Vísir Sunnudagsblað - 12.05.1940, Page 4
4
VtSIR SUNNUDAGSBLAÖ
um og fékk að vila hug minn
allan á undanfarandi rökkur-
göngu. Svo kom hún að úrslita-
þættinum:
Smáin samaii fór eg að skilja
villu mina, sagði hún. Eg ákvað
að gera mitt besta til að bæta
það sem aflaga hafði farið. Fyrst
í kvöld hafði eg skipað svo mái-
um, að eg treysti mér að leita
þín. Eg hafði trygt mér fylgi
hans. Þú skilur, vinur minn.
Það var í dag, sem liann tók í
hönd mína og sagði: — Eg lief
blekt þig, vina mín. Eg er nú
ráðinn i að bæta þér og honum
og heiminum öllum það, sem eg
tók í blindni minni. Eg legg í
iiendur ykkar fjármuni sjálfs
mín. Og áhrifavald mitt er stórt
í málefnum þessa lands. Eg ætla
mér að leita þeirra, sem færir
eru til að veita máli þessu lið.
Enginn skal dyljast fyrir þá sök
að hann óttist að verða hæddur
fyrir viðleitni sína.
Eg barðist við fögnuð minn
og undrun á meðan hún talaði.
Hvaðan kom þessi rödd, þessi
mælska, þetta hughrifavald, sem
frá henni barst? Hvílilc tign yfir
þessum svip, hvílíkt hyldýpi bak
við augun tindrandi. Eg tók i
liönd hennar orðlaus í ham-
ingju minni. — Aðeins að nótt-
in bíði með skelfingar sínar,
mælti hún og féll upp að barmi
mínum.
í leiðslu mælti eg okkar síð-
ustu orð á þessu kvöldi: — Það
er nóttin helga. í faðmi hennar
vaknar dagurinn eilífi.
SVARAÐ UM HÆL.
Talleyrand komst í eldheita
orðasennu við byltingasinnan
Mirabeau á löggjafarsamkom-
unni frönsku árið 1789. „Eg
heiti yður því“, sagði Talleyr-
and í bræði, „að þér skuluð inn-
an skamms vera umluktur þeim
óþrifnaði, sem glala mun mann-
orði yðar.“
„Hvað segið þér iriaður!“
sagði Miraljeau með hryllingi.
„Ætlið þér að faðma mig að
yður!“
ÖÐRUVÍSI EN TIL VAR
ÆTLAST.
„Georg! Saumakonan segir,
að sér komi ekkí til hugar að
sauma á mig kjól, fyr en þú
hefir borgað reikninginn.“
„Það var hreinasta afbragð,
Þá borga eg hann pkkj fvr rtl
eftir tvö
JLTtiH fer ú efiir frásögn blaðamanns, sem flaug
frú Stokkhólmi til Abo, meðan á finnsk-rúss-
ncisku styrjöldinni stóð. Gefur frásögn þessi greini-
lega til kynna hvilík áhætta það var, að fljúga
til Finnlands, jafnvel fyrir farþega hlutlausra
þjóða. Hún lýsir jafnframt æfintýri, er þeir far-
þegarnir lentu í á leiðinni, e.n lyktaði þó vel, þrátt
fyrir ískyggilegt útlit.
Þótt styrjöldinni sé að vísu lokið milli Finna og
Rússa, er frásögn þessi að því leyti sigild, að hún
túlkar hugarástand flugfarþega hvar sem er í ó-
friðarlöndum, því þeir geta á hvaða augnabliki
sem er búist við árás óvinaflugvéla.
FRA STRIÐINU:
Eftir Paul Werner.
Flogið til þúsund
gjald. Eg þykist skilja varfærn-
Um tvöleytið leggjum við af
*■ _ • stað. Eg var kominn í kunnings-
IðLndSlHS skap við fIugma™ini1 og eg
spurði hann að þvi, hvaða leið
við flygjum, en hann vikli ekki
segja mér það. Hann sagði a‘ð
eins, að það væri skift um leið-
ir á hverjum degi. Það var svo
sem auðheyrt, að það útti ekki
að láta Rússa komast á snoðir
um ferðalag okkar né skjóta
flugvélina niður.
Um leið og flugvélin byrjar
að hreyfast, þyrla hreyflarnír
snjónum í allar áttir, svo að
nokkur augnablik sjáum við
ekki annað en blindhríð. Við
fljúgum í norðausturátt. í far-
þegaklefanum sitja fjórir karl-
menn og einn lcvenmaður. Tveir
karlmannanna eru finskir her-
menn, sem átt hafa heimili í
Sviþjóð, en eru á leiðinni heim
til að gegna herþjónustu fyrir
ættlandið. Allir farþegarnir, að
mér einum undanteknum, eru
klæddir þykkum loðkápum og
þeir eru í stökustu vandræðum
með að koma sér fyrir i sætin i
þessum fyrirferðamiklu búning-
um. Einn karlmannanna þjáist
Að eins ein farþegaflugvél
sést á alsnjóvguðum flugvellin-
um í Stokkhólmi, og við hliðina
á henni stendur sænskur her-
maður í hinum bláa einkennis-
búningi — til að sjá eins og lit-
fagurt fiðrildi. Flugvélin ætlar
til Finnlands. Við stönduin
hérna fimm farþegar, troðum
snjóinn til að halda á okkur
hita og biðum þess að flugvélin
leggi af stað. En hún á ekki að
leggja af stað fyrr en eftir hálfa
klukkustund. Loks er kveikt á
vélunum til að hita þær upp,
ferðatöskunuin okkar er komið
fyrir og við biðum á hverju
augnabliki eftir skipun um að
stiga sjálfir upp i vélina. Þá sjá-
um við að flugmanninum eru
gefin ljósmerki ofan úr flug-
stöðvarturninum, hann hleypur
út úr vélinni og kallar eitthvað
á sænsku upp í turninn. Rélt á
eftirkemur maður hlaupandi til
okkar og segir: „Fluginu er
frestað.“
Loftskeyti frá Abo: „Frestið
fluginu Stop Loftárás á borg-
ina.“ Við hverfum til gistihús-
anna okkar aftur. Það á að gcra
okkur aðvart þegar talið er ó-
hætt að leggja af stað. Eg kemst
ekki híá þvi að hugsa um það
skoplega i sambandi við þetta
atvik, sem sé það, að fíugfélag-
ið tryggir okkur með ötrúlega
hárri upphæð meðan ó fluginu
stendur, en i þesa atað verðum
vifi nð greiðft nwrri tvöfait far-
sýnilegu af andarteppu. Hann
treður bómull upp í eyrun og
andar þungt og hátt. Þegar eg
liorfi ó hann, dettur mér í hug,
að liann sé annaðhvort ræðis-
maðureða rikur nautgripakaup-
maður. Hann er blóðrjóður i
kinnum, en nefið er hvitt og
fölt og á því sitja stór gull-
spangagleraugu. Hann rennir
augunum grunsainlega oft lit
kvenmannsins — sem reyndar
er allra laglegasta stúlka — og
stundum hallar hann sér að
henni eins og hann ætli að segja
eitthvað við hana, en hávaðinn
i vélunum er svo mikill, að
hann trevstir scr auðsjáanlega
ekki til þess.
Á ganginuni tniili sætanna
iiggja þrír stólhjálmar og fjór-
ar gasgrímur i skipuiegri röð,
en í burðameti fyrir ofan okkur
eru nokkurir hvítir böglar. Það
eru fallhlífar, Það er ekki unt
það að villast, að við erum á
leið inn í striðið. En striðsand-
inn er víst minstur i mér, því
eg hefi hvorki stálhjólm né gas-
grímu meðferðis. Það er hvort-
tveggja geymt lieima hjá mér.
í hólfa klukkustund eða meira
fljúgum við í 300 m. hæð. Fyrir
neðan okkur liggur Sviþjóð
snævi klædd, nema hvað dökkir
skógarnir stinga í stúf við mjall-
þakta akra og grundir. Eg greini
óljóst hvort það er land eða
hvort það eru vötn eða firðir
sem við fljúgum jd'ir. Það er alt
svospegilgljáandi og hvítt.Brátt
sé eg öðru livoru móta fyrir hús-
um, litlum lágreistum bænda-
býlum og þau sannfæra mig um,
að enn þá flýg eg yfir land en
ekki vötn eða haf. Eg sé langa
járnbrautarlest hlykkjast áfrain
eins og svartan orm, en nú erum
við líka komnir að ströndinni
og framundan blasir við enda-
laust Iiaf. Stórir ísjakar og ís-
breiður birtast manni en livar-
vetna sjást vakir á milli, og það
ereinnalíkast þúsundum skurða
sem grafnir liafa verið í ísiim,
Úr loftinu að sjá er þetta líkast
Ftá Stökkhölhjj, KenyvijjshÖÍUn í baksýn.