Vísir Sunnudagsblað - 19.05.1940, Blaðsíða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SÍBAM
Vitið þér
— að þann 15. þ. m. var opn-
uð útvarpsstöð í New-York, sem
cr í lögun eins og fiðla? Hljóm-
listarsalurinn er eins og fiðla í
lögun og klæddur viði, sem er
áþekkur því efni, sem fiðlur eru
smíðaðar úr? Að liljómfegurð-
in, er framleiðist, er ætluð á-
þekk ldjómfegurð Stradivari-
fiðlanna?
- að Pvússar lemja elgsdýr og
nola þau á áþekkan hátt og við
íslendingar notum hesta? Að
]>eir nola þau til að bera á þeim
og líka lil dráttar? Að elgsdýrin
eru hætluleg mönnum, um tímg-
unarlimann og tömdu elgirnir
þjást af meltingarsjúkdómum,
sem örðugt hefir reynst að
stemma stigu fyrir?
— að auk lieimsskautaland-
anna eru stór landflæmi í Asíu,
Ástralíu og Suður-Ameríku lít-
ið sem ekkert rannsökuð enn-
þá?
— að 17 kirkjusóknir í Iiol-
landi liafa kosið sér kvenpresta?
— að i Hollywood er það ein
atvinnugreinin, að gæta flugna,
svo að þær eyðileggi ekki kvik-
myndatökur og setjist ekki á
máluð andlit leikaranna meðan
á myndatöku stendur?
— að samkvæmt upplýsing-
um sakamáladómara, er 2500
ólej’filegum skammbyssuskot-
um árlega hleypt af í París,
4000 i New Yorlc og 6000 í Chi-
cago?
-— að veðhlaupahestur getur
hlaupið 1160 metra á mínútu,
tígrisdýr ekki nema 850 metra,
úlfur 560, en hérinn aðeins 400
metra ?
— að ungur ungverskur
læknir, sem ekkert fékk að
gera, cn var blómelskur m.jög,
liófst handa með að lækna sjúk-
ar innanhússplöntur og að
nú hefir hann meira að gera á
þessu sviði en flestir læknar,
sem stunda menn.
Báðir drukknir.
Maður nokkur i Marseille
kemur inn á knæpu og ákveð-
ur að fá sér í staupinu. Þegar
hann er búinn að sitja þar ofur-
litla stund hevrir hann eftirfar-
andi samtal milli tveggja karl-
manna, er sátu við næsta borð:
„Það er komið að miðnætli,
eg verð að fara.“
„Hvar húið þér?“
„1 nánd við gotnesku kirkj-
una.“
„Það ldttisí vel á. Eg á heima
þar á næstu grösum.“
„Eg hý i Itue de l’Evéche,“
„Eg líka - við eigum sam-
leið.“
„Eg á heima í númer 8.“
„Er það ekki merkilegt! Eg
á líka tieima i nr. 8.“
„Eg hý á fjórðu hæð.“
„Hvað segið þér, ínaður? A
fjórðu liæð! Eg hý þar líka.
Hvaða dyr?“
„Aðrar dyr til hægri.“
„Nú eruð þér að gera að
gamni yðar.“
„Nei, mér er alvara."
„Hvað lieitið þér með leyfi?'1
„Eg heiti Chabert.“
„Nú segið þér ekki satt. Það
er eg sem, heiti Chahert.“
„Þér ljúgið því.“
„Eg sver — --------“
„Eg get leitt vitni að því, að
eg heiti Chahert."
„Þér eruð vitlaus, maður
minn.“
„Nei, en þér eruð útúrfullur.“
Þeir létu eklci standa við orð-
in tóm, heldur létu tiendur
standa fram úr ermum og
börðust af heift, uns veitinga-
maðurinn kom og fleygði þeim
]>áðum á dyr.
„Sama sagan á hverju
kveldi!“ sagði liánn mæðulega.
„Hvaða saga“, spurði maður-
inn við borðið.
„Þeir hafa báðir rétt fyrir sér
þessir menn. Þeir eru feðgar, en
þeir þekkja ekki hvor annan,
þegar þeir eru orðnir fullir.
„Komdu á friði, frændi.“
Sumner Welles, sendihoði
Roosevelts forsela lil Evrópu
SUMNER WELLES.
dvaldi einn eða tvo daga i Zúr-
ich á leiðinni frá Róm til Rer-
linarborgar.
Þegar hann fór frá Zurich
safnaðisl múgur og margmenni
BURT MEÐ ÞIG! — Þessi mynd er tekin fyrir framan hústað
franska ræðismannsins í New York, þegar 500 manns söfnuð-
usl þar saman til ]>ess að votta frönsku kommúnistunum sam-
úö sína.
á járnhrautarstöðina til að sjá
hann og óska honum til lieilla
við friðarumleitanir sínar.
Þegar Welles var að stiga upp
i járnhrautarvagninn gekk ung-
ur sólbrendur maður i veginn
fyrir hann, tók ofan hattinn,
j’élti hoiiuni hendina og sagði:
„Eg heiti líka Welles — en-
hvernig í fjandanum við erum
skyldir, það veit eg ekki. Eg
óska þér góðrar ferðar og
komdu á friði, frændi.“ — Þeir,
sem nærstaddir voru, heyrðu
hvað maðurinn sagði og sögðu
þeim næslu. Áður en járnhraut-
arlestin lagði af stað hrópaði all-
ur mannfjöldinn um leið og
hann veifaði vasaldútunum í
kveðjuskyni til amerikanans:
„Komdu á friði, frændi!“
Hvað veldur?
Lengst suður í Mexico er Ind-
íánahygð, sem heitir Tiltapee.
Hún er inni í miðjum frum-
skóg'um og hefir lil skamms
tímai verið með öllu óþekt með-
al hvitra manna.
Svo var það, að jarðskjálftar
miklir gengu um Mexikó. Þá
streymdu flóttamenn til borgar-
innar Oxacz, og meðal þeirra
voru tvær Indiánafjölskyldur
frá Tiltapee. Það, sem athygli
vakti í sambandi við þaei', var
ekki fyrst og fremst að þær
voru frá ókunnri bygð, sem
hvítir menn vissu ekki af, held-
ur það, að alt þetta fólk var
steinblint.
Þegar farið var að grafast
fyrir um orsakir hlindunnar,
kom það upp úr kafinu, að allir
íhúarnir í Tiltapee voru blindir
og höfðu verið það frá ómuna-
tíð. En það var ekki nóg með
það, að fólkið væri hlint, held-
ur voru öll húsdýr þess blind.
Fólkið og skepnurnar hreyfa
sig svo óhikað og eðlilega, að
ætla mætti, að það væri alt sjá-
andi, og það leysir stöi-f af
hendi, sem sjáandi fólk undr-
ast. Blindir bændur plægja akra
sína með blindum nautum,
blindir hundar gelta að fram-
andi gestum, blindar konur
vefa glitvefnað — en enginn i
allri bygðinni er sjáandi að und-
anteknum nýfæddum börnum.
Það er sagt, að hæði fólkið
og skepnurnar sé þannig útlits,
að það fari lirollur um mann
við að liorfa á það — svo liræði-
legt sé útlit þess. Það sest hvítt
vagl fyrir augun, skömmu eftir
fæðingu — og þessi hvítu augu
séu eitt af því ógeðfeldasta,
sem hægt er að sjá.
Nú hrýtur heill hópur lækna
og sérfræðinga heilann um or-
sakir þessa fyrirbrigðis, án þess
að fá leyst úr gátunni. Þeim
hefir tekist að sanna, að blind-
an er ekki smitandi, en það er
hka alt og sumt, sem þeir vita
enn sejn komið er.