Vísir Sunnudagsblað - 02.06.1940, Blaðsíða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SÍDA A
Vitið þér
— að rafmagnsleiðslur í nú-
tíma-lierskipi eru hvorki meira
né minna en 800 km. að lengd,
og að þær vega 2—4% af heild-
arþunga skipsins?
— að Italir slá mynt úr ryð-
fríu stáli, og að hún endist bet-
ur en nolckur önnur mynt, sem
þekkist?
— að lengsta brú í lieimi, yfir
Saltvatnið í Norður-Ameriku,
er 35 km. löng?
— að í New York eru fleiri
ítalir en í Róm, og fleiri Þjóð-
verjar en í Bremen?
— að í stærsta sláturliúsi
jarðarinnar, sem er í Chicago,
er slátrað 750 nautgripum, 1000
lcindum og 1500 svínum á
hverjum einasta klukkutíma?
Mannapar eru altaf eftirsótt
dýr í dýragörðum, enda skemta
áhorfendur sér við fátt eins vel
og það, að horfa á vel tamda
apa. Þeir leika oft og einatt alls-
konar listir, fara á reiðhjóli,
stýra stignum bílum, matast
við borð með pentudúk og
hnífapörum og haga sér i ýmsu
eins og fólk. I dýragörðum eru
aparnir keyptir dýru vex-ði;
schimpansar kosta 1500 til
12000 lcrónur, órangixtanar
15000—40000 krónur og górillu-
apar eru keyptir enn hærra
verði.
„Eg hlakka altaf til hádegis-
hlundsins. Það er eini tíminn,
sem eg fæ frið á daginn.“
„Eg hélt sannast að segja, að
þú svæfir aldrei á daginn.“
„Nei, eg geri það ekki heldur.
Það er konan mín, sem fær sér
blund.“
„Eg' hefi heyrt, að Pétur mál-
fræðingur hafi oi’ðið fyrir híl-
slvsi og mist málið.“
„Hvað segirðu? Mist málið!
Níu mál hefir hann mist.
Ólafur fer í veitingahús á
hverju kvöldi og fær sér eitt
koníaksstaup. Áður en hann ber
það upp að vörum sér, lokar
lxann augunum og tærnir staup-
ið í einum teyg.
„Segðu mér, Ólafur“, spyr
kunningi hans hann eitt kvöld,
„hvex’s vegna lokarðu allaf aug-
unum áður en þú sýpur á
staupinu. Er það kækur?“
„Kækur! Þvaður! Ef að eg sé
koníakið, þá kemur vatn fram
í munninn á mér og eg vil fyi’ir
allan mun forðast að þynna
það. Þess vegna loka eg augun-
um.“
„Bernharð sagði mér í gær,
að lxann væri búinxx að gefa
mér hjarta sitt. Eg er svo ó-
ÞETTA ER HNERRI. — Um leið og maðurinn hnerraði tókst
að niá mynd af þvi með sérstaklega nákvæmri myndavél.
Þessi mynd
var tekin á
hafnarbakk-
anum hér í
Reykjavík er
bresku her-
mennirnir
gengu á land
fyrir nokkur-
um dögurn. —
Hún er af
undirforingja
í hernum. —
segjanlega hamingjusöm.“
„Fai’ðxx varlega með það,
væna mín, því hann sagði ixi,ér
í fyrradag, að það hefði bi’ostið
mín vegna.“
Piparsveinn er að tala við
vin sinn: „Eg skil það, að eigin -
lconan er óumræðilega mikil að-
stoð fyrir manninn sinn.“
Kvænti maðui’inn:
„Alveg í’étt! Konan er mann-
inum nxikil stoð í nauðum og
áhyggjum, sem liann hefði ald-
rei lent í án hennar.
í New York er búið að stofna
nýjan háskóla, sem getur lieitið
því nafni í orðsins fylstu merk-
ingu, því híbýli hans eru i 12
efslu hæðum á 75 hæða húsi.
Hann er ætlaður 5000 stúdent-
um og stofnkostnaðurinn við
hann var 3^2 milj. dollara.
•
Matvælaskömlun er ekki nein
ný uppgötvun. Þegar uppskeru-
hreslur var í Babylon til forna
voru matvæli skömtuð. En i
stað matvælaseðla — sem þá
þektust ekki — voru notaðiv
tígulsteinar og malvælamagnið
krotað á þá. I Róm voru einn-
ig til forna gefnir árlega út
hveitiskanxtar handa tultugu
þúsund fátæklingum. En nxarg-
ir þeirra högnuðust á þeim, því
þeir söfnuðu hveitinu saman og
seldu það öðrum. Yfirvöldin
hættu þá að úthluta hveitinu, en
gáfu fátæklingunum, brauð í
slaðinn.
Læknir nokkur í námunda
við Belgrad átti mjög dýrnxætt
kaninubú, þar sem lxann 'r'ækt-
aði svo kallaðar marðai’-kanín-
ur. Þær eru mjög sjaldgæfar, og
kanínur læknisins voru þeim
nxun dýrmætari senx þær lxöfðu
hlolið sérstök viðurkenningar-
vei’ðlaun á loðdýrasýningu í
Jugoslavíu, — meðfram vegna
þess, að þetta voru einu dýrin
þeirrar tegundar þar í landi.
Þær voru 32, kanínurnar, sem
læknirinn var búinn að koma
sér upp með ærnum tilkostn-
aði, — en einn góðan veðurdag
var húið að stela þeim öllunx.
Lögreglxuxixi var tilkyntur
þjófnaðui’inn, exx x’aixnsókix
lxeixixar bar ekki árangur.
Þá bar það við alllöngu
seimxa, að kona ein koxxx til
læknis þessa í læknaei’indum,
og þegar lækixirinn sá haxxa,
komst liann ekki hjá að reka
upp undrunaróp, því hún var
klædd kápu úr nxarðar-kanínu-
skinnum. Læknirinxx fékk nafn
og heinxilisfang konunnar, gaf
lögreglunni svo þær upplýsing-
ar, er hann liafði i liöndum, og
innan fárra daga var þjófurinn
fundinn. Konan liafði keypt
kápuna í tískuverslun, tísku-
verslunin keypti skinnin af loð-
dýraverslun, en loðdýraverslxux-
in af bifi-eiðastjói-a einum, og
það var liaixix, senx stolið liafði
skinnunum.
Maður nokkur hitti þektan
skopteiknara, sem hann var vel
kunnugur og sagði:
„Þú ættir nú annars að búa
til skrípamynd af mér.“
„Hversvegna?“ svai’aði skop-
teiknarinn. „Mér sýnist pabbi
þinn liafa gert það svo vel, að
eg treysti mér ekki til þess bet-