum þar einhversstaðar
tvær næturmeyjar, og þeir
kröfðust að fá þær framseldar.
Okkur var ekki unt að fram-
selja fólk, sem ekki var í sldp-
inu lijá okkur, og sennilega
hefðu einhverjir gárungar verið
að gabba lögregluna að gamni
sínu — eða þá að þeir hefðu séð
drauga.
En lögreglumennirnir vildu
ekki sætta sig við þessi málalok
og ruddust inn til að leita að
stúlkunum. Þessu höfðum við
raunar búist við, en ætluðum
að gera livað við gætum til að
tefja för þeirra. Það var breitt í
skyndi ofan á stelpurnar uppi
i einu rúminu, og á meðan ein-
hverjir strákanna steyttu görn
framan í lögregluþjónana úti á
þilfari, kallaði eg mér upp í rúm-
ið — ofan á stelpurnar — og las
fjálgur á svip — i heljarstórri
biblíu, sem til var i skipinu.
Lögreglumennirnir leituðu
liátt og lágt í ldefum okkar
skipsmannanna. Þeir leituðu
inni í fataskápum, undir rúm-
unum, bak við hurðir, inni á
salerninu — en fundu ekki
neitt.
Það var svo sem auðvitað, að
Iögregluþjónarnir höfðu verið
gabbaðir — og það meira að
segja á mjög svívirðilegan hátt.
Strákamir brostu illlcvitnislegu
meðaumkunarbrosi til þeirra
— nema eg —; eg lá guðhrædd-
ur uppi i rúmi og las í heilagri
ritningu mér til eilíflegrar sálu-
hjálpar.
Lögregluþjónarnir fóru út —
auðsjáanlega i þeim tilgangi, að
taka duglega í lurginn á bölvuð-
um lygurunum hinum megin
við bryggjuna. En þegar þeir
voru nýslopnir út úr dyrunum,
var einn strákurinn svo bráðlát-
ur að kalla „Amanda! Am-
anda!“ en því nafni hét önnur
stelpan.
Lögregluþjónarnir voru ekki
komnir lengra en það, að þeir
heyrðu þetta, snéru aftur inn til
okkar og spurðu hvers vegna
við kölluðum Amanda. Það væri