Vísir Sunnudagsblað - 12.05.1940, Page 4

Vísir Sunnudagsblað - 12.05.1940, Page 4
4 VtSIR SUNNUDAGSBLAÖ um og fékk að vila hug minn allan á undanfarandi rökkur- göngu. Svo kom hún að úrslita- þættinum: Smáin samaii fór eg að skilja villu mina, sagði hún. Eg ákvað að gera mitt besta til að bæta það sem aflaga hafði farið. Fyrst í kvöld hafði eg skipað svo mái- um, að eg treysti mér að leita þín. Eg hafði trygt mér fylgi hans. Þú skilur, vinur minn. Það var í dag, sem liann tók í hönd mína og sagði: — Eg lief blekt þig, vina mín. Eg er nú ráðinn i að bæta þér og honum og heiminum öllum það, sem eg tók í blindni minni. Eg legg í iiendur ykkar fjármuni sjálfs mín. Og áhrifavald mitt er stórt í málefnum þessa lands. Eg ætla mér að leita þeirra, sem færir eru til að veita máli þessu lið. Enginn skal dyljast fyrir þá sök að hann óttist að verða hæddur fyrir viðleitni sína. Eg barðist við fögnuð minn og undrun á meðan hún talaði. Hvaðan kom þessi rödd, þessi mælska, þetta hughrifavald, sem frá henni barst? Hvílilc tign yfir þessum svip, hvílíkt hyldýpi bak við augun tindrandi. Eg tók i liönd hennar orðlaus í ham- ingju minni. — Aðeins að nótt- in bíði með skelfingar sínar, mælti hún og féll upp að barmi mínum. í leiðslu mælti eg okkar síð- ustu orð á þessu kvöldi: — Það er nóttin helga. í faðmi hennar vaknar dagurinn eilífi. SVARAÐ UM HÆL. Talleyrand komst í eldheita orðasennu við byltingasinnan Mirabeau á löggjafarsamkom- unni frönsku árið 1789. „Eg heiti yður því“, sagði Talleyr- and í bræði, „að þér skuluð inn- an skamms vera umluktur þeim óþrifnaði, sem glala mun mann- orði yðar.“ „Hvað segið þér iriaður!“ sagði Miraljeau með hryllingi. „Ætlið þér að faðma mig að yður!“ ÖÐRUVÍSI EN TIL VAR ÆTLAST. „Georg! Saumakonan segir, að sér komi ekkí til hugar að sauma á mig kjól, fyr en þú hefir borgað reikninginn.“ „Það var hreinasta afbragð, Þá borga eg hann pkkj fvr rtl eftir tvö JLTtiH fer ú efiir frásögn blaðamanns, sem flaug frú Stokkhólmi til Abo, meðan á finnsk-rúss- ncisku styrjöldinni stóð. Gefur frásögn þessi greini- lega til kynna hvilík áhætta það var, að fljúga til Finnlands, jafnvel fyrir farþega hlutlausra þjóða. Hún lýsir jafnframt æfintýri, er þeir far- þegarnir lentu í á leiðinni, e.n lyktaði þó vel, þrátt fyrir ískyggilegt útlit. Þótt styrjöldinni sé að vísu lokið milli Finna og Rússa, er frásögn þessi að því leyti sigild, að hún túlkar hugarástand flugfarþega hvar sem er í ó- friðarlöndum, því þeir geta á hvaða augnabliki sem er búist við árás óvinaflugvéla. FRA STRIÐINU: Eftir Paul Werner. Flogið til þúsund gjald. Eg þykist skilja varfærn- Um tvöleytið leggjum við af *■ _ • stað. Eg var kominn í kunnings- IðLndSlHS skap við fIugma™ini1 og eg spurði hann að þvi, hvaða leið við flygjum, en hann vikli ekki segja mér það. Hann sagði a‘ð eins, að það væri skift um leið- ir á hverjum degi. Það var svo sem auðheyrt, að það útti ekki að láta Rússa komast á snoðir um ferðalag okkar né skjóta flugvélina niður. Um leið og flugvélin byrjar að hreyfast, þyrla hreyflarnír snjónum í allar áttir, svo að nokkur augnablik sjáum við ekki annað en blindhríð. Við fljúgum í norðausturátt. í far- þegaklefanum sitja fjórir karl- menn og einn lcvenmaður. Tveir karlmannanna eru finskir her- menn, sem átt hafa heimili í Sviþjóð, en eru á leiðinni heim til að gegna herþjónustu fyrir ættlandið. Allir farþegarnir, að mér einum undanteknum, eru klæddir þykkum loðkápum og þeir eru í stökustu vandræðum með að koma sér fyrir i sætin i þessum fyrirferðamiklu búning- um. Einn karlmannanna þjáist Að eins ein farþegaflugvél sést á alsnjóvguðum flugvellin- um í Stokkhólmi, og við hliðina á henni stendur sænskur her- maður í hinum bláa einkennis- búningi — til að sjá eins og lit- fagurt fiðrildi. Flugvélin ætlar til Finnlands. Við stönduin hérna fimm farþegar, troðum snjóinn til að halda á okkur hita og biðum þess að flugvélin leggi af stað. En hún á ekki að leggja af stað fyrr en eftir hálfa klukkustund. Loks er kveikt á vélunum til að hita þær upp, ferðatöskunuin okkar er komið fyrir og við biðum á hverju augnabliki eftir skipun um að stiga sjálfir upp i vélina. Þá sjá- um við að flugmanninum eru gefin ljósmerki ofan úr flug- stöðvarturninum, hann hleypur út úr vélinni og kallar eitthvað á sænsku upp í turninn. Rélt á eftirkemur maður hlaupandi til okkar og segir: „Fluginu er frestað.“ Loftskeyti frá Abo: „Frestið fluginu Stop Loftárás á borg- ina.“ Við hverfum til gistihús- anna okkar aftur. Það á að gcra okkur aðvart þegar talið er ó- hætt að leggja af stað. Eg kemst ekki híá þvi að hugsa um það skoplega i sambandi við þetta atvik, sem sé það, að fíugfélag- ið tryggir okkur með ötrúlega hárri upphæð meðan ó fluginu stendur, en i þesa atað verðum vifi nð greiðft nwrri tvöfait far- sýnilegu af andarteppu. Hann treður bómull upp í eyrun og andar þungt og hátt. Þegar eg liorfi ó hann, dettur mér í hug, að liann sé annaðhvort ræðis- maðureða rikur nautgripakaup- maður. Hann er blóðrjóður i kinnum, en nefið er hvitt og fölt og á því sitja stór gull- spangagleraugu. Hann rennir augunum grunsainlega oft lit kvenmannsins — sem reyndar er allra laglegasta stúlka — og stundum hallar hann sér að henni eins og hann ætli að segja eitthvað við hana, en hávaðinn i vélunum er svo mikill, að hann trevstir scr auðsjáanlega ekki til þess. Á ganginuni tniili sætanna iiggja þrír stólhjálmar og fjór- ar gasgrímur i skipuiegri röð, en í burðameti fyrir ofan okkur eru nokkurir hvítir böglar. Það eru fallhlífar, Það er ekki unt það að villast, að við erum á leið inn í striðið. En striðsand- inn er víst minstur i mér, því eg hefi hvorki stálhjólm né gas- grímu meðferðis. Það er hvort- tveggja geymt lieima hjá mér. í hólfa klukkustund eða meira fljúgum við í 300 m. hæð. Fyrir neðan okkur liggur Sviþjóð snævi klædd, nema hvað dökkir skógarnir stinga í stúf við mjall- þakta akra og grundir. Eg greini óljóst hvort það er land eða hvort það eru vötn eða firðir sem við fljúgum jd'ir. Það er alt svospegilgljáandi og hvítt.Brátt sé eg öðru livoru móta fyrir hús- um, litlum lágreistum bænda- býlum og þau sannfæra mig um, að enn þá flýg eg yfir land en ekki vötn eða haf. Eg sé langa járnbrautarlest hlykkjast áfrain eins og svartan orm, en nú erum við líka komnir að ströndinni og framundan blasir við enda- laust Iiaf. Stórir ísjakar og ís- breiður birtast manni en livar- vetna sjást vakir á milli, og það ereinnalíkast þúsundum skurða sem grafnir liafa verið í ísiim, Úr loftinu að sjá er þetta líkast Ftá Stökkhölhjj, KenyvijjshÖÍUn í baksýn.

x

Vísir Sunnudagsblað

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vísir Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/299

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.