Vísir Sunnudagsblað - 02.06.1940, Síða 6
6
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Það er barið að dyrum.
Rúna, blessuð farðu til dyra!
kallar Stína.
|tJti fyrir stendur ungur og
laglegur piltur. Komdu sæl, seg-
ir hann og réttir Rúnu hendina.
Komdu sæll, svarar Rúna og
tekur í hönd hans.
Er ekki stúlka í þessu liúsi,
sem beitir Guðrún Pálsdóttir
og er ráðin kaupakona að
Hamri? spyr aðkomumaður.
Jú það er nú eg, svaraði Rúna.
Eg er hingað kominn til að
sækja þig í kaupavinnuna. Eg
lieiti Gunnar og er sonur hjón-
anna á Hamri. Ertu tilbúin?
Já, alveg til. En ætlarðu ekk-
ert að stansa í plássinu?
Jú, svona einn til tvo tíma,
hýst eg við. Eg þarf að skreppa
í búð.
En viltu ekki gjöra svo vel
að koma inn og þiggja ein-
hverja liressingu?
Jú, þakka þér fyrir. En hvar
get eg slept hestunum á meðan?
Þeir þyrftu endilega að taka
niður.
Eg skal sjá um það. Gjöx-ðu
svo vel að koma inn. Hér er
stofan. Fáðu þér sæti! Eg skal
vera fljót með kaffið.
Rúna fer fram og kallar á
Gvend. Gelgjulegur piltur kem-
ur fram úr piltalxerberginu.
Heyrðu, Gvendur minn! Viltu
spretta af hestunum, sem
standa á hlaðinu, og Iofa þeim
að talca niður hérna fyrir ofan,
og sækja þá svo aftur eftir svo
sem tvo klukkutíma?
Já, það skal eg gei-a, Rúna
mín. Ertu nú að fara í nýju
vistina ?
Já, það er nú komið að því.
Það verður ekki eins. fjörugt
á heimilinu, þegar þú ert farin;
þú ert alt af svo kát.
0, sei, sei! Það kemur ein-
hver skemtileg í minn stað,
Gvendur litli.
O, ekki veit eg nú það, svar-
aði Gvendur dræmt.
Rúna ber Gunnari kaffið. —
Þegar hann lxefir lokið við að
drekka það, segist hann ætla að
ljúka við útréttingarnar, sem
elcki séu nú margar. — Eftir
skamma stund hefir hann lokið
erindum sínurn í kaupstaðnum,
og er kominn aftur heim til
Rúnu.
Er nú ungfrúin til? Þá vildi
eg helst kornast af stað sein
fyrst.
Já, ekkert að vanhúnaði. Eg
ætla að eins að lcveðja fólkið.
Það tók ekki langan tíma, og
Rúna var tilbúin.
Viltu bíða augnablik, Gunn-
ar? Kemur ekki Ólafur þarna
úti á stíg; liann er áreiðanlega
að finna mig. Það reyndist að
vera rétt. Þar kom Ólafur, að
kveðja unnustuna.
Viltu tala við mig eitt orð,
Rúna? — Þau gengu austur
fyrir húsið.
Eg hélt ekki, að þú mundir
koma, Ólafur.
EIslcu, eg rnátti til með að
sjá þig að eins aftur, áður en
þú færir; — nxundu að nú
hverfur þú sjónuxn mínum í
heilt sumar.
Já, en góði, við erurn bara
leynilega trúlofuð, og nú kemst
alt upp.
En livað gerir það? Eg hélt
þú værir konuefnið mitt. Og svo
líður víst ekld á löngu, þangað
lil þau heimulegheit verða gei'ð
lieyrum kunn. Slcrifaðu mér nú
oft, elsku Rúna mín, og segðu
mér allar fréttir af þér, sem, eg
vona að verði góðar. Eg óska
að þér megi liða sem best. Vertu
bless, elskan mín!
Já, bless! Og auðvitað skrifa
eg þér!
Þau koma fram á hlaðið. ÓI-
afur kastar kveðju á Gunnar,
sem tekur kveðjunni, síðan
gengur liann vestur stíginn.
Þau hinkra við ofurlítið. —
Jæja, eigum við ekki að stíga
á bak? segir Gunnar.
Jú, það skulum við auðvitað
gera, ansaði Rúna.
Síðan var sprett úr spori sem,
leið lá gegnum þorpið, og inn
dalinn.
Það er gaman að riða svona
góðum hesti. Eigið þið mai-ga
gæðinga á Hamri?
4—5, sem vel er reitt. En
þessi, sem þú ríður, er nú einna
þægilegastur.
Þið farið auðvitað oft í reið-
túra?
Já, oft er skroppið á hestbak
um helgar, til að lyfta sér upp
frá daglega stritinu.
Eru ekki líka stundum dans-
Ieikir hjá ykkur?
Jú, svona öði’u liverju.
Það er gaman! Þá fær mað-
ur tækifæri til að liðka fæturna.
Ertu góður dansmaður, Gunn-
ar?
Jæja, svona, ekki svo að orð
sé á gerandi, — nxáske í með-
allagi. — Það er yndislegt veð-
ur í dag, Guðrún. Finst þér ekki
fallegt hérna inn með hlíðun-
um? Líttu á ána þarna og foss-
inn. Hann er eins og silfurþráð-
ur. Og sjáðu litla dalverpið
hérna til hægi'i við veginn. Þar
skulum við á.
Það er víst ágæt uppástunga.
Þau stiga af baki. Rúna tekur
til máls.
En sá yndislegi ilmur, og því--
líkt blómskrúð!
Já, það er líka komið langt
fram í júní, sagði Gunnar, svo
jöi'ðin er öll í blóma.
Já, svo er líka æfintýralegt
hérna í litla hvamminum. —
Sjáðu stóra steininn héi'na, hann
minnir á álfabæ. Eigum við að
lilusta? Komdu, kannske við
lieyrum raddir álfanna — eða
söng.
En hvað þú ert ímyndunar-
rík, Guðrún, nærri því skáld-
leg!
Nei, blessaður liættu nú!
Heyrðu, Guðrún! Yar þetta
kærastinn þinn, sem kom
þai'na, þegar við vorum að fara?
Mér fanst hann eitthvað svo
liryggur í bragði, og eins og
lionum slæði ekki á sarna um
þig-
Uss, uss, nei, góði! Við erurn
bara góðir vinir. En blessaður,
kallaðu mig lieldur Rúnu! Eg
get ekki liðið, að eg sé kölluð
Guðrún. Eg ætla annars að fá
mér eina rettu. Má bjóða þér?
Nei, þakka þér fyrir, eg reyki
ekki.
En bvað þú ert hæverskur.
Hefir þú aldrei reykt?
Nei, ekki befi eg vanið mig
á það ennþá?
Þú ert næi-ri því sveitó. Nei!
Nei! Eg meinti það auðvitað
ekki; mér varð bara „fótaskort-
ur á tungunni“. Ungu mennirn-
ir í þorpinu eru vanir að segja,
að það sé svo mikið „fútt“ í
mér, eg tali stundum örara en
eg hugsi.
Jæja, þeir orða það svoleiðis!
Þá held eg það hljóti að vera
afar slcemtilegt að bafa „fútt“
í séi', og meira að segja heíd eg,
að það geti srnitað út frá sér;
að minsta kosti finn eg eitthvað
þægilegt streymá um mig allan.
Heyrðu góði, það er þó ekki
eitthvað að gjörast?
Hvað þá?
Ja, eg nxeina eitthvað alvai'-
legt!
Eins og hvað?
Eg á við — þú ert þó ekki að
verða hrifinn af mér? — skot-
inn, ef þú skilur það betur.
Guð má vita nema það sé nú
einmitt það, sem er að gjörast!
Eg er vist ekki eins heimsvan-
ur og þú. Við höfum liaft mai'g-
ar kaupakonur á IJamri, en þær
voru allar ólíkar þér; það verð
eg að viðurkenna.
Eg vona að eg reynist ekki
verri en þær. Og sömuleiðis
vona eg, að við verðum bráð-
lega góðir vinir. Eg lxeld við sé-
um nærri orðin það.
En vita vil eg vissu mína með
Ólaf fyrst, því ekki vil eg verða
til þess að laka kærustuna frá
öðrum manni, og gjöra hann
máske ævilangt ófarsælan.
Æ, vertu nú ekki að þessu
rugli! Eg á engan kærasta, er
frí og frjáls eins og fuglinn, og
get notið lifsins eftir vild.
Jæja, en hvað það er slcemti-
legt! Þá er eg viss urn, að við
ejgum eftir að lifa skemtilegt
sumar.
Það var komið undir lág-
nætti, þegar Rúna og Gunnar
komu að Hamri.
Nú víkur sögunni að Ólafi.
Mánuður var liðinn, og eklcert
bréf hafði komið fi’á Rúnu. Gat
verið, að hún liefði alveg gleyrnt
honunx — brugðist honum fyi’-
ir heila lífið? — Nei, ónxögulegt
— það gat ekki verið; mátti
ekki ske -— liann gæti ekki þol-
að það. Þessar og þvílikar voru
bugsanir Ólafs. Það var annars
í’étt, að liann skryppi út í pláss
til Láru vinkonu Rúnu. Máske
hefði hún eitthvað fi'étt. ólafur
stóð upp, gekk út og lxeinx til
Láru. En þar fékk liann sama
svarið. Ekkert hafði Lára frétt
af Rúnu. Eftir litla stund seg-
ir Lái'a: Eg xxxuxxdi i þínum spor-
unx skrifa stúlkumxi, Ólafur.
Reyndu það, og vittu, hvort liún
elcld svarar. Er það ekki eiixa
ráðið ? Hrestu upp hugann! Það
hlýtur að lagast fyrir þér. Ef
það dugar ekki, þá mundi eg
skreppa á skemtunina á Grund,
sem verður haldin þar í byrjun
ágúst. Þá færðu tækifæri til að
tala við Rúnu, þvi liún verður
áreiðaixlega þar, ef eg þeklci
hana rétt.
Jæja, vertu sæl, Lára, og
þakka þér fyrir ráðleggingarn-
ar. — Ólafur fer heiin, fær sér
penna og blek, og byrjar að
ski'ifa.
Elsku Rúna nxín!
Mig er farið að lengja eftir
bréfi frá þér.
Nei, óttalega var hann annars
illa upplagður. —
Mig er farið að lengja af-
armikið eftir bréfi frá þér,
og skil bara ekkert í þessum
drætti. Þú gei'ir mig hreint
og beint áhyggjufullan. —
Þessi þögn er alveg óþolandi,
— eg fer að halda, að þú sért
búin að gleyma mér.
Vertu blessuð, elslcaix íxxín,
og svíkstu nú ekki um að
skrifa mér; þá svara eg þér
með löngu bréfi.
Hann braut saman bx'éfið, og
það var eins og honum, létti i
bili. Hún blaut að svara. —<
Enn liðu dagar og vikur. Eklc-
ert svar. — Jæja, liugsaði Ól-
afur, Það er best að eg bregði
mér á þessa skenxtuix að Grund
og geri upp við Rúnu. Þar hlýt
eg að liitta hana. Að öðrunx
kosti skelli eg mér út að Hamri.
Þessa þögn henxxar ætla eg ekki
að þola lienni leixgur. Hún skal