Vísir Sunnudagsblað - 05.05.1940, Blaðsíða 4

4
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
fjAtí eru fleiri en styrjaldarþjóðirnar, sem her-
væðast. Smóþjóðirnar gera það líka og hafa
margar þeirra lagt ógrynni fjdr fram til hervæð-
ingar d síðustu árum. Meðal þeirra smáþjóða, sem
hættulegast er sett, eins og viðhorfið er nú, eru
Svisslendingar. Hafa þeir varið miljörðum gull-
franka undanfarin dr lil hernaðarrdðstafana, og
herskylda hefur hvílt þar um áratugi og aldir d
hverjum vopnfærum karlmanni.
Greinin, sem hér birtist, er sendibréf frá sviss-
neskum hermanni, sem dvelur uppi í Alpafjöllum
við heræfingar. Lýsir hún allvel þeim örðugleik-
im, sem þeir eiga við að etja, þótt Svisslendingar
eigi enn sem komið er ekki í hernaði við neina þjóð.
FRA STRIÐINU:
Heræfiiig'ai* í
Alpaf Jöllnin.
Skíðaherdeildirnar eru altil-
búnar að leggja af stað til æf-
inga. Fyrir framan hverja deild
stendur skíðakennari. Við er-
um sendir hátt upp i Alpafjöll
til að læra og iðka skíðagöngur
og til að vera undir það búnir,
að fara þangað hvenær sem
þörfin krefur, klæddir her-
mannabúningum, húnir vopn-
um, og skotfærum og nægum
nestisbirgðum til 2—3 daga í
senn. Við verðum að læra all-
ar greinar skíðaíþróttarinnar,
og okkur er eklci slept fyrr en
við höfum sigrast á öllum erf-
iðleikum, getum stokldð fram
af hengjum og brunað niður
snarbrattar brekkur. Við dvelj-
um í þrjár vikur í þektum vetr-
aríþróttastað hérna órahátt uppi
í fjöllum. Nú eru ekki neinir
gestir hérna úr framandi lönd-
um, eins og venjulega um þetta
leyti árs, en íbúarnir eru fegnir
að hafa okkur, þvi þeim finst
við lífga upp á einstæðingshátt-
inn þar efra.
Þetta er síðasta vikan, sem
við erum hérna í þorpinu. Og í
kvöld eigum við að ganga á
skíðum til fjalla, ganga í nátt-
myrkri upp snarbrattar breklt-
ur og sofa úti í nótt.
Skíðakennararnir gefa okkur
skipun um að halda af stað, og
hópurinn leggur í langri lest —
hver á fætur öðrum með jöfnu
millibili út í nóttina og myrkr-
ið. Sumir okkar jóðla, en jóðlið
berst út í einmana þögnina eins
og örmagna hróp í endalausri
auðn. Dráttarbrautin, sem hgg-
ur hægra megin upp snarbratta
fjallshliðina og járnbrautar-
stöðin í dalbotninum,- sem
hvorttveggja er uppljómað,
hverfur sjónum okkar hægt og
sigandi, en við hlykkjum okkur
upp brekkurnar æ hærra og
hærra og liugsum til óþægind-
anna, sem, mjóar leðurólar her-
mannataskanna baka okkur, er
þær skerast inn i axlirnar.
Við erum hættir að tala nema
það allra nauðsynlegasta. Jóðl-
ararnir eru hættir að jóðla
himnunum til dýrðar, því að
erfiðið er of mikið. Það Iamar
og dregur úr manni gáskann og
léttlyndið. Og leiðin er þar að
auki erfið og hættuleg, svo hún
krefst ítrustu varfærni og að-
gæslu í hvívetna. Eitt óvarkárt
spor eða lítilsháttar mistök önn-
ur geta liaft slys eða jafnvel
bana í för með sér.
Þegar við erum sestir niður
og hvilum okkur niðri í brekk-
unum, bex-ast dimmir og hátíð-
legir klukknahljómar dalkirkj-
unnar til eyrna okkar. Þær
hringja til aftansöngs og fólkið
í þorpinu streymir á þessari
stund í kirkjuna og hlustar á
prestinn hiðja guð að varðveita
föðurlandið og frelsi þjóðarinn-
ar. —
Veðrið er þungbxiið, kalt, hrá-
slagalegt og innan stundar tek-
ur að snjóa. Við í-ísum á fætur
og höldum áfram í skæðadríf-
unni æ hærra upp i fjallshlið-
ina. Þrátt fyrir snjókomuna er
15 gráða kuldi, og kuldinn eykst
stöðugt, þvi hærra sem við stig-
um. Hann er talsvert tilfinnan-
legur, því hann hítur i andlitið
og nístir mann í gegn.
Uppi á fjallsbi'úninni er lítið
stöðuvatn. Þar tökum við okk-
ur hvíld og snæðum. Teið i her-
mannaflöskunum er orðið að ís-
klump, svo að við höfum ekk-
ert til að drekka. Að máltíðinni
lokinni byrjum við að grafa
okkur í fönn. Við ætlum að
byggja okkur snjóhús, en það
var ekki hægt, vegna þess, hvað
snjórinn var nýr og laus í sér.
í þess stað grófum við okkur
inn í hengju, grófum mörg hús
og vorum fjórir í hverju liúsi.
Það var tveggja klukkustunda
vinna, þó við héldum vel áfram.
Veðrið versnar stöðugt og
frostið harðnar. Skafrenningur-
inn þyrlast upp um andlitið og
fyllir augu og munn, sva
að við verðum að grípa andann
á lofti. Eg stend vörð ásamt
tveim öðrum fyrir framan snjó-
liúsaborgina, við erum klæddir
hlýjum sauðskinnsfeldum að
sið Finna, en samt sem áður
læsir nístandi kuldinn sig um
okkur, einkum, um útlimi og
andlit og við byrjum að kala.
Við lieyrum drunurnar af fall-
andi snjóskriðununx, þegar þær
losna ofan xir fjallatindunum og
bruna með örskotshraða niður
hlíðarnar, niður björg og hengj-
ur og niður í djúpa dalhotn-
ana. Þær eru hræðilegar, þess-
ar drunur, ekki síður en fall-
byssudynkir og það býr dauði
og glötun í þeim hvorutveggju.
Til að fullkomna þessa trölls-
legu hljómkviðu blindra nátt-
úruaflanna, leikur stormgnýr-
inn undir, svo að hvín i brotn-
um berggnípunum alt í kring,
en niðdimm hríðin þyrlast upp
í hvosum og dældum, lileðst
saman i skafla og þeytist burtu
aftur. Þetta hamstola æði roks
og hiáðar stælir okkur og hei'ð-
ir, mótar okkur og skapar og
hjálpar okkur til að vernda land
vort og þjóð ef á það verður
ráðist.
Við erum leystir af hólmi, og
göngum til hvílu. Fæstir okkax
hafa áður gist í snjóhúsi í 25
sliga kulda og stórhríð. Við
breiðum segldúk, daghlaðaræfla
og ullarteppi ofan á skíðin, því
það eru fjaðradýnurnar okkar
hér í snjóheimum. Við ski'íðum
í svefnpokana, breiðum kápurn-
ar ofan á okkur og byi'gjum
andlitin eins vel og okkur er unt.
Legurýmið er ákaflega lítið og
við verðum að þrengja að okk-
ur eftir megni til að komast allir
fyrir. Áður en við göngum til
hvílu byrgi eg dyrnar á snjóhús-
inu, hleð snjó upp í þær nema
örlítil loftgöt sem eg held opn-
um. Við erum gersamlega úti-
lokaðir frá umheiminum, og
þegar skelft liefir nægilega yfir
dyrnar, gæti enginn imyndað
sér að inni i þessari snjóhengju
byggju nokkur hundruð vaskra
hermanna með matarbirgðir og
annan útbúnað. Við hugsum
heim til foreldra okkar og leið-
um að því getgátur hvað mæður
okkar myndu segja ef þær vissu
hvar við svæfum á þessari stund.
Ut frá þessum hugleiðingum
sofnum við.
SkíðamaSur í Alpafjöllum.