Vísir Sunnudagsblað - 02.06.1940, Blaðsíða 7

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
þó verða að viðurkenna, að við
vorum trúlofuð, og segja mér
þá hreinskilnislega upp, hafi
henni snúist hugur. Þetta ó-
hreinlyndi skal henni ekki líð-
ast lengur.
________ - N.
Rúna og Gunnar voru óað-
skiljanleg við heyvinnuna, og
þólti bara gaman að lifa. Það
var margt ungt fólk á Hamri,
og þvi oft „glatt á hjalla“. Eng-
um duldist samdráttur Rúnu og
Gunnars. Það var lilca farið að
kvisast um sveitina, og foreldr-
ar Gunnars þóttust sjá, hvað í
efni var. Létu þau sér það vel
lika, nema hvað Þuriður gamla
liafði heyrt, að Rúna hefði verið
' trúlofnð, þegar hún kom í
kaupavinnuna. Hefði svo farið,
gat hún ekki gefið samþykki
sitt með ánægju. Öll svik í henn-
ar ungdæmi höfðu þótt mann-
skennnandi, og það álit hafði
hún auðvitað enn, þótt nýi tím-
inn liti máske öðrum augum á
þau.
Nú var uppi „fótur og fit“ á
hverjum bæ í Dalasveit. Dag-
urinn, sem skemtunin átti að
verða, var runninn upp. Unga
fólkið á Hamri bjó sig i óða
önn. Bjarni vinnumaður kemur
inn og spyr, hvernig liann eigi
að Ieggja á hestana. Það er víst
nokkurnveginn sama, ansar
Gunnar, nema Rúna fær Grána
minn.
Á, var svo, rumdi í Bjarna.
Það er ekki amalegt að vera
kanpakona upp á slík þægindi,
sem þessi Guðrún hefir liér.
Mér sýnist hún vaða i velsæl-
unni, og snúa öllum um fingur
sér. En það er óneitanlega eitt-
hvað geðfelt við liana, þó hún
sé dálitið skvettuleg.
Nú var dansskemtunin á
Grund konhn í algleyming.
Finnsi á Gili þandi harmonik-
una, og lagði þar í alla sína
snilli. Hann var löðursveittur.
Þetta var lireinasta púl. Fóllcið
sveiflaðist i mjúkum dansöld-
um um gólfið. Þar gat að líta
Gunnar og Rúnu. Jú, þau döns-
uðu bara vel. Hann gat óneitan-
lega verið þýðari í sporinu, en
Rúna var lipurðin sjálf.
Nú verður augnabliks hlé.
— Fólkið tekur sér livíld
og fer út til að anda að
sér lireinu lofti. Kemur þá enn
einn bíll, og stansar á hlaðinu.
Með honum koma tveir piltar
og fjórar stúlkur. Viti menn,
kemur ekki Ólafur þar! Rúna
stóð einmitt framarlega í þeim
hóp, sem beið með forvitnis-
legu augnaráði eftir að sjá
komumenn. Hana setti dreir-
rauða. Ólafur snýr sér að Rúnu.
Iíomdu sæl, segir hann, viltu
tala við mig nokkur orð, „und-
ir fjögur augu“?
Já, híddu augnablik, Gunnar!
Eg álti von á að hitta þig hér.
Þú mátt vera að því að dansa,
þótt þú hafir ekki tíma til að
skrifa mér, Þau standa niður-
lút. Þau eru svikul þin loforð,
þylcir mér. En þú ert máske á-
nægð með þína framkomu?
Það er nú eftir því, hvernig
á það er litið. Manni getur snú-
ist liugur.
Já, ætli þú sért ekki ein í
þeirra hóp, sem leika sér með
annara tilfinningar? Eg hefi að
minsta kosti ástæðu til að álíta,
að svo sé, þótt eg í vetur tryðiþér
næst guði. Það er ef til vill af
því, að eg er enginn flysjungur
og kannske líka af þeirri á-
stæðu, að mér þótti innilega
vænt um þig. Þá kemur traustið
af sjálfu sér.
Þú máttir vita, að eg hefði
skrifað, ef eg væri elcki hreytt.
En það var þó drengilegra, að
segja það með berum orðum,
þó ilt væri. Og þó þau orð hefðu
getað verið hnífstungu sárari,
þá var það skárra en þessi drep^
andi þögn.
Eg kom mér elcki að því, að
skrifa.
Eg hafði heyrt, að þú værir
komin í kunningsskap við
þennan Gunnar, og sé þess líka
öll merki.
Það kemur þér að minsta
kosti ekki við, úr því sem kom-
ið er, sagði Rúna snúðug, og
sýndi á sér fararsnið.
Eitt orð að skilnaði, Rúna.
Hafðu ekki alt of marga menn
að leikfangi. Það getur orðið
dýrt að lokum. Og vertu sæl!
Ólafur gengur hratt frá
Rúnu, leitar uppi bílstjórann,
sem liann var með, pantar tvo
kaffi í veitingasalnum. — Svo
fáum við okkur snafsara, segir
hann við hílstjórann, og keyr-
um út í guðsgræna náttúruna,
burt frá öllum blekkingum og
ball-ryki. Svo tökum við fólkið
í bakaleiðinni.
Skemtunin var úti. Fólkið
tvístraðist í allar áttir. Gunnar
og Rúna riðu í liumátt á eftir
liinu fólkinu frá Hamri. Þau
voru bæði þögul.
Þú getur ekki lengur borið á
móti því, Rúna, að eitthvað hafi
verið á milli ykkar Ólafs, sagði
Gunnar.
Ja, það má segja það, ansaði
Rúna dræmt.
Það er leiðinlegur skuggi, sem
fallið hefir á hamingju okkar.
Ó, vertu nú ekki að angra mig
með þessu. Þú getur líka sagt
skilið við mig, og þar með er
sá skuggi útþurkaður. Það er
ekki létt, að afmjá alla skugga,
Ármaim Kr. Einarsson:
BIAHSTU I»A® . . . ?
Manstu það, vina, mörgum fyrir árum,
er mættumst við í allra fyrsta sinni?
Hugþekk og björt þau helgu bernskukynni,
hvergi eitt spor var drifið beiskum tárum.
Áttum við saman langa, ljósa daga,
lutum í eining vorsins töframætti;
eilífðin sjálf í okkar hjartaslætti,
— óskráð, en samin fegurst heimsins saga.
Tímarnir breytast, tryggir vinir skilja;
talað meir’ í þögn, en mæltum orðum.
Alt það, er við áttum saman forðum,
aldrei um framtíð gleymska nái að hylja.
Svo fórst þú burt til frama á fjarri slóðum,
fegursta ósk í brjósti mínu lifir:
hamingjuvor sé leiðum lífs þíns yfir,
í lotning og trú þess bið í mínum ljóðum.
Hið streymandi líf, það grefur um gamlar rætur;
— glaðværðin máir barnalega drauma.
Lífið, það leitar farvegs stærri strauma,
en stundum er eitthvað liðið sem að grætur.
Nú kemur aldrei aftur fyrri stunda,
alt, sem var best og djarfast vonað heima.
Hin kviksára kend, að kunna ei að gleyma;
— kallar á tálvon nýrra endurfunda.
Nkák
Semi-Tarraschvörn.
Hvítt. — Svart.
Dr. Aljechine. — A. Kussman.
1. d4, ds; 2. Rf3, Rf6; 3. c4,
e6; 4. Rc3, c5; 5. cXd, eXd?
(Nú er talið að 5. . . Rxp sé eina
rétta svarið. En þegar þessi skálc
var tefld gerðu jafnvel meistar-
arnir sér ekki grein fyrir hætt-
unni, sem leiðir af því að drepa
með peðinu; t. d. lélc dr. Widmar
þvi á móti Aljecliine í London
1922); 6. Bg5 (Miklu sterkar en
6. og 3. sem aftur á móti er talið
best i hinni reglulegu Tarrasch
vörn, þegar leikið hefir verið
Rc6, en konungsriddarinn er
heima) Be6; 7. BxR, DxB; 8.
e4! dxe; 9. Bb5f, Bd7. (eða ..
Rd7; 10.Rxe4, Dg6; 11. BxR+
BxB; 12. 0—0 og hvitt liefir
hetra); 10. Rxe4, Db6; 11. BxB
+ RxB; 12. 0—0, pxp. (Léttir
sóknina fyrir hvitum. Skárra
liefði verið að leyfa d5, þótt
slæmt sé). 13. Rxp, Hd8; 14.
Rf5! (Nú þarf svart að bæta
valdi á d6). Re5; 15. De2, g6.
(Gefur hvítum tækifæri til þess
að vinna á glæsilegan hátt, en
staðan var allavega töpuð).
8
7
6
5
4
8
2
1
ABCDEFGH
jafnvel þó í glaða sólskini sé.
Um liaustið opinberuðu þau
trúlofun sína, Rúna og Gunnar.
Og næsta vor byrjuðu þau bú-
skap á Bala í Dalasveit.
En það er frá Ólafi að segja,
að liann fluttist til Reykjavíkur,
fékk þar góða konu og keyrir
nú sem bilstjóri um sléttar göt-
ur borgarinnar. En — hvort
mynd Rúnu hefir máðst úr huga
lians eða liefir þar ævarandi að-
setur er spurning, sem hann
einn getur svarað.
16. Db5+! Rd7. (Ef .. DxD
þá 17. Rf6 mát); 17. Hfel (hót-
ar máti aftur) Bb4; 18. Rf6 -\—þ
Kf8; 19. RxR +, HxR; 20. De5!
gefið.
Hvítt hótaði máti á þrjá vegu.
Það er of mikið! Skák þessi er
i hók dr. Aljecliins „My best
games of chess, 1924—1937“,
Hún er tefld i fjöltefli í New
York 1924. — (Lausl. þýtt úr
Chess).