Vísir Sunnudagsblað - 02.06.1940, Page 5
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Margar hinna frönsku kvenna, er vinna í hergagnaverksmiöjum,
hafa aldrei áöur unniö aö verksmiöjustörfum. En þær eru iönar og
kappfullar viö störfin, því þær vita að framtíð ættjaröarinnar er að
mestu undir því komin, að hver einstaklingur leggi alt sitt fram til
að bjarga henni.
^jOl^vÁLÍcLlOi QísíacLóttLh:
SKEMTILEG
VISTASKIFTI
húsanna í nágreqninu, svo að
hver gæti fengið brauðið sitt,
eins og hann var vanur. Áþekt
þessu er það livarvetna í Frakk-
landi. Konurnar laka upp störf
manna sinna, þær leggja á sig
vökur og erfiði,en þæreru fórn-
fúsar, þvi að þær vilja hjálpa
mönnum sínum og starfa fyrir
þá, á meðan þeir eru á orustu-
vellinum, og þær vita það jafn-
framt, að þær eru að vinna fyr-
ir föðurlandið. Iivert unnið
starf, mikið eða lítið, færir þjóð-
ina nær sigri. í sveitunum ann-
ast þær hirðingu skepnanna, i
kaupstöðunum starfa þær í síað
manna sinna í verksmiðjum,
verslunum eða taka að sér
kenslustörf í skólunx.
í lok þessa greinarstúfs lang-
ar mig að geta um eina athug-
un, sem eg hefi gert. Eg hef tek-
ið eftir því, að hársvörður
franskra kvenna hefir döknað
frá því að slríðið sltall á. Hvort
að þetta er eðlileg afleiðing ó-
eðlilegra atvika, eða hvort hér
liggja einhver dularöfl á bak
við, skal eg láta ósagt. En hinu
þori eg að spá, að þeim rnönn-
um fækkar ört í Frakklandi,
sem velja sér ljóshærðar eigin-
konur. —
Innheimtumaður (við ungan son
hjónanna) : Er hann pabbi þinn
heima, góði minn?
Dren.gurinn: Nei.
I.: En hún mamma þín — er
hún heima?
D.: Hún er líka í klæðaskápn-
um! '
—■<■ Þér gangið um og sníkið —
ungur og hraustur maðurinn! Hér
eru fimm aurar og reynið nú að
komá' undir yöur fótunum efna-
lega!
—• Hvers vegna hafirðu þetta
spjald á baðklefa-hurðinni: Að-
gangur bannaður?
— Það skal eg segja þér. Það
var eina ráðið til þess að fá strák-
ana til þess að fara í bað!
— Hvernig er það eiginlega,
þetta áfengi, sem þú hefir verið
að brugga að undanförnu?
— Hreinasta afbragð! Hregg-
viður karlinn saup á því og varð
svo fjörugur, að hann trúlofaðist
sama kveldið.
— Seldu mér eina flösku!
— Lengi skal manninn reyna!
Enn kemur þú blindfullur heim til
mín!
— Eg get svo sem farið aftur,
gæskan, ef þú vilt það heldur. En
satt að segja bjóst eg nú við, að
þér þætti eins og skárra, að eg
kæmi heim til þín í gamla bólið,
heldur en að eg færi til annara
kerlinga!
Rúna opnaði augun og teygði
úr sér. Sólin skein inn í her-
bergið. Þá var loksins þessi
margþráði dagur upp runninn,
dagurinn, sem hún ætlaði í
kaupavinnuna að Hamri. Blóð-
ið svall í æðum hennar; æsk-
unnar fjör brann í hennar taug-
um; hún var líka lífsgleðin sjálf
uppmáluð, og dugleg var hún,
því gat enginn neitað; það hafði
hún ótvírætt sýnt i verki, hvar
sem hún hafði verið.
Nú ætlaði hún að kveðja
þetta heimili, þar sem hún hafði
dvalið vetrarlangt, og notið
margrar ánægjustundar, á
heimili útgerðarmannsins. Þar
var margt um manninn á ver-
tíðinni. Þá dvöldu þar margir
ungir menn, sem stunduðu sjó-
róðra; líka voru þeir víðar í
plássinu og voru því oft böll
um helgar. Rúna lét ekki standa
á sér, ef dansskemtun var í
aðra hönd. Hún hafði yndi af
dansi. Á þann hátt hafði hún
kynst Ólafi, sem hún nú var
heitbundin. Hann var laglegur
piltur, í meðallagi hár, hægur i
framkomu og frekar alvörugef-
inn. Rúnu hafði geðjast vel að
honum — já, meira en það —
orðið bálskotin — og síðan
bundist honum fyrir lieila lífið,
eða að minsta kosti fanst lienni
það þá; — og svo er vist um
allra ástir — hvort sem þær
vara lengur eða skemur, á
meðan þær eru bumlnar, eru
þær hið eina óbrigðula, — ei-
hfa.
Rúna lientist fram úr rúm-
inu, og snaraðist í fötin; síðan
flýtti hún sér niður stigann og
út í vorið. Þetta indæla vor! —
Ó, hvað loftið var þrungið ang-
an. Hún dró andann djúpt og
teygaði að sér hið frískandi
morgunloft. Þvílíkur ilmur!
Sambland af gróðurangan og
hressandi sjávarlofti. Hún leit
upp til fjallanna, sem báru við
heiðríkan himin og rendi aug-
unum inn eftir dalnum. Jú,
þessa leið átti hún að fara. En
hvað hún hlakkaði til að koma
á hestbak, — því á hestum yrði
hún áreiðanlega sótt.
Það er annars best að skreppa
inn og fá sér kaffisopa hjá
Stínu. Hún mundi víst vera á
vísum stað. Stina var gamli
tíminn. Hér hafði hún verið í
síðustu 15 árin, í þessu samta
eldhúsi. Hún hafði ekki víða
slitið skónum, þó mörg liefði
hún sporin stigið við eldhússnún-
ingana um dagana. Jú, þarna
stóð Stína, og skenkti kaffi
handa fólkinu.
Gefðu mér sopa, Stina mín.
Hvað, ertu komin á fætur,
Rúna? Eg hélt þú ætlaðir að
sofa út.
Gastn ímyndað þér, að eg
gæti sofið, og ætla að fara að
ferðast, já, meira að segja hafa
vistaskifti? Skilur þú ekki,
manneskja, að þvi fylgi spenn-
ingur, að kanna eitthvað nýtt
— máske eitthvað æfintýra-
legt?
Góða Rúna min! Eg er nú
orðin svo „gömul í hettunni'"
og reynd á lífinu. Eg skil ekki
hugsunarhátt ykkar ungu
stúlknanna. Þið eruð i mínum
augum óttalegt liúllumhæ. Það
er bókstaflega engin staðfesta í
ykkur.
Að heyra til þín, Stína. Eins
og við getum ekki verið stað-
fastar, þó við viljum sjá okkur
um, og gerum okkur ekki að
góðu, að vera bundnar á klafa
alt okkar líf.
Ja, svei! Á þetta að vera sneið
til mín?
Til þín og þín ekki. Þeir taka
það, sem geta tileinkað sér, en
eg vil kynnast lifinu frá sem
fleslum hliðum, áður en eg bind
mig, eða gifti mig, með skýr-
ari orðuin sagt. Þökk fyrir kaff-
ið! Eg ætla að skreppa upp og
ganga frá dótinu minu. Rúna
snarast upp á loftið og tekur
saman pjönkur sínar.
Stina kallar. Kemur ekki rið-
andi nxaður þarna framan dal-
inn? Það er vist sá, sem er að
sækja þig.
Það vona eg bara, ansaði
Stína.
Eftir skamma stund er riðið
í ldaðið.
Nei, sjáðu, Stína, livað hann
er með fallega hesta, — rauðan
og gráan.