Vísir Sunnudagsblað - 12.05.1940, Side 5

VlSlll SUNNUDÁGSBLAÐ
5
köngulóarvef, og að sjórinn sé
þræðirnir. Við fljúgum inn í
skýjaþykni, flugmaðurinn
hækkar flugið upp i þúsund
metra og í þeirri hæð fljúgum
við í nærri klukkustund fyrir
ofan skýin en undir lieiðbláum
himni. Endrum og eins sjáum
við í gegn um göt í skýjaflákan-
um og niður í grátt og tilbreyt-
ingarlaust hafið.
Eg er hættur að fylgjast með
tímanum, veit ekki hvað við er-
um búin að fljúga lengi. Naut-
gripakaupmaðurinn, ræðismað-
urinn eða hvað hann nú er,
hringir bjöllunni, og um leið og
hann litur til kvenmannsins hið-
ur liann þjóninn um tvo hjóra
og smurt brauð, „])vi miður,“
segir þjónninn, „get eg ekki af-
greitt yður.“ En kvenmaðurinn
bendir út um gluggann og spyr:
„Hvað er þetta þarna? Eru
það ekki flugyélar?“ Og vissu-
lega voru það flugvélar. Maður-
inn sem bað um bjórinn hrökk
við og spurði: „Hvar! Hvar! Eg
sé ekkert!“ Svo hleypur hann
fram að stýrishúsinu, kallar
eitthvað á sænsku eða finsku lil
flugmannsins og í sama vetfangi
finn eg hvernig vélin rykkist til
og stefnir skáhall hærra upj) i
himinlivolfið. Mér finst það ein-
kennilegt, ef þetta eru rússnesk-
ar flugvélar sem þarna eru á
ferð, að flugmaðurinn skuli
stefna vélinni upp en ekki nið-
ur í skýjamökkinn. Eg stari óaf-
látanlega á flugvélarnar sem líta
i fjarska út eins og fimm feitar
flær. Það hvorki diýpur né dett-
ur af neinum í farþegaklefan-
um, en við horfum öll með ó-
skertri atliygli út um gluggann
og til sömu áttar. Eg er fullviss
um, að ef hávaðinn í vélunum
væri ekki, þá myndi hjartslátt-
urinn í okkur heyrast.
Flugmaðurinn tekur beygjur
og eitt sinn hrapar hann i gegn-
um loftgat. Við heyrum, þrátt
fyrir vélagnýinn, hvernig stál-
hjálmarnir skella saman, og
einn þeirra dettur niður og veH-
ur fram og aftur um gólfið.
Hæðarmælirinn sýnir 2800 mlr.
hæð. Kvenmaðurinn er orðinn
náfölur í framan og nautgripa-
kaupmaðurinn talar hátl og
framkoman her voll um skelf-
ingu. Það er auðsætt mál, að það
eru hernaðarflugvélar, sem við
sjáum og að þær eru að elta
okkur. Hermennirnir eru einu
mennirnir í flugvélinni sem-eru
rólegir, og þegar eg ?pyr anhan
þeirra hvar hann haldi að við sé-
um, þá svarar hann með stök-
ustu ró, að við munum sennilega
vera rétt vestan við Álandseyjar.
Fleornar fimm nálgast óðum
Pg atfhkkR sairiR skapl. Hvað
Finskir fiskveiðabátar i höfn.
mun ske? Loftskeytamaðurinn
kallar eitthvað út um dyrnar er
eg skil ekki. Hinsvegar sé eg að
báðir hermennirnir seilast eftir
fallhlífunum og taka þær niður.
Það nægir til þess að skjóta mér
skelk í bringu, þvi að hingað til
hafði eg ekki verið hræddur.
Annar hermannanna hjálpar
kvenmanninum til að spenna
falllilífina á sig, en eg sjálfur
reyni eftir fremsta megni að
komast af án hjálpar. Mér geng-
ur ver en eg liugði, þvi að eg hélt
ekki að fallhlífarnar væru jafn
margbrotnar og þær eru. Ræðis-
maðurinn eða naulgripasalinn
með rauðu kinnarnar og hvíta
nefið er húinn að týna gull-
spangagleraugunum og er tek-
inn að kjökra. Þjónninn er samt
hræddastur allra og hann gerir
okkur hin líka hrædd. Hann
þrífur i öryggislæsinguna á
hurð sem eg hefi ekki tekið eftir
fyr á farþegarýminu. Þar stend-
ur svörtum stöfum á hvítum
málmi: „Utgöngudyr í lífs-
hættu.“ Þetta stendur letrað á
fjórum tungumálum og mér
finst það óneitanlega all hjákát-
legt, að maður slculi eiga að
steypa sér niður i'ir þrjú þúsund
metra hæð ef lífshættu beri að
höndum. Eins og það út af fyrir
sig sé ekki nægilega mikil Iíf
hætta! Þjpnninn skipar fyrir ó
báða bóga, en sem betur fer.
skil cg ekki citt einasta orð af
því sem hann segir.
Flugvélarnar fimin hafa nálg-
asi okkur mikið eo þagr
miklu hærra uppi' en við. Þær
líta út eins og 5 svai’tir krossar
:— dauðakrossar — einn fyri
hvern okkar farþegunna. Eg
jirettur að sjá nema tvær
véliuina, hinar pru komnar
upp yfir okkur. Á næstu augna-
blikum lilýtur eitthvað að ger-
ast. Kvenmaðurinn grætur, en
við karlmennirnir rekum upp
óp nema nraðurinn, er eg kalla
ræðismann, hann fellur með*
vitundarlaus á gólfið. Roðinn
hefir liorfið úr andlili hans og
fallhlífin liggur við hlið hans á
gólfinu. Eg er að hugsa um það,
hvort eg eigi að fleygja mér út
um dyrnar eða hvort eg eigi ekki
að gera það. Þá skjótast þrjár
árásarflugvélar fram hjá okkur
—- þrjár finskar flugvélar.
ÖII þessi hugaræsing varaði
elcki nema í nokkurar minútur,
en þeim mínútum mun eg seint
gleyma. Lof tskey tamaðurinn
rekur höfuðið aftur inn úr dyr-
unum og glottir. Eg get ekkistilt
mig um að hlæja. Mér finst það
eitthvað svo broslegt er eg
hugsa til dyranna sem maður á
að labba út um i lífshætlu, og
það er þeim mun broslegra
vegna þess að annarstaðar
stendur einnig skrifað á fjórum
tungumálum: „Farið ekki úr
Fitislí kivKja,
sætum yðar. Það er hæltulegt.“
Kvenmaðurinn er enn méð
þungan ekka, en ]>að er ekki
lengur ekki ótta og skelfingar,
hann er líkari fagnaðarandvörp-
um sem líður frá brjósti lienn-
ar. Báðir hermennirnir taka til
að syngja ættjarðarsöngva full-
um hálsi. Þeir syngja um fátæka
landið sitt, sem aldrei fullnægir
þeim sem heimtar gull eða
klingjandi skildinga. En ]>eir
sem liafa alist upp í skógum
landsins, við vötnin eða norður
á heiðunum, þeir unna landinu
þrátt fyrir fátæktina, og ]>eir
unna því heitar en gulli eða
veraldlegum fjársjóðum.
Þjónninn stumrar yfir inann-
inum í öngvitinu, en honuin
gengur undarlega seint að rakna
úr rotinu. Stálhjálmarnir og
gasgrimurnar hendast fram og
aftur um gólfð, en við öskrum
upp i eyrun hvor á öðrum, glað-
ir og ánægðir yfir þvi, að hætt-
an skuli vera Um garð gengin.
Hávaðinn er svo mikill að eg
fæ hellur fyrir eyrun. Hæðar-
mæhrinn sýnir 2500 metra. Við
lækkum hægt og liægt flugið.
Þjónninn tekur til og raðar gas-
grímunum, stálhjálmunum og
fallhlífunum aflur á sinn stað.
„Ræðismaðurinn“ rís á fætur
og afsakar sig. Hann segir að
taugarnar séu bilaðar, þvi liann
hafi tekið þátt í tveimur styrj-
öldum. Hann blygðast sín auð-
sjáanlega.
Flugvélin stingur sér niður í
þokuna. 500 metrar. Og æ lengra
niður; 300 metrar, 200 metrar.
Enn þá sést eklcert til jarðar.
Alt í einu sjáum við óendanlega
viðáttu hafflatarins. Við erum
búnir að fljúga í tvær klukku-
stundir og liamingjan má vita
hvar við erum. 1 farþegaklefan-
um er lclrað að reykingar séu
bannaðar, en eg reyki samt. Eft-
ir all það sem skeð hefir á leið-
inni getur enginn dyrfst að
banna mér það. Loksins sé cg
snjó, fölvaða ísjaka og vatn og
skóga, endalausar skógarbreið-
ur. Svo sé eg eins og luis á
stangli. Við erum komnir til
Suomi.
Fyrslu lifandi verurnar scm
cg sá i Finnlandi, eru nokkur
hrcindýr sem þeytast sitt í hvora
áttina þegar við fljúgum fyrir
ofan þau. Það er þegar tekið að
húma og á vængjabrúnum
flugvélarinnar loga mislit Ijós.
Það er sumslaðar búið að
kveikja á bændabýlunum, en
annars sjáum við aðullega snjó
og skóga. Öðru hvpru getur að
líla sleða með hestum fyrlr eða
einstaka kirkju rlsa upp á milli
skógan'unna. Héðan aö ofan aö
m filRR og leikföng